U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
man zegt vertrouwen in mediator op, hoe verder
Mijn man wil scheiden. Vrienden die hem kennen zeggen dat hij eigenlijk niet wil scheiden, dat hij daar zelfs heel bang voor is en het ook niet zal redden. Maar tegen mij zegt man dus dat hij wil scheiden.
We zijn bij een mediator geweest. Na drie keer heeft mijn man het vertrouwen opgezegd. Om een heel rare reden.
Hij wil nu met mij naar een andere mediator. Dat heb ik geweigerd. Ik heb gezegd dat hij dan maar een advocaat moet zoeken. Daar is hij boos over. Maar ja, er zit niks anders op voor hem.
Bij de mediator waren we al een heel eind met het ouderschapsplan. Je mag het document niet meenemen als je het niet hebt afgerond, maar we weten het natuurlijk nog wel bijna uit het hoofd. Ik denk dat we het beste toch samen dat weer kunnen opstellen. Ik heb nog niet gezocht, maar er zullen wel voorbeelden op internet staan. En de boedelverdeling kunnen we ook al samen vaststellen.
Waar we niet uitkomen, daar kunnen we dan mee naar onze eigen advocaat.
Met in mijn achterhoofd dat mijn man eigenlijk niet goed lijkt te weten wat hij wil (ik heb het vermoeden dat het hele scheidingsproces vooral is om mij te 'straffen', ik heb het zelfs een keer letterlijk uit zijn mond gehoord) wil ik mijn man zoveel mogelijk 'laten dobberen'. Daar bedoel ik mee, dat hij zelf de verantwoordelijkheid moet dragen voor wel of voor niet scheiden, zonder mij in zijn beweegredenen mee te willen nemen, met voortdurend onderuithalen van wat ik aandraag. Zijn beweegredenen zijn namelijk niet realistisch. En ze kunnen per dag veranderen. Ik ga er afstand van nemen nadat ik mij er tot in den treure voor heb ingezet ze uit te praten met hem.
Als hij zou zeggen, (jammer of niet jammer) ik voel niks meer voor je en ik ga niet proberen dat te veranderen, dan is het allemaal heel erg, maar dan ga ik verder niet moeilijk doen. Maar hij vertelt bij de mediator dat hij de kinderen iets anders gaat vertellen. Op een gegeven moment zei de mediator dat wat hij aan de kinderen gaat vertellen in het belang van de kinderen wel even uitgezocht moet worden of dat waar is. Het is heel makkelijk uit te zoeken of dat waar is, zei de mediator. Maar volgens mijn man is dat niet makkelijk en weet alleen hij of het waar is en iedereen die zegt dat het niet waar is, die spreekt geen waarheid. (Dit was vervolgens de reden om de mediator niet meer te vertrouwen)
Nou ja, sorry, voor dit vage gedoe. Maar dit en nog andere feiten, (waarbij ik het ook een goed idee vind om zo veel mogelijk niet meer met hem samen naar anderen te gaan omdat het dan meestal eerst nog weer een hoop ingewikkelder wordt) brengen mij tot het idee hem zo veel mogelijk te laten dobberen. (Erbij vermeldt nog even dat een gezamenlijke vriend vertelt heeft dat hij laatst tegen die vriend vreselijk te keer gegaan is over mij en gezegd heeft dat hij mij zo goed kent, op zijn duimpje, dat hij precies weet hoe hij mij kapot kan maken)
Nu de 'vraag'. Hoe doe ik dat op een zo verstandig mogelijke manier? Mijn idee is: hij zoekt nu een advocaat. Ik vraag hem (mijn man) het ouderschapsplan en boedelindeling zo compleet mogelijk met mij samen te maken. Waar we niet uitkomen, noteren we. Ik laat hem eerst bijvoorbeeld twee keer spreken met zijn advocaat. Dan hoor ik wat daar uitkomt. Dan pas ga ik naar mijn advocaat, waar ik al wel een keer kennis mee heb gemaakt. Niet om de boel te vertragen, maar om het minder ingewikkeld te maken. Ook kan ik dan op deze manier beter advies krijgen hoe om te gaan met het feit dat hij de kinderen dingen wil vertellen die door niemand uitgezocht mogen worden.
(Als we namelijk via een andere mediator verder zouden willen gaan, gaat hij namelijk niet toestaan dat ik het daar nog een keer over heb.)
