U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Machteloosheid en ongelukkig
Beste mede-(stief)ouders,
Alweer het zoveelste onderwerp over samengestelde gezinnen.
Ik ben niet zo van het schrijven op forums. Je gooit toch behoorlijk wat privé op het internet.
Maar nu voelt het dat ik er behoefte aan heb, behoefte aan meningen, steun en tips.
Hierbij de voorgeschiedenis.
Ik leerde mijn huidige man kennen 3 jaar geleden. Hij was nog getrouwd en ik woonde destijds samen. Hij heeft een dochter uit dat huwelijk, die nu inmiddels 20 jaar oud is. We raakten verliefd en gingen allebei met onze partner uit elkaar en raakten daardoor ook dakloos.
Klein half jaar later kochten we samen een huis waar we nu dus 2,5 jaar woonden. Ex-vrouw was bedrogen en betrok de dochter bij de huwelijkse problemen. Samen hadden ze een eigen bedrijf, ook dat moest verdeeld worden.
Al met al geen fijne start en basis voor alle partijen.
Mijn man was enorm verliefd en blind.(Mijn man omdat we in 2013 een Partnerschap zijn aangegaan) Hij liet zijn dochter zwemmen en had geen behoefte aan haar. Hij zei dat hij nooit kinderen heeft gewild, nooit wilde trouwen en het geen leuk knap en aardig kind vind.
Behoorlijke uitspraken,.. maar het was zijn gevoel. Heel af en toe sprak hij zijn dochter, en ze kwam bij ons over de vloer in het nieuwe huis, samen met haar 5 jaar oudere vriend. Dochter ging ons tegen elkaar opzetten en er gebeurde vervelende situaties. Aangezien mijn man iemand is die negeert en zijn kop in het zand stak, ging hij geen gesprek met haar er over aan, in plaats daarvan nam hij afstand. Zo ontstonden er dus enorme kloven en opstapelingen, ze kwam niet meer..
Nu een kleine 2,5 jaar later, begon het onze relatie op te breken. Hij begon haar te missen, en ik kreeg de verwijten dat ze niet bij ons welkom was. En dat klopt.. ik wilde niet dat ze zo na al die tijd vrolijk binnen kwam alsof er niks gebeurd was. We besloten in therapie te gaan, speciale therapie voor stiefgezinnen. Wat overigens enorm aan te raden is.
De therapeute raadde hem aan te beginnen van voor af aan, en met zijn dochter in gesprek te raken hoe zij de scheiding heeft ervaringen en wat hij hierin te kort is gekomen. Dit werkte.. hun contact verbeterde.
Nu inmiddels is ze 3 keer op de koffie gekomen samen met haar vriend, het gaat afstandelijk en koel richting mij. Tussen ons is verder niets uitgesproken. We zijn net terug van vakantie samen, voor de vakantie wilde hij haar graag nog even zien. Ik ben die avond naar de film gegaan met vriendinnen, zo konden ze ook een op een zijn. Iets wat ik enorm wennen vond, en enigszins ongemakkelijk. Zelf heb ik geen kinderen, en mijn man wil dat ook niet meer. Het is zijn dochter, maar ze gedraagt zich intiemer. Ietwat ik niet ken richting mijn vader van vroeger.
De avond dat ze langskwam voor de vakantie, was mijn buurvrouw er om door te spreken hoe onze beestjes verzorgd moesten worden. Eenmaal toen de buurvrouw weg was moest mijn man even wat ophalen bij de buren. Waardoor ik dus even samen met haar was, hooguit 2 minuten. Kennelijk duurde het haar allemaal te lang, ze liep van de kamer naar de keuken: "zo! ik ga maar eens thee zetten" waarna ze dus alle kastjes opentrok en de waterkoker aanzetten. Ik stond perplex, zo kort bij ons binnen en nu al de regie in handen. Ik vond het ongemakkelijk, maar wilde het voorzichtig aanpakken. Ik zet wel thee zei ik, tot 2x toe. Maar ze ging door.
Misschien ben ik een aansteller hoor, maar ik ben geen kind gewend en zeker niet in onze relatie. Het ging mij simpelweg te snel.
Eenmaal op vakantie appten ze elke dag hele gesprekken. Mijn man kon niet wachten met reageren. Ze stuurde hem foto's van vroeger toen ze op dezelfde vakantiebestemming samen waren, waarna ik ze moest zien. Ze zei dat ze volgend jaar er ook heen gaat met haar vriend, en dan zijn wij er ook. mijn man zei haar dat het goed kwam. Hele vakantie voelde niet meer als samen, maar alsof we zijn dochter meegenomen hadden. Hij is blij dat ze een goede band nu hebben, wat ik me goed kan voorstellen. Alleen zijn dochter is geen onderdeel meer van ons geworden, maar het hoofddoel.
Ik kan er heel weinig mee dat weet ik, maar hij is nu gelukkig.. waar ben ik dan?
Wat naar
Dat jij zo afgunstig bent op de band tussen je man en zijn dochter.
Ga zo door en de je relatie met je man gaat vanzelf kapot.
