Moeder met een dochter van 6 maanden

veiligheid

En zeker. Ik heb zat klappen opgevangen. En ik zal haar ook beschermen maar wilde er ook graag onderling uitkomen als 2 volwassen personen maar dat is helaas niet te doen op het moment. Ik denk dat wat ik ook hier plaats er een deel zal zijn die heel hard is. Als ik zeg dat ie net officieel volgens de wet volwassen is zal ik daar ook wel nare opmerkingen over krijgen. 1 tip voor iedereen hier... Wees niet te hard voor iemand. Oordeel niet zo snel en vul niet zomaar dingen in. Je leest iets maar je weet niks. Hou rekening daarmee want de dingen die hier af en toe voorbij komen zijn heel erg kwetsend voor mensen die juist het tegendeel doen dan wat er hier verkondigt wordt. Soms is begrip of een luisterend oor ookal fijn. Niet iedereen is een lui varken die niks doet en alleen maar zit te zeuren. Vind het heel erg dat ik dat zo tussen de dingen door lees, want dat is alles behalve waar! Probeer hier alsjeblieft rekening mee te houden... Zoals ik hier eerder las, niet alles is zo zwart wit... je leest maar een deel en andere vullen de rest wel even voor je in.. begrijpelijk maar niet altijd even tactisch.

Je ex hoeft geen toestemming te geven waar jij mag gaan wonen! Gelukkig niet zou ik zeggen.

Ik denk dat het voor jou van belang is zo snel mogelijk de voorlopige voorzieningen te regelen, en niet te blijven hangen bij de mediator. Voor een mediator moeten er 2 partijen zijn met de intentie er samen uit te komen. Die zijn er duidelijk niet.

@ amk

Beste AMK,

Bedankt voor je berichtje.
Helaas heeft hij daar wel zeggenschap over. Als ik bv in Maastricht wil wonen omdat daar plek is zal ik daar van hem toestemming voor moeten krijgen. Als ik dat niet krijg, mag ik er niet wonen. Natuurlijk kan je dan wel naar de rechter gaan en die zal het je wel toewijzen als er in de buurt niks te vinden is. Helaas, het is krom, maar het is wel zo.

Nee, mediation zie ik persoonlijk ook niet zo zitten meer. Ik zit daar namelijk niet om hem tot de grond toe af te branden. Ik wil gewoon een goede regeling hebben voor ons kindje. Het is heel erg dat de andere kant blijkbaar daar zit om je finaal kapot te maken. En daarnaast is er dus alleen die omgangsregeling besproken en was er geen tijd meer voor mijn woonruimte. Dus nee, dit is het niet.

Lieve S

Niet weggaan!

Neem de tips van Ely ter harte en koop die pot groene zeep!

Tussen al het gekissebis zitten namelijk wel goeie tips.

En: niet als verwijt naar jou hoor, maar ook de tekst van andere kan zwart-witter over komen dan het lijkt. Doorgaans menen mensen het niet zo slecht hier.

Nee S

Het is volgens mij andersom.

Als jij naar Maastricht gaat en je ex is het daar niet mee eens, moet hij naar de rechter stappen om daar een stokje voor te steken.
Als je helemaal naar de andere kant van het land verhuist, heeft hij wellicht een punt. Maar een dorp verderop kan hij echt niet zomaar tegenhouden.

ik ben zelf ook gescheiden, ik weet waar ik het over heb.

Je as-ex heeft iets te zeggen over de woonplaats van jullie kind, maar niet over jou.
Hij zal er zoals Ginny zegt zelf een stokje voor moeten steken.
Gezien jullie situatie heb je zeer grote kans dat de rechter het niet met hem eens zal zijn.

Stap uit de boos mode, die mag nadat alles geregeld is weer aan. Nu moet je vooral praktisch nadenken: wat moet er geregeld worden en wat wil ik, en hoe snel kan dat geregeld worden en hoe doe ik dat dan.

Maak dat lijstje, stap naar een advocaat en vraag voorlopige voorzieningen aan. Dan is er een basis van waaruit jullie verder kunnen.

Je schrijft: 'Wees niet te hard voor iemand. Oordeel niet zo snel en vul niet zomaar dingen in.' Waar je je in vergist hebt is, dat ik dat ook doe, maar dan ook voor je partner. Ik neem jouw oordelen niet zomaar over en dat kan dan overkomen als onbegrip. Maar in feite is het precies waar je om vraagt: oordeel niet te snel, vul niet zomaar dingen in etc.

