U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Mijn man wil scheiden
Twee weken geleden gaf mijn man aan dat hij niet meer voelt wat hij voor mij hoort te voelen en wil scheiden. Het kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Ik had wel door dat hij niet lekker in zijn vel zat en steeds meer langs ons heen leefde, daar heb ik hem ook een aantal keer over op aangesproken, maar ik dacht ook dat deze hele Coronaperiode hem niet in de koude kleren was gaan zitten en hij even de ruimte nodig had om zich te herpakken/ op te laden. Blijkbaar zag hij die ruimte als bevestiging dat ik ook niets meer voor hem voelde en heeft hij in zijn hoofd volledig zijn eigen conclusies eraan verbonden. De afgelopen twee weken heb ik eindeloos met hem gepraat, maar hij blijft erbij dat hij wil scheiden. Hij wil opnieuw beginnen, alleen en met onze kinderen. Verder is hij leeg en op zegt hij. Ik vermoed dat hij depressief is, hij heeft al een intake gepland staan bij een psycholoog, maar volgens hem maakt dit verder niet uit voor zijn beslissing. Hij voelt niks meer voor me en dat komt toch niet terug.
En dus leg ik mij daar met heel veel pijn in mijn hart bij neer. Ik ben er kapot van, maar ook ontzettend boos. We zijn al 18 jaar bij elkaar en hebben zoveel bereikt samen, we zijn zo met elkaar verweven... Ook hebben we twee geweldige kinderen van 5 en 8 van wie hun hele leven binnenkort op zijn kop komt te staan. Dat mijn wereld op zijn kop staat is tot daaraantoe, maar dat het hen ook treft raakt mij enorm en maakt me zó boos.
Maar goed, daar schiet ik allemaal niets mee op. We gaan scheiden en dat wil ik zo goed mogelijk regelen. Mijn man wil graag een mediator inschakelen. We hebben een koophuis, dat we zullen verkopen. Ik zal moeten gaan huren en hij kan evt. iets kleiners terugkopen of particulier gaan huren.
Zijn er hier mensen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt? Zijn er dingen waar ik goed op moet letten of aan moet denken?
negatief...
Dat triggert me in je tekst, dat je man de dingen heel negatief ziet. Mijn ex benoemde ook alleen maar onze verschillen, terwijl ik honderden overeenkomsten kon benoemen.
Grote kans dat hij echt niet meer wil, maar niet het lef heeft om dat te zeggen, en het dus verdraaid naar 'het is beter voor jullie'. Sterkte, het is een rollercoaster.
Geen gevoel
Dat hij zegt geen gevoel meer te hebben en alles negatief te zien, duidt volgens mij toch echt op een depressie.
Volgens mij zou hij eerst uit die depressie moeten komen en daarna pas moeten kijken wat er met jullie huwelijk moet gebeuren. Nu knopen doorhakken is in mijn ogen echt onverstandig. Waarom niet apart gaan wonen en later pas scheiden?
Elledoris en Niki73
Klopt Elledoris, ik heb hem ook gezegd dat ik dat niet meer wil horen want ik kan wel voor mezelf denken en bepalen wat goed voor mij is. En ook voor de kinderen trouwens, die worden in dit geval echt niet gelukkiger van gescheiden ouders.
Niki73, dat is ook mijn gedachte. Eerst uit die depressie en dan verder kijken, maar zegt zeker te weten dat het niet uitmaakt. En ik doe mijn best om een ander huis te zoeken, maar dat is natuurlijk niet heel snel gebeurd. Hij wil het graag allemaal al in werking stellen.
Verwarrend
Hai Lentebloem, wat een verwarrende tijd. Je zou bijna willen dat hij nu zou zeggen “ik ben verliefd op een ander”, geloof dat je het dan nog beter snapt dan dit gedraal. Ik zou hier ook soort boos om worden ben ik bang. Beter voor ons!?! Als je met je huwelijk en je gezin begaan bent geef jezelf een schop onder de kont en ga met jezelf aan de slag. Nu trek je 3 mensen mee in je ellende, en ik snap er echt niks van.
