koud huwelijk

scheiden en autisme

Ik denk ook wel dat er gemiddeld genomen veel mensen hier reageren die al relatieproblemen hebben, dat lijkt me logisch........en dat dat dus meer is dan de statistiek lijkt me ook wel logisch.
Maar dat al die heren autisme hebben lijkt me een beetje te kort door de bocht. Dat een groot aantal heren thuis ' overprikkeld' reageert kan ook andere oorzaken hebben dan alleen asperger of autisme.
Dat is precies wat ik bedoel, ze kunnen ook overprikkeld zijn omdat ze de situatie (hun slechte huwelijk) niet meer aan kunnen, omdat ze ongelukkig zijn met hoe het nu thuis is/loopt en zich wel verantwoordelijk voelen.
Ik reageer ook overprikkeld als ik een slechte dag heb, of dat nu door mijn werk, thuis of wat dan ook komt. Misschien reageer ik wel dagelijks overprikkeld als ik dat continu heb. In ieder geval is mijn geduld dan minimaal. Ben ik erg moe, moet erg moeite doen om me te concentreren, kan niet tegen onverwachte harde geluiden etc.
Omdat het maar 1 dagje is zal ik eerder zeggen dat ik moe ben, een slechte dag etc. En zal mijn gezin het begrijpen. Maar als je dat erg vaak hebt denk ik niet meer dat het werkt.
Het ' gemak' waarmee sommigen maar labels plakken stuit me echt tegen de borst. Dat die mannen overprikkeld zijn geloof ik wel, maar dat wil niet zeggen dat de oorzaak dus dan maar autisme is.
Ze uiten zich zo. Maar dat is geen reden voor de veelgetrokken eindconclusie.
Misschien hebben die mannen wel helemaal geen kenmerken meer van autisme als ze eenmaal gescheiden zijn en zijn ze dan weer hun ' oude zelf' dat weet je niet. Hoogstwaarschijnlijk zijn ze ook niet altijd zo geweest......Die dames hebben ze zelf uitgezocht toch? En wie weet hadden ze toen ook al een beetje 'kunsten', maar ach wie heeft dan niet he? En nu, nu ze zo ongelukkig zijn steekt dat enorm de kop op.
Ik zie daar meer logica in dan in al die labeltjes.
groeten albana

Ach Albana

Het is vooral erg makkelijk voor de dames in kwestie die hun man autisme toedichten. Ze kunnen dan naar de buitenwereld toe doen alsof ze er zelf niks aan kunnen doen. Dat hun huwelijksproblemen niet aan hen liggen, nee juist ondanks hun jarenlange inspanningen om het huwelijk te doen werken met die moeilijke man met stoornis, is het echt niet meer te harden.

Krijgen ze veel mdelijden en begrip, of in ieder geval dat is wat ze hopen.

Mark

In sommige gevallen hebben die vrouwen gewoon gelijk. Maar in andere gevallen ben ik het nu eens met je eens. Het is soms handig om je als slachtoffer op te stellen, zeker als je zelf degene bent die er een punt achter zet.

Overigens hebben vrouwen geen monopolie op zielig doen. Mannen kunnen ook net doen alsof ze tegen hun wil in een huwelijk met een heks zijn gelokt.

Evanlyn

Ik vond de bijdrage van iemand (weet niet meer wie) dat die mannen wellicht niet autistisch *zijn* maar autistisch gedrag gaan vertonen als reactie op een slechte relatie wel een goeie. Misschien zit daar een groot deel van de verklaring in.

en wat...

...als er écht sprake is van autisme? Dus geen speculatie van de vrouw, maar echt serieus autisme?

Hortensia

Dan snap ik niet dat je daar als vrouw niet in een vroeg stadium tekenen van gezien hebt els er echt sprake is van serieus autisme.

Ja Hombre, snap ik ook niet

Ik heb zelfs wel eens een soort 'test' ingebouwd. Of het ons zou lukken om samen gordijnen uit te zoeken voor ons nieuwe huis. Dat leek me wel een rondje 'samenwerking'. Ex slaagde met vlag en wimpel. En dat zonder mij direct mijn zin te geven.:-)
Verder ben ik zelf blijkbaar nogal voorspelbaar dus met ons samen was er geen probleem eigenlijk. Het liep pas in de soep toen we kinderen kregen. Dat is voor veel mensen een 'relatietest' maar voor mensen met autisme kan het een onmogelijke opgave blijken te zijn.