Kind en echtscheiding
Ik denk dat je wel kunt begrijpen dat dit kind haar ouders nog wel wat te verwijten heeft en daar jou een rol in vind spelen.
Ik zou je partner vragen om die weg te plaveien. En zelf je best doen wat neutraal te reageren ook al valt dat niet mee.
Interesseer je eens, al is het nog op afstand via vader, in deze dochter.
En inderdaad, kinderen doen bij hun ouders zelf de kastjes open, wat jou natuurlijk een vreemd gevoel geeft door iemand die een paar jaar geleden nog mot met je had.
Maar hopelijk kan vader hier een mooie rol spelen door zaken aan elkaar te plakken. Al is het door gedoe uit het verleden te negeren.
Gewoon accepteren dat het oud zeer is en loslaten. Hoop ik voor je.
mee eens
Het is voor haar zeker niet makkelijk geweest.
Ze is jong volwassen en geeft zelf aan, het een plekje te hebben gegeven.
Ze heeft een bepaald karakter, waar moeilijk doorheen is te komen.
Mijn man had weinig tot geen zeggenschap gehad in de opvoeding vanwege een dominante ex vrouw. Al keur ik dat ook niet goed, evengoed is het zijn taak.
Voor mij is het lastig te begrijpen dat hij zo tegen zijn dochter was en nu 180 graden pro zijn dochter is. Waarom veranderd in vredesnaam het gevoel voor een kind?
Begrijp me niet verkeerd, ik wil ze niet in de weg staan. Anders had ik de therapie ook niet aangegaan. Maar ook ik moet wennen in deze situatie. Oud zeer uit zich erg in voorgenomen scenario's. Het erg op me hoede zijn. Ze draait haar hand er niet voor om, om ook mijn man erg te krenken. Zeker als het om geld gaat.
Het zijn vooral de uitspraken van mijn man die zo tegenstrijdig zijn, met hoe nu realiteit is. Maar ach, elke stiefmoeder moet alles begrijpen en op hun tenen lopen toch?
even duidelijk
Ben jij 29? Zo nee, hoe oud ben jij wel?
subjectief
Die verhalen over een dominante moeder en zo, heb je niet zoveel aan. Ik denk dat het eerder je acceptatie in de weg staat.
In elk geval ben jij in de relatie de volwassene, ouder of stiefouder, en je neemt die kinderen, zeker als ze groot zijn en zelfstandig, ook maar eens met een korrel zout. Happen op oud zeer is een recept voor ruzie. In een gezin kun je niet van van alles een issue maken.
Je signaleert het en relativeert en houdt het luchtig en maakt het niet groter dan nodig is. Anders kun je wel bezig blijven.
familie
Ik snap best dat het lastig is als er opeens een "nieuw" familielid komt opduiken dat keukenkastjes openrukt en zo. Voor jou zijn dat jouw keukenkastjes, maar voor haar is het haar ouderlijk huis, omdat haar vader er woont.
Gelukkig voor jou is ze al volwassen, dus ze zal niet de hele tijd bij je zijn. En verder is het aan je man om te bepalen hoe hun relatie eruit ziet, of die verandert, en hoe hij met haar omgaat. Iedereen heeft wel maken met (schoon)familie waarmee het wat minder klikt.
Ga voor vriendschap
Wat vader destijds heeft gedaan en gezegd kan ook niet!!! Gevalletje "roze wolk" waar vader op zat? Hij heeft zijn dochter beschadigt door haar af te wijzen. Maar kinderen zijn enorm loyaal naar hu ouders. Ondanks de boosheid/teleurstelling die er ws nog zit is dochter blij met ieder contact. Jij bent de bedreiging voor haar en dat laat ze merken. Door jou....
Geef vader en dochter de ruimte om hun band weer te herstellen/op te bouwen en als advies aan jou zou ik mee willen geven; probeer geen 2e moeder te worden maar ga voor een vriendschappelijke relatie.
Sterkte!
Bedankt
Bedankt AnneJ,
Je hebt helemaal gelijk, alleen de realiteit is soms lastiger.
Het heeft de acceptatie inderdaad nodig, en de tijd om alles een plekje te geven.
Ze is er nou eenmaal en van hem houd ik. Wat betekent dat ik ook met zijn dochter moet proberen het beste ervan te maken. De rol als stiefmoeder moet ik ook innemen. Uit therapie bleek juist dat ik op de verkeerde positie stond, te ver afzijdig. Ergens ver in een hoekje ver achter mijn man zijn ex en dochter.
Zelf zijn mijn ouders vroeger gescheiden. Lang geleden, maar herken er niet zoveel uit.
Je schreef eerder verdiep je via je man in haar. Wij hebben ook de opdracht om elke dag haar naam te noemen en over haar te praten.
Van de week gaf hij de uitspraak: ik heb nooit een kind gewild maar als je eenmaal er een hebt moet je er voor zorgen. En dat zorgen doe ik veel te weinig. Anders had ik wel bij haar moeder gebleven.
Lijkt me schuldgevoelens?