Miss
Zwaar zeg. Waarschijnlijk heb je toch relatief gezien iets van rust ervaren bij het feit dat er even niks aan de hand was (of is dat niet eens zo te noemen?) En dan pats... Even een persoonlijke vraag: heb je een aparrte plek in huis om te slapen? Ik ga wel eens het begin van de nacht op de bank slapen. Dan maak ik het voor mezelf zo gezellig mogelijk. Met het idee zeg maar dat ik dat in ieder geval mezelf gun. Sterkte
Er zijn momenten van " ligt vertrouwen"
Een rustig vaarwater moment noem ik het.
Heel langzaam aan, maar zoals nu ook. Ben ik diep teleurgesteld. En let op, hij komt straks thuis zich van geen kwaad bewust.
Het feit dat hij nu gewoon weg is gegaan, gaat weer in het potje. ( omdat ik nu zijn steun meer nodig heb dan ooit, vandaag een symbolische dag is van ons samen en zoon hem smeekte)
Maar goed ik ga het benoemen. Maar geen discussie meer aan. Verspilde energie. Ben er momenteel veel te moe voor.
Het enige wat er zo gebeurd is dat op een geven moment het dekseltje in de toekomst ervan af knalt en dan is het echt te laat. ( door dit soort acties steeds, alsof je immuun gaat worden voor noem ik het wel eens, dat is wat jij bedoeld )
Een tijd terug sliep ik op de bank, vanwege mijn hondje( pup) die ik niet kon missen, mijn steun en toeverlaat die ik kreeg voor dit hele circus, ze is echt mijn troostlapje.
Maar door boosheid kroop ik er weer in. In zn bui van : dit is potverdorie mijn bed. Jij ging vreemd. Zoek het even lekker uit. Donder zelf op.
Dus slapen samen. En weet je dat gaat mij goed af. Omdat ik ook nog van hem houdt. Anders maar het is er nog, een mini skull lijntje... En dan kan ik ook best koppig zijn, boos of verdrietig in mijn kussen gedoken liggen met oortjes in om mediatie te luisteren en daar mee in slaap te vallen.
Maar ik begrijp jou wel.
ik snap het niet
Ik heb je verhaal al een paar keer gelezen en het wordt me niet helder genoeg om iets zinnigs te kunnen zeggen over 'hoe verder'.
Wat ik niet goed begrijp: je man wijst op volstrekt irrationele gronden een professionele mediator af. Jij denkt dat je er eventueel met hem alleen zou kunnen uitkomen. Maar is het niet een teken aan de wand dat een mediator, een professionele schipperaar, hem geen grens kan stellen op basis van de werkelijkheid? Hij leeft in zijn eigen verhaal. Waarom zou hij er met jou samen gaan uitkomen? Ga jij hem die grens níet stellen? Mag hij van jou wél schadelijke dingen beweren die nergens op gebaseerd zijn? Hoeveel ga jíj schipperen om zijn stemmingen te managen om ervoor te zorgen dat hij bijdraait en dat niet doet? En hoe lang werkt dat? Mijn ervaring is dat dit soort 'neigingen' blijven terugkomen als de ander zich onder druk voelt staan en dat het uitputtend is en tegen je eigen belangen ingaat om degene te moeten zijn die in zo'n situatie de (hele) verantwoordelijkheid neemt. Misschien schat jij dat anders in?
Je wil hem laten dobberen. Omdat hij zelf de verantwoordelijkheid moet nemen voor scheiden of niet scheiden. Maar ga jij je afhankelijk maken van of hij die verantwoordelijkheid gaat nemen? Je man klinkt niet als iemand die die verantwoordelijkheid gaat nemen. Zeker als jouw analyse klopt dat dit eigenlijk een straf is en dat jij eigenlijk in het gareel moet komen, zal hij het allemaal niet gemakkelijker en helderder maken maar juist trager en ingewikkelder. Dan is hij niet eerlijk en straight en dat zal hij dan ook niet worden. En dan dobber jij.