Ad Hombre - autisme (Asperger) herkennen

Maar je gaf al aan dat je niet veel van autisme (en Asperger) afwist.

Vandaar dat je dat niet snapt .

Misschien is het goed als je mensen (vrouwen) gelooft die zeggen dat hun man (vermoedelijk) autisme/Asperger heeft en dat ze dat pas na lange tijd ontdekt hebben.

Zoals ik al eerder uitgelegd heb, krijgen die Aspergermensen (ik zal proberen niet over mannen te praten, hoewel er wel veel meer Aspergermannen zijn dan Aspergervrouwen) vooral "typische" (ahum, daar zitten nl. ook veel verschillen in) autistische gedragingen/reacties als de druk opgevoerd wordt (voor hen).

Die druk wordt m.n. opgevoerd als er meer plotselinge veranderingen zijn, als ze uit hun vaste ritme gehaald worden.

Zolang je een relatie hebt zonder kinderen gaat het vaak nog redelijk goed. Als er kinderen komen, komen er veel onvoorspelbare veranderingen, wendingen etc. en wordt het dus vervelend voor die Aspergermensen. En wordt er steeds meer van hen verlangd, wat de druk opvoert voor hen. Dat terwijl ze rust en regelmaat willen. Lekker hun eigen gang gaan (zoveel mogelijk).

Zolang er geen kinderen zijn, gaat een relatie vaak veel beter. Dan komen de kinderen en wordt het moeilijker. En gaan ze ander gedrag vertonen.

En dan nog zal een partner (ik in elk geval) heel lang (soms jaren dus) denken "tjee, doe ik nou raar?", "goh, misschien moet ik anders met hem praten" (helaas "ik-boodschappen" werken niet waarbij je vertelt wat zijn gedrag met je doet) of "nou ja, misschien heeft hij een erg drukke baan, moet ik hem wat ontzien" en dat soort gedachten. Op een gegeven moment ga je wel bedenken "ben ik nou gek, of hij?" als hij weer eens heel raar reageert. M.n. toen ik tet vaak ging delen met dezelfde mensen en op een gegeven moment bevestigd kreeg dat hij inderdaad wel vaak raar reageerde, ging ik denken: er is iets.

Maar dan nog: hoe moest ik weten dat hij autisme had? Daar heb je toch het beeld van Rainmen bij? Nou, zo is mijn man (met een zeer goede positie in het bedrijfsleven) echt niet.

Dus pas toen een vriendin mij tipte op Asperger ben ik me daarin gaan verdiepen (na eerst dus te denken: nee, echt, dat kan niet).

Ad Hombre, jij weet er zelf ook niet zoveel van (gaf je zelf aan). Hoe denk jij dat iemand dan autisme moet herkennen die niets van autisme weet?

Als diegenen dus ook niet weet dat Aspergermensen niet zo "typisch autisme"gedrag vertonen (mensen niet aankijken bijv.) wat je dan toevallig wel kent?

Ad Hombre - p.s.

Vaak wordt autisme/Asperger bij partners ontdekt, nadat eerst de diagnoste bij een of meer van de kinderen geconstateerd is.

Daarna gaat een van de partners (degene zonder) denken: he, waar zou dat vandaan komen? Goh, ik herken ook wel wat dingen bij mijn partner. En dan wordt dat wellicht onderzocht (als die partner dat wil!).

Bij onze kinderen is geen autisme gediagnostiseerd, dus ook om die reden werd ik niet getriggerd om het rare gedrag van mijn man in die richting te zoeken.

Begrijp je er al iets meer van waarom partners niet altijd eerder signalen van autisme/Asperger bij hun partner hebben ontdekt?

NB Je hoeft het trouwens niet te begrijpen, maar het zou wel goed zijn als je mensen wil geloven die het sterke vermoeden hebben dat hun partner autisme/Asperger heeft. Het kan echt zo zijn en dan is het niet omdat ze eens een keer raar/vervelend reageren, maar echt keer op keer op keer vreemd gedrag vertonen en echt anders reageren dan "normale" mensen doen. Ik kan er een boek over schrijven .