Nogmaals ik heb zelf geen kinderen, en kan me dus niet eenvoudig verplaatsen. En nee ben geen 29, wel bedankt voor het compliment.
Geen stiefmoeder!
Ik denk juist dat je GEEN rol als stiefmoeder moet gaan innemen. Stel je op als vrouw van haar vader en verder niet. Daar is teveel voor gebeurt en zal ze niet gaan accepteren waardoor er juist weer verwijdering kan ontstaan. Nogmaals, geef het ruimte zowel naar je man als naar zijn dochter en probeer niet in een afwijzende slachtoffer rol te kruipen. Dat zal contact vader/dochter in de weg staan en misschien uiteindelijk ook tussen jou en je man.
Het zal niet makkelijk zijn (omdat je zelf geen moeder bent/kinderen hebt)
Wens jullie een mooi eindresultaat!
Ik begrijp het wel
...the best thing fathers can do for their children is being good foor their mommy's.....
Het is een uitspraak die ik eens ergens las en ik denk dat het wel waar is dat het een van de taken van de vader is om goed voor de moeder te zijn. En van de moeders om goed voor de vader te zijn. Simpelweg omdat een moeder voor wie door de partner goed gezorgd wordt, meer ruimte voor de kinderen heeft dan een moeder die belast is met klotegedrag van een partner. De moeder voor wie gezorgd wordt kan zich richten op haar taken, de moeder die afgefakkeld wordt is al zoveel energie kwijt nog voor ze aan haar kinderen toekomt, dat ze soms tekort kan schieten. Of volledig. De uitspraak van je man dat hij met het verlaten van zijn vrouw onvoldoende voor zijn dochter heeft gezorgd, klopt gewoon als een bus. Als hij de keuze voor zijn dochter had gemaakt, had hij in ieder geval nog gevochten voor het huwelijk. Maar dat heeft hij niet gedaan.
Ik denk dat jullie samen heel veel schade gemaakt hebben door voor die verliefdheid te kiezen. Jullie hebben twee huwelijken kapot gemaakt en van een kind een scheidingskind gemaakt. Ze is volwassen en dat scheelt in de zorgtaken, maar ik begrijp wel dat zij hier boos om is geweest. En toch is er blijkbaar ruimte om ondanks die boosheid weer iets met vader op te bouwen. Jij kan niet anders dan ruimte geven. Ik hoop dat je nu net zo veel ruimte kunt geven aan de liefde tussen vader en dochter als dat je destijds kon geven voor al die dingen waar dochter last van had.
Overigens begrijp ik heel goed dat je het moeilijk inleven vind als je zelf geen kinderen hebt.
Emine
Amen...
Dit triggerd mij:
"Hij liet zijn dochter zwemmen en had geen behoefte aan haar. Hij zei dat hij nooit kinderen heeft gewild, nooit wilde trouwen en het geen leuk knap en aardig kind vind."
Hoe zou dit kind zich in de tijd dat hij nog gewoon 'thuis' was gevoeld moeten hebben..... Enig idee? Geen knap kind vond..... brrrr.
Dat zij zelf een keukenkastje open trekt om thee te zetten. Tja, t'is even wennen, maar ik denk dat jij heeeeel open moet staan om de band tussen dochter en vader te laten herstellen. Dat is nu eenmaal niet anders als je met iemand een relatie begint die kinderen heeft.
welkom
Hoe je het ook went of keert, ze hoort erbij want ze hoort bij je man. Zorg dat ze zich welkom voelt en investeer in een positieve relatie. Zij is zijn dochter. Met veel inzet, liefde en geduld en geluk krijgen jullie op een gegeven moment ook een speciale band (en dat zal geen stiefmoeder-stiefdochter zijn, maar een andere band die misschien wel zo waardevol wordt dat jij daarmee ooit wel een echte oma kan worden van haar eventuele kinderen)
Ik snap dat het moeilijk is om ineens vrolijk en gezellig te doen.
Zeker als vader eerst zijn dochter niet wilde dan weer wel....
En dat dochter en vader nu op goede voet staan is natuurlijk geweldig.
Maar er mag best ook gepraatworden over jou en dochter...
Sterkte
Het si allemaal al lastig gemoeg
Verlaten
Inmiddels besloten bij mijn man weg te gaan, woon nu tijdelijk bij mijn ouders terug thuis.
De druppel was dat ik zag dat alle discussies en negativiteit tussen mijn man en ik een op een door gestuurd werd per whatsapp naar zijn 20 jarige dochter. En daar dan ook niet de fout van inziet. Haar al dingen beloven en dan pas bespreken met mij.
Bedankt voor alle berichtjes
Jeetje
Dat is nogal een beslissing... Ik hoop dat je de kracht vind om te vechten voor jullie relatie. Ga samen in therapie, dat kan heel veel verhelderen en helpen. Zelfs als daar uit komt dat jullie niet samen verder willen kan het helpen.
Sterkte met alles!
Misschien ook wel het verstandigst
De uitspraak in #9 ' Anders had ik wel bij haar moeder gebleven.' Is ook een dooddoener in een relatie. Zoiets zeg je toch niet.