Na zoveelste ruzie nu toch scheiden

Fles wijn als vriend?

Stop met je problemen te verdrinken in alcohol. Problemen kunnen namelijk goed zwemmen, en alcohol is, als je het gebruikt om je ellende te dempen, geen vriend maar een gevaarlijke loverboy. Of in jouw geval een lovergirl!

Vader

Ik zou me even niet te boos maken op je vader. Hij heeft aangegeven dat hij haar niet wil laten vallen. Goed, wat zijn redenen ook mogen zijn. Je kunt er alleen wel een vraag aan toevoegen, namlijk dat hij jou ook niet wil laten vallen. Verder zou ik me daarna niet teveel storen aan zijn aanwezigheid, niet teveel doordenken of een bepaalde opmerking eigenlijk van je vrouw afkomt etc., want daarmee maak je jezelf gek. Gewoon authentiek blijven reageren (dus zonder alcohol): jij wet wat je gedaan hebt in 25 jaar, jij weet waarom het niet meer kan, jij weet dat je het beste hebt gewild voor je gezin en dat je het erg vindt, maar dat het niet anders kan dan dat jullie nu uit elkaar gaan. Dat is jouw houvast, maakt niet uit wat je vader zet of doet.

Fijn dat de kinderen en zelfs de oudste de weg naar jou gevonden hebben. Het zou mooi zijn als je daar nu wat regelmaat in krijgt, zodat je de kinderen in deze periode regelmatig ziet.

Verder ben ik het eens met Suze en Paddington: kijk eens serieus naar de mogelijkheid van 'birdnesting'. Dat betekent dat de kinderen op een vaste plek blijven wonen en de ouders wisselen. Elke ouder heeft dan een plek nodig waar hij/zij tijdelijk kan wonen. Dat kan van alles zijn. Je hoeft daar niet zo'n hoge eisen aan te stellen als aan een woning waar je met de kinderen kunt verblijven.

De weekendregeling is geen co-ouderschap.

Zeg nooit nooit als het gaat om de mogelijkheid om werk te vinden.

Ik hoop dat jullie langzamerhand in wat rustiger vaarwater komen, maar er zullen nog een paar stormen aankomen: je vrouw zal nu leven met de idee, dat er voor haar niet zoveel verandert: zij blijft in het huis, met de kinderen en jij moet zorgen dat er genoeg geld binnenkomt voor alles (alimentatie). Het enige verschil is, dat jij er niet meer bent en de kinderen een keer in de twee weken er niet meer zijn. Dat beeld zal je vrouw hebben en ze zal roepen dat het 'in het belang van de kinderen' is.
Op een gegeven moment zal duidelijk worden dat de realiteit anders wordt: de kinderen blijven niet altijd bij haar, zij kan niet in het huis blijven wonen en als het een beetje tegenzit moet zij jou alimentatie betalen in plaats van andersom. Op het moment dat die realiteit inbreekt op haar droombeeld zal ze weer alles uit de kast halen om te vechten. En dan is ze er ook echt van overtuigd, dat ze vecht 'in het belang van de kinderen'. Dat maakt haar gevecht nog veel verbetener. Ze is daar niet uniek in overigens.
Het belang van de kinderen is, dat ouders niet constant ruzie maken, dat er een leefbare woonsituatie is voor iedereen. Dat is in jullie relatie niet gelukt en daar zijn beide volwassenen verantwoordelijk voor, niet alleen degene die op een gegeven moment besluit, dat dit niet goed is voor de kinderen.
Met andere woorden: in gedachte moet je bedenken, dat 'onze relatie' niet goed was voor de kinderen en dat het in het belang van de kinderen is en was om die relatie te beëindigen; bovendien is het in het belang van de kinderen dat die beëindiging zo goed mogelijk verloopt, zonder al teveel ruzies. Zij is medeverantwoordelijk voor de relatie en voor de manier waarop die relatie wordt beëindigd. Ze is een volwassen vrouw. Ze is medeverantwoordelijk voor de woning, de financiële situatie etc. en dus zal ze daar ook serieus over moeten nadenken hoe problemen opgelost worden.
Nog korter: het belang van de kinderen is nu, dat de scheiding zonder ruzie wordt afgewikkeld, dat beide ouders kontakt met de kinderen houden en hun ouderschap kunnen uitoefenen. En dat er financieel gezien ene gezonde situatie ontstaat. Dat is nu 'het belang van de kinderen'. En dat gaat niet als zij denkt dat jij alles moet inleveren en zij alles krijgt. Je bent sinterklaas niet en zij is geen afhankelijk, naïef, onwetend, kinderlijk persoon, maar een volwassene met eigen verantwoordelijkheden.

