U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Mopperen
Situatie; al een aardig aantal jaren geleden gescheiden, woon ook al weer een paar jaar samen met mijn nieuwe partner. Eerst samen met mijn twee kinderen, daarvan is er nu al 1 de deur uit. Alleen jongste zoon van 16 woont nog bij ons. Mijn partner heeft geen kinderen. Mijn ex, vader van de kinderen, is op afstand nog in hun leven aanwezig. Heeft geen aktieve rol, maar hun relatie met hem is OK. Wij vormen op zich een gelukkig en stabiel gezin, partner en ik gaan prima, met de kinderen alles OK, het gaat in alle opzichten goed met ze.
So far so good. Het enige is dat mijn partner en mijn zoon regelmatig op elkaar mopperen. Onafhankelijk van elkaar, tegen mij. Het is niks groots, geen grote ruzies of irritaties, maar kleine alledaagse dingen. Zoon moppert dat partner 'altijd zo opschept tegen mensen' en partner moppert 'dat zoon nooit rekening met ons houdt'. Er zit uiteraard 'altijd' en 'nooit' in. Verder dan gemopper tegen mij komt het niet; ze maken geen ruzie met elkaar of zo. Sterker nog; er is niet veel inhoudelijke communicatie tussen hen (wel tussen mij en zoon). Alleen over alledaagse zaken. Nu zijn het beiden geen 'praters' dus dat is ook een beetje de aard van het (beider) beestje. En zoon leeft, als rasechte puber, zijn eigen leven in ons huis. Is druk met school, vrienden en die bijbaan en zijn ouders zijn bijzaak.
Nu zou ik me normaliter niet zoveel aantrekken van het gemopper. Maar ik voel me er wel een beetje tussen zitten, zo. En dan gaan toch ergens in mijn achterhoofd alarmbellen rinkelen; 'samengesteld gezin!!!'. Misschien overdrijf ik, en gaat het in 'basisgezinnen' ook wel zo tussen ouders (vaders) en kinderen (zonen). Geen idee eigenlijk.. kan iemand me geruststellen? Of moet ik ze bij de volgende keer dat ze via mij op elkaar mopperen, maar gewoon naar elkaar verwijzen?
vragen
De eerstvolgende die tegen je komt mopperen kun je eens vragen: "waarom zeg je dat tegen mij?"
gebeurt hier ook
bij ons gebeurt dit ook. Mijn kinderen klagen over hun vader (mijn man dus) en mijn man doet het over onze kinderen. En inderdaad, mijn reactie is hetzelfde als die van Jippox: waarom zeg je dat tegen mij? Of: dat moet je tegen papa/oudste/jongste zeggen.
Dat landt niet altijd overigens.
Basisgezin hier.
En jazeker herkenning. Ik hoor het trouwens veel, ook in andere gezinnen met pubers.
Ik verwijs ze ook naar elkaar en soms koop ik 2 bioscoopbonnen voor ze, samen wat gezelligs doen klaart weer (een tijdje) de lucht.
Omdraaien, wens positief formuleren
Bah. Iemand die iets "altijd" of "nooit" doet, bestaat niet. Ik accepteer die woorden niet, zeker niet van een volwassene. Eerst maar eens hun gemopper herformuleren.
En dan zou ik aanraden: zeg eens in positieve woorden wat je wél van de ander wilt? Zonder het woord "niet" te gebruiken. Bijv: "Ik zou willen dat je wat vaker positieve opmerkingen over anderen maakt" (stiefzoon tegen vader) of "Ik zou het leuk vinden als je wat meer tijd bij ons thuis doorbrengt." (stiefvader tegen zoon). Dat klinkt al heel anders en dan krijg je een opening naar een gesprek, in plaats van boze gezichten.
Valt het nu meer op?
Een paar jaar geleden trokken jij en je kinderen bij hem in. De oudste is nu het huis uit. Mist je jongste zijn broer/zus om mee te chillen? Verklaart dat de afstand naar je vriend. Mist hij leeftijdsgenoten in het huis?
Je vriend moest eerst zijn aandacht verdelen over twee kinderen. Dan vallen de kleinigheden minder op. Nu er maar één puber rondloopt, valt het meer in het zicht.
Het is goed mogelijk dat jij er meer van maakt dan je mannen zelf. Ze spuiten het uit en zijn er klaar mee. .
.
Maar het is wel laf om jou daarmee lastig te vallen ipv het tegen elkaar uiten.. Misschien kan je dat tegen ze zeggen.
Schuldgevoel
Dank u allen. Ik ben weer een beetje gerustgesteld; het is niet zozeer een 'samengestelde gezinnen ding' maar het komt in alle soorten gezinnen voor.
Flanagan, jij zei het goed, waarschijnlijk maak ik er meer van dan het is.
Het is meer dat ik merk dat er, ergens diep binnen in mij, toch nog een stukje schuldgevoel zit misschien over het feit dat ik zoon dit (eerst de scheiding van zijn vader en nu zo'n vent waar hij niet voor heeft gekozen) heb 'aangedaan'. Dat weerhoudt mij een beetje om ze naar elkaar te verwijzen. Maar ik houd jullie tips in mijn achterhoofd!