Moet ik mijn man nog een kans geven?

Proberen

De vorige keer heeft therapie wel geholpen, dus ik zou zeggen: probeer het. Maak duidelijk wat de grens is.
Het grote nadeel van de scheiding is, dat je kinderen dan alleen zijn met hem en jij geen invloed meer hebt op hem.
Hoe is jouw relatie met de jongste? Is het een speciaal kind? Zijn twee kinderen eigenlijk teveel voor hem?

Tsjor

Wat Tsjor zegt over hem niet meer kunnen controleren als je gescheiden bent is natuurlijk waar, maar een man die 'ruzie maakt' met een baby van een half jaar is natuurlijk niet helemaal goed bij zijn hoofd. Ik denk dat ik niet getrouwd zou blijven met een man die de kinderen slaat/mishandelt. Dan zou ik eerder de omgangsregeling afhankelijk laten zijn van therapie.

2e kind te veel.

Het is inderdaad zo dat het 2e kind te veel voor hem is. Hij wist niet dat 2 kinderen zo zwaar zou zijn.
Mijn jongste is druk. Hij zoekt de grenzen steeds op en is erg eigenzinnig. Ze hebben hem getest zoals je kunt bij een kind van 3. Daar is niets uit gekomen. Op school is hij ook erg druk. Maar bij duidelijke grenzen is hij te handelen.
Maar is dit een vrijbrief om hem een klap te geven als hij niet luistert. Is mijn kind dan het probleem?

Het is inderdaad een zorg als we scheiden dan heb ik geen zicht meer op wat er daar gebeurd...Maar als ik blijf toekijken benik medeplichtig.

Ik voel me in de mangel

Eerst therapie

Laat hem dan eerst maar weer eens beginnen met die therapie.

En als dat een beetje loopt kun je altijd nog bekijken hoe jullie verder gaan.
Misschien werkt een latrelatie voor jouw man beter.

Absoluut niet

Het is uiteraard absoluut geen vrijbrief om een kind te slaan! Maar je verhaal laat zien dat er een begin is van de problemen en dan is het goed om naar dat begin te kijken. 'Hij is natuurlijk niet goed bij zijn hoofd' is gemakkelijk gezegd. Opvoeding is veel meer reactie op het kind dan dat het het kind vormt. Het kind vormt de ouders en de opvoedpatronen meer dan omgekeerd.
Het maakt ook het gesprek anders. Twee kinderen blijken een veel zwaardere belasting te zijn dan hij vooraf kon vermoeden en dan is het tweede kind ook nog een druk kind. Het kind gaat niet veranderen. Hoe je ermee omgaat kan wel veranderen. Als hij zich ervan bewust is dat dat het probleem is en dat slaan niet de oplossing is dan kun je daaraan gaan werken. Hij wil daar in elk geval aan gaan werken en dat is positief. Maak het tot jullie gezamenlijke probleem: we hebben een druk gezin en een druk kind. Het is ook jouw probleem om ervoor te zorgen dat het in jullie gezin goed draait en dat hij wel op en goede manier vader kan zijn. Het kan best zijn dat je voor jezelf denkt: ik weet wel hoe het moet. Maar dan wordt het nog de kunst om je eigen 'kennis' over te dragen op hem. Ik zou overigens niet de positie kiezen dat jij het wel weet. Ik zou echt ervoor kiezen dat het jullie gemeenschappelijke probleem is, het raakt je gezin in zijn geheel en het kan ontwrichtend werken.
Er zijn boekjes over, die kun je eventueel samen gaan lezen. Er zijn cursussen, adviesorganen, organisaties van ouders. Kortom: er is genoeg te doen. Het belangrijkste is dat je eerst samen de problemen benoemt op een zodanige manier dat jullie ze beiden herkennen. Dan kun je ook samen aan een oplossing gaan werken.

Tsjor

Katniss

'Dan zou ik eerder de omgangsregeling afhankelijk laten zijn van therapie.' Dat heb je niet meer voor het zeggen als je eenmaal gescheiden bent. Er zijn dan wettelijke rechten en als vrouw kun je daar niet je eigen recht van maken.