Hou je dan niet meer van mij? Zeg dat dan concreet. Ik heb echt begrip voor depressie of wat dan ook van dien aard maar deze oplossing lijkt me wat rigoureus. Hopelijk kan een mediator daar wat helderheid over geven.
Sorrie als ik beetje streng overkom tov jouw man, niemand hoeft verplicht getrouwd te blijven, maar hier lijkt om hete brij heen gedraaid te worden zeg.
Ik denk er hetzelfde over Pluis
Pluis, wat jij schrijft is precies wat ik denk. Echt om de hete brij heen draaien doet hij alleen niet, hij weet wel zeker dat hij wil scheiden. De reden begrijp ik alleen niet. Hij geeft aan niks meer te voelen, maar wel van me te houden. Alleen niet op de juiste manier, als man en vrouw. Een reden hiervoor heeft hij niet. Het is gewoon op, dat gevoel.
De mediator waar wij waren was alleen gefocust op het scheiden, de rest deed er niet toe. Wat ik ook wel weer begrijp want daar zijn ze voor, maar een vriendin van mij had er een die begon met de vraag waarom ze met elkaar getrouwd waren, wat ze leuk aan elkaar hadden gevonden en wat dan nu de reden was waarom ze uit elkaar gingen. Iets menselijker naar mijn idee.
Ik merk dat ik ook wel weer bozer wordt. Hij doet nog altijd waar hij zin in heeft, ik sta nog steeds zijn eten te koken, was en vouw zijn kleding en ben er eigenlijk wel heel erg klaar mee. Waarom zou ik dat nog doen voor iemand die heel mijn wereld -en dat van mijn kinderen- op zijn kop zet? En dan dat gezeur over dat hij zo moe is enzo, waarvan ben jij nou moe vraag ik me dan af. Hij doet het allemaal zelf. Ik hoop dat de psych hem een goede spiegel zal voorhouden.
Maandag heb ik een bezichtiging van een huis. Ik sta 6e, dus of ik echt kans maak weet ik niet. Ik ben ook niet heel enthousiast over de ligging, aan een doorgaande weg en volgens mij weinig speeltuintjes of groen, maar het huis is ruim en heeft een ruime tuin en is hier wel gewoon in de wijk zodat de kinderen op hun vertrouwde school kunnen blijven. Beetje dubbel dus. Dat maakt me ook boos, dat ik door hem over dit soort dingen na moet denken en hij eigenlijk niet reageert als ik hem ernaar vraag wat hij ervan vindt. Ik bedoel, het zijn zijn kinderen die daar zullen gaan wonen en buiten moeten kunnen spelen. Van het weekend maar eens een rondje fietsen daar, even kijken of het echt alleen maar huizen zijn die eromheen staan of dat het meevalt.
Ik zou echt
zelf even niks doen. Een ander huis voor jou en de kinderen is nu nog niet aan de orde. Dat is het pas als de scheiding een eind op weg is en helder wordt hoe jullie eea gaan regelen.
Het is bovendien zoals je zegt zijn idee. Dus laat hem lekker ergens anders naar toe gaan als hij bij jou weg wil.
Als de mediator niet bevalt zou ik een andere zoeken. Degene waar wij geweest zijn pakte het inderdaad aan zoals jij beschreef, met een gesprek over het hoe en waarom. Hij vroeg ook een paar keer of man het wel echt zeker wist, alles ging zo soepel en in harmonie... Dat bleek dus ook, want we zijn nog bij elkaar! Een goede mediator heeft ook aandacht voor jullie innerlijke proces. En het verschil daarin tussen jullie.
Als ik jou was zou ik toch een paar sessies bij de psycholoog af zien te wachten. Als het toch een depressie blijkt is scheiden wel het laatste wat hij zou moeten doen. Dan is dat de verkeerde oplossing voor het verkeerde probleem.
