Na zoveelste ruzie nu toch scheiden

O jee....

....dat klinkt niet goed. Als het zo erg is gesteld met je, dan lijkt me dat je naar de advocaat moet stappen. Ik proef een beetje dat je de verantwoordelijkheid elders neerlegt (mijn vrouw wil niet maar het zal moeten, anders doe ik mezelf iets aan), maar als jij wilt scheiden of misschien zelfs moet omdat je geestelijke gezondheid dan zul je toch stappen moeten zetten. Weet niet of je van het gedacht bent dat je alleen kunt scheiden met wederzijds goedvinden, maar dat is dus niet zo. Je kunt gewoon zelf naar de advocaat gaan.

niet doen

Niet chanteren, nooit iemand verantwoordelijk maken voor je daden (jezelf iets aandoen.). Je klinkt wanhopig en dat gevoel is heel rot en herkenbaar.
Ik weet van mijn vriendin dat ze een deel van het geld van de advocaat (ik meen rond de 400 euro dat het bedrag was en daar een deel van) terug kon krijgen via de belasting.
Ga jezelf nu eerst informeren op het internet, er is heel veel te vinden dat je moet weten eer je de stap zult zetten.
Ja financieel zal je er best flink op achteruit gaan, maar als je handig en creatief leert omgaan met geld gaat je dat zeker lukken.
Eerst informeren, evt. je huisarts om geestelijke steun vragen en vervolgens kijken welke stappen je wilt gaan zetten.
Niet alles tegelijk, daar wordt je niet vrolijker van.

reactie

@ Jojo en Emine, ik ben niet aan het chanteren,( nog niet althans ) en dat is mijn bedoeling ook niet, maar we hebben zo vaak ruzie dat niemand daar beter op wordt, zeker de kinderen niet, ze zijn ook niet doof, dat geschreeuw van ons is 200 meter verder te horen volgens mij, en dat is niet goed.
Vandaag heeft zelfs mijn oudste zoon toch hard op mijn ziel getrapt door vandaag te zeggen dat ik niets doe in huis en dat terwijl ik de tuin regelmatig doe, regelmatig kook, de was ophang of afhaal, stofzuig het huis en doe boodschappen en dan nog krijg je te horen van je vrouw en je oudste zoon dat ik lui ben en niks uitvoer.
30 jaar lang heb ik me kapot gewerkt, wat is het resultaat nu:2,5 jaar geleden afgehaald met ambulance van het werk met hartklachten ivm zware depressie, aansluitend 4x geopereerd aan beide knieën met als resultaat gedeeltelijk afgekeurd ivm 2 versleten knieën, nog regelmatig hartklachten, 2 weken geleden fietstest en aansluitend 2 weken bijna niets kunnen doen wegens overbelaste knieën.
Net of ik hier om gevraagd heb!
Maar ik heb het wel altijd gedaan in huis, op werken of iets nuttigs doen dan, het is alleen maar negativiteit, we zitten vaak in de woonkamer nietszeggend omdat we vaak boos zijn op elkaar.

Is dat nou het huwelijk wat ik als vader in stand moet houden voor mijn kinderen??

Praten met mijn vrouw heeft na 4 jaar nog steeds geen oplossing geboden, evenals relatietherapie niet heeft geholpen, heb ze hier in het verleden voor vaak moeten smeken om samen met mij naar relatietherapie te gaan, maar dat wilde ze allemaal niet, en als ik dan weer eens over scheiden begin wordt ze emotioneel en gaat ze tegen de hele familie vertellen hoe slecht ik wel niet ben.

