Mijn ei

Hallo medeforummers. Ik wil even mij ei kwijt. Door het op te schrijven, hoop ik het e.e.a. beter te kunnen verwerken.

Ik ga scheiden….

Mijn vrouw en ik zijn 11 jaar bij elkaar, waarvan 7 jaar getrouwd en hebben 2 prachtige kleine kinderen. Financieel zit het goed. Vanaf het begin hebben we ruzies gehad. Beide met een andere achtergrond en in een andere cultuur opgegroeid. Beide met onze issues van het verleden.

Gisteren geaccepteerd dat mijn vrouw en ik gaan scheiden. Ze had het me 5 dagen geleden verteld. Toen stortte mijn wereld in elkaar. We hebben 2 dagen geleden een kennismakingsgesprek gehad bij een relatietherapeut. Na afloop waren we beide positief, maar met verschillende redenen. Ze hoopte door de therapie te doorlopen dat ik in zou zien dat we niet bij elkaar passen. Ik hoopte daarentegen dat we aan onze punten konden werken. Die nacht sloeg het echt in: ‘ze wil scheiden en er is geen weg terug’. Ik werd ik gek. In shock. Met zelfmoordgedachten rond gelopen. Die dag was echt hel. Had de boom al uitgezocht waar ik tegen zou aanrijden… Alleen de gedachten mijn mijn kinderen had me weerhouden.
Plots kon ik het die avond accepteren. Deze ‘life-changing’ gebeurtenis, die ik zelf niet had besloten kunnen accepteren! Waarom ik het kon en hoe, ik weet niet niet. We hebben open en eerlijk die avond met elkaar kunnen praten. En eindelijk, na ruim een week meer dan 3 uurtjes kunnen slapen. Ik wist toen al dat het proces natuurlijk met up en downs zal gaan (nu is het overigens down…)

Ik van op jonge leeftijd naar NL gekomen en voor de eerste 4 jaar van mijn leven heb ik bij iemand anders gewoond (bij een heel liefdevol gezin), omdat mijn ouders aan hun bedrijf werkten. Mijn ouders kwamen iedere woensdag langs en brachten me ’s avonds weer daar naartoe. Mijn opa’s en oma’s waren heel arm en zij zijn op de leeftijd van 18 naar NL gekomen met niets op zak en hebben alleen maar hard gewerkt, zodat hun kinderen niets te kort zouden komen. Toen ik vanaf 4 jaar bij mijn ouders ging wonen, was de manier van communiceren en omgaan niet goed (veel harde woorden zeggen bij ruzies, weinig complimenten geven, geen betrokkenheid met alles waarmee de kinderen zich bezighouden, niets uitpraten en elkaar negeren bij ruzies waarna het na een aantal we goed was). Dit heeft bij mij geleid dat ik heel onzeker ben vanaf mijn pubertijd. Daarnaast werd bij mij thuis ook heel weinig gepraat en kwamen weinig mensen over de vloer. Dit heeft zich geuit in sociale fobie, perfectionisme, verlatingsangst en ook dat ik narcistisch kon gedragen in onze relatie.
Zij komt van een gebroken gezin. En ze heeft altijd gezegd dat ze nooit zou scheiden. Dat ze dit haar kinderen aandoen. Haar vader was ook meerdere keren vreemdgegaan. Het was een vechtscheiding waar zij in het midden stond op de leeftijd van 6 jaar. Haar ouders zijn weer bij elkaar, maar voor de verkeerde (maar cultureel begrijpelijke) redenen. Zijn beide niet gelukkig. Zij wilde door de scheiding en ook de ruzies erna vluchten en is uiteindelijk op 24 jarige leeftijd naar NL gekomen om te studeren. Het had haar natuurlijk veel pijn gedaan, pijn die ze in haar eentje heeft moeten proberen te verwerken. Daarnaast had het bij haar geleid dat ze bepaalde kwaliteiten ging zoeken in een vriend/toekomstige echtgenoot: rustig/weinig uitgaan (kort door de bocht: minder kans dat het een womanizer is) en iemand die trouw is.
Beide hadden we de waren oorzaken niet opgelost voordat we aan onze relatie begonnen.