Dat zou ik
Ik begrijp je Pennestreek, maar hij is zo overtuigd en iedereen lijkt dat ook maar normaal te vinden. Er is pas 1 vriendin geweest die hem flink de waarheid heeft durven zeggen, maar dan reageert hij gewoon niet meer.. En iedereen roept maar dat wanneer ik een eigen huis heb, ik dan rust krijg en het los kan laten. Die opmerking maakt me zo boos, maar op dit moment maakt de hele situatie me eigenlijk boos. Net als de vraag of de kinderen het al weten. Alsof het iets is wat je ze even snel verteld. Ik wil dit allemaal niet, maar het is trekken aan een dood paard lijkt het.
We hebben wel al besproken hoe we het willen gaan doen, hoe we het voor ons zien en inderdaad, daarin liggen we dan wel op 1 lijn. Maandag hebben we een intake bij een andere mediator, ik ga er pas met een in zee als het echt goed voelt. Al voelt dit alles eigenlijk hartstikke fout, maar ik heb er geen grip op.
Komende week heeft hij nog een 2e intake bij de psycholoog en daarna is zij 2 weken met vakantie. Scheelt dat ik dat zelf dan ook even ben, want ik vind het allemaal behoorlijk heftig. Hoe heb jij dat volgehouden Pennestreek?
Sorry
Sorry voor de spelfouten, het zullen de emoties wel zijn. Maar dat zou ik dus echt wel willen Pennestreek, maar het is alsof ik erin mee gezogen word en niet meer tegen de stroom in kan zwemmen. Dat iedereen het ook maar de normaalste zaak van de wereld lijkt te vinden werkt ook echt niet mee...
Dat snap ik
dat je het gevoel hebt dat je tegen de stroom in moet zwemmen. Maar je mee laten drijven is natuurlijk toch nog weer heel wat anders dan zelf actief mee zwemmen. Dat is wat ik bedoel. Dat huis komt nog wel, dat hoeft niet per se nu. Neem voor jezelf alle tijd die je nodig hebt om te wennen aan het idee en om je eigen gedachten over wat er gebeurt te laten rijpen. En probeer je emoties niet weg te stoppen.
Zoals ik al zei, als hij dingen graag anders wil zien, bijvoorbeeld afstand tussen jou en hem, dan is het aan hem om andere woonruimte te vinden. Al dan niet tijdelijk. Jíj hoeft daar nu niet actief naar op zoek. Zeker niet nu er al zo snel een vakantie aan zit te komen. Regel dingen niet overhaast. Daar krijg je later hoe dan ook spijt van denk ik.
Dat anderen het de normaalste zaak van de wereld vinden kan zo zijn (al denk ik eerder dat ze ook niet weten wat te doen of zeggen) maar dat is het voor jou zeker niet. Neem alsjeblieft je tijd!
Van de gekke
Het is toch van de gekke eigenlijk dat jij het nu ook nog allemaal “mag” gaan regelen zeg. Misschien heb je het al verteld, maar blijft hij in het huis? Kun jij daar niet blijven? In mijn omgeving merk ik vaak dat moeders dan paniekerig zijn en bijv op Facebook om woonruimte smeken anders “staan ze op straat met hun kinderen” en dan denk ik altijd, waarom staan júllie op straat? Een beetje vent zou desnoods
in zn auto gaan wonen om zijn kinderen en de moeder van zijn kinderen zo goed mogelijk achter te laten in de vertrouwde situatie. Ga bij je ouders op zolder, zoek een kamer bij een hospita voor mijn part. In ieder geval voor de eerste 1-2 jaar die sowieso nodig zijn om een leven na de scheiding financieel, emotioneel en praktisch gezien weer op de rit te krijgen.
Was nog niet klaar 😳
En dan een huis met lage hypotheek moeten verkopen ivm de overwaarde en dan beiden duur moeten gaan huren, zo onpraktisch. In mijn omgeving 3 mannen die vervolgens heel rapido bij nieuwe lief introkken, financieel lekker makkelijk, en je ex maar sappelen. Blijf lekker meebetalen aan dat koophuis, je kinderen zullen je dankbaar zijn. Die prijzen blijven toch wel stijgen en niks fijner dan in hun eigen huis blijven. Natuurlijk kan dat niet eeuwig duren, maar het is vaak zo veel emoties en veranderingen tegelijk. Helaas bewijzen de cijfers dat vrouwen er altijd op achteruit gaan na een scheiding, en mannen amper.