Tsjor

Tijd

Ik heb steeds aangegeven dat het belangrijk is om tijd te nemen, tijd om elkaar eraan te laten wennen dat de relatie echt voorbij is. Jij hebt die stap al gezet, zij blijkbaar ook. Maar ze heeft ook tijd nodig om eraan te wennen dat ze vanaf nu zelf overal alleen verantwoordelijk voor is. Een gesprek over het ouderschapsplan moet dus niet beginnen met details en punten waarop je het oneens bent, maar met punten waarover jullie het eerst eens zouden moeten zijn en dat is de vraag of het in het belang van de kinderen is, dat beide ouders het ouderschap kunnen uitoefenen of niet. Als jullie dat allebei wel willen, dan zul je daarna kunnen praten over de regelingen: hoe dan.

Tsjor

Tijd

Ik heb steeds aangegeven dat het belangrijk is om tijd te nemen, tijd om elkaar eraan te laten wennen dat de relatie echt voorbij is. Jij hebt die stap al gezet, zij blijkbaar ook. Maar ze heeft ook tijd nodig om eraan te wennen dat ze vanaf nu zelf overal alleen verantwoordelijk voor is. Een gesprek over het ouderschapsplan moet dus niet beginnen met details en punten waarop je het oneens bent, maar met punten waarover jullie het eerst eens zouden moeten zijn en dat is de vraag of het in het belang van de kinderen is, dat beide ouders het ouderschap kunnen uitoefenen of niet. Als jullie dat allebei wel willen, dan zul je daarna kunnen praten over de regelingen: hoe dan.

Tsjor

Kinderen

Nog een tip: als de kinderen bij jou komen, praat dan vooral niet over de scheiding en over jouw relatie met moeder. Geef tegen de kinderen aan, dat dit zaken zijn voor de volwassenen. Ze mogen wel vragen stellen en daarop mag je wel antwoord geven, maar nooit details die ervoor zouden kunnen zorgen dat zij enige partij moeten zijn in het conflict. Alleen algemene opmerkingen: 'de relatie tussen moeder en mij was niet goed, wij hebben heel veel geprobeerd om het beter te krijgen, maar dat is niet gelukt. Wij gaan er nu voor zorgen dat we allebei zo goed mogelijk voor jullie kunnen zorgen.' Zorg dat de kinderen zich op geen enkele manier schuldig voelen onder het hele gebeuren.

Tsjor

En nog een tip

Als jullie het huis kunnen verkopen en er is sprake van overwaarde, houd er dan rekening mee dt je die overwaarde (na aftrek van de schulden die je hebt bij de bank) binnen drie jaar moet gebruiken voor een nieuwe woning. Anders krijg je te maken met de zogenaamde bijleenregeling van de belastingdienst en moet je hypotheekrenteaftrek over dat bedrag terugbetalen (of zoiets, precies weet ik het niet).

Tsjor

20 jaar ouder

Voel me na het gesprek vandaag tussen mijn ex en haar advocaat en mijzelf en advocaat vandaag 20 jaar ouder, en heb last van lichamelijke ongemakken naar aanleiding van haar starre houding.
De co-ouderschap waar we het over hadden is totaal van de tafel geveegd en heb nu slechts omgang met de kids eens in de 2 weken en dan slechts in het weekend, als ze dan zaterdags allen zijn voetballen blijft er slecht 1,5 dag over per 2 weken, en dan moet ik me nog gemotiveerd voelen om in de nabijheid van mijn kinderen te wonen!!??
Het voelt alsof 20 jaar van mijn leven door de wc is weg gespoeld, heb ik me hiervoor al die tijd voor kapot gewerkt, en is dit mijn dank?
ben er kapot van, en heb er totaal geen zin meer in. voor mijn part trekken ze de stekker eruit

begin

ok, je weet nu wat haar wensen zijn, daar zet je die van jou tegenover en dan beslist de rechter als jullie er niet uit komen.

Dit is slechts het begin, er zullen als het zo gaat nog wel wat van dit soort gesprekken volgen. Het is een zakelijke onderhandeling geworden met hetmes op tafel. Niets persoonlijks, ook al zij er kinderen bij betrokken, toch moet je dit zakelijk blijven bekijken. De kinderen zullen door de rechter gehoord worden over wat zij willen. Ze hebben geen beslisrecht.

