U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
koud huwelijk
Wij zijn 14 jaar samen, met 2 kinderen, 6 en 11, in een huwelijk met nauwelijks ruzie, maar ook nauwelijks echt contact en in ieder geval geen liefde. Ik ben nooit verliefd geweest op mijn man en hij ook niet op mij. Wij leven al een hele lange tijd als broer en zus, eigenlijk vanaf het begin. Nu ben ik de afgelopen jaren 2 keer (wederzijds) verliefd geworden op een ander, maar ik heb er niks mee gedaan, vanwege het huwelijk en de kinderen dus.
Omdat ik verliefdheid eerder niet kende, had ik ook niet in de gaten dat wat ik thuis had niet goed was. Maar nu weet ik het dus en met die kennis dringt steeds erger tot mij door dat het eigenlijk van de zotte is om dit voort te zetten.
Ik dacht aan mijn kinderen een goed voorbeeld te geven door ze te laten zien dat als je getrouwd bent en kinderen hebt je bij elkaar blijft, maar ik denk nu vaak: zij zien ook geen liefde en zullen het me later misschien ook niet in dank afnemen dat ik me zo voor ze opgeofferd heb. Ik ben namelijk altijd degenen die liters water bij de wijn doet, voor de ogenschijnlijke rust in het gezin.
Ik heb het met mijn man besproken en hij lijdt er minder onder dan ik. Hij lijkt alleen te lijden onder het idee dat ik weleens weg zou kunnen gaan. We hebben al jaren geen seks meer omdat hij dat niet wil, maar toen ik de situatie ter sprake bracht stelde hij het ineens voor. Ik kan het niet meer, ik moet er zelfs niet meer aan denken en realiseer me ook dat mijn eerdere behoefte vooral te maken had met het idee van een goede relatie te hebben. Niet uit liefde en ook niet uit lust. Hij geeft aan het huwelijk te willen redden, maar ik denk dat wat er nooit was, er dus ook niet gaat komen. Daarbij heeft hij een soort Asperger-achtig beeld (geen diagnose, maar het zit nogal in de familie)en begrijpt volgens mij ook niet echt waar ik het over heb.
In eerdere stadia heb ik echt de kar getrokken en geprobeerd er wat van te maken, maar het zit er niet in. Ik word dus steeds resoluter, maar twijfel of dit een legitieme reden is. Een te opgefokte situatie, dat is duidelijk dat je daar uit moet, maar een te koude?
Heeft iemand ervaring of een visie hierop?
zwaar leven en volhouden
Een moeder die dagelijks haar leven als ' zwaar' ervaart en het maar net volhoud.
Daarvan worden die kinderen gelukkig????
En dat is ' het beste' voor ze???
Lieve hellup zeg.............
groeten albana
FF zo
"Dus je kan mij (en vrouwen in vergelijkbare situaties) wel verwijten dat ze zelf hun man hebben uitgezocht en dat het dus "hun eigen fout is" dat ze met hem zijn, maar je kan niet altijd voorzien hoe een man verandert als er eenmaal kinderen zijn. (Maar als je dan toch mij de schuld wilt geven, prima hoor, moet je doen, maar meestal geef je iemand de schuld als die er iets aan kan doen!)"
Niemand de schuld dan... Ook best, maar die Asperger/autisme diagnose is nou juist iets wat mij niet lekker zit in deze discussie. Het lijkt wel of alle relatieproblemen ineens te verklaren zijn door op een der echtelieden een medisch label te plakken en dat gaat me dan weer wat te ver.
Mannen en vrouwen komen van verschillende planeten, wisten we sinds het boek van John Gray. Dat ze verschillend zijn staat vaak als een paal boven water. Maar die Mars-Venus tegenstelling had tenminste nog iets neutraals. Zodra je typisch mannelijke kenmerken gaat aanmerken met een het psychiatrische label 'autisme' of 'asperger' wordt het allemaal wel heel eenzijdig een mannenprobleem.
Vaak is het natuurlijk best moeilijk om samen te leven, dat begrijp ik best. Maar het probleem zit 'm niet zozeer in de hoedanigheid van de een of de ander, maar in de verschillen. Dat je niet zou kunnen merken of iemand asperger heeft totdat je kinderen met hem krijgt kan ik me moeilijk voorstellen, maar ik heb dan ook vrij weinig ervaring met autisme. (al heb ik soms wel zo'n glimlachje, dus wie weet)
Godzijdank zijn noch ik noch mijn vriendin van Mars of Venus, maar gewoon hier geboren en hebben we geen van beiden duidelijk autistische of borderline trekken, dus ik heb makkelijk praten, dat staat als een paal boven water (of het nou toeval is of niet, we waren allebei wel erg selectief).