Tsjor

In de mangel

Positief is dat therapie verbetering heeft laten zien. Dat is een kans. Maar het is natuurlijk niet in orde dat je denkt dat de onrijpe acties van je kind jou het recht geeft om uit te halen.
Ik zou je man misschien wel 'terugnemen' maar op voorwaarde dat hij zich laat nakijken. Er zijn minimaal problemen met impulscontrole en misschien ook wel met het beheersen van zijn emoties en ook met het zich inleven in de belevingswereld van een kind.
Mijn exman heeft een (ongediagnosticeerde) spectrumstoornis. Dat kwartje viel pas toen onze zoon de diagnose kreeg. Ook dochter heeft een diagnose in het autismespectrum.
Ik denk wel eens als ik het eerder had geweten had ik het anders aangepakt.
Mijn exman meer rust geboden en hem en de kinderen nog meer uit elkaar gehouden, wat ik al deed omdat hij toenemend zijn handen niet thuis kon houden en stijf stond van de stress en de emoties.
En wat ik nu bij de kinderen doe, tijdig aan zien komen en dan zelf weggaan met de kinderen maar vooral man leren om zijn impulsen te beheersen, snel de kop indrukken, als dat niet meer kan -emoties kunnen supersnel niet meer in te houden opvlammen, dan ergens apart een oud kastje te lijf te gaan, of een boksbal of iets anders waar je dan je agressie op loslaat. Standaard.
Mijn exman liet toenemend de opvoeding aan mij over, maar het gezin met kleine kinderen was te druk voor hem om vol te houden.
Achteraf had ik een ruimte in huis voor hem moeten vrijmaken waar hij even rustig kon worden.
Wij zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan. Onvermijdelijk want er was alleen nog maar drama, maar inderdaad, daarna kwam de omgangsregeling en dat heeft heel wat spanningen veroorzaakt. Het is achter de rug gelukkig.
Maar exman heeft nog steeds weinig inzicht in de beleving van de kinderen en houdt zich aan regeltjes en dwang zodat de relatie nog steeds spannend is, maar nu zijn ze zo groot, dan kunnen ze zich beter weren en zonodig weggaan als ze even bij hun vader zijn.
Maar geslagen wordt er niet meer.

psychiater

Dat vergeet ik nog. Ik zou eisen dat je man naar de psychiater gaat en dat die samen met hem uitzoekt hoe het zit met hem en wat hij eraan zou kunnen doen.
Maar ik zou hem zelf thuis veel meer rust bieden. Bijvoorbeeld voorlopig niet samen aan tafel, dat kan te druk zijn.

ach jee

Wat een verdrietig verhaal.
Ik denk dat ik zou gaan proberen te onderhandelen. Voorlopig uit elkaar, en laat hem eerst maar eens veranderen. Stapje voor stapje. En gewoon gaandeweg wel zien waar jullie op uitkomen.
Dat kan alleen als het lukt een beetje samen te werken.
Maar uiteindelijk kunnen we je natuurlijk geen advies geven bij dit soort moeilijke beslissingen. Het is kiezen tussen kwaden. Of je met hem door kunt kun je alleen zelf beslissen.
Ik vind het eerlijk gezegd wel ernstig klinken. Een mep uitdelen kan gebeuren, maar zo te lezen staat hij erachter. Ik denk niet dat ik verder zou kunnen, en ik zou co ouderschap ook aanvechten. Misschien helpt het om heel erg naar zijn behoeftes te kijken en van daaruit te redeneren. Wat heb je nodig en hoe kunnen we ervoor zorgen dat jij krijgt wat je nodig hebt. Ik denk dat dat de enige manier is om tot een draaglijke situatie te komen, los van hoe jullie samen verder gaan, als stel of niet. En als hij daar geen zicht op heeft proberen de behoeftes voor hem te benoemen. (Veel rust, ruimte, onder steuning bij opvoeding enz)

rust

Eerst rust en veiligheid, man dus uit huis houden om allemaal bij te komen. (dat hoeft hij niet per se te zijn, maar hij is nu toch al weg)

Daarna therapie, nog steeds apart wonend.

Daarna pas zie je weer verder.
Je kunt een kind niet even wegdoen als het tegenvalt met de opvoeding. Dat niet iedereen alles aankan is een feit, maar dan moet je als volwassenen maatregelen nemen en dat is niet je kinderen slaan omdat jij het zelf niet aankunt, maar zelf een time out nemen. Of dat nu een lange is of niet.