Medeleven krijg je niet

Veel vrouwen met een man met Asperger komen terecht in het Cassandra complex.

http://en.wikipedia.org/wiki/Cassandra_(metaphor)
"The term originates in Greek mythology. Cassandra was a daughter of Priam, the King of Troy. Struck by her beauty, Apollo provided her with the gift of prophecy, but when Cassandra refused Apollo's romantic advances, he placed a curse ensuring that nobody would believe her warnings. Cassandra was left with the knowledge of future events, but could neither alter these events nor convince others of the validity of her predictions."

Je wordt niet geloofd als je verteld wat zich afspeelt in je gezin.

NB. zelfs niet door zogenaamd 'deskundige' 'hulpverlening'.

http://www.salem-news.com/articles/november102009/aspergers_kf.php
"The shortcomings of adults with Asperger’s Syndrome have been camouflaged beneath layers of coping strategies and defense mechanisms. Their behavior often gives the impression of someone perhaps a little eccentric or odd - but passable because of their high or gift in an area or career, such as engineering.

Life with an AS spouse is very isolating. Since the AS person in public often appears normal, others do not understand the spouse's suffering."

Hooguit dat men vond dat het gedrag was dat past bij een 'buitenlander'.

Mensen met Asperger kiezen vaak een partner die sociaal is, praktisch en flexibel, om hun eigen tekortkomingen te compenseren.
Ook is er een 'community' van mensen met Asperger in Japan. Doordat ze voor de Japanners 'buitenlanders' zijn wordt ze foutjes in de sociale omgang op die grond bij voorbaat vergeven.

Ad Hombre

Dat valt ook niet uit te leggen, zeker niet aan iemand die er niet voor open staat en er bij voorbaat al vanuit gaat dat het onzin is, dat de vrouw overdrijft en makkelijk met etiketjes strooit en dat er wel niks aan de hand zal zijn als de vrouw in het begin niets heeft gemerkt.

Een aantal autisten zijn ook in staat zichzelf tot op zekere hoogte aan te passen. Er gebeuren wel eens dingen, maar dat wordt dan door de vingers gezien om wat voor reden ook. Niet zelden zijn partners die het lang volhouden ook mensen met een laag zelfbeeld die te makkelijk de schuld bij zichzelf zoeken (en zich dat ook laten aanpraten).
Tot het niet meer houdbaar is. Bijvoorbeeld als er kinderen komen, maar ook bijvoorbeeld bij werkloosheid of andere stressfactoren. Dan loopt het echt uit de hand. En daar sta je dan, als partner. De buitenwereld begrijpt het niet.

En dan zijn er soms al jaren voorbij gegaan. Met alleen maar slachtoffers. Niet alleen de vrouw, maar ook de kinderen, en zeker ook de partner. Want mensen met autisten zijn geen klootzakken. Die lopen verschrikkelijk op hun tenen. Hebben het gevoel alsof ze als toerist in China zijn gedropt zonder woordenboek en reisgids.

Autisme is geen modekwaaltje. Ik kan me ook rot ergeren aan mensen die bij de minste rimpeling in hun relatie hun partner zonder enige onderbouwing beschuldigen van autisme, borderline, narcisme of zo. Want dit zorgt ervoor dat mensen die daar werkelijk mee te maken hebben ook worden weggezet als aanstellers of leugenaars (en ja, een opmerking als "ik snap niet dat je dit in een vroeg stadium hebt ontdekt" is ook een verkapte "ik geloof er niks van").

Geloof het nou gewoon eens dat er ook mensen zijn die hier echt mee te maken hebben. En verdiep je eens in het verhaal van de gekookte kikker. Een kikker die in kokend water wordt gegooid zal zichzelf eruit willen vechten. Een kikker die in koud water wordt gegooid dat vervolgens aan de kook wordt gebracht, zal sterven. Dat is precies van toepassing op een dergelijke relatie, waarin het aanvankelijk nog wel meevalt en bepaald gedrag wordt getolereerd ("ach, iedereen heeft zijn vreemde kantjes") maar uiteindelijk van kwaad tot erger gaat.

(voor de duidelijkheid: autisme kan natuurlijk ook bij vrouwen voorkomen!)

ff zo/AnneJ/Ad Hombre

Ik lees het stuk van ff zo en Ad Hombre pas nadat ik mijn stukje had geschreven. Waarin zo duidelijk staat dat het pas later in de relatie erger wordt, vooral als er kinderen komen.