En dan gaat er iets uitkomen.

beslisrecht

Wat heb je er aan als de kinderen gehoord gaan worden als er straks al een tijdelijke omgangsregeling geactiveerd wordt en ik eens in de 2 weken slechts 1,2-1,5 nuttig besteedbare tijd met je kinderen hebt. ze zijn straks de gehele zaterdag weg, hoezo kun je dan nog genieten van je opgroeiende kinderen?????
Kan net zo goed aan de andere kant van de wereld wonen als ik ze zo weinig zie

leven met je kinderen

Je kinderen zijn pubers. Deze tijd van hun leven maken ze zich los van hun ouders en krijgen hun eigen belangstelling, keuzes en leven.
Als jij je leven op orde hebt kun je ze vaker uitnodigen en jezelf bij hun leven betrekken door met ze mee te gaan. Nee, dat is geen recht op een vastgesteld gezinsleven maar hangt af van je eigen investering in je kinderen en het normaliseren van de relatie met je exvrouw.
Over een tijdje kun je je kinderen ook door de week een keer uitnodigen om bij jou te komen eten, of samen voetbal te kijken, of wat ook maar gezamenlijke interesses zijn.
Je hebt 3 kinderen. Vraag er elke dag een en dan heb je weer 3 dagen een kind. Dat is natuurlijk bij wijze van spreken, maar bij pubers heb je meer plichten dan rechten en ook als ze niet bij jou wonen kun je goed contact onderhouden.
Als ze een tussenuur hebben kunnen ze bij je koffiedrinken, als ze de eerste uren vrij zijn bij jou ontbijten.
Maar dat hangt er vanaf hoe de verhoudingen worden.

omdat

Ze nu nog niet gehoord zijn!!!

En ook kinderen die je weinig ziet kun je heel belangrijk voor zijn. Jezelf terugtrekken is jezelf nu buitenspel zetten, dan heb je zeker geen kans meer.

Wat noem jij nuttig besteede tijd?
Mijn dochter is 60% van de tijd bij mij, toch heb ik minder vrij besteedbare tijd dan haar vader met haar. Ze zal naar school moeten, huiswerk, sport en op tijd naar bed.
Je kinderen hebben al een eigen leven en dat jij elke zaterdag langs de lijn staat (ook in weekenden dat ze niet bij jou zijn) hoort daar bij. Ook dat soort activiteiten is nuttig besteede tijd.

Nogmaals dit is het begin, het openingsbod, of accepteer je bij de verkoop van je huis ook het eerste het beste bod. Kijk waar je het mee eens kunt zijn en leg verder een tegen bod neer.

co ouderschap

Nu nog starten met co ouderschap, kinderen zijn pubers en niet gewend om hun spullen heen en weer te slepen, lijkt mij eerlijk gezegd geen haalbare kaart. Bovendien heb je nu geen eigen woonruimte waar je kinderen kunnen wonen. Dat is niet zo realistisch.
Mijn exman betaalt geen alimentatie maar steekt de kinderen in de kleren en gaat met ze winkelen voor dingen die ze nodig hebben, regelt een telefoon of een kerstjurk. Net wat ze nodig hebben. Wat hem niet lukt regel ik zelf, maar daardoor hebben ze een vanzelfsprekend belang bij hun vader.
Maar ik snap dat dat zuur is als je al zo lang met je kinderen thuis bent geweest.

Dat is ook de reden

dat ik met het 'Birdnesting' idee kwam. Jullie kinderen hoeven dan niet te wisselen, maar komen gewoon thuis en daar is één van de ouders.

Dan het bod van jouw ex-vrouw. Ze probeert het en jij schiet in de stress. Jij kunt hetzelfde proberen. Als jij degen bent die de meeste tijd thuis was met de kinderen dan heb je kans dat het voorstel van jouw ex-vrouw sowieso niet doorgaat. Voor jou is het belangrijk om juist nu te investeren in het contact met je kinderen. Jouw vrouw kan wel zoveel willen, maar de stem van jullie kinderen weegt mee, zeker als jij hetzelfde verzoekt.

Probeer niet meteen in de stress te schieten. Ze kan zoveel vragen, maar dat betekent nog niet dat zij het krijgt. Zelfs al heeft ze er 'recht' op.
Probeer dus rustig te blijven en kijk naar de feiten, dus de zaken die je met bewijs kunt onderbouwen. Een rechter kijkt daar namelijk naar, anders wordt het haar woord tegen die van jou.

kijk

Je nam een beslissing, dan krijg je gevolgen die je moet accepteren, leuk of niet leuk, eerlijk of oneerlijk.
Zo ook voor je vrouw. Jij nam een beslissing, zij moet daar ook de gevolgen van dragen en dat wil ze helemaal niet, want JIJ ging weg, dus wordt ze dwars, want ze kan niet anders dan meegaan in JOUW beslissing.