Buiten de situatie

Als de problemen begonnen zijn met het tweede kind denk ik dat langdurige therapie buiten de situatie niet zoveel zal helpen. De problemen doen zich binnen een bepaalde situatie voor, in confrontatie met zijn jongste kind en de drukte van het gezin.
Het is ook niet alleen zijn probleem, beide volwassenen zullen samen een weg moeten vinden die ervoor zorgt dat ieder tot zijn recht komt. Zonder geweld.
Eerst zul je het samen met je man eens moeten zijn over wat nu het probleem is. 'Hij is het probleem' is te simpel, dan kom je niet verder. Dus dat zul je anders moeten gaan benoemen en beschrijven.
Dan de volgende stap: wat gaan wij eraan doen. Daarbij mag je best grenzen benoemen: geweld is een grens. Maar laat hem zelf meedenken over hoe hij het wil voorkomen of oplossen. En laat haar zelf meedenken over wat zij kan doen om het te voorkomen.
De derde stap is dan de goede begeleiding te vinden.

Tsjor

balans

Als eerste wil ik iedereen danken voor jullie reactie.

Veel dingen van wat ik gelezen heb heb ik afgelopen 2 jaar geprobeerd. Met en zonder hulp.
Als eerste heb ik geprobeerd meer rust voor mijn man te creëeren. Ik heb veel taken overgenomen van hem. Tevens heb ik een gastouder in huis gehaald om mijn man meer ruimte te geven voor zijn werk. Hij had een eigen ruimte om zich in terug te trekken. Maar hij maakte hier geen gebruik van. Hij wil zijn omgeving veranderen rond hem. Hij loopt zelf niet weg.
Ik heb ook geprobeerd om eerder in te grijpen om het voor pappa rustiger te maken. Maar dat hou ik niet vol. Dat is heel erg intensief.

Tijdens de periode van opvoed begeleiding zijn er grenzen gesteld en richtlijnen gegeven. Helaas gaat hij hier steeds overheen.
Er is ook een nazorg aangeboden. Hier heeft hij geen gebruik van gemaakt.
Ik heb steeds geprobeerd om met hem te praten over alternatieve oplossingen om de kinderen toch die kant uit te krijgen die je graag zou willen zien. Hij wordt meestal boos en een gesprek is haast onmogelijk...
Hij is erg stellig dat hij geen probleem heeft..

Zijn werk is veeleisend. Hierdoor is hij sommige periodes veel van huis. Hij kan dan niets opvangen als er iets mis gaat zoals laats toen ik heel erg ziek was. Hij ging gewoon werken en kwam niet voor 18.00 uur thuis.
Tevens wordt zijn lontje erg kort in drukke tijden. Deze perioden duren soms wel 3 maanden. Wij lopen dan als gezin op eieren.

Hij belooft nu hulp te zoeken, mits ik mijn jongste weer laat testen. Hij zegt meer thuis te willen zijn. Te willen werken aan onze relatie.
Bij mij komt de vraag boven: Hoe vaak moet je iets proberen. Hoeveel kans van slagen heeft iets op dit moment.

Ik vind het vreselijk, maar ik geloof toch dat ik de handdoek in de ring ga gooien. Ik ga op zoek naar een mediator/ Advokaat. Wellicht kunnen we een vechtscheiding voorkomen, maar die Co-Ouderschap gaat er wat mij betreft niet van komen. Het liefst zou ik zien dat hij hulp gaat zoeken. Als het goed gaat kan een bezoekersregeling altijd nog uitgebreid worden.

Klinkt hopeloos

Jeetje, wat klinkt jouw verhaal hopeloos. En jeetje, wat herken ik het.

Voor ik je 'eindconclusie' las wilde ik je de vraag stellen of dit is hoe je je leven wilt leven. Je gaf zelf het antwoord al.

Ik ben indertijd ook weggegaan. Een ding heb ik mij toen echter nooit gerealiseerd. Dat er als je weggaat eigenlijk niemand is voor jou en je kinderen. De rechten zijn in een geval als dit aan vaders kant. Ja, onder het mom dat kinderen recht hebben op beide ouders en gelijkwaardig ouderschap enzo. De praktijk: dat je zorgen over geweld niet serieus worden genomen bij het vaststellen van een omgangsregeling, maar gezien worden als beweringen van een rancuneuze ex die vader de kinderen niet gunt. Kijk maar eens op www.bezorgdemoeders.nl. Het is echt een heel groot probleem. De enige die de kinderen zal beschermen ben jij. Het systeem zal gericht zijn op een regeling.