Ad Hombre, drie verschillende mensen, één verhaal. Nuff said.

correctie

"Ik lees het stuk van ff zo en Ad Hombre pas..."

Ad Hombre = AnneJ natuurlijk. Sorry! Het is nog vroeg

nou iets weet ik er wel van

Want de dochter van kennisen van ons heeft asperger. Gediagnosteerd wel te verstaan :)
En dit meisje is met zeer grote regelmaat hier te vinden omdat ze mijn (veel oudere) dochter beschouwd als vriendinnetjes. Het gaat om een jong meisje (7 jaar) en hoewel je op het eerste gezicht niets aan haar ziet, is er toch heel wat aan de hand met haar.
Ze maakt wel contact met leeftijdsgenootjes, maar heeft amper 'blijvende' contacten met kinderen van haar eigen leeftijd. Dat kan ze niet, daarom ook dat ze optrekt met mijn veel oudere kinderen, die zijn minder wild, minder onvoorspelbaar en passen zich aan aan haar. De ouders hebben tot nu toe, met heel veel hulp nog steeds geen school gevonden waar ze floreert (school nummer 3 nu) want er is teveel kabaal, teveel prikkels, teveel 'vervelende kinderen' zoals ze het zelf noemt. Ze is ook nog s hoogbegaafd, dus ook dat maakt het ingewikkeld. Ze is nu eindelijk op zwemles en dat gaat ook nog maar zo,zo. Want zwembad=kabaal en dat trekt ze niet. Hoewel ze het zwemmen an sich erg leuk vind. Nu zwemmen haar ouders met haar extra in de vroege ochtend zodat ze toch zwemvaardig wordt, in de ochtend is het nog rustig in het zwembad.
Ik zie in haar dagelijks leven zoveel problemen, dat ik me bijna niet kan voorstellen dat je volwassen wordt en een goede baan vindt en normaal door het leven kan gaan en dat die asperger pas naar boven komt als je al lang en breed gesetteld en volwassen bent.
Misschien als je een enorm lichte vorm van asperger hebt? (bestaat dat wel?)
En dan nog van de kinderen die je zelf hebt gewild. Ergens had je toen toch al wel van jezelf kunnen weten dat je geen geschikt 'type' bent voor kinderen??
Tegenwoordig denken we toch na over of we kinderen willen en krijgen? Het is toch niet meer zoals vroeger toen ze je 'overkwamen' ? Daar praat je toch met elkaar over?
En dan heb je er 1 (als ik het me voorstel in combi met het meisje dat ik ken, lijkt dat me al onmogelijk) en dan besluit je omdat het zo'n dramatische uitwerking op je heeft om er nog maar 1 te krijgen??? En misschien nog maar 1??
Nee ik snap er niets van blijkbaar...............
En dus daarom denk ik dat in deze huwelijken zeker wel wat aan de hand is. Er is gebrek aan wederzijdse liefde en begrip. En daarom vertoont 1 van de 2 overprikkeld gedrag. Wat ik dan weer wel kan begrijpen. Overprikkeld gedrag dat er ooit eerder niet zo aanwezig was. En dat omhoog komt omdat iemand ongelukkig is met zijn leven en zijn.
groeten albana

Albana

Nee, je begrijpt er inderdaad niets van.

Geen tijd om het je nu uitgebreid uit te leggen, maar er is een (groot) verschil in gedrag van kinderen met Asperger en volwassenen met Asperger. Dus niet elke Aspergervolwassene (vermoedelijk heel weinig) vertoont het gedrag dat jij kent van dat meisje.

En sowieso zijn niet alle Aspergermensen en ook niet alle Asperger volwassenen precies hetzelfde.

En het helpt als je open wilt staan voor het verhaal/de uitleg hoe het zit met Aspergermensen en hun partners, zoals Hortensia al aangaf.