Ik ben thuis ook weggegaan; in overleg en omdat ik het huis niet kon betalen en hij wel. Heb mijn kinderen ook niet meer bij me wonen, geen co-ouderschap niks, omdat ze 18+ waren.
Dus van het ene op het andere moment was ik mijn gezin kwijt, mijn kinderen op een bepaalde manier kwijt, mijn geliefde huis kwijt, ging er financieel behoorlijk op achteruit en raakte mijn baan kwijt en hield geen vriend of familie meer over. Soort Remi-gevoel. En nee, mijn gezondheid is verre van geweldig.

Maar weet je, de band met mijn kinderen is sterker dan ooit. Ze komen uit zichzelf naar me toe (jouw jongste kan zich ook zelfstandig met fiets/openbaar vervoer bewegen toch?). Soms samen, soms apart en die tijd apart daarmee is de band snel intensiever geworden.

Je "moet" zo snel mogelijk eigen woonruimte zien te vinden, investeren in een stapelbed voor je kinderen, dan heb je niet eens een grote slaapkamer nodig.
Stop je energie nu het nodig is in voorzieningen treffen om onderdak voor je kinderen te hebben, om een eigen plek te hebben. Het rouwen, boos zijn, kont tegen de krib gooien, komt daarna wel. Eerst productief en effectief zijn en alles op orde krijgen. Daarna de gevolgen van de actie leren accepteren en er mee om leren gaan. Dat komt wel goed, wie weet met een beetje hulp her en der, maar je moet nu even wel je kop omhoog en je kop erbij houden.

of anders gewoon

Scheiden van tafel en bed, dit is me ook al door iemand in mijn oor gefluisterd, we blijven dan voor de wet getrouwd, maar leven niet meer samen.

Wat de voordelen of nadelen zijn weet ik zo niet.
Feit blijft dat we een groot huis hebben/hadden met flink wat overwaarde, zij kan daar niet blijven wonen, ( daar was ze inmiddels dan toch achter gekomen )en zal verkocht moeten worden,
Heb begrepen dat dit enkele financiële voordelen heeft?!

Onderdak is er op dit moment voor de kinderen, niet in mijn eigen woonruimte.
heb al verschillende makelaars gebeld en afspraken mee gemaakt voor bezichtigingen, en van daar uit kijk ik verder.

Tijdens het gesprek was haar motief vooral dat zij de meeste energie in de kinderen had gestoken, maar dat is toch logisch, vrouw baart kinderen, gaat minder of niet meer werken, man moet de kost verdienen, soms wel tot 60 uur werken, en dan kan je niet als vrouw meteen met de vinger wijzen van Jij deed nooit iets met de kinderen.

Dat kan toch ook niet als je 30 jaar lang je kapot hebt gewerkt om iedereen het luxe leventje ( wat ze allemaal incl. mezelf wilden hebben ) te laten leiden.
Ze komen bij ons niet uit de lucht vallen, en we hebben ook geen geldboompje staan.

Tafel en bed

Google even op de volgende trefwoorden en je vindt de hits die je de antwoorden geven.

scheiden tafel en bed fiscaal

scheiden tafel en bed kosten

scheiden van tafel en bed hypotheek

scheiden van tafel en bed belasting

scheiden van tafel en bed en aow

scheiden van tafel en bed aanvragen

scheiden van tafel en bed pensioen

scheiden van tafel en bed en uitkering

Ook hier moet er gewoon een convenant komen, ouderschapsplan enz is wat ik zo in de gauwigheid even lees.

http://www.belastingdienst.nl/wps/wcm/connect/bldcontentnl/belastingdienst/prive/relatie_familie_en_gezondheid/relatie/scheiden_of_uit_elkaar_gaan/duurzaam_gescheiden_leven

http://www.belastingdienst.nl/wps/wcm/connect/bldcontentnl/belastingdienst/prive/toeslagen/wijzigingen_doorgeven/wijzigingen_2013/gezin_en_huishouden/ik_ga_scheiden_of_wij_gaan_uit_elkaar/ik_ga_scheiden_of_wij_gaan_uit_elkaar