Een normaal gesprek voeren kan ik niet met haar, ze gaat dan haar stem verheffen en/of met dingen gooien en smijten, of ze loopt weg of reageert niet meer, maar ik heb het wel altijd gedaan in haar ogen, ik doe niets goed en ze schildert me af als mijn eigen vader, die nou ook niet echt een voorbeeld vader was.

schrijven

Als praten nu niet gaat, zou ik gaan schrijven. En dan niet via de mail, maar gewoon op papier. Schrijf je vrouw een brief, dat je je wanhopig voelt, maar niet wil praten anders wordt het weer geschreeuw. En dat is geen pas voor de kinderen.

als experiment, ben wel benieuwd wat ze terug schrijft. Ik zou zeggen: stop met praten, vooral als het binnen no time brullen wordt.

ik bedoel

dat je het niet kunt maken om te zeggen dat je een strop hebt gemaakt omdat je hier geen uitweg in ziet.
Dat is emotionele chantage: als jij niet .....doet dan doe ik .....strop.

Je mag dit niet doen omdat je kinderen hebt die niet met zo'n verlies en daad kunnen leven. Je hebt het recht niet om dat je kinderen aan te doen, die buiten de relatie met je vrouw staan.
En ja, wie weet heeft ze je zoon beinvloed, maar dan nog is het een kind. Kinderen doen je pijn, doen de mijne me ook nog steeds, maar als volwassene moet je daarboven staan. Je hebt een meer ontwikkelde emotie om dat te kunnen doen als het goed is.
Mijn moeder heeft eens een poging gedaan die op een haar na mislukt is. Ik kan je niet in woorden uitdrukken hoe dat voelt.
Mocht je de drang hebben: loop weg, ga scheiden, dan is de schade minder dan als je zelfmoord zou plegen. Dan maar arm en alleen, maar doe dit alsjeblieft niet, ik weet hoe het voelt.

wat een nare situatie

Thuiszitter, ik zou bijna altijd aanraden te kijken of een huwelijk te redden is, maar als ik dit zo lees word het tijd om knopen door te hakken. Voor en tegens hoeven al niet meer. Het risico dat je er dadelijk alleen voor komt te staan als je een scheiding zal door drukken is wel erg groot. Als je zoon al zo op jou reageert dan gaat dat zeker erger worden. Daar moet je je op voorbereiden.

Stap uit het slachtoffer rol, zoek alles tot de bodem uit. Soms blijf je in een situatie uit gewoonte, je weet wat je hebt, ook al is dat bijna niets. Angst misschien voor verandering?

Hoe je het ook bekijkt als je vrouw alleen nog maar kan communiceren door jou naar beneden te halen, en je pijn te doen ( je opmerking over je vader) dan is er geen liefde/houden van. Geef jezelf dan de kans dit nog ergens anders te vinden, hoe eng dan ook.

Maatschappelijk werk?

Wij zijn ook een gezin in scheiding en kunnen ook net rondkomen van onze salarissen. Toch scheiding doorgezet (niet mijn idee, man heeft een ander) en ik ben al een aantal weken aan het bellen, financiën op orde brengen en merk dat ik al ruim 300 euro op mijn vaste lasten heb kunnen bezuinigen. Verder zijn er een aantal toeslagen voor alleenstaande ouders enz. Informeer je daar eens in. En het feit dat je straks alleen woont brengt zoveel rust. Wel is het heel moeilijk dat je vrouw jou zo zwart maakt, heb jij ook mensen waarmee jij kunt praten? Kan jij ook met de familie praten, zonder je vrouw zwart te maken, laat haar maar zeggen wat zij wil (daar kan je toch niets aan doen) je familie weet hopelijk de verhalen wel op waarde te schatten.
Sterkte!

alles al geprobeerd

Met mijn familie heb ik geen goede band, en sinds het overlijden van mijn moeder 2 jaar geleden en het overlijden van mijn aller beste maar ook enige jeugdvriend afgelopen februari dit jaar heb ik ook al wat heftigs meegemaakt.
Met mijn zus en schoonzus kan ik op zich goed praten, maar die willen alles weer oplossen, en soms is het niet meer op te lossen.
Al jaren ben ik mijn huwelijk en de problemen die mijn zwager heeft en bij ons inwoont aan het lijmen, maar mijn lijm is op, en ik heb geen zin meer om voor de zoveelste keer nieuwe te aan te maken.