Voordat iedereen over me heenvalt, ik weet dat het soms ook anders gaat, maar te vaak gezien dat mannen geen verantwoordelijkheid namen.
Woning
'En dan een huis met lage hypotheek moeten verkopen ivm de overwaarde en dan beiden duur moeten gaan huren, zo onpraktisch.' Dat is zeker onpraktische en niet altijd nodig: als je de helft van de overwaarde als extra hypotheek bij de bank kunt lenen hoeft het namelijk niet.
Ik weet niet of dat allemaal al gedaan is: het huis laten taxeren, wat is de huidige hypotheek, hoeveel is de overwaarde en kan iemand de helft daarvan lenen.
Overigens: als de man in een auto moet bivakkeren geldt dat ook voor de kinderen, dus ik denk niet dat je dat soort 'straffen' moet gaan uitdelen: iedereen is erbij gebaat als beiden een nieuwe start kunnen maken.
Een bschikbare en betaalbare huurwoning in de buurt is wel iets bijzonders. Kijken kan altijd, dan hoef je nog niet meteen te beslissen. Het is een optie.
Tsjor
Belemmering
Lentebloem, alles in je verzet zich nu en dat is ook begrijpelijk. Een goede mediator zal daar echt eerst aandacht aan moeten besteden en dat ook duidelijk moeten maken aan je man: Scheiden kan altijd, als er iemand niet meer wil. Maar een goede scheiding doe je samen. En dan is jouw ongeloof en onbegrip voor de hele situatie nu gewoon een belemmering, waar eerst serieus aandacht voor moet komen.
Als jij het begrijpt en kunt bevatten, dan is het ook eenvoudiger naar je kinderen toe. Kinderen kunnen wat dat betreft veel aan, als ze maar het gevoel hebben dat de volwassenen om hen heen het aankunnen.
Stap dus niet te snel over je eigen emoties heen. Ze zijn belangrijk in de eerste fase van de gesprekken met de mediator.
Tsjor
en ook nog....
Ik zou onmiddelijk ophouden met alles voor hem doen. Als hij straks 'eindelijk zijn vrijheid heeft'(quote van mijn ex) moet hij ook alles zelf doen. Dus niet meer voor hem wassen en koken, niet meer zijn stomerijgoed ophalen, niet meer zijn agenda bijhouden. Laat hem maar lekker zelf aan de slag gaan. Hij komt er vanzelf achter wat je hem al die tijd uit handen hebt genomen. Als hij dat 'oneerlijk' vindt (ook een quote van ex), dan herinner je hem er liefjes aan dat hij maar beter alvast kan wennen aan het vrijgezellenleven.
En als je het niet meer trekt met hem in huis, laat hem dan lekker ophoepelen. Hij heeft een bom onder je huwelijk gelegd, dan mag hij voor de duur van de scheiding iets anders zoeken. Dan kun je later wel kijken of het huis verkocht moet worden. Laat hem de consequenties van zijn keuze maar gewoon voelen.
Zorg goed voor jezelf!
Eens hoor
Ik zou nu echt niet uit huis gaan, dat is wel erg abrubt en stressvol en voor de kinderen ook wel erg snel.
Gaan kijken naar huizen kan geen kwaad denk ik, maar probeer dat dan ook leuk voor jezelf te maken.
Lukt je dat niet, doe het dan niet.
Maar je kunt best op je gemak wat huizen gaan bekijken, wie weet loop je tegen het voor jou nu ideale huis op.
En lukt het jullie niet om het nu gezellig te houden samen in huis, dan moet hij maar vertrekken.
Stop met zorgen voor hem!