Dat gaat anders Albana

Ten eerste heb je coping strategies: mensen leren tot een bepaalde hoogte om zich aan te passen, en de een kan dat beter dan de ander. Mensen kunnen tot een bepaalde hoogte dus doen alsof. En dat is makkelijker in een eenvoudige omgeving dan in een complexe omgeving. En wanneer wordt het leven complex? Juist ja, als je begint aan kinderen. En dan niet als ze lief en klein zijn en in de box liggen, maar als ze een eigen wil krijgen, zeker als dan duidelijk begint te worden dat het geen doorsnee dertien in een dozijn kind is. De kans dat de tweede er dan is, is best groot. En bovendien is het ook geen wiskundig vraagstuk, maar vaak een conflict tussen gevoel en verstand. Het gevoel zegt: ik wil kinderen en het verstand zegt: met deze man? En zo kan het dus gebeuren dat die lieve, ietwat zonderlinge maar vooral schattige jongeman uit de verkeringstijd zich, als de druk maar hoog genoeg is, ontpopt tot een narrige man die voor de buitenwereld nog net de schone schijn weet op te houden, en dan thuis totaal instort en dit afreageert op zijn vrouw en kinderen.

Verder is de tijd veranderd: Bij ons in de familie heerst geen autisme maar Adhd. Als je terugkijkt waarschijnlijk al generaties lang, maar de eerste die daar echt op vastloopt is mijn dochter. We hebben wel een neef in de familie die nooit een kant op wil en mijn vader had een broer die altijd dwars was, nooit een baan heeft kunnen houden en ook thuis echt niet de makkelijkste was. Mijn tante heeft echt geen makkelijk leven met hem gehad. Maar in een klein dorp in de jaren 60 en 70 in het katholieke zuiden was scheiden echt niet zomaar aan de orde. Geen idee ook of ze het ooit overwogen heeft, maar het was eigenlijk iets wat je niet deed. Als vrouw bleef je thuis om voor de kinderen te zorgen. Niet werken, geen eigen inkomen, geen bso, geen parttime banen, dus scheiden? Dat gebeurde echt niet zo maar.

Hoe anders is dat tegenwoordig?

En ja, ik geloof meteen dat het een wisselwerking is tussen mensen.

En zeg eens eerlijk: klopte jouw beeld van het krijgen van kinderen met de werkelijkheid?

Ginny Twijfelvuur

Ja, ik ben het met je eens dat het een wisselwerking is. Het kan namelijk nooit zo ver komen als de partner niet aan zichzelf twijfelt, maar juist zegt: "Ja maar ho even, dit gedrag, dit kan ik niet accepteren."
Ik heb na mijn scheiding flink wat "lotgenoten" ontmoet en we hadden allemaal hetzelfde: we lieten ons te makkelijk intimideren, twijfelden enorm aan onszelf, waren heel onzeker, ons eigen oordeel en gevoel kwam ergens ver weg op de laatste plaats.

It takes two. Ook hier.

Maar dat betekent niet dat men de gevolgen maar moet wegwuiven met "eigen schuld", "dat had je eerder kunnen weten" en andere "ja, maar jij..."-reacties.

Geen autist

Geen autist hetzelfde, maar dat is bij geen enkele aandoening/ziekte/stoornis zo, dat lijkt me wel duidelijk toch?
Elke diabeet let op de voeding en slikt medicatie/spuit insuline, maar dat is niet allemaal dezelfde hoeveelheid.
Elke manische depressieve patient kent periodes van manie en depressie, maar ze schieten niet allemaal in een psychose, hebben niet allemaal last van bv koopziekte en worden met hun eigen reeks medicatie behandeld.
Elke kankerpatient heeft kanker, maar de therapieen lopen uiteen en de resultaten zijn ook niet hetzelfde.
De ene autist functioneert in het buitenleven prima en kan in een relatie best een goede partner zijn. De ander spreekt amper, kan niet zelfstandig wonen of werken, terwijl weer een ander op hoog niveau functioneert.
Evenzo bij mensen met het sydroom van Down.
Enfin, lijkt me duidelijk dat er grote verschillen zijn en problemen ook pas later naar voren kunnen komen, puur omdat je die ervoor niet zag. Niet voor het samenwonen, niet voor er kinderen kwamen, niet voor er stress op het werk ontstond.
En met een meisje van 7 jaar dat niet bij je thuis woont en waarmee je geen relatie hebt, is het natuurlijk lastig vergelijken en je oordeel te vormen.