Ik heb persoonlijk altijd alles aan mijn laars gelapt wat ik onverantwoord vond. Maar dat is me duur komen staan. Het had niet veel gescheeld of de kinderen waren mij afgenomen. Ik wil niet lullig doen, maar een deel van je problemen gaat nu pas beginnen.

Tenzij je ex het loslaat. Dan valt de schade mee.

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden

Dus in dat licht vind ik dat je goede beslissingen neemt. Zo wordt hij gedwongen hulp te zoeken. Of je later ooit weer nader tot elkaar komt, zie je dan wel weer. Kinderen worden vanaf een jaar of zes rustiger of drukken zichzelf in woorden uit in plaats van onvrede en dergelijke in vervelend gedrag te gieten.

Mies

Emine is naar mijn smaak een tikje te zwartgallig, maar daar heeft ze haar redenen voor en ze heeft niet echt ongelijk. Het uitgangspunt is inderdaad: gedeeld gezag, gelijkwaardig ouderschap etc, en dat betekent dat als je binnenkort ex-man een grote claim legt op de kinderen vanuit het idee dat hij daar nou eenmaal recht op heeft, jij een probleem hebt.

Het punt is natuurlijk: hij kan substantiële zorg voor de kinderen kennelijk niet aan. Niet als hij tijd heeft, want de kinderen moeten in zijn malletje passen anders zijn de kinderen fout, en al helemaal niet als hij het druk heeft, want dan heeft hij ten eerste geen tijd en ten tweede helemaal geen spankracht.

Als hij dat beseft en vanuit dat besef handelt dan is er niet veel aan de hand, dan zal hij jou de zorg voor de kinderen laten en zich tevreden stellen met regelmatig korter contact. Maar dat besef heeft hij zo te lezen niet, iedereen is fout behalve hij en straks ben jij nog fouter want jij hebt hem in de steek gelaten en je moet niet denken dat... Je kan het uittekenen.

Als jij de omgang t.z.t wilt minimaliseren uit angst dat je ex uit de bocht vliegt, zorg dan dat je duidelijke bewijzen hebt dat je angst gegrond is. Zijn er nog rapporten van de hulpverlening? Bewaar ze. En als daaruit niet duidelijk blijkt wat er aan de hand is dan geef ik je in overweging om je man nog een kans te geven, niet alleen omdat het misschien helpt, maar ook met het doel - en ik weet dat dit vals en manipulatief klinkt - om bewijs te verzamelen van zijn problemen zodat je wat in handen hebt als het tot een rechtszaak zou komen. Dus misschien moet je maar meegaan in zijn wens. En desnoods zelfs je kind laten onderzoeken hoewel je er niks in ziet. Als daaruit blijkt dat er niks met kind aan de hand is, of misschien dat er wel wat aan de hand is en dat jij daar wel mee om kan gaan maar vader niet, dan heb je ook nuttige informatie.

Heel veel sterkte ermee

Temet

geef je jullie samen nog een kans

samen met jullie gezin?
En meen je dat van harte?

Sterkte en wijsheid gewenst! Je hebt hier al heel wat tips gekregen, maar verhalen op papier blijven een dimensie missen, dat is niet anders.