Gelukkig heb ik een slaapplaats aangeboden gekregen van de vrouw van mijn overleden vriend, die overigens zelf ook een vriend heeft, en waar ik hun enorm dankbaar voor ben, omdat we anders als 2 boze nietszeggende ouders in een huis met kinderen zitten.

Nu is er voor de kinderen weer wat rust, ik krijg weer adem omdat ik enerzijds mijn verhaal kwijt kan bij mensen die echt willen luisteren, ook hier kan ik mijn verhaal kwijt wat me rust geeft.

De vooruitzichten op de korte termijn zijn alles behalve leuk, zeker als je bedenkt dat mijn oudste zoon, die overigens niets meer tegen me zegt volgende week 17 jaar wordt, en wij zelf 23 nov 2014 25 jaar getrouwd zijn.

Gelukkig heb ik de volgende weken afleiding.

IK heb op mijn vrouw gewacht totdat ze thuis kwam van voetbal kijken van oudste zoon, en verteld dat ik elders slaap om elkaar wat rust te gunnen.
Haar antwoord hierop was: wat moet ik hier van zeggen.

Daar kon ik het mee doen, ik heb vervolgende mijn 2 jongste kinderen van 12 en 14 jaar geknuffeld en verteld dat ik van ze houd en ze altijd contact met me mogen maken via whatsapp of anders, ze langs mogen komen of anders afspreken, maar dat ik dit mijn hun moeder niet meer kan voortzetten.

Ik voel me op het moment van schrijven 10 jaar ouder en voel me kl.te

eigen aandeel?

Ik lees vooral dat je boos op je vrouw bent, en dat is logisch in zo'n heftige situatie. Maar het kan best zijn dat er een hele hoop relatie winst te halen is als je naar je eigen aandeel wil kijken, want dat is natuurlijk het enige stuk waar je invloed op hebt
Zo lees ik bijv dat je nogal impulsief bent. Een relatie verbreken nav een ruzie is (in jullie stadium) niet verstandig. En zeker niet in zo'n situatie de kinderen hierover inlichten. Wel is het verstandig om afstand te nemen, dat je weg bent gegaan kan juist goed zijn.
Als zwager voor problemen zorgt, kan die dan niet weg?

Zwager

TO, je schrijft: Al jaren ben ik mijn huwelijk en de problemen die mijn zwager heeft en bij ons inwoont aan het lijmen.

Is het inderdaad niet een idee eerst eens zwager het huis te laten verlaten. Want als je zelf problemen hebt (in je relatie) is het natuurlijk wel moeilijk om er extra problemen van je zwager erbij te hebben.

Ik neem trouwens aan dat zwager de broer van je vrouw is?

Zou dat (kunnen) uitmaken?

Overigens: even een time out, dat je nu even uit huis gaat, is misschien wel goed. Ken een situatie waar man 6 mnd uit huis is geweest en daarna weer terug en relatie gaat veel beter.

Wel zou ik het contact met je kinderen (ook je oudste) in deze periode niet van hen laten afhangen, maar zelf dagelijks (tenminste) een whatsappje sturen (of af en toe bellen) om te laten weten dat je aan ze denkt, vragen hoe het met ze gaat etc.

Ruzie en stress

Trouwens wat die ruzies betreft: ik weet niet of je vrouw steeds degene is die begint te schreeuwen (ervan uitgaande dat er geschreeuwd wordt voor het servies in de rondte gaat), maar dat schreeuwen is meestal een teken van stress.

De vraag is waar die stress vandaan komt.

Is je vrouw wellicht (zwaar) overbelast (wellicht mede door jouw gezondheidssituatie EN de problemen van inwonende zwager)

Hebben jullie dat in therapie niet besproken?

Misschien (na even een time out) nog een idee om toch nog eens met een mediator of therapeut (om de rust te bewaren) te bespreken waarom de ruzie ontstaat en uit te zoeken waar de stress zit.

