U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Moegestreden
Acht jaar ben ik al gescheiden en sindsdien nooit meer een relatie gehad. Terwijl mijn ex met de noorderzon vertrok bleef ik achter met de kinderen en zijn schulden. Ik heb gejankt, gevochten, gestreden en kwam boven maar nu ben ik moe. Moe dat ik nooit meer een echte relatie heb gekregen. Moe om alles maar alleen te doen en moe dat iedereen denkt dat het zo makkelijk is om even ergens een nieuwe man te vinden. Ik heb ondertussen wel alle tips en truuks gehoord. Moe dat ik nooit eens tijd voor mezelf heb omdat de kinderen altijd bij mij zijn. Ik wil gewoon een liefhebbende partner die ik kan vertrouwen en waar ik me weer veilig bij kan voelen. Dat is toch niet teveel gevraagd?
Brunette
Uiteindelijk kom je ook echt in zo'n cirkel terecht dat je dan ook maar echt alles alleen wil doen en weinig uit handen meer kan geven omdat je het zo gewend bent.
Ik had een vriendin die in hetzelfde schuitje zat. Zij 2 jongens en ik een jongen en meisje van de zelfde leeftijd. Kinderen konden redelijk goed heen en weer totdat zij opnieuw trouwde en er een derde bij kreeg. Mijn kids konden het niet aanzien dat er daar wel een volledig gezin was en zij nog steeds in een 'gebroken' gezin zitten dus ook daar wilden ze niet meer heen. Helaas.
Wie weet....klopt Prince Charming wel ineens aan ;-)
Te passief
Ik denk dat je moet bedenken wat je wilt. Je zou ervoor kunnen kiezen om je persoonlijke (liefdes-) leven helemaal on hold te zetten tot je kinderen volwassen zijn. Dat moet dan wel een positieve keuze zijn, niet uit nood geboren, want anders ga je dan niet trekken en raak je alleen maar meer verbitterd. Als je je situatie wilt veranderen, moet je daar iets voor doen. Reken er nou niet op dat Prince Charming zomaar voor je deur staat. Daar moet je voor naar buiten. Je hoeft niet persé te gaan daten, maar bijv. uitstapjes o.i.d. met zo'n club voor alleenstaande ouders, of een nieuwe sportschool, tennisles.
Ik vind het wel sneu dat je kinderen zichzelf zien als in een 'gebroken' gezin. Je bent nog steeds een normaal gezin, ook al is er maar een ouder in beeld. Hoe zwaar weegt het gemis van hun vader in het dagelijks leven?
Het is maar wat je opvalt, denk ik. Ik heb ook wel eens een minder leuke opmerking gehad t.a.v. mijn gezinssituatie, maar die laat ik makkelijk van me afglijden. Als je zelf al heel erg lijdt onder je situatie, kan ik me voorstellen dat opmerkingen van anderen harder aankomen. Ik vind eigenlijk dat ik het prima voor elkaar heb allemaal.
Vic en a
@ Vic - Ja, dat is een goede, mij is het wel eens door het hoofd gegaan dat ik mijn liefdesleven misschien maar het beste on-hold kan zetten en ik ben blij dat het niet zo´n gekke gedachte is. Dan maar een tijd geen seks. Mijn dochter is nu nog jong en aanhankelijk, in mijn behoefte aan aanspraak (thuis) en huidhonger wordt momenteel goed voldaan. Over een jaar of drie zal ze veel meer haar eigen gang gaan en zal ik dat lieve knuffellijfje en de knusse gesprekjes missen. De verantwoordelijkheid voor mijn dochter komt op mijn schouders neer maar dat vind ik emotioneel geen punt, alleen financieel is het weleens zwaar.
@A - Een eenoudergezin is tegenwoordig toch ook redelijk normaal? Stomme mensen, die buren.
Herken het moegestreden wel
Vanzelf gebeurt er toch ook niks (hier dan).Ik vind ook voornamelijk dat 'lekker daten' zo gek, ik vind het maar een heleboel werk en energie vreten! Eerst via de mail zo leuk maar ook weer zo reeel mogelijk overkomen (recente foto's!), selecteren, dan het contact onderhouden, afspreken (ik heb altijd enorm last van zenuwen!) en dan (tot nu toe is het toch uiteindelijk niks in mijn geval).. weer opnieuw met goede moed verder pfff. Het doet mij toch teveel aan solliciteren denken. Eerlijk gezegd vind ik het ook wel prima zo (voorlopig dan).