Moet ik mijn man nog een kans geven?

Toch een kans

Ik kom uit een vergelijkbare situatie. Wij zijn uiteindelijk gescheiden. Toch zou ik in jouw geval je man nog een kans geven, als je het over je hart kunt verkrijgen. Je staat sterk, jij wilt dat hij behandeld wordt, relatietherapie, hij is daartoe bereid. Je kind laten testen is een heel kleine tegenprestatie, die iedereen ten goede zou komen, wat er ook uit komt, want het zal duidelijkheid bieden. En wie weet, helpt de therapie als deze druk erachter zit. Uit elkaar gaan kan altijd nog.

In mijn geval mocht mijn toen-nog-man, op voorwaarde van therapie, in het weekend "thuis" komen en een nacht bij ons slapen. Na een maand of 4 werd het me duidelijk wat voor agressieve stoorzender hij écht was. Mijn ogen gingen nog verder open. Ik wilde echt niet meer met hem in één huis zijn. Toen heb ik hem gezegd dat de kinderen bij hem zouden komen, in plaats van hij bij ons. Daarna zijn we gescheiden.

Ook ik had moeite met co-ouderschap, maar dat is het wel geworden. Maar zodra hij een feestje heeft of een oppas zoekt, sta ik klaar. Ik ben wat dat betreft de ideale ex Ik moet accepteren dat mijn kinderen nog steeds worden blootgesteld aan zijn autoritaire en respectloze manier van communiceren. In elk geval gaat het nu niet altijd meer zo, maar slechts de helft van de tijd.

Veel sterkte in deze zware tijden.

Nog een kans

Mies, wat een nare situatie. Ik herken veel in jouw verhaal (heb ook een moeilijke man, zie draadje daarover), maar gelukkig is hij niet zo gewelddadig. Maakt voor mij veel uit.

Ik snap je probleem. Grenzen stellen is belangrijk, maar hij kan denk ik niet veel hebben (dus druk/veeleisend werk kost hem teveel energie en dat uit zich dan met vervelend of zelfs gewelddadig gedrag). Dus ik begrijp uit ervaring dat jij al jaren geprobeerd hebt hem te ontzien en niet bij alles "grenzen stelt" (dan zou hij dingen moeten gaan doen die hij er helemaal niet bij kan hebben).

Geweld lijkt mij wel een grens.

NB. Wat belangrijk is, is "liefdevolle begrenzing". Dus wel een duidelijke grens stellen, maar begrip tonen richting hem voor zijn problematiek. (Dat hij problematiek heeft, lijkt me helder.)

Net diverse anderen zou ik hem - met het onderzoeken van het kind - nog wel een kans geven. Stel duidelijke voorwaarden, leg ze zwart wit (in de mail?) vast, zodat daar later geen discussis over komt.

En probeer het dan nog een keer. Wie weet gaat het nog iets opleveren: inzicht bij hem, acceptatie dat hij toch meer het probleem is, omdat bij een kind (met een stoornis), hij als ouder degene is die zich moet aanpassen.

Scheiden kan altijd nog.

En ik zou er alles aandoen om een vechtscheiding te voorkomen.

Heel veel sterkte.

Patty....

Je moet accepteren dat kinderen worden blootgesteld aan zijn manier van communiceren. Bedoel je daarmee dat je kinderen worden blootgesteld aan dezelfde agressie waar jij voor bent weggegaan? En zo ja, wat maakt dat je het 'moet accepteren?'

moeilijk

Oh wat lijkt me dit moeilijk. Het is heel lastig lijkt me om nog goed samen te werken als je het idee hebt dat de problemen bij hem liggen. Hij zit dan in een hoek waar hij ook niet meer goed uitkomt. Maar ik zou zelf echt niet verder kunnen met iemand die aan mijn kinderen kwam. Ik denk dat ik bij de eerste mep al mijn koffers gepakt had.
Trek je niets aan vd kritiek dat je geen inzet zou tonen. Ik lees niets anders in je berichten. Volgens mij ben je de afgelopen jaren met niets anders bezig geweest, dat is toch ook geen leven? Ik lees ook geen inzet van je man. Ja, hij belooft beterschap nu de druk hoog is. Tsja.

Emine

Ik heb geen tastbaar bewijs, hij slaat niet meer (denk ik), geen (lichamelijke) verwondingen, dus ik heb geen poot om op te staan. Ik heb alleen de spontane opmerkingen van de kinderen, die hun vader niet bij mij willen zwartmaken. Maar uit die verhalen maak ik inderdaad op dat hij bij hun doet wat hij vroeger bij mij deed. Verbale agressie, uitkafferen, op de man spelen, dreigen. Het is niet gezond, zeker niet voor kinderen. Maar ik kan niets doen. En dus moet ik het accepteren en zo goed en zo kwaad als het gaat rechtbreien. Ik voer pijnlijke gesprekken met de kinderen: Wat mag hij volgens de wet wel en niet doen? Wat kunt je doen als het uit de hand loopt? Met wie kun je praten? Echt akelig... :-(

Patty....

Inderdaad een akelige situatie. Eng ook denk ik. Of kun je er wel op vertrouwen dat het niet heel erg mis gaat? Gaan de kinderen wel graag naar hem toe of alleen omdat het moet?

Dubbel

Ze houden van hun vader. Maar vader kan zich ook heel akelig gedragen. That's life voor mijn kinderen. Ze gaan soms wel, soms niet graag naar hem toe. Vorige week hadden ze nog ruzie omdat een van beiden door omstandigheden 3 uur langer bij was. Dat vind ik niet leuk, want het zegt toch wel iets. Maar we moeten roeien met de riemen die we hebben. De kinderen weten dat fysiek geweld echt niet mag (is gelukkig bij wet verboden, dat zeg ik ze dus ook). Psychisch geweld is helaas veel subjectiever.
De oudste krijgt hulpverlening, die dame kent de situatie en heeft beloofd aan de bel te trekken als ze denkt dat de situatie uit de hand loopt. Daar zal ik dan maar op moeten vertrouwen.

O wat zwaar....

....en wat zul je blij zijn als ze straks groot zijn. Echt groot. Hou vol!

Liefs,

Emine
(die half huilend zit te lezen omdat je verhaal me raakt. Herkenning.)