Dat wil zeggen, als hij niet ergens overschakelt naar destructief. Ik kan uit je verhaal niet opmaken wat precies de problematiek is, maar hij lijkt me niet iemand die 'gewoon' fout bezig is. Zijn gedachtengangen, zoals jij ze beschrijft, zijn agressief. Als hij zegt tegen een vriend dat hij je kapot gaat maken, wat denk jij daar dan bij? Neem je dat serieus? Hij wil je straffen, zeg je. Hoever denk je dat hij daarin gaat? Hoe onvoorspelbaar is hij? Hij wil iets schadelijks tegen jullie kinderen zeggen. Daar lijk je je niet druk om te maken. Bij mij wek je de indruk dat jij en je kinderen niet in een veilige situatie leven. Dat dobberen van hem, waar kan dat toe leiden? Is het niet veiliger om duidelijker grenzen trekken?
Zoals je het beschrijft, lijkt hij me een man die ervan overtuigd is dat jij zorgt voor zijn ongeluk. Zelfs als de stress nu afneemt en zijn heftige gedrag daarmee ook, dan nog is daarmee jouw relatie met hem niet per se verbeterd. Hij ziet jou positief zolang hij zich goed voelt. Maar als de volgende stresstoestand zich aandient, valt hij terug op zijn vijandige gedrag en dan begint het weer van voren af aan. Hij lijkt mij kortom, geen man om je op wat voor manier dan ook nog afhankelijk van te maken tenzij hij op dit moment, actief, klip en klaar verantwoordelijkheid zou nemen voor zijn gedrag, de realiteit zou zien en zeer intensief en actief in behandeling zou gaan. Daar is allemaal totaal geen sprake van. En toch lijk jij samen met je kinderen per se binnen zijn actieradius te willen blijven. Ik kan dat echt niet plaatsen in wat ik verder lees. Want je lijkt me een nuchtere, sterke vrouw die veel werk verzet heeft.
Groet, Jo Hanna
onvrij
Thera, je leven met je mam klinkt erg onvrij.
Is dat wat je jezelf gunt? Ben je niet meer waard?
Wat houd je tegen om je echt los te maken van zo'n naar huwelijk? Je kinderen? (of ook nog iets anders?) Hoe oud zijn ze?
Begrijp me goed, ik zit ook al meer dan 15 jaar in de ellende (zeker niet dagelijks en het is ook zeker niet elke periode dramatisch). Ik begrijp dus alles van het uitstellen van een echtscheiding😉.
Maar nu ik verder ben, weet ik wel: dit is niet het leven dat ik MEZELF gun. De hele tijd alles om hem laten draaien, rekening met zijn grillen te houden, bang zijn dat hij boos kan worden als ik iets zeg, balen als ik zijn auto buiten hoor en weet dat hij weer thuis is...).
Ik vraag me af: wil je dit leven echt nog lang volhouden? En zo ja, wat is daar de reden dan van?
Jo Hanna
Ik merk dat je het best heel goed snapt. Ik was gisterenavond mijn aantekeningen die ik vrij gedtailleerd heb gemaakt van wat er zich in in ons gezin voordeed en gesprekken tussen mij en mijn man aan het doorlezen en werd zelf ook weer doordrongen van het uitzichtloze.
Maar de lijn die er in zit was me niet altijd zo duidelijk. En ook al lijkt mijn man niet te kunnen veranderen, mijn opstelling is wel aan evolutie onderhevig.
Ik voel aan dat je bericht heel erg ter zake is. Dat ik er nog wat aantekeningen bij zet, doet daar niets aan af.
Ik zeg niet dat ik wel kan wat een mediator niet kan, ik bedoel we/hij/ik proberen wat voorwerk te doen en dan gaan we allebei naar onze eigen advocaat.
Ik ben denk ik steeds beter in staat om niet op zijn ingewikkeldheden in te gaan. Dat zal ik ook bij een scheiding nodig hebben.
Ook als we scheiden hebben de kinderen met hem te maken. Nu is het rustig voor wat betreft de uitspraken die hij doet over mij. Het is inderdaad de vraag of ik niet meer zelf moet aandringen op voortgang van het scheidingsproce, maar van de afgelopen 4 jaar is dit wel de minst schadelijke periode.
Ik ga er nog verder over nadenken, dank je wel voor de moeite Jo Hanna.
Larissa
Ik zal later nog reageren, ik moet zo weg. Als ik je beschrijving lees van onvrij zijn, dan heb ik dat toch iets minder. Maar ik snap je wel.