psychische problemen

Aan de site bezorgde moeder kun je zien dat het recht niets kan met jou observaties en zorgen omtrent het gedrag van je partner op grond van psychische problematiek.
Het verzamelen van 'bewijzen' heeft dan ook geen logische gevolgen. Het kan alle kanten uitgaan.
Als je kunt zorg dan zelf zo goed mogelijk voor oplossingen, terwijl je samen woont of als je apart woont, rekening houdend met de beperkingen van je partner en de veiligheid van de kinderen.
Je kinderen hebben ook voordeel bij het contact met hun vader. Mijn beide kinderen hebben een vorm van autisme en in sommige zaken kon hun vader juist vanuit zijn eigen achtergrond daar goed advies bij geven.
Maar ook dysfunctionele manieren die hij als noodgeval aangeleerd had kunnen je kinderen opdoen.
Ik heb er nog een hele tijd voor kunnen zorgen dat de kinderen wel vaak maar niet te lang bij hun vader verbleven zodat hij zelf zijn kalmte kon bewaren. Dat kon omdat ex bij de eerste rechtzaak zo gestresst was dat hij liet zien waar zijn beperkingen lagen.
Echter had dat geen verstrekkende consequenties.
Ex wilde 'gewoon' en inderdaad co-ouderschap. Na nog een rechtzaak werd het gelukkig geen co-ouderschap maar wel het om het weekend het hele weekend.
Toen ben ik in het begin, zolang hij daar verder ook gewoon in mee ging, gewoon mee gaan logeren.
En kinderen hadden een mobiel. Als ze alleen waren met vader en er was iets konden ze mij bellen, zo klein als ze waren.
Het was vaak heel spannend, maar het is voorbij.
Wij moesten apart gaan wonen en ik heb zelf eigenlijk nog te lang gewacht omdat ik niet wist wat het was en inderdaad ook bezorgd was over alleentijd met hun vader wat ik al vanaf jonge leeftijd thuis niet liet gebeuren.

Maar AnneJ

....als jouw ex zich anders opgesteld had, had je dit nooit zo kunnen doen.

ja Emine

Iedereen is anders daarom kun je nooit naadloos een recept uitreiken voor zoiets. Maar wel je eigen verhaal vertellen.
En nee, vooraf wist ik vaak ook niet wat ex zou doen, nu nog niet. Dat blijft toch wat onvoorspelbaar. Maar ik heb in mijn situatie steeds de best mogelijke keuze gemaakt en gelukkig is het voorbij.

Testen

Hij belooft nu hulp te zoeken mits je je jongste laat testen? Dat kun je wel doen, meer duidelijkheid is misschien wel fijn, maar daar wordt het kind natuurlijk niet anders door. Denkt hij dat hij er wel mee om kan gaan als hij weet wat er aan de hand is?
Misschien is het voor je man ook wel een goed idee om te laten onderzoeken of er niet een stoornis aanwezig is. Ik herken de eigenaardigheden.

Je bent eruit

Op zich verbaast het me niet, dat je een besluit hebt genomen, dat zat er eigenlijk al in vanaf het begin. Toch nog enkele tegenwerpingen.

Het eerste punt is, dat je voor jezelf wel een besluit kunt hebben genomen, maar net zoals je niet in je eentje kunt besluiten om te gaan trouwen kun je ook niet in je eentje besluiten om te gaan scheiden (als je een vechtscheiding wil voorkomen). Je zult dus eerst je man duidelijk moeten maken, dat alles wat hij inmiddels aan inzichten en bereidwilligheid heeft opgebouwd voor jou niet voldoende is. Ik kan me voorstellen dat hij dat niet begrijpt. De problemen zijn ook nog niet zo heel oud, er is ondertussen wel degelijk wat gebeurt en dat heeft ook (tijdelijk) positieve dingen opgeleverd. Dus je verzuchting: 'Hoe vaak moet je iets proberen', die maakt op mij nog niet zo'n indruk.
Zeker niet als je beseft dat de kinderen groter worden en dat de drukte minder wordt, of in elk geval op een andere manier.

Er zijn nog dingen die je hebt laten liggen. Je hebt bijvoorbeeld je kind nog niet laten testen. Dat zou wel eens iets kunnen verduidelijken, voor jullie allebei. Jij hebt je ingegraven in de positie dat hij het probleem is. Hij dat de omgeving het probleem is. Maar beiden kunnen jullie naar elkaar toe niet vertellen wat de problemen dan zijn. In elk geval niet op een zodanige manier, dat jullie het over dezelfde problemen hebben.

Jij hebt een hoop dingen voor hem opgelost, en daar ben je moe van. Dat kan. Maar je hebt het daardoor wellicht ook te weinig bij hem laten liggen, te weinig tot een wij-probleem gemaakt, teveel opgelost en te weinig partner geweest in de oplossingen.

Je moet nu nog niet zelf op zoek gaan naar een advocaat/mediator, dat is veel te vroeg. Je zult toch echt eerst met je man moeten praten. Het lijkt allemaal heel dapper en natuurlijk heb je een stevige onderbouwing voor je besluit, maar je slaat de belangrijkste stap over.

