U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Medelijden met ex
Mijn ex-vrouw en ik zijn 8 jaar geleden uit elkaar gegaan na een akelige tijd. Mijn ex pleegde herhaald overspel en uiteindelijk is ze bij haar nieuwe partner ingetrokken. Voor het welzijn van de kinderen zijn ze bij mij, hun vader, blijven wonen, ze waren toen 5, 7 en 9 jaar.
Mijn ex trok bij haar vriend in, een kilometer of 40 hier vandaan, met wie ze nog steeds samen is.
Natuurlijk miste ze kinderen vreselijk. De eerste jaren dacht ik altijd "Eigen schuld, had je maar hier moeten blijven of in de buurt moeten komen wonen". Maar nu, 8 jaar later, nu de kinderen groot zijn en zij zo ontzettend veel van ze heeft gemist (ze ziet ze onregelmatig), heb ik daar toch veel verdriet over. Verdriet, enerzijds omdat het allemaal zo mis gelopen is, maar ook verdriet voor haar, omdat ze de kinderen al die jaren eigenlijk alleen op afstand heeft gezien. Wat moet ze ze gemist hebben en wat een wanhoop moet er in haar leven zin geweest al die jaren.
Begrijp me goed, ik heb geen spijt van het feit dat ik ze opgevoed heb. Ik zou het niet anders gewild hebben. Maar wat ik niet kan begrijpen is dat een moeder kiest voor een nieuwe partner en daarvoor haar kinderen 40 kilometer achter zich laat. Waarom heeft ze geen huis hier bij ons gehuurd, desnoods met een uitkering of met haar huidige thuiszorg-werk.
Dan konden de kinderen tussen ons heen en weer pendelen en had ze ze zoveel meer gezien en een veel grotere rol in hun levens gespeeld.
Ik heb dat zó vaak voorgesteld, als ze mij weer verweet de kinderen van haar te hebben afgepakt, maar het was onbespreekbaar.
Hoewel ik de scheiding al heel lang verwerkt heb en mijn leventje lekker zn gangetje gaat, heb ik hier veel moeite mee. Ik voel geen wrok of boosheid meer jegens haar. Wel medelijden, met haar zelf gekozen lot, dat niet zo had hoeven zijn. Nu de kinderen ouder worden, de oudste is al volwassen, is het te laat. Natuurlijk kan ze ze zien zo vaak ze wil, maar het is duidelijk te merken dat zij geen rol van betekenis heeft gespeeld de afgelopen 8 jaar. Dat is nooit meer te herstellen en dat doet mij
ontzettend veel verdriet.
Dit moest ik écht even kwijt.
Hoi vader
Ik snap wel wat je bedoelt. Anderzijds, komt dat gevoel niet een beetje voort uit het feit dat je het uiteindelijk voor je kinderen erg vindt, ondanks dat ze het bij jou goed hebben gehad, dat ze uieindelijk hun moeder grotendeels in hun jeugd hebben gemist? Dat dat uieindelijk je gevoel hierover geeft. Dat lijkt mij.
Bibi
Hoi Bibi
Dat speelt wel een rol. hoewel het voor hen goed was dat hun moeder op afstand bleef. Natuurlijk is dit een situatie die ik nooit voor ogen heb gehad en ook nooit gewild heb. Anderzijds ben ik er trots op en blij mee dat ik ze tot evenwichtige kinderen heb kunnen opvoeden, met goede schoolresultaten en nauwelijks problemen.
Ik snap je
Alleen dat is jouw gevoel voor haar. Je kunt in feite geen verdriet voor haar voelen/ervaren. Dat zijn jouw gevoelens over het gebeurde.
Je vrouw heeft keuzes gemaakt die de jouwe niet waren, waarvan de gevolgen vast veel groter waren dan ze dacht, had verwacht of gehoopt.
De kinderen vormen een stabiel gezin met jouw, dat is het belangrijkste. Ik weet niet of overspel het enige was dat er speelde, want 40 km is op zich wel te overbruggen lijkt mij?
Met een beetje inzet van wie dan ook had ze de kinderen toch wel meer kunnen zien? Het is niet een andere provincie oid.
Voelt de moeder dat verdriet en gemis ook zo als jouw gevoelens om haar zijn?
Voelen je kinderen haar afwezigheid als een evengroot gemis als dat jij denkt dat het is?
