koud huwelijk

en praten over de relatie...

...is voor iemand met Asperger lastiger dan het beklimmen van Mount Everest. Trouwens, de meeste mannen hebben daar een bloedhekel aan, maar mannen met autisme nog net een tikkeltje meer. Als jij eerst zorgt dat de druk van de ketel gaat, heeft hij ook de ruimte om zich minder defensief op te stellen. Ik denk dat hij nu gewoon bang is en dat op een onhandige manier uit. Ik zou ook bang zijn als mijn partner zo'n gesprek met me ging voeren.

Zelf moet ik om sommige dingen gewoon enorm lachen. Gelukkig mag dat waar hij bij is, hij kan goed tegen plagen. Jij ook? Dat haalt namelijk ook weer druk van de ketel.

oeps,

dat kruiste elkaar. Ja, die gespeelde glimlach en het verhaal bij de eerste hulp, dat doet me inderdaad toch wel aan Asperger denken. Boos worden in plaats van bang (wat hij natuurlijk eigenlijk was)...pff. Ja, dat ken ik ook en heeft bij ons ook wel eens voor een crisis gezorgd. Bij mij helpt dat ik nu kan denken: boos = bang. Laat maar even betijen, niet persoonlijk nemen. Dat werkt natuurlijk niet als je flauwvalt bij de eerste hulp, want dan ben je zelf al veel te bang. Maar in andere gevallen wel.

Ik weet in elk geval dat mijn man van mij houdt, al zal hij dat nooit zeggen. Natuurlijk gaat het hem ook om de structuur, maar als we eerlijk zijn, vinden we dat toch allemaal prettig?

Ik vraag me af of jouw huwelijk echt niet te redden is, maar je moet er dan wel hulp bij hebben van iemand die echt veel weet van Asperger. Ik zeg heus niet dat je moet blijven als je ongelukkig bent en blijft, maar ik zou toch even kijken of je niet weer gelukkig kan worden als je hem beter begrijpt. Het zit allemaal gewoon heel anders in elkaar, dat kunnen wij met onze "normale" intuïtie echt niet zomaar begrijpen.

Ad Hombre

"Het doet me pijn te bedenken hoeveel mannen er ook in de knel zitten met frigide, hysterische en narcistische bitches. Misschien 'jullie' mannen wel?

Godallemachtig wat een eenzijdig zelfvoldaan gelul..."

Beste Ad, als een man hier, net zoals Robien, nogal wanhopig zou schrijven over zijn akelige vrouw, zou ik ook met hem meeleven en hem proberen te laten nadenken of dit geen doodlopende weg is, of dat er echt nog hoop in de relatie zit.

Maar jij kiest liever voor aannames ("eenzijdig"), gevloek ("Godallemachtig") en schuttingtaal ("gelul") in je reactie en gaat er van uit dat ik alleen maar denk dat vrouwen altijd zielig zijn en mannen altijd autistische eikels.

Zegt een boel over jouw persoontje en de aannames die jij maakt.

Veel sterkte met het verwerken van je eigen frustraties. Agressie (ook verbale) helpt daar niet bij, kan ik je verzekeren.

Evanlyn

Gelukkig zijn er ook nog genoeg mannen met asperger waar (met een beetje aanpassen hier en daar) uitstekend mee te leven valt

Maar soms kun je je afvragen waar de grens ligt. Robien noemt een aantal voorbeelden waarbij ik denk: hm...

Hoewel mensen als Ad Hombre dat natuurlijk eenzijdig zelfvoldaan gelul vindt. Dat hou je toch :D

Hortensia

Ik volg dit draadje al een tijdje en zolang het een zielig persoonlijk verhaal is zul je mij niet snel zo horen, maar dat is vaak niet genoeg. Hier had iemand iemand medelijden met alle vrouwen die ze kende die in zo'n vreselijke situatie zaten. En daar is het niet individueel meer, maar wordt een beeld geschetst van vrouwen die massaal lijden onder hun mannen. En daar kan ik slecht tegen.

Het omgekeerde trouwens ook. Als ik in een mannengezelschap verkeer waar er eentje zit te klagen over z'n vrouw. Soit. Komt er nog eentje bij? OK, kan. Maar als het gezelschap dan een litanie aanheft over de vrouw in het algemeen dan begin ik over dat 'eenzijdige zelfvoldane gelul', ja.

Kan ik helemaal niet tegen.
Daar niet en hier niet.