Jojo

Dit vind ik iets te simpel: 'Jij nam een beslissing, zij moet daar ook de gevolgen van dragen en dat wil ze helemaal niet, want JIJ ging weg, dus wordt ze dwars, want ze kan niet anders dan meegaan in JOUW beslissing.' Wat ik begreep was, dat er al jarenlang ruzies en lijmpogingen waren. Dan is het geen kwaliteit als iemand dat niet durft te erkennen en dus maar zwijgt. Dat is geen kwaliteit, omdat er andere dingen achter kunnen zitten, bijvoorbeeld de angst om er alleen voor te staan, om inkomen te verliezen en plotseling financieel zelfstandig te moeten zijn. Het kan zijn dat de ander de moed had om het aan te kaarten. soms zitten twee mensen op elkaar te wachten: wie zegt het het eerste, want die krijgt dan de zwarte piet (jij wilde toch scheiden). En daarna kan er op schuldgevoel gewerkt worden, wat omgezet moet worden in harde pecunia.

Tsjor

Iets teveel gejammer

Thuiszitter, je bent niet helemaal realistisch.

'De co-ouderschap waar we het over hadden is totaal van de tafel geveegd en heb nu slechts omgang met de kids eens in de 2 weken'

Reëel: op dit moment heb je geen woongelegenheid waar je de kinderen een deel van de week kunt opvangen. Co-ouderschap nu is niet reëel.Zorgen dat je woonruimte hebt en met de scheiding co-ouderschap vragen is reëler.

'als ze dan zaterdags allen zijn voetballen blijft er slecht 1,5 dag over per 2 weken, en dan moet ik me nog gemotiveerd voelen om in de nabijheid van mijn kinderen te wonen!!??' Nou ja, of om naar het voetbalveld te gaan. Hoe wil je dat je kinderen van het voetbalveld terugkomen? Kun je geen actieve rol bij de voetvalvereniging op je nemen, zodat jullie allemaal druk zijn met voetballen in het weekend. Het gaat er niet om dat je minuten gaat tellen waarop je in elkaars ogen kunt staren. Het gaat om je leven delen.

'Het voelt alsof 20 jaar van mijn leven door de wc is weg gespoeld, heb ik me hiervoor al die tijd voor kapot gewerkt, en is dit mijn dank?' Een scheiding is niet het moment waarop de rekeningen worden verevend. Noch in het kwade (jij hebt me zoveel aangedaan dat je nu moet betalen) en zeker niet in dankbaarheid (wat goed dat je altijd voor ons gezorgd hebt. Jij ziet nu haar bijdrage aan jullie gezin niet (de zorg voor de kinderen) en zij jouw bijdrage (het geld) niet. Maar jullie zullen allebei een andere rol krijgen: jij meer zorg voor de kinderen en zij zal meer moeite moeten doen voor het geld.

'voor mijn part trekken ze de stekker eruit' Lig je aan een stekker dan?

Die stekker gaat eruit, dat is wel duidelijk. Ondertussen is ook duidelijk dat het huis verkocht wordt, daar kun je actie op ondernemen. Wees daarin niet te afwachtend, want de tijd dat je een makelaar een prijs kon laten noemen en vervolgens rustig af kon wachten tot de koper zich meldde is echt voorbij. Er zijn actievere vormen om je huis te verkopen. Je gaat al kijken naar woonruimte. En verder zijn het allemaal gewoon onderhandelingen, waarbij je niet weet hoe dingen kunnen uitpakken, omdat je kinderen al wat groter zijn. Stel: jij hebt woonruimte, je maakt het gezellig, bent actief in de voelbalclub en begint weer wat tot rust te komen. Terwijl je vrouw thuis alleen maar loopt te jammeren. Misschien zijn je kinderen dan wel vaker bij jou. Ik zou zeggen: maak minimale afspraken, maar zorg dat je ook ruimte houdt voor de kinderen om dingen zelf te bepalen, ze zijn te oud om gedwongen met vader of moeder op de bank te zitten. 'Co-ouderschap' is een term waaronder veel verschillende regelingen vallen. Je vrouw is echt niet de enige die meer tijd met de kinderen doorgebracht heeft, zonder dat het haar bij een scheiding enig 'recht' op de kinderen opleverde. Die tijd zijn we al lang voorbij. In elk geval zijn de rechters die tijd al lang voorbij. Dus blijf daar rustig onder en herhaal: wat vinden wij belangrijk voor de kinderen. Daar zou het gesprek over moeten gaan, en daarna pas over de minuutjesverdeling.