Albana
Ik vind het leven in zijn algemeenheid prima. Geef het op vrijwel alle momenten dat je het me vraagt een 7 of 8! (nb ik weet niet of er veel mensen zo vaak "zo" gelukkig zijn, is nog wel leuk voor een nieuw topig...)
Maar dat is ondanks mijn man, niet dankzij mijn man.
Ik word gelukkig erg gelukkig van andere dingen (in het bijzonder van mijn kinderen - erg blij dat ik die dagelijks meemaak!!, maar ook van andere mensen en dingen), dus dat compenseert gelukkig.
Maar inderdaad, regelmatig vind ik het erg zwaar met mijn man. De laatste tijd gaat het gelukkig een stuk beter (mn minder incidenten/boze buien van mijn man).
En ik geloof niet dat mijn kinderen ongelukkig worden van hoe ik ben, omdat ze heel erg merken hoe blij ik met hen en met andere dingen ben (en soms zelfs met mijn man, over wie ik regelmatig positief praat tegen hen). Kinderen zitten ook goed in hun vel.
Dus ja, ik denk dat mijn kinderen gelukkiger zijn hoe het nu is dan als wij gescheiden zijn. Mijn stellige overtuiging (maar in slechtere tijden heb ik wel getwijfeld, maar toch steeds gedacht dat ze zo beter af zijn).
Ad Hombre
"Dat je niet zou kunnen merken of iemand asperger heeft totdat je kinderen met hem krijgt kan ik me moeilijk voorstellen, maar ik heb dan ook vrij weinig ervaring met autisme."
Oudste is 14 jaar.
Ik denk pas sinds een jaar of 2 aan asperger en ook alleen maar omdat iemand mij daarop wees.
Had geen verstand van autisme/asperger dus waarom zou ik daaraan denken?
Mijn man was gewoon erg moeilijk, onredelijk, had rare fratsen etc.
Nu ca 2 jaar na die tip van die ander ben ik er 100% van overtuigd.
Maar zeker weten zal ik het nooit (hij zal zich niet laten diagnostiseren). Maar ik ben inmiddels bij een in autisme gesprecialisserde therapeut en alles wat ze zegt klopt en past precies bij mijn man.
Dus als je er zelf niet zo veel vanaf weet: misschien kan je dan beter iets minder stellig zijn met je opmerkingen over al die vrouwen die zo klagen over hun autistische/asperger mannen (hoewel je niet de enige bent. Het is moeilijk voor te stellen als je het niet meemaakt - tijdje ruilen :-)?).
Jij gaat uit van jezelf en hoe jij bent als man. Maar echt, er zijn mannen die echt (heel) anders zijn dan jij 
. En dan wordt samenleven met zo'n man echt (nog) moeilijker dan het is met een "gewone" (niet autistische) man.
autisme
Soms wordt ik ook wat kriegel van dat het label autisme te makkelijk wordt gebruikt. In mijn omgeving wel meegemaakt dat mensen dat labeltje zomaar plakken omdat zij niet goed overweg kunnen met een bepaald persoon. In de gevallen die ik ken was er zeker geen sprake van autisme. Al moet ik bekennen dat maar in 1 geval ook daadwerkelijk de diagnose geen autisme door een arts is gesteld.
eens met Nien
Als je zo hier meeleest (wat ik al jaren doe gezien mijn eigen jeugdjaren) is het echt opvallend hoeveel 'slechte huwelijken' worden verklaart vanuit de redenernatie dat de parner (bijna altijd de man) autisme heeft.
Zonder iemand daar persoonlijk op te willen aanvallen, want het gaat me echt om het gemiddelde, denk ik dat het grootste gedeelte daarvan gewoonweg niet klopt omdat de cijfers/het landelijke beeld gewoonweg anders uitwijst.
Om wie dat specefiek gaat doet er niet zoveel toe, het kan gewoonweg niet kloppen. Zelfs het aantal autistische schoonmoeders is hier schrikbarend hoog. Ook daar geloof ik niet in.
Ik vind het prima dat ze erover klagen en snap ook best dat ze een verklaring zoeken voor hun toch anders gelopen huwelijk en snap zelfs nog wel dat dit een voor de hand liggende verklaring is op zo'n moment in hun leven.