En in zijn algemeenheid werkt het (denk ik) goed als een partners stress heeft, dat de andere partner daar begrip voor uit en niet meteen begint te roepen dat hij/zij het ook zo zwaar heeft (of nog veel zwaarder). Dus erkenning geven aan de ander.

Denk je dat jij dat kan?
Denk je dat je vrouw dat kan?

En dan dus bij het onderzoek naar stress, niet in verwijtende zin naar elkaar wijzen, maar onderzoeken bij jezelf (jij bij jezelf en zij bij zichzelf) waar de stress vandaan komt en vervolgens samen kijken of daar iets aan te doen is - evt. nog samen of toch beter uit elkaar. Maar wel samen oorzaak onderzoeken en samen naar beste oplossing zoeken.

In het belang van jullie kinderen...

het is niet kunnen maar de vraag of ik het nog wil

Al 6 jaar zijn we aan het sukkelen en aan het ruziën, en vind het nu wel welletjes geworden, heb er gewoon niet meer de puf voor om het nog een keer te proberen.
Alleen al voor het welzijn van mijn kinderen gooi ik de handdoek in de ring, de oudste is niet voor niets bij de GGZ onder behandeling geweest, echter zonder resultaat, en dat komt gewoon door mij/ons.
Ik ben echt van mening dat dit de enige oplossing is wat een beter leefklimaat geeft voor de kinderen, waarbij wij met zijn allen opnieuw weer verder gaan, weel lekker in ons vel gaan zitten en weer een goede kijk naar voren krijgen.

Zwager de deur uitzetten was geen optie, door zijn struisvogel tactiek is hij zijn woning kwijtgeraakt en stond van de een op andere dag op straat met flinke schuld, het is toch familie, we hadden plek vrij dus je haalt hem in huis, Zo zit ik in elkaar klaar staan voor iedereen.
Dan begint zijn gang naar schuldhulp, en dat wordt dan afgewezen en voordat dit opnieuw kan worden aangevraagd ben je weer 2 jaar verder, in tussentijd komt mijn jeugdvriend te overlijden heel plotseling, kom zelf thuis te zitten ( WIA ) wil wel werken, maar kan het niet, dus stress denk ik wel, mijn vouw ook gestrest omdat ik hele dag thuis ben.
Daarnaast is ze ( hoe zeg je dat netjes ) een persoon die op het geld zit, en daardoor zichzelf nooit iets gunt, maar ook mij om die reden niets gunt, en dat ondanks dat ik vroeger veel extra werk verzette en dus extra inkomsten binnen bracht hierdoor ook weer opnieuw meningsverschillen en dus ook weer ruzie.

Dit alles geeft mij heel veel stress, ik weet intussen dat vele lichamelijke kwalen door de stress te wijten zijn, ik moet ook aan mezelf denken, ik mag ook een normaal en gezond leven hebben vind ik.

Zij had alles voor de kinderen over, die staan op de 1e plaats, dan onze hond en ik hing daar achter ergens aan, althans dat is mijn beleving we deden nooit iets leuks met elkaar, alles is negatief, en dat alles werd me teveel.

Heb intussen contact gehad met advocaat/mediator, puur informatief en gevraagd of zij het stappenplan met mogelijkheden aan mijn vrouw wilde richten, hoop dat ze nu de ernst inziet en dat ik serieus ben, omdat ik het idee heb dat niemand me serieus neemt.

Nu zullen sommige zeggen dat dit een radicale en overhaast beslissing is, maar is dat zo als je zelf denkt dat ik dit al 5 jaar geleden had moeten doen, zeker nu ik vorig week van mijn vrouw hoorde dat als ze thuis kwam van haar werk, en dat ze als ze mijn auto zag staan ze liever doorreed omdat ze me liever niet wilde zien.
Dan zeg je toch eigenlijk gewoon dat het over is, ik voelde me voor de gek gehouden.