Zelf doen
Helemaal eens met wat Hier zegt, dat hij voor zichzelf mag gaan zorgen. Kleine tip van mij, probeer dat niet uit boosheid te denken of te zeggen. Het is een ding in jou die altijd die verzorgende taak op zich heeft genomen. En het is voor jou beter als daar meer evenwicht in komt, maakt niet uit of je bij elkaar blijft of niet. Jij hebt wrs teveel de rol van persoonlijk assistent. Dat kan je alleen zelf doorbreken. Je bent gelijkwaardig en daarom is het beter dat hij zijn eigen wasjes doet.
Zelf doen
Inderdaad, laat hem voor zichzelf zorgen. Mijn man heeft in de tijd dat hij voor zichzelf moest zorgen ontdekt dat hij van koken houdt (en het heel goed kan). Dat is een verrijking voor hem en voor ons! Ook merkte hij toen pas hoeveel ik altijd deed in het huishouden en is hij mij met terugwerkende kracht veel meer gaan waarderen. En begreep hij veel beter waarom ik regelmatig boos of kribbig was, namelijk als al die dingen me teveel tijd kostten en ik niet meer aan mijzelf toekwam (terwijl hij hele weekenden aan zijn hobby besteedde). Achteraf bezien was de tijd dat hij ergens anders woonde ontzettend goed voor ons allebei. Dat gun ik jullie ook. Dat hij ergens anders rustig aan zichzelf kan werken, en dat jullie allebei tot rust kunnen komen. En van daaruit kun je dan verder kijken. Wordt het toch een scheiding, of kunnen jullie een doorstart maken?
Overigens was het niet alleen maar fijn natuurlijk, man is in die periode ook verliefd geworden, dus dat was een extra hobbel. En dat risico lopen jullie natuurlijk ook. Maar toch denk ik dat het jullie kan helpen. Ik vind nog steeds dat hij overspannen klinkt. Een eigen woonruimte kan hem dan rust geven die hem kan helpen bij het herstel. Ik blijf erbij dat een scheiding juist die overspannenheid kan laten veranderen in een (zware) depressie. Dat wil je echt niet, dus ik hoop dat zijn psycholoog hem dat ook zal vertellen.
Eens met Hier en Pennestreek
Met de pest in je lijf voor hem koken zou ik zeker niet doen. Bed naar zolder (of zoiets), wasmand ernaast en hij zoekt het maar uit. Het is heel makkelijk om 'onafhankelijk' te willen zijn als alles voor je gedaan wordt. En niet meer zijn favoriete groente/bier/koekjes halen, bijvoorbeeld. Ga vast leven alsof hij ergens anders woont.
lentebloem ik snap het niet hoor
Je vertelt dat je voor hem staat te koken, zijn wasje doet, jij zoekt een ander huis voor jou en je kinderen....terwijl jij helemaal niet degene bent van wie dat allemaal moet.
WAAROM???
Waar zeg je dan niet: "nee, ik heb jouw was niet gedaan, nee, ik heb niet ook voor jou gekookt: je wil bij me weg dus ga er maar vast aan wennen dat je dit allemaal zelf gaat doen."
En laat hem potverdorie ZELF een ander huis gaan zoeken. Hij wil toch weg? Wilt hij serieus dat iedereen onder die beslissing lijdt; moeten zijn kinderen en jij daar dan alles voor gaan doormaken?
OMG ik word zo plaatsvervangend pissig.
Waarom laat jij je dat allemaal aanleunen dan?
Dankjulliewel
Dankjewel voor jullie reacties, ik heb er echt veel aan.
Juf Ank, zoals het er nu naar uitziet kan hij een aanvullende hypotheek nemen voor de overwaarde. Dus dan blijft hij hier sowieso wonen. Voor mij is dat geen optie, daar verdien ik met mijn parttime baan niet genoeg voor. Vandaar dat ik degene ben die uiteindelijk zal moeten vertrekken. Maar verder heb je gelijk hoor en dat heb ik hem vandaag ook verteld. Hij gaat het zelf maar doen aangezien hij dat straks toch ook zal moeten.
