Leven weer oppakken na de scheiding !

Reactie....

Lieve mensen,

Ja, jullie hebben helemaal gelijk, ik had al spijt toen ik het had aangeboden.
En nogmaals gelijk met het punt dat het niet goed voor me is, dat merk ik ook aan alles.

Gisteren ging trouwens nog goed, een gezellig samenzijn met een grote groep familie, dus de nodige afleiding. Vandaag ben ik in m'n uppie gaan wandelen onder het mom van "ik moet even een frisse neus halen"... maar de wandelaars onderweg hebben me raar aangekeken. Ik heb vreselijk gehuild onderweg, de tranen bleven maar stromen...

Ondanks jullie ware opmerkingen draai ik het (wellicht verkeerde) besluit niet meer terug. Wat er nl ook nog eens bijkomt is dat onze oudste dochter komende week jarig is en zich helemaal verheugt op haar verjaardag. Ze is zo in haar sas dat ik het nu even niet kan verdragen om haar pijn te doen.

Ik houd het maar op januari en misschien dat ik achteraf zeg "had ik nooit moeten doen"... Maar ik zie dit duidelijk als de afbouw van ons huwelijk, hoe moeilijk ook....

Ik snap jullie reacties, ik had ook nooit gedacht dat ik het zou aanbieden. Ik krabbel nu niet meer terug, maak er gewoon het beste van en zie januari dan maar als de maand om een beetje in te storten..

dikke knuf Anke

Ach meissie toch

ik voel zo met je mee. Het gaat hier ook goed, zo op het oog, maar van binnen... Ik zie ook even niet meer hoe ik verder moet, hoe ik me ooit weer beter kan gaan voelen.

Is het niet een optie om dan na dochters verjaardag je ex te vragen te vertrekken? Ik kan me heel goed voorstellen dat je dochter niet teleur wilt stellen, maar daarna duurt januari nog heel erg lang! En als je je nu al zo voelt, dat gaat echt niet minder worden als het langer duurt denk ik.

Ik sla even een arm om je heen, gedeelde smart... Knuffel terug!

Herkenbaar

Jeetje Anke wat herkenbaar. Ik ben ruim 1 jaar geleden gescheiden en had nooit verwacht dat het zo'n impact zou hebben. Ik heb het ontzettend onderschat.

Voorheen deed mijn ex man echt alles, de relatie was in alle opzichten heel veilig voor me. Toen ik ruim een jaar geleden alleen kwam te staan met mijn dochter, gebeurde er van alles in huis,.. het een na het andere ging kapot en daar stond ik. Ik realiseerde me ineens dat ik helemaal niet zo zelfstandig was als ik dacht. Ik raakte van veel in paniek, voelde me angstig en heel erg alleen. Wat was het een moeilijk tijd.

Ook mijn dochter steeds weg brengen en ophalen wekelijks. Al die emoties.

Ik ben er nog niet en krijg binnenkort emdr bij de GGZ. Ik hoop dit jaar meer emotionele rust te krijgen, ruimte om mijn leven beter, leuker op orde te krijgen, nu heb ik te weinig ruimte. Ik heb te vaak moeite met het leven maar gelukkig gesprekken bij een psycholoog. Dat geeft ruimte in mijn hoofd.

Heel veel sterkte!

Lieve groet Esther

Verder...

ik loop zelf ook bij het GGZ om alles op een rijtje te zetten.

Besef heel goed dat het "echte" verwerken pas begint als mijn ex-man is vertrokken en ik daadwerkelijk alleen ben.

Achteraf is het ongelooflijk, in februari 2015 trok ex de stekker er uit en verdween de bodem op dat moment van mijn bestaan. Ik zie me nog huilend bij de huisarts zitten in totale wanhoop...

En volgende week krijgt hij de sleutel, verhuist een week later en dan is het dus al bijna februari 2016 ofwel: een jaar later.... Niet te bevatten, maar wel duidelijk: een rotjaar, een jaar om snel te vergeten...

Dat ik hem nog steeds bij me in de flat heb is puur om de kinderen. Ik heb 3 pubers die ook veel verdriet om de scheiding hebben, maar tevens zie ik maar al te goed hoe fijn ze het vinden dat papa en ik nog normaal met elkaar om kunnen gaan. En geloof me, ik hoor om me heen compleet andere verhalen die me nu natuurlijk ook erg raken.

Zo ontmoette ik onlangs een oude schoolvriendin die thuiskwam met haar 3 kinderen en heel klassiek een briefje op tafel vond van haar ex die aangaf er geen zin meer in te hebben en daarom vertrok. Al z'n spullen waren op dat moment al weg. Het is inmiddels twee jaar later en hij heeft eigenlijk nooit meer naar zijn kinderen omgekeken. Er loopt nog een of andere rechtszaak en vriendin moest op stel en sprong haar mooie huis uit en daarna met kids in een bovenwoning boven een cafe gaan wonen. Zo veel verdriet en ook veel schade bij haar kinderen die maar niet snapten waarom papa ze dit aan kon doen. Ik had kippevel over mijn lijf toen ze me haar verhaal vertelde.