De vraag is alleen hoe lang dit al speelt?

Hmmmm

'Zo zit ik in elkaar, klaar staan voor iedereen.'

Het is maar de vraag of je op deze manier 'voor iedereen klaarstaat' als je zo hulp aan mensen van buiten je gezin geeft, ten koste van je eigen gezin.

Daarnaast vind ik je heel depressief overkomen en vraag me dan ook af het geen depressie-achtig iets is die je kijk maakt zoals die is.

depressie

Tja is het depressie of wordt je depressief van de situatie. Ik denk dat je het juiste doet, het houd een keer op. Je neemt het heft in eigen handen door te onderzoeken hoe jullie het best uit mekaar kunnen gaan, en ik geloof best dat jij daarbij ook aan de belangen van je vrouw denkt.

Sterkte de komende tijd, en het leven is veelste kort om zo ongelukkig te zijn

overhaast?

Zo te lezen zit je er al langer mee en kom je er niet doorheen. Het vreet je op, dat is wel duidelijk. En dan ook nog je zwager erbij... Rot wat hem is overkomen, maar het sleept jou ook mee. Wat moet jij je eenzaam voelen in je relatie!

Ik heb niet het idee dat je overhaast beslist. Ik ga er vanuit dat je al genoeg praatpogingen hebt gedaan. Als dat allemaal niet helpt, en je wordt ziek, letterlijk ziek, van de situatie, denk ik dat je geen andere keuze hebt dan voor jezelf kiezen.

Hou wel in je achterhoofd dat jij misschien na alles ook wel een paar goede gesprekken met een professional kunt gebruiken om je leven weer op de rit te krijgen.

Sterkte ermee!

kan weer een beetje slapen

Nu na amper een week weg te zijn bij mijn vrouw en kinderen heb ik eindelijk weer een beetje nachtrust gekregen, weliswaar met enkele glaasjes wijn, maar toch.
Voor het eerst zie ik ook echt de zon als deze schijnt, het klinkt misschien raar, maar heb steeds meer het gevoel dat dit de juiste keuze is.
Ik krijg weer een beetje rust in mijn lijf, minder hoofdpijn en andere kwaaltjes, en soms ja soms heb ik weer een beetje plezier overdag.

Nu nog proberen om een goed gesprek te krijgen met mijn vrouw, maar wat is nou de beste locatie om zo`n gesprek te voeren, en hoe pak je dat aan zonder dat de emoties weer hoog oplopen?
Thuis met de kids lijkt me niet slim, en ook op het adres waar ik mag blijven slapen is geen optie.

Graag hoor ik tips en adviezen!

Tips?

Ik kan maar één tip geven: probeer te slapen zónder alcohol!

waarom?

Is het adres waar je nu verblijft geen optie?

thuis zonder kinderen

Ik zou zeggen thuis wanneer de kinderen er niet zijn. Mocht het toch niets opleveren, omdat de emoties weer te hoog oplopen, zoek dan hulp. Neem een onafhankelijk professioneel iemand die jullie beide kan helpen door deze scheiding heen, in de hand.

een gesprek

Tja een gesprek, we zouden eigenlijk morgenmiddag afspreken, maar kreeg ineens een bericht dat ze niet kan ( wil ) wat nu te doen?

Rust

Bewaar de rust en spreek op een ander moment af. Je vrouw is waarschijnlijk nog niet zo ver als jij.

mail

Soms is het juist beter om via de mail te praten. Dan kan de ander even rustig lezen en nadenken en rustig formuleren wat er teruggezegd wordt. Uiteraard je tekst goed kiezen, concreet formuleren, respectvol en duidelijk wat je vraag of bedoeling is.
Als een gesprek IRL steeds in bonje eindigt lijkt me dit niet het communicatiemiddel van je voorkeur in deze situatie.

Geen alcohol

En inderdaad: slapen zonder alcohol.

En evt. gesprekken ook zonder alcohol.