Vandaag vertelde hij dat het voor hem voelt alsof hij dagelijks in een hel leeft. Hij haalt nergens meer plezier uit en wil dat voor mij en de kinderen niet meer, dat wij daar last van hebben. Als ik dan zeg dat ik daarom juist vindt dat hij nu deze beslissing niet moet maken begrijpt hij dat wel, maar hij denkt dat het echt het allerbeste is.
Huis
Ik heb veel respect voor je Lentebloem, je zit echt in een lastige situatie. Wat betreft jullie huis, je zegt je man kan een aanvullende hypotheek nemen voor de overwaarde zodat hij er kan blij en wonen, maar koopt hij jou dan wel echt voor de helft uit? En let op dat de verkoopwaarde goed wordt ingeschat, bij mij scheelde dat indertijd heel veel. Dat wij dat dus veel te laag hadden ingeschat. We hebben het huis voor veel meer verkocht.
Bij jezelf blijven
Lentebloem, je zegt niet achter zijn beslissing te staan, toch ga je hem direct faciliteren.
Nee, je kunt hem niet tegenhouden, maar nu doe je eigenlijk het tegenovergestelde.
Laat hem nu lekker. Laat hem maar de scheiding regelen, laat hem maar een huis zoeken, voor mijn part voor jou, maar laat het hem maar doen.
En waarom ga je met de kinderen op vakantie?
Je moet juist alleen gaan.
Zorg hoe dan ook dat je even alleen weg gaat.
Richt je op jezelf, ga voor jezelf zorgen.
Als je hem zat wordt kun je altijd nog in actie komen.
Zorgen
Dat kun je wel zogenaamd 'eerlijk' vinden, aanstaande exman zorgt voor de scheiding, per slot is hij degene die het wil.
Ik zou er toch mijn eigen leven niet mee overhoop laten halen. Ga je eigen gang en regel wat voor jou belangrijk is, tijdig, en laat je niet verrassen of in onmogelijke situaties brengen. Dat gebeurt als je het overlaat aan een ander die er niet zo'n haast mee heeft.
Ik heb toch eerlijk gezegd nog nooit een man ontmoet die wilde scheiden en de koe ook maar meteen bij de hoorns vatte, convenant, ouderschapsconvenant, taxatie, advocaat/bemiddelaar, en daar gaan we.
En dan doe je dat gewoon zelf. Dan heb je er ook de beste controle over.
AnneJ heeft gelijk
Het lijkt me in elk geval verstandig als je alvast zoveel mogelijk kennis vergaart over je eigen positie (juridisch en financieel) en goed bedenkt wat je zelf wilt en niet wilt. En vanuit die kennis kan je dan besluiten zelf dingen te doen of juist te laten.
Jij bent uiteindelijk degene die jouw belangen in het oog moet houden, want je man doet het niet.
Groeten,
Temet
Ik vind nog wel een verschil zitten
tussen bedenken hoe en wat je zou willen als die scheiding doorgaat en kennis vergaren aan de ene kant en hals over kop zelf andere woonruimte zoeken aan de andere kant. TO heeft toch geen haast? Waarom zou ze dan nu meteen het haar man gemakkelijk maken? Straks verwijt haar nog dat ze wel heel veel haast had om weg te komen...
Ik blijf erbij, neem de tijd voor alles. Bijvoorbeeld om uit te zoeken of je zelf in het huis kan blijven wonen. Ga op zoek naar een baan met meer uren en dus meer inkomen. Ga zelf in therapie om met deze situatie te dealen. Ga een leuke cursus doen. Steek tijd en energie in jezelf en je sociale netwerk. Zoek familie en vriend(in)en op en ga leuke dingen doen. Zorg goed voor jezelf. Zodat als (áls) die scheiding er toch moet komen je sterk bent, en mensen hebt om op terug te vallen. Liefst ook mensen hebt in je omgeving die mee kunnen kijken naar het convenant en de financiële zaken. Je kunt dat namelijk (bijna) niet alleen.
En eerst genieten van de vakantie. Eens trouwens met een van de schrijvers hierboven: ga ook alleen weg en laat je man voor de kinderen zorgen. Je hebt tijd voor jezelf nodig om bij te komen.
Sterkte.