Ik denk wel dat het heel goed mogelijk is dat je door een slecht huwelijk (wat die mannen dan toch ook hebben? Niet alleen de dames, toch?) je anders kan gaan gedragen. Introvert, geIrriteerd, snel aangebrand, weinig inlevingsvermogen, veel in je 'eigen-wereld' een erg grote ' ik-belevenis' , egoIstisch etc.
Autischtisch verklaarbare gedragingen, maar ook gedragingen die je kan hebben omdat je maar blijft zitten in een slecht en liefdeloos huwelijk en je daardoor erg ongelukkig voelt. Erger nog je je ook nog s erg verantwoordelijk voelt voor dat gezin waarmee je toch dat probleem hebt en dus geen uitweg ziet om er iets aan te veranderen.
Dat lijkt mij dus een verklaarbare reden voor zulke gedragingen en ja dan zit die ander er net zo mee als dat het wel een gediagnosteerde autisme was, want tenslotte gaat het om het gedrag dat er nu is. Maar het wil niet zeggen dat die ongelukkige partner dan ook een autist is. Misschien bloeit ook die man/partner wel helemaal op als het huwelijk wordt opgebroken en voelt die zich weer helemaal zoals hij ooit was in de beginjaren van zijn huwelijk. En dat zit er voor een echte autist echt niet in. En ik ken veel echtparen die jaren tegen een scheiding hebben aangehikt, die vergelijkbare beweringen deden over elkaar en die uiteindelijk toch zijn gescheiden en echt die mannen zijn nu na hun huwelijk helemaal opgebloeid, de dames overigens ook.
Dit is niet bedoeld als promotie van een scheiding, ik wil alleen duidelijk hebben dat je doordat je je niet gelukkig en geliefd voelt ook kan zorgen voor rare gedragingen.
groeten albana
Nien
Snids wanneer is "geen autismee" een diagnose? Moet je tegenwoordig als man/moeilijk persoon zelf maar aantonen dat je niet autistisch bent?
albana
De reacties van sommige dames hier die gretig rondstrooien met labeltjes als "autisme" voor hun schoonmoeder/echtgenoot geven mij heel vaak de indruk dat die dames zelf weleens een psychisch probleem zouden kunnen hebben. Het autistisch gefixeerd zijn op alles wat schoonmoeder doet bijvoorbeeld.
Albana/Mark (statistieken)
Wat jullie opmerking over de statistieken betreft: zou het kunnen zijn dat er op dit forum (en mn onder de meeschrijvers) bovengemiddeld veel mensen zijn met (relatie)problemen?
Het is duidelijk
.. te merken dat de meerderheid van de reacties vrouwelijk zijn. Wat een gemekker en onbegrip voor de man zeg.
On topic: je relatie heeft een mooie tijd gehad zoals ik begrijp. Er is niets mis mee om afstand hiervan te doen. Jullie zijn volwassen en intussen verandert. Hier zijn volwassen afspraken over te maken. Een relatie is maar tijdelijk, en net als een baan hop je over om jezelf te ontwikkelen. Ik geloof dan ook dat er voor iedere levensfase weer een andere relatie is, het is dan ook absurd te denken dat je jeugdliefde ook je pensioenliefde zal zijn (uitzonderingen daargelaten)
@ff zo
dan viel mij ook op. Aan de andere kant, als je relatie goed is zoek je ook geen fora op zoals dit.
precies paul
Als je huwelijk goed is dan post je hier niet. Soms ben je gewoon wanhopig.
Er zijn hier ook enorm veel iets-aan-de-hand-kinderen op het forum. Dat heeft niets met statistieken te maken zoals Albana schrijft. Je schrijft als je een iadh kind hebt en degenen die dat niet hebben zullen daar ook niet over schrijven.
In de tijd van waar mijn huwelijk uit stamde, waren er helemaal geen diagnoses, tenzij je ten voeten uit autist was, niet sprak, schommelde enz.
En er is bij jongens/mannen nu eenmaal een grotere kans op autisme dan bij meisjes/vrouwen.
Huh?
Hoe en waarom is het logisch dat er veel mensen met relatieproblemen posten op een forum over ouderschap?
dat stukje
ging, in mijn geval, over diagnoses en statistieken, als reactie op Albana. Daarbij zullen er veel mensen rondlopen met een onterechte diagnose of geen diagnose daar waar er wel eentje zou kunnen zijn.
Over relatieproblemen: als je ze niet hebt, post je er niet over.
Als je ze wel hebt, dan post je er misschien wel of misschien niet over.