Het siert je dat je een groot inlevingsvermogen hebt, maar neem niet het verdriet van anderen op je.
Als er verdriet is van een ander, wees dan de trooster.
Je gezin is niet gelukt zoals jij/jullie het voor ogen hadden, maar je bent wel succesvol op weg om een zo goed mogelijk gezin te vormen.
Dat is prima. Je hebt met de riemen die je had zo goed mogelijk geroeid.
Compassie
"Verdriet omdat het allemaal zo gelopen is". Dat is niet de droom over je leven zoals je die samen had.
Verdrietig dat het zo gegaan is. Dat zeg ik ook weleens tegen mijn kinderen. Verdrietig voor je dat het je ouders niet gelukt is om je een zorgeloze kindertijd te geven. Dat spijt me meer dan ik kan zeggen.
Maar ook compassie met ex. Vanaf het moment dat we de deur uitgingen heb ik zijn wanhoop gevoeld, zijn verlangen naar de kinderen.
Hier geen overspel maar andere onmacht, maar ik denk dat als het stof gezakt is dat je terugkijkt, ook met weemoed en inleving in de andere posities. Ook de positie van je kinderen.
Ik ben laconieker
Misschien is haar wanhoop wel helemaal niet zo groot? Heeft ze zich op haar nieuwe leven gestort? Is er een psycholoog geweest die haar heeft gezegd de kinderen "los te laten"? Raar is het natuurlijk wel. De vader van mijn dochter is ook vrijwillig verdwenen. Ze lijkt op te groeien tot een evenwichtig kind (is elf nu). Medelijden met hem? Ja, maar niet zo erg dat ik er een draadje over zou starten. Jammer voor hem dat hij nu al dit leuks mist. Ik ben hem voornamelijk dankbaar dat hij me destijds heeft overgehaald aan een kind te beginnen. Misschien dat jij het ook zo kan leren zien?
Ex, dank je voor de fijne dochter die je me hebt geschonken. En je bent een sufferd dat je haar hebt laten schieten.
andere keuzes
Ik zie het zo: zij heeft andere keuzes gemaakt dan jij. Zij koos ervoor om ver weg te gaan wonen. Gelukkig (voor je kinderen)heb jij wel voor je kinderen gekozen en daar ook van genoten (en nog steeds).
Ik denk dat je niet om het verleden moet blijven rouwen, je kan het namelijk niet veranderen. Dit was niet jouw keuze hoe het gelopen is, jij kon niet voor je ex kiezen, je kon haar niet helpen. Je kon alleen jezelf helpen en je kinderen.
Bedankt voor de reacties.
Bedankt voor jullie reacties.
Het was haar bedoeling de kinderen mee te nemen. Dat heeft ze me voor de scheiding meer dan eens gezegd. Door haar eigen problemen was dat geen optie voor mij en de rechter was het daar mee eens.
Ze heeft zich er ook niet echt tegen verzet. Het was voor mij een grens die overschreden werd als ze de kinderen wél had meegenomen.
Maar inderdaad, ze heeft zelf gekozen uit de buurt te gaan wonen.
En om het altijd te druk te hebben om de kinderen op regelmatige basis te ontvangen. Dat gebeurt ad-hoc en ze hebben er niet altijd zin in.
Het was haar keuze en ik heb haar nooit gedwongen. Ze had hier in de buurt kunnen wonen en dan hadden we de opvoeding samen kunnen doen.
Ik weet het, ik moet het loslaten. Het is gegaan zoals het gegaan is en het was haar eigen keuze. Er is ook niets meer aan te doen en omkijken werkt niet en is ook voor mij niet goed, want ik wil die tijd zo snel mogelijk tot een ver verleden maken.
je moet maar zo denken...
De ouder die niet alle mogelijke moeite doet om haar kinderen zo veel mogelijk mee te maken, zal achteraf ook niet het gevoel van gemis van die periode kennen!
niet te laat
De jongste is 13, dat is toch nog niet zo oud. Het lijkt mij dat je misschien zelf ook dingen anders had kunnen/willen doen achteraf bezien, het houdt je niet voor niets zo bezig. Je kunt zelf alsnog dingen anders doen, opdat hun band kan verstevigen. Voor dat soort dingen is het nooit te laat. (En 40 km is idd niet zo ver, te ver om de zorg echt te delen, niet te ver voor een goede band.