Ik zou om het tegendeel te bewijzen hier graag mijn verhaal doen om te bewijzen hoe zoiets kan lopen, maar heb mijn lap tekst weggehaald uit privacyoverwegingen. Zo gaat het in het echte leven ook vaak. Je spreekt er niet met anderen over omdat je je partner niet zwart wilt maken. Maar dat het binnenshuis anders is dan daarbuiten en dat dat per persoon verschilt lijkt me duidelijk.
Ad Hombre zei nog dat je dan weg moest voordat je kinderen ging "maken".
Dat vond ik pijnlijk, want wij wilden beiden graag kinderen en dan, als het mogelijk is, krijg je die ook samen en niet met de buurman. Hij wilde ze net zo graag als ik, maar niemand kon overzien wat er daarna volgde. Er was namelijk nooit zo'n situatie geweest.
Er gaan genoeg huwelijken kapot waar niemand iets mankeert, maar waarbij men door gedoe met de kinderen uit elkaar groeit. Puur omdat je niet weet hoe je op situaties in de toekomst zult reageren.

Hortensia

"Ad Hombre, drie verschillende mensen, één verhaal. Nuff said."

Juist niet, Hortensia. Dat is een flinke valkuil. Het feit dat een 'autisme en ik kon het echt niet weten' verklaring jullie een warm en prettig gevoel geeft wil nog niet zeggen dat het een objectieve verklaring is. De 'oorzaak' kan nog wel degelijk bij de dames liggen ook al zijn zij (wc-eend?) collectief van mening dat dat niet zo is.

Er zijn ongetwijfeld zat forums waarop groepjes mannen het er over eens zijn dat alles aan de vrouwen ligt. En wie weet trekt iemand daar ook wel de conclusie 'nuff said'.

Ad Hombre

Objectieve verklaringen bestaan alleen voor natuurverschijnselen (en zelfs die worden vaak nog in twijfel getrokken). Iets wat je niet objectief kan verklaren, kan er nog wel zijn. En natuurlijk ligt het ook aan beiden. Sommige vrouwen zijn geschikter om de vrouw van een autistische man te zijn dan andere. En sommige kinderen zijn geschikter om het kind van een autistische man te zijn dan andere. En de ene autist is de andere niet, het zijn net mensen. Ik ken trouwens ook een uitstekend huwelijk (voor zover dat voor een buitenstaander te zien is) waarin beide partners autistisch zijn.

Ad Hombre

Wil je ons gewoon niet geloven?

Daar lijkt het door jouw reactie wel op.

Ik ken geen vrouwen die "zomaar" (zonder enige onderbouwing of echt te gemakkelijk) zeggen "mijn man is autist". En hem daarbij de (volledige) schuld geven van hun moeizame of mislukte huwelijk.

Wellicht zijn ze er wel.

Maar ik zou toch hopen dat je na al onze uiteenzettingen iets genuanceerder zou denken over vrouwen die moeite hebben met hun relatie/man en daar wel onderbouwing voor geven? En ook al zullen daar nooit alle mogelijke voorbeelden bij genoemd worden (op OO vanwege herkenning), dan zou ik inmiddels toch verwachten dat je zou zeggen "oke, wellicht komt het in werkelijkheid toch wat vaker voor dan ik altijd dacht" (of iets in die trant).

Maar ergens krijg ik het gevoel dat jij niet makkelijk je ongelijk wil toegeven? Klopt dat een beetje?

Objectied

En het hoeft objectie niet zo te zijn....

Wanneer is het voor jou objectief wel zo?

Als mijn man gediagnosticeerd is als autist/Asperger?

Gaat niet gebeuren. Zal hij nooit doen. Dus zal ik altijd ongelijk hebben en IS hij dus objectief geen autist.

Tja, is wel heel simpel.

Ligt het toch altijd aan mij. Precies wat mijn man altijd zegt!:-)

Objectief

Moeilijk woord om op mobiel te spellen:-).

Oké, Ad.

Jij krijgt je gelijk. Veel plezier ermee!

*exit*

Ff zo

Mijn zoon haalde nogal eens slechte cijfers voor dictee. Misschien was hij wel dyslectisch. Daar kan je je voor laten testen. Hij is niet dyslectisch maar leerde niet voor zijn dictee. Het resultaat slechte cijfers was hetzelfde.
Dat je man moeilijk gedrag vertoont wil ik best van je aannemen. Maar ik heb inderdaad wel moeite met jouw interpretatie dat hij autist is. Ik vind het ook niet verstandig om diagnoses aan te nemen van mensen die daar niet voor hebben doorgeleerd.