Tsjor

Tsjor offtopic

Wat ik bedoel is dit. Mijn ex zei letterlijk tegen mij dat hij nog wel jaren zo door had kunnen gaan en niet per se nodig vond om (op dat moment) te scheiden. Ik heb dat doorgezet.
Als ik vanuit de vrouw van Thuiszitter zou denken, dan heeft hij de boel in gang gezet. Een hoop mensen reageren dan door hun vechtmentaliteit aan te spreken. Dat is eigenlijk enkel wat ik "uitleg". Dat hij van haar waarschijnlijk niet zoveel hoeft te verwachten aan medewerking, zelfs al was het huwelijk niet goed.

Een stapje verder

Jojo, jouw situatie kan waar zijn voor thuiszitter, evenals de situatie, waarbij de een de mond houdt om het de ander op te laten knappen. In het begin schreef thuiszitter over ruzies, jarenlang, mediators etc. als pogingen om het te lijmen (dan is er bij beiden inzicht dat er iets niet goed gaat).
Maar mensen kunnen ook een stap verder zetten: je kunt niet een relatie onderhouden met iemand die dat niet wil. Daar kun je verdrietig over zijn of boos of wat dan ook. Maar uiteindelijk zul je dat toch moeten respecteren en accepteren. Je kunt niet iemand tegen zijn wil in een relatie houden. En dat kan en mag je dus ook niet afdwingen door van alles te gaan eisen. Ik snap dat zoiets neit je eerste emotie is. Tijd nemen om het besef door te latend ringen dat een scheiding onvermijdelijk is is daarom belangrijk.
Maar eerlijk is eerlijk: de vrouw van thuiszitter heeft er in alle opzichten veel meer voordeel van als ze zich kan presenteren als slachtoffer, in de steek gelaten door..., en dus moeten de kinderen bij mij blijven... in het belang van de kinderen doe ik alles.... en dus moet de alimentatie naar mij toe komen. De macht van het 'slachtoffer' is erg groot. Maar ze is een volwassen vrouw, die medeverantwoordelijk is voor de relatie en die ook een normaal ontwikkelde perceptie kan hebben van wat een goede relatie is.

Tsjor

hoezo niet reëel

Heb de beschikking over een budget, voldoende om een jaar uit te houden om een appartement/ meer-kamer appartement te huren, dus eigen plek is voorhanden als het moet, echter besef ik maar al te goed welke risico's ik dan neem.
Om die reden verblijf ik nu bij mijn vader en wellicht hop ik over naar mijn 3e plek. Reden is de ontwrichte verstandhouding nu.

Even voor alle duidelijkheid: ik nam inderdaad de beslissing en waarom, gewoon omdat de kinderen er onder te lijden hadden, nu ben ik de enige die er onder lijd, en mijn kinderen heb ik samen met mijn besluit enigszins verdriet gedaan omdat de relatie verscheurd is, maar anderzijds is de rust weer terug, is er geen ruzie meer binnenshuis en zijn de kinderen daar niet iedere keer opnieuw de dupe van, en presteren ze daardoor weer beter op school, want hoe je het ook bekijkt, ik doe het wel voor de kinderen, daar offer ik mijn eigen leven voor op als het moet.

Dat ik aan het kortste eind trek dat weet ik, maar dat er iedere keer dingen verdraaid worden, en ik de zwarte piet toegespeeld krijg dat kan ik niet waarderen en zomaar accepteren.
Ben niet perfect, ben tenslotte ook maar een mens, maar mijn intenties waren goed.

Heb verschillende gesprekken opgenomen, en als je dan van je ex hoort dat wanneer ze van haar werk naar huis toe reed en zag dat mijn auto buiten stond en ze zichzelf afvroeg of ik thuis was, en zo ja dat ze er over nadacht om door te rijden, dan geef je eigenlijk gewoon openlijk toe dat de koek op is, en toen ik dat hoorde dacht ik: hoe lang speelt dit al??
Ik voelde me bedrogen!

Zo heeft ze ook verschillende malen gezegd Mijn huis uit, terwijl het nog steeds Ons Huis is, ik houd daar niet van als mensen dit zeggen, en dan ook nog dreigen om de politie te bellen, om het huis uitgezet te worden, het huis wat ik zelf met eigen handen en zweet en liefde heb gebouwd.
Hoe hard en kil ben je dan ????????