Zelf stappen ondernemen (besluit, advocaat etc.) is hét recept voor een vechtscheiding, want geen enkel mens wil zomaar een echtscheiding opgedrongen krijgen, zeker niet op het moment dat iemand goed heeft nagedacht en bereid is veel te investeren in de relaties.

'... maar die Co-Ouderschap gaat er wat mij betreft niet van komen.' Nogmaals: daar vergis je je in, jij bent niet degene die dat voor het zeggen heeft, ook jouw criteria voor eventuele uitbreiding van de omgangsregeling zijn niet geldig. Het is niet zo dat vaderschap iets is wat door de moeder aan iemand gegund wordt, er zijn wettelijke rechten, zowel voor vaders als voor moeders.

Deze verzuchting snap ik niet: 'Het liefst zou ik zien dat hij hulp gaat zoeken.' Want dat was nu juist wat hij wilde. Hij wil therapie, meer tijd voor thuis en minder voor werk etc. Hij wil wel veranderen. Dus waarom zeg je dan: 'Het liefste zou ik zien dat hij hulp gaat zoeken'? Jij krijgt wat jij het liefste wil en dan ren je naar een advocaat toe. Ik snap dat niet.

Het enige wat ik kan bedenken is dat je het echt bij jouw visie wil houden: hij is het probleem. En dat je daarom ook niet wil dat je jongste kind wordt getest en zelfs niet wil dat hij echt in therapie zou gaan.

Er is een ernstig en serieus probleem. Als hij dat zou ontkennen of er niet aan zou willen werken, dan was het allemaal wat duidelijker. Maar ik vind het nu nog niet zo duidelijk.

Een vraagje: redt je het financieel wel als je alleen blijft? Heb je financiële middelen om zelf minstens voor 50% voor je kinderen te zorgen?

Tsjor

Tsjor

Vind jij houden van ondergeschikt aan het gezamenlijke ouderschap en praktische overwegingen? Ik kan me namelijk goed voorstellen dat je niet meer kunt houden van iemand die meerdere malen je kinderen geslagen heeft.

Wankel

Katniss, het is een wankele basis. In de meeste relaties is er een overgang van verliefdheid naar maatjes worden. Van geliefde zijn naar partner, van partner naar ouder zijn. Al die overgangen zijn ook kritische fases.
Het is inderdaad de vraag wat prioriteit heeft als je samen kinderen hebt: verliefd zijn of ouderschap. Je relatie verandert. Daarop kun je investeren. En als je kinderen hebt vraagt dat extra investeringen en geen puberale verliefdheid.
Het kan nog zijn dat je op een gegeven moment tot het besluit komt dat de koek op is, dat het niet meer kan, dat er te weinig basis is om met elkaar verder te gaan. Ik ben zelf gescheiden, dus ik zal nooit zeggen dat je dat niet moet doen. Maar in het verhaal van Mies mis ik van haar kant uit de inzet daarvoor, terwijl die van zijn kant uit er wel is. Die inzet is in feite de basis om samen aan de slag te gaan. En kinderen zijn te belangrijk om dat te laten liggen.
Zoals Mies het beeld nu schetst is de kans groot dat er een moeilijke scheiding komt: hij is van goede wil, zij wil niet meer en begint al aan de scheiding, voordat hij ergens van weet. Zij bouwt op voorhand al barriéres in voor het kontakt van vader met de kinderen. Als je dan nog het ingrediënt 'geld' toevoegt heb je een stevige basis voor een heftige echtscheiding en een moeizaam leven daarna. Kinderen lijden daaronder. Ook onder geweld, maar het is in het verhaal van Mies niet zo, dat het gaat om iemand die van zichzelf uit gewelddadig is, maar meer om iemand die uit onmacht de verkeerde insteek heeft gekozen en niet goed weet hoe dat te keren, terwijl daar wel de goede wil voor aanwezig is. Het benutten van die goede wil lijkt mij voor iedereen eigenlijk het beste. Met een duidelijke grens natuurlijk: geen geweld.

Tsjor

Ja maar

Die duidelijke grens van geen geweld werd en wordt dus ondanks goede wil stelselmatig overschreden...

Sterkte ermee Mies

Begrepen

En dat is volgens mij begrepen, ook dat dat niet kan. Tsjor