Anders krijg je weer andere problemen erbij.

verstrikt..

.. in een negatieve spiraal.
Dit is alleen niet op te lossen, je zult hulp moeten inschakelen. Ik zie dat je de rekeningen net kunt betalen, dus een advocaat is geen optie. Een mediator zou in eerste instantie een goede optie zijn om deze gesprekken te voeren samen met je vrouw.
Voor nu is het zaak enigszins je hoofd rustig te krijgen. Zoek voor jezelf ontspanning in iets wat je graag doet. Door op een andere locatie te verblijven is al een goede stap. Alcohol is geen probleem zolang je mate kent en sterk genoeg bent. Ik ben tijdens het scheidingproces ook veel gaan drinken, dat is geen probleem zolang je dat maar op vaste tijden en in privétijden doet. Nu alles achter de hand is ga ik bewust minder drinken. Geen hulp bij nodig, is gewoon regelmaat en discipline kwestie.

Gesprek

ik denk niet dat je dit te snel doet. Mijn besluit om te gaan scheiden was ook genomen op een moment dat we allebei wisten: dit gaan we niet redden: steeds dezelfde ruzies en dezelfde bewegingen om het op te lossen, zonder dat er echt iets opgelost werd. Op een gegeven moment is het over, voorbij.
Ik geef altijd de volgende tip: lees het boek: samen getrouwd, samen gescheiden, van Hoefnagels. Ik hoop dat het nog in een bibliotheek te vinden is. Belangrijkste tip uit dat boek is: zorg dat je de scheidingsmelding duidelijk doet. Ze hoeft het er niet mee eens te zijn, maar het moet wel duidelijk zijn, ook voor haar, dat je een relatie niet overeind kunt houden als een van de twee die relatie niet meer ziet zitten: dan is het over.
Je hebt een kans dat zij zich nu als 'de verlatene' gaat gedragen: zo zielig, in de steek gelaten na bijna 25 jaar huwelijk. Dat slachtofferschap levert haar veel positiefs op: aandacht van de omgeving, medelijden, en een stevige basis voor de gesprekken over alimentatie. Of je dit kunt voorkomen weet ik niet, maar alle tijd en geduld die je nu stopt in de periode waarin jullie beiden tot het besluit kunnen komen dat een scheiding onvermijdelijk is levert belangrijke winst op.
Je bent nu weggegaan en ik snap dat dat nodig was voor de rust. Maar ik vind het niet vanzelfsprekend dat jij het huis verlaat en dat zij met de kinderen achterblijft. Ik kan me ook voorstellen dat het andersom wordt; zij verlaat het huis met haar broer en jij gaat er wonen met de kinderen. De jongste kinderen zouden dat zo te lezen graag zien, de oudste zal waarschijnlijk bij zijn moeder intrekken. Momenteel ben jij veel thuis, dus kun jij ook goed voor de kinderen zorgen.
Misschien kun je in de tussentijd een tussenoplossing zoeken: overdag ben je in je eigen huis en zorg je voor de kinderen; 's avonds slaap je op een andere plek. Je hebt dan ook de kans om gesprekken met je vrouw te voeren. Ruzie maken hoeft niet meer, je weet toch waar je uit wil komen.
Verder kan ik je alleen maar een goede advocaat-mediator aanraden. Kijk bij hun vereniging, de VFAS. Informeer even bij het juridische loket of je vrijstelling kunt krijgen voor het hele bedrag. Ik zou niet in zee gaan met mediators die allerlei achtergronden hebben, maar geen juridische. Investeren in een goede advocaat kan je later heel veel problemen besparen. Het beste is als jullie samen één advocaat kunnen nemen, want dan moet je ook samen uit de problemen komen.
Wees voorbereid op allerlei vervelende acties en toestanden, mensen die afscheid nemen van een relatie zijn in rouw en doen daardoor soms vreemde dingen. Laat het van je afglijden: als het voorbij is is ook dat voorbij.

Tsjor