Verstandige beslissing

Dat is een hele verstandige beslissing geweest thuiszitter, door weg te gaan is de rust voor je kinderen terug. Maar daardoor trek je inderdaad zelf aan een korter eind. Maar je exvrouw heeft door deze situatie ook meer te verstouwen dan dat jij nu inziet. Het is dan ook handiger als je haar reacties maar met een korrel zout neemt, dat is dom gepraat in de hitte van de strijd. Doe het zelf niet dan blijf je verstandig.
Regel je zaken goed, zo snel als mogelijk is, en zorg voor een goede verstandhouding met je kinderen.
Het leven is niet eerlijk, je kunt alleen maar zelf je best doen om het voor jezelf en voor anderen wat eerlijker te maken. Maar je hebt geen controle over de acties en de reacties van je exvrouw, hoe naar die ook kunnen zijn naar jou toe.
Maar mensen, ook je kinderen, worden heus niet aardiger naar jou toe als jij ze op hun plichten wijst, alsof je recht zou hebben op een ander. Daarmee maak je het voor jezelf juist nog oneerlijker omdat mensen dan nog meer gaan afreageren.

Tsjor en ontopic

"Maar ze is een volwassen vrouw, die medeverantwoordelijk is voor de relatie en die ook een normaal ontwikkelde perceptie kan hebben van wat een goede relatie is"

Inderdaad, maar wat ik probeer te zeggen is dat dat in het heetst van de nog heel prille en rauwe strijd meestal niet het geval is, dat je dan niet meer rationeel nadenkt. Dat THuiszitter de situatie redt door daar uit te stappen, maar dat dat gewoon een emotionele (boze) reactie kan opleveren.

Thuiszitter, de reacties van je vrouw komen waarschijnlijk "gewoon" voort uit woede. Er zal een hoop gezegd worden wat kwetst en pijn doet. Er zullen beslissingen worden genomen waar dan jij, dan zij het niet mee eens zijn.
Je trekt idd waarschijnlijk met een aantal dingen aan het kortste eind.
Maar zoals je voorheen besloot dit niet meer te willen voor je kinderen, moet je nu ook vooruit blijven kijken. Je oog houden op het doel: rust in de tent voor iedereen. Dat zal inhouden dat je meer moet slikken en accepteren dan je lief is, als je het doel maar voor ogen houdt.
Je werkt nu naar een goed doel toe: rust voor je kinderen, rust voor jezelf en om dat te bereiken moet je helaas door deze dingen heen.
Als je dat doel hebt bereikt is het weer tijd voor volgende doelen, goed contact met je kinderen en eigen geluk.

Ik weet, en met mij hier vele ouders, waar je doorheen gaat. Het valt niet mee. Op het moment dat je je kop het liefst in het zand zou stoppen moet je weer verder terwijl je eigenlijk de energie niet hebt en in een hoekje wilt zitten janken en sippen.

Ook het moeten verlaten van het huis dat je zelf hebt opgebouwd is een akelig gevoel. Ik voelde me in het huis dat ik verliet eindelijk thuis en heb het naar eigen inzicht en ontwerp laten verbouwen en dan heb ik het niet over een nieuwe keuken.
Weet je...er zit geld, liefde en hard werken in, maar toch zijn het maar 4 muren. Beter gelukkig buiten die muren dan ongelukkig ertussen.
Dat ervaar je nu nog niet zo, maar dat komt en dat zal/kan best even duren, maar er komt weer een nieuw thuis.

Thuiszitter, je reactie: nu ben ik de enige die er onder lijdt, dat herken ik ook wel. Ik was niet de oorzaak van de scheiding, maar heb wel de beslissing genomen. Hij bleef in het huis, de kinderen bleven bij hem wonen en de riedel die ik al eens opnoemde.Voor mij veranderde het meest. Met dat stukje ben ik zo nu en dan bezig. Ik merk alleen dat hoe harder ik dat roep, hoe beroerder ik me er onder ga voelen. Ik ben een gevoelsmens en merk dat ik momenteel beter reageer als ik het heel nuchter en zakelijk bekijk. Het doet minder pijn.

Teveel ruzie

Thuiszitter, je maakt nu teveel ruzie, vooral omdat een groot deel daarvan niet nodig is.

Woonruimte: 'Heb de beschikking over een budget, voldoende om een jaar uit te houden om een appartement/ meer-kamer appartement te huren, dus eigen plek is voorhanden als het moet, echter besef ik maar al te goed welke risico's ik dan neem. Om die reden verblijf ik nu bij mijn vader en wellicht hop ik over naar mijn 3e plek. Reden is de ontwrichte verstandhouding nu.' Jammer dat de verstandhouding met je vader zo erg ontwricht is. Als het niet op te lossen is, omdat je vader nooit het echte inzicht kan krijgen in jullie relatie en dat blijkbaar ook niet wil om wat voor reden dan ook, dan is het beter om weg te gaan, want je kunt nu niet nog meer ruzies aan.
Om ergens zelfstandig te gaan wonen kan juist in deze fase toch heel belangrijk zijn. De twee belangrijkste redenen zijn: je kinderen kunnen dan naar je toe komen, zodat je een regelmatig kontakt met hen kunt opbouwen; en je hebt dan woonkosten die je draagkracht verlagen, zodat de eventuele alimentatie berekent wordt op een reële situatie.