Ook ik ben gescheiden en heb de nodige perikelen meegemaakt, ook tijdens het scheidingsproces. Als je schrijft: 'Het is heel erg dat de andere kant blijkbaar daar zit om je finaal kapot te maken.' dan denk ik a. dat is jouw perceptie; b. een scheidingsproces is nooit een plek waar mensen elkaar complimenten gaan geven; c. als het allemaal onzin is kun je erboven staan en hoeft het je niet te raken. Gewoon laten praten en wachten tot de gelegenheid zich voordoet om het volgende punt op tafel te leggen dat geregeld moet worden. Een van de redenen waarom mannen vaak zo moeilijk doen in een echtscheidingsproces is hun grote angst, dat zij voor de rest van hun leven een flinke alimentatie moeten gaan betalen aan hun ex. Als dat speelt en als je je partner op dat punt tegemoet kunt komen door die angst weg te nemen, dan zou het zomaar kunnen zijn dat er enige ontspanning ontstaat. Maar inderdaad, blijf niet te lang hangen bij de mediator. Als dat ook een advocaat is, dan kun je erop aandringen dat er zo snel mogelijk voorlopige voorzieningen worden aangevraagd en dat er een scheiding komt. Je hebt blijkbaar een enorme vergissing begaan door met deze jonge man een kind te krijgen. Het zal hard werken worden om hier weer goed uit te komen.

Ik heb een pleegdochter gehad die op haar 17e zwanger werd van een jongen waarvan ze alleen de voornaam en het 06-nummer kende. Ze zat toen al in een jeugdzorginstelling. Iedereen praatte op haar in, dat ze een abortus zou kunnen ondergaan. Maar ik wist op voorhand dat ze dat niet zou doen: zwanger zijn was dé reden, waarom ze niets meer kon, niet naar school, niet werken; een kind krijgen was ook voldoende reden om te snappen dat ze daarna niets meer zelf kon, want met een kind kun je niet werken etc., heb je geen geld, dus moeten anderen overal voor zorgen; en het gaf haar natuurlijk enerzijds de heldenstatus van moeder zijn en anderzijds zingeving aan haar leven: ik doe dit voor mijn kind. Gemakkelijker kun je het niet krijgen. Wat ik vreemd vond was dat de hulpverlening weinig pogingen deed om de vader te achterhalen, onder het motto: van een kale kip valt niet te plukken. Maar het gaat toch niet om geld? We hebben de vader opgespoord, zij heeft kontakt gehad met zijn familie, zijn familie heeft vader op zijn verantwoordelijkheid gewezen etc. Mijn pleegdochter mocht toen kiezen waar ze wilde wonen en ze koos voor haar geboorteland, wat ik goed kon begrijpen, want het is een mooi land. Ik was daar ook wel blij mee, want hier had ze een leven lang in de hulpverlening, bijstand etc. blijven hangen, altijd afhankelijk, altijd anderen de schuld geven. In haar eigen land zijn die mogelijkheden beperkter en is er anderzijds ook meer ruimte om eigen oplossingen te zoeken. Ze is gegaan, heeft nog een paar kinderen gekregen, maar werkt inmiddels wel. Nog steeds legt ze de verantwoordelijkheid voor alles wat haar is overkomen bij anderen neer. En dan kom je niet verder. Er zijn dan altijd wel obstakels, waardoor je niets kunt doen.

Ik lees dat een beetje in jouw verhaal, bijvoorbeeld over huisvesting. Tegenwoordig kun je digitaal verhuizen, je hoeft er niet eens voor naar het gemeentehuis. Je hoeft ook geen toestemmingsbriefjes te hebben. Het kan zijn dat je graag in je eigen huis wil gaan wonen en erop wil wachten tot je die mogelijkheid weer hebt. Dat is dan een keuze en wellicht ook ene goede keuze. Maar dat is iets anders dan klagen over gebrek aan woonruimte etc. Het gaat dan om een tijdelijke situatie. Voor tijdelijke situaties zijn er geen ideale oplossingen, alleen maar tijdelijke oplossingen.

Wat betreft een omgangsregeling: houd er rekening mee, dat jij niet degene bent die de voorwaarden bepaalt waaronder de vader zijn kind 'mag' zien. Als je bang bent dat hij niet goed voor het kind kan zorgen zijn er een paar opties: je organiseert het slim, zoals AnneJ heeft gedaan: altijd bij familie of vrienden. Of je laat de instanties waarmee je al te maken hebt gehad de zaak beoordelen en als zij denken dat het niet goed is zullen zij (dat is dan de raad voor de kinderbescherming) naar de rechter stappen. Moeders wil is niet de wet. Dus zoek goed uit welke wettelijke mogelijkheden je hebt en als daar beperkingen in zitten, dan is dat zo en ga je weer verder met nadenken hoe je die slim kunt omzeilen of inzetten.
In jouw situatie zou een opbouwende omgangsregeling wellicht het beste zijn: eerst beperkt aantal uren, een paar keer per week, wellicht bij opa en oma of in overleg met opa en oma in het huis; opbouwend naar meer zorg naarmate het kind ouder wordt en wellicht een 50/50-regeling als het kind 2 jaar is.

Tsjor