What's in a name
Dit is 'Echtscheiding en erna'. Ik gebruik tegenwoordig vooral 'recente inhoud' dus dan vergeet je dat wel eens...
Jippox
Ik denk dat in deze rubriek meer mensen posten mèt relatieproblemen dan zonder relatieproblemen. Als je niets te melden hebt, meld je niets......
dat zou leuk zijn
Een topic wie is er allemaal ook zo gelukkig getrouwd, een keer wat anders!
dat zie ik anders
Waarom zou je niets posten in een rubriek over echtscheiding op een ouderschapsforum?? Ook als je geen relatieproblemen hebt kan het gewoon je interesse hebben toch? In mijn geval omdat ik een ervaringsdeskundige ben en ik weet dat er nog iemand meeleest die om dezelfde reden hier leest en reageert.
Ik lees mee omdat ik het kind was van gescheiden ouders. En daar gaat het hier eigenlijk toch over???
En heel veel mensen van mijn/onze leeftijd waarvan de ouders gescheiden zijn, zijn er nou eenmaal niet en dan verwijs ik maar weer terug naar de statistieken.
Dus denk ik dat er ook mensen zijn die wat kunnen hebben aan mijn ervaringen in een gebroken gezin en hoe je dat ervaart als kind zijnde. Omdat mijn ervaringen niet bij voorbaat negatief zijn. Ik heb ondanks het gebroken gezin een heerlijke jeugd gehad met een vader en een moeder, ze woonden alleen op 2 adressen.
Wat betreft dit onderwerp:
Tja soms zijn postings te tenenkrommend om er niet op te reageren......of de algemene gemene deler van postings.
En wat een onzin zeg dat als je geen relatieprobleem hebt dat je dan je mond maar moet houden hier. Eigenlijk wordt er bedoeld dat je hier alleen mag reageren als je het ermee eens bent?
Hoezo slecht tegen kritiek kunnen? pffff je zou maar met zo iemand getrouwd zijn zeg, ik zou er spontaan een relatieprobleem mee krijgen.
groeten albana
Ja maar niet in deze rubriek zodat men straks nog steeds kan zeggen dat het 'zo opvalt dat er zo vaak over mislukte huwelijken wordt gepraat' ;)
Albana . Je trekt het veel te groot
Natuurlijk kan ik hier reageren als ik geen relatieproblemen heb. Dat doe ik ook wel, hoewel minder dan in andere rubrieken.
Ik zal geen discussie starten hier.
En ik reageer ook niet op de vraag over kinderen die geen problemen hadden met de scheiding van hun ouders. Daar heb ik geen ervaring mee. Overigens ook nauwelijks met kinderen die wel problemen hadden.
Nogmaals statistieken
Het lijkt mij logisch dat in de rubrieken Relaties en Echtscheiding niet alleen mensen reageren die problemen hebben in hun relaties of in scheiding liggen/gescheiden zijn/overwegen te scheiden.
Zeker nu met Recente inhoud zie je de rubriek niet meer, dus reageren mensen (denk ik) vaker dan voorheen in rubrieken waar ze vroeger niet kwamen.
Prima.
Maar volgens mij is het (dus) wel zo dat het logisch is dat er in de draadjes over relatieproblemen relatief veel mensen reageren die zeggen dat hun man asperger heeft (of denken dat hij dat heeft). Omdat er dus relatief veel mensen met problemen reageren zullen er (waarschijnlijk) meer mensen zijn die een partner met (veel kenmerken van) autisme hebben.
Logisch toch? (in mijn ogen dan)
Nien - autisme herkennen als buitenstaander?
"Soms wordt ik ook wat kriegel van dat het label autisme te makkelijk wordt gebruikt. In mijn omgeving wel meegemaakt dat mensen dat labeltje zomaar plakken omdat zij niet goed overweg kunnen met een bepaald persoon. In de gevallen die ik ken was er zeker geen sprake van autisme. Al moet ik bekennen dat maar in 1 geval ook daadwerkelijk de diagnose geen autisme door een arts is gesteld."
Hoe weet jij nou dat er in de gevallen die jij kent ZEKER geen sprake was van autisme?
Oké, dat geval waarin dat kennelijk is vastgesteld dat er geen sprake van autisme is.
Maar bij die andere gevallen?
Hoe weet jij dat zo zeker?
Weet je dat mensen met asperger vaak slim zijn, vaak heel veel aangeleerd sociaal gedrag vertonen - buitenshuis! - en dus voor buitenstaanders als volkomen "normale" mensen (aardig, sociaal en slim) overkomen?