Dit doet natuurlijk niets af aan mijn eigen verdriet, maar instorten kan altijd nog. Nu netjes afronden en m'n waardigheid behouden. Hij hoeft echt niet te zien dat ik me straks huilend op de grond stort, dat moment bewaar ik wel voor als ik alleen ben.

Enfin, nog heel even volhouden, het einde van het "samenwonen" is in zicht...

liefs Anke

{{knuffel}}

Lieve Anke, ik hoop zo dat 2016 beter voor je wordt dan 2015! Dat is allemaal wel heel erg snel inderdaad, binnen een jaar... Dat je alles nog moet verwerken lijkt me duidelijk, daar kom je door het regelen van alle praktische zaken nauwelijks aan toe. Heel goed dat je voor jezelf hulp hebt gezocht (en hoe zit dat met de kinderen? Hebben/krijgen die ook hulp??). Ik zie ook alweer uit naar morgen, sessie met de therapeut. Hoewel het altijd zwaar is, kom ik er toch altijd me beter voelend naar buiten. Dat wens ik jou ook toe.
Hou inderdaad nog even vol. En dan niet instorten meis, je hebt het zover gered, ik weet zeker dat je je erdoorheen gaat slaan. Met je kinderen. Maar voor de zekerheid, mocht je toch instorten (op zich heel logisch), is er dan achtervang voor je kinderen? Is er familie of vrienden waar ze een paar dagen naartoe zouden kunnen, zodat jij een paar dagen gewoon in bed kunt blijven? Misschien geeft het idee alleen al dat ze ergens heen kunnen je al genoeg rust om het niet nodig te hebben... Weet dat ik aan je denk.

En dat verhaal van je vriendin, dat is natuurlijk helemaal niet te bevatten. Wat vreselijk inderdaad ook voor die kinderen, dat je vader ervoor kiest te vertrekken en niet om te kijken...

Hij gaat....

Ja, hij heeft nu dan eindelijk de sleutel. Van de week klussen en zaterdag dan de verhuizing.

Zoooo dubbel...

Ergens wil ik dat ie gaat, heb ik het rijk voor me alleen en anderzijds voel ik me zo leeg en verdrietig.

Het zal niet mee gaan vallen, ik voel aan alles dat ik wel een klein beetje in ga storten, maar ik hoop dat het zonnetje gauw weer een beetje gaat schijnen.

liefs

Anke

Het zonnetje schijnt hier nu al!

Inderdaad, heel dubbel, kan het me voorstellen. Probeer vooral te kijken naar het positieve, nu kun je eindelijk echt je eigen leven op gaan bouwen. En instorten mag, dat schreef ik eerder al. Maar je komt ook daar weer doorheen, die momenten gaan weer weg. Zorg je wel dat je kinderen dan ergens terecht kunnen? Ik denk trouwens dat het misschien wel mee gaat vallen. Het zou ook zomaar kunnen zijn dat het een opluchting voor je is. Ik heb zelf de afgelopen weken gemerkt hoeveel rust het geeft als je niet bij elkaar woont, elkaar niet elke dag ziet en spreekt...

Een raad nog: ga hem niet helpen klussen. En vraag hem om eerst te zorgen dat ie er kan slapen zodat hij snel over kan, hij kan best klussen als hij er al woont. Het is zijn probleem, jij hebt hem lang genoeg gefaciliteerd.
Ik wens je weer heel veel sterkte.

Hoe is het nu?

Ik herken zo veel in de verhalen hier voor. Mijn probleem zit vooral in het feit dat ik de scheiding zo goed mogelijk af wou handelen en toch na veel ruzie zoeken en verzwijgen van dingen van mijn ex uiteindelijk boos werd. En om uit die boosheid komen vind ik heeeeeel moeilijk. Hij heeft inmiddels 'de liefde van zijn leven' en ik wil zo graag vrede met de situatie, met mezelf.
Het ging zo 'goed' in het begin, maar vind de ellende nu veel ondraaglijker.
Dus ik ben ontzettend benieuwd hoe het nu met je is Anke. Krijg je vrede met jezelf en je situatie? Gaat het goed met je?

Reactie ASK

Hoi Ask

Mag ik je verwijzen naar mijn andere posting met de titel "eenzaam, hoe doorbreek ik dat ?"

Daar staan wat recentere berichten in over mijn wel en wee. Staat ook onder de rubriek echtscheiding dus...

groetjes Anke