Je schrijft dat je een budget hebt. Heb je er rekening mee gehouden, dat baten en schulden nog verdeeld moeten worden?

En dan dit stukje: 'Heb verschillende gesprekken opgenomen, en als je dan van je ex hoort dat wanneer ze van haar werk naar huis toe reed en zag dat mijn auto buiten stond en ze zichzelf afvroeg of ik thuis was, en zo ja dat ze er over nadacht om door te rijden, dan geef je eigenlijk gewoon openlijk toe dat de koek op is, en toen ik dat hoorde dacht ik: hoe lang speelt dit al??
Ik voelde me bedrogen!

Ik vroeg me af waarom je gesprekken hebt opgenomen. Scheiding gaat tegenwoordig en al heel lang zonder dat er een schuldige wordt aangemerkt. Dus je hoeft niet te bewijzen dat zij schuldig is aan de scheiding, noch te weerleggen dat jij dat bent. Voor de rechter in elk geval niet. Dus waarom ga je van die detective-methodes toepassen?

Ik snap maar een klein beetje dat je je bedrogen voelde. Jullie hebben allebei (!) een periode gehad, waarin je in feite op alle mogelijke manieren aanvoelde, dat de relatie niet goed was, maar je zat nog in de fase waarin je dat niet hardop uitsprak, maar zocht naar mogelijkheden om het beter te laten worden. De mediator stond nog op stapel bijvoorbeeld. Het is als bij een ziekte: als iemand ziek is roep je ook niet metten dat die persoon dood gaat, maar je hoopt en vecht ervoor dat iemand beter wordt; tot er een moment komt, waarop je ziet dat het echt niet meer kan, dan pas ga je praten over de dood. Dat moment komt voor de een eerder dan voor de ander. Of de een heeft eerder de moed om het uit te spreken dan de ander. Het uitspreken ervan is in feite al een teken dat je het hebt opgegeven. Jullie hebben in die periode niet of nauwelijks met elkaar hierover gepraat, jij ook niet met haar, omdat jullie beiden wel aanvoelden, dat er daarna geen weg meer terug was. Jij hebt haar net zo hard bedrogen als zij, maar de basis bij jullie allebei is geen bedrog, maar hoop.

Ik zie ook dat e diep geraakt bent door de opmerking 'mijn huis uit'. en ik snap dat het krenkend en pijnijk was, omdat het in feite duidelijk en hard maakte wat je zelf al in gang had gezet: jij bent jullie huis uit gegaan. Als je je boos blijft maken over het gebruik van dergelijke woordjes ('mijn huis') dan heb je nog heel wat boosheid voor de boeg. Sterkte daarmee, het vergalt je leven en je doet dat echt zelf. Je kunt je nu ook concentreren op het feit dat zij ook heeft ingezien, dat het huis verkocht moet worden. En dan zal het toch 'ons' huis zijn dat verkocht moet worden. Dat zal zij dan ook gaan roepen, als er bepaalde acties aan verbonden worden, zoals het inschakelen van een makelaar en het vaststellen van de prijs. Ga je dan weer boos worden, omdat zij dan 'ons huis' zegt? Of als het allemaal teveel werk en te serieus wordt zelfs 'jouw huis'? Dat zal zo ook gaan met 'mijn' kinderen, terwijl het natuurlijk 'onze kinderen' moet zijn, maar als het echt moeilijk wordt zijn het 'jouw' kinderen. Nogmaals: als je je daarover boos gaat maken heb je nog heel veel boosheid voor de boeg. Succes ermee.

Mijn advies zou zijn: concentreer je op wat de stappen die al gezet zijn: zij beseft dat er een scheiding komt, dat het huis verkocht moet worden en de advocaten zijn aan het werk. Als je nuchter, zakelijk en realistisch kunt blijven dan zal het niet zo zijn dat jij aan het kortste eind trekt, maar dat jullie allebei slechts een kort eindje overhouden, omdat het strooitje gebroken is. Jij zit nu te staren naar wat je zelf inlevert, maar je ziet niet wat zij in gaat leveren.

En, ben je al actief bij de voetbalclub?

Tsjor