Weet je dat zij in hun relatie, en zeker als er de drukte van en steeds maar plotselinge veranderingen door kinderen erbij komen, vaak heel ander gedrag vertonen? (ook omdat dat aangeleerde sociale gedrag ze vaak uitermate veel energie kost en ze thuis dus uitgeblust zijn en niets meer kunnen hebben)
Hoe weet jij, terwijl jij niet samenleeft met die mannen, dat er zeker geen sprake is van autisme?
En let wel: ik leef al meer dan 25 jaar samen met mijn man en ik ben zelf pas ca 2 jaar geleden op het spoor van asperger gezet (omdat iemand mij tipte) en ben pas sinds kort echt ervan overtuigd dat hij asperger/autisme heeft. Terwijl ik in het begin ook meteen zei "onzin".
anders leren zien
Mensen met autisme zijn vaak ook juist heel gevoelig en torsen daarom soms ook allerlei frustraties of afweermechanismen met zich mee. Dat kan jou relatie ernstig frustreren omdat dat bovenkomt als het er echt om gaat, bijvoorbeeld als het heel druk en onvoorspelbaar is in een gezin met kleine kinderen.
Maar 'koud' zou ik de relatie met mijn exman toch niet omschrijven. Wel dat ik heb moeten inzien dat hij andere accenten legt. Ik kan wel een warme stem opzetten en zeggen dat ik van hem hou maar dat komt niet aan. Ik kon wel van hem verwachten dat hij een warme stem opzette en mij verteld van mij te houden, maar dat heeft hij welgeteld 1x gedaan, daarna vond hij het gewoon niet meer nodig, dat was al gezegd.
Het is niet 'koud' hier maar ik moet mijn best doen om neutraal, zonder al te veel stijging en daling, en zonder oordeel, te communiceren. Dan kan het alsnog heel warm worden.
Van binnen.
ehm Albana
Albana, is dat echt waar, dat er zo weinig mensen van onze leeftijd zijn (welke leeftijd eigenlijk?) die gescheiden ouders hebben? Vroeger op de basisschool waren er behoorlijk veel kinderen waarvan de ouders gingen scheiden! De mijne in 1979, rond die tijd scheidden er zoveel. Hordes tantes en ooms van me zijn ook gescheiden.
Dan nog vind ik je bijdrages waardevol hoor. Zelf heb ik het co-ouderschap van mijn ouders heel erg prettig gevonden (wel veel liever dat ze niet waren gescheiden natuurlijk). Wel gingen de 2 gezinnen steeds meer van elkaar verschillen en werd er zeker op den duur minder goed overlegd. Toen mijn moeder verder weg ging verhuizen was het dramatisch om te moeten kiezen tussen mijn ouders. Maar in de tijd van het co-ouderschap (ja vanaf '79 dus he! Toen kwam dat dus ook wel eens voor) vond ik het soms wel jammer en pijnlijk maar was het allemaal goed te doen en had ik best een leuke kindertijd.
FF zo
Je hebt gelijk dat ik niet 100% zeker kan zijn. Ik ben ook zeker geen expert. Maar het ging alleen bij de persoon die getest is om zijn partner die dat heeft gevraagd. Een ander geval gaat over iemand die meerdere personen waarmee ze moeilijker lijkt om te kunnen gaan het stempeltje autisme heeft gegeven. In dat geval denk ik dat het probleem eerder bij haar ligt.
Verder dacht iemand ooit te weten dat mijn broer autistisch is bij het eerste bezoek. Hij heeft hier echt geen trekken van hoor, behalve dan dat hij slim is. Heb jaren met hem in 1 huis gewoond en ga nog wel eens met hem op vakantie.
Overigens heb ik wel een neef met asperger wat ik inderdaad een leuke vent vind. Maar ik heb inderdaad niet met hem te stellen als hij overprikkeld is. Dus ben het wel met je eens dat je als partner een persoon heel anders kan kennen als de omgeving.
egel
Ja dat is echt waar. Ik was zelfs de enige op de basisschool met gescheiden ouders. Pas een aantal jaar erna werd het meer.
Mijn ouders zijn gescheiden in 1970. Ik ben misschien ook ouder dan jij???
Misschien ligt het er ook aan waar je woont? Ik woonde in een dorp, wellicht kwam het in de stad meer voor.........?
Er waren wel alleenstaande ouders, weduwe's, wedunaren of ouders die alleenstaand waren altijd al (daarvan herinner ik me er 1).
groeten albana