We hebben elkaar bij onze opleiding ontmoet en voor mij was mijn zij de eerste echte relatie. In het begin was het voor mij niet serieus, terwijl zij hals over kop verliefd werd. Het gevoel van verliefdheid en houden van van mijn kant werd steeds sterker naar mate de relatie verder ging.
Ruzies waren er al regelmatig in het begin. Iets dat ons hele huwelijk zou aanhouden, met natuurlijk goede en slechte periodes. Daarnaast communiceerde we weinig. Vooral in de laatste jaren toen de kids zijn gekomen. Daarnaast speelden de issues waarmee ik het verleden zat steeds vaker op. Alles wat ik geleerd had bij mijn ouders paste ik ook toe bij haar. Ik had voor onze relatie therapie gehad voor sociale fobie, maar ze mij kon accepteren en ik de laatste jaren mij gefocust heb op mijn gezin en werk, waardoor ik daar niets meer mee gedaan heb.
Doordat ik zelf, voor begrijpelijke redenen, bij iemand anders heb gewoond in mijn beginjaren, vind ik het zeer belangrijk dat ik hun zelf opvoed, zo goed als ik kan (en volgens de mensen om ons heen doe ik het goed). Doordat ik ’s avonds werk, kan ik overdag de kinderen opvoeden en ons huis regelen (ik doe in principe 90%: bankzaken, huishouden, tuin, koken etc). Mijn gezin was alles. Het werk dat ik doe heb ik gekozen wegens mijn sociale angsten, onzekerheden en omdat het goed verdiend. Maar het is niet waar mijn hart ligt.
Ik weet dat ik haar gedurende de jaren pijn heb gedaan, en daarvoor ben alleen ik verantwoordelijk. Ze heeft door onze problemen en de issues van haar ouders een depressie gehad een aantal maanden geleden, met zelfmoord gedachten rondgelopen. Uiteindelijk is ze door een vriendin op het idee gebracht om te gaan bidden. Ze geloofde niet in god, maar ze is gewoon gaan bidden. En dat heeft haar kracht gegeven. Het was voor haar iets wat haar ogen open heeft gedaan. In de afgelopen maanden heeft ze zich bekeerd tot Christen en heeft ze voor haarzelf alles op een rijtje gezet. Ze is tot inzicht gekomen dat ze mij kan vergeven voor de pijn die ik haar aangedaan heb, maar realiseert zich dat dat niet genoeg is voor haar. De redenen waarvoor ze voor mij gekozen had waren niet de juiste en dat deze gebaseerd zijn op haar vreemdgaande vader. Ze heeft de afgelopen jaren hard aan haar carrière gewerkt, heeft een goede baan met slimme mensen om haar heen. Zit, mede daardoor emotioneel op een ander level, zegt ze. Een gelijkwaardiger persoon op emotioneel level is wat ze wil. Dus ze vind dat we niet bij elkaar (meer) passen, dat we uit elkaar gegroeid zijn. Ze zegt zelf dat mocht ze iemand tegen komt die aan haar hoge eisen voldoet het mogelijk is om een nieuwe relatie aan te gaan, maar als ze alleen blijft, ze er ook vrede mee heeft. Ze is een sterke vrouw, iemand waar ik (nu) heel veel respect voor heb en heb totaal geen twijfels dat ze iemand anders tegenkomt (iets wat ik langzaamaan begin te accepteren).

Ik heb daarentegen altijd in mijn comfort-zone gezeten gedurende de afgelopen 11 jaar. Op bepaalde vlakken gewoon stil gestaan. Ik had een pleasing wife, kon me focussen op mijn gezin en werk en daardoor geen aandacht geven aan mijn problemen. We hebben alles wat we zouden kunnen wensen: prachtige kinderen, goede banen, financieel hebben we niets te klagen, mooi huis. Daar kon ik mee leven, dus mijn wereld viel uit elkaar toen ze aangaf dat ze wilde scheiden. Diep van binnen wist ik wellicht ook wel dat we niet helemaal bij elkaar passen en dat we andere interesses hebben. Ze is een prachtige vrouw, de moeder van mijn kinderen en mijn ‘first love’, maar niet mijn soulmate. Wellicht kom ik die niet tegen in dit leven en ben ook bang voor de toekomst, maar het zou prachtig zijn om haar te ontmoeten en met haar oud te worden. Dat geeft me wel kracht.
Ik ben bang voor de toekomst, bang om alleen te eindigen, niet wetende of ik mijn problemen kan oplossen (wat wel moet als ik echt gelukkig wil worden) en wetende dat het een lange weg is. Ondanks dat ik bang en onzeker ben, geen carrière heb waar ik van hou, zijn mijn kinderen die mij de kracht geven om door te gaan en proberen gelukkig te worden.

Uiteindelijk zal het geen vechtscheiding worden. We kunnen alles rustig met elkaar bespreken, stap voor stap. Ons belang voor de kinderen is het belangrijkste. Ze blijven onze trots, onze alles. Dat is ons mooiste geschenk!