Jullie hebben die kerels zelf gekozen en er kinderen mee gemaakt. Dus ofwel je hebt de verkeerde gekozen (jouw fout) of wel jullie hebben samen de relatie laten verzuren. (jullie fout, hoogstens een beetje meer de een zijn fout dan de ander)

En ja, het is psychologisch natuurlijk heerlijk om 'de ander' de schuld te kunnen geven. Maar als dat verandert in het 'andere geslacht' de schuld geven dan trekken verstandige mensen hun mond open.

Er zijn veel verschillende soorten mannen en zitten goede en foute tussen en de meeste er tussenin. Idem voor de vrouwen.

Ad Hombre

"Jullie hebben die kerels zelf gekozen en er kinderen mee gemaakt. Dus ofwel je hebt de verkeerde gekozen (jouw fout) of wel jullie hebben samen de relatie laten verzuren. (jullie fout, hoogstens een beetje meer de een zijn fout dan de ander)"

Het bestaat heus, mensen die pas hun ware gedaante laten zien als ze getrouwd zijn. Er bestaan echt relaties die eenzijdig verziekt zijn. Waarin 1 persoon vocht en de ander niet. Waarin 1 persoon van de ander hield, maar de ander heel niet van die ene persoon bleek te houden en dat nooit gezegd heeft, zelfs niet als het letterlijk gevraagd werd, zelfs niet als er openingen voor werden geboden om met een schone lei te beginnen. Mensen die naar buiten toe heel gezellig en sociaal zijn en thuis nog geen 2 zinnen per dag tegen hun partner zeggen waarvan die zinnen bestaan uit 3 woorden.

Beste Ad

Een werkend leven met drie kinderen kan rare dingen doen met mensen.

Ik vind mijn man nog steeds lief (weest gerust:), maar hij lijkt toch in heel veel dingen niet meer op die lieve 19-jarige knul waar ik jaren geleden verliefd op ben geworden. En het heeft hem ook verbaasd hoe zwaar het gezinsleven hem soms valt.
Die dingen gebeuren.

Hortensia, de grens

Inderdaad ligt de grens van wat nog te tolereren valt bij iedereen anders. En elke partner is natuurlijk ook weer anders, Asperger of niet. Als jij je flink moet aanpassen omdat hij vindt dat hij de baas is, vind ik dat toch wel anders dan als jij je moet aanpassen omdat hij niet anders kan. Maar inderdaad, ook daarin is een grens.En er moeten natuurlijk wel dingen tegenover staan, anders wordt het te eenzijdig.

Ginny, het leven maakt je inderdaad net zozeer tot wie je bent als je karakter. Ik was nooit erg assertief, maar bij onze onbetrouwbare basisschool moest ik dat wel zijn. Man waagde zich terecht niet in dat wespennest, maar zat wel woest kijkend aan mijn zijde bij een gesprek als ik hem daarom vroeg, en mopperde thuis lekker met me mee over school. Dat is echt belangrijk voor ons geweest. Dan maar een beetje rekening met hem houden en de kar trekken, maar we stonden er wel samen toen het er echt toe deed.

Tsja

"Pas jaren na de scheiding drong het tot me door hoe door en door fout ons huwelijk was en hoeveel het zowel de kinderen als mij beschadigd heeft. En ik ontmoet steeds vaker vrouwen zoals ik, die precies schreven zoals jij nu (en ik jaren geleden): een koud huwelijk met een moeilijke man."

Tja, als ik lees "door en door fout" " beschadigd". "Koud huwelijk". "Moeilijke man". En dat dat kennelijk zó veel vrouwen overkomt,dan vraag ik me wel af of dat ál die vrouwen zomaar overkomen is. Poef, op een dag word je wakker en dan blijkt de prins ineens in een kikker veranderd te zijn.

Is dat echt allemaal dat belangeloze wegcijferen? Al die nobele zelfopoffering? Of zit er misschien ook een kantje aan van vrouwen die niet zo heel goed hebben opgelet toen ze trouwden? Zich niet hebben afgevraagd wat er nou eigenlijk echt belangrijk was aan een man om je leven mee te delen?

Ik ken ook een vrouw die na haar huwelijk ontdekte dat haar man helemaal niet bij haar paste, maar die gaf toe dat ze voor het trouwen eigenlijk alleen bezig was met het ideale plaatje van de succesvolle carrièreman en de droombruiloft, en vergat zich af te vragen of ze eigenlijk wel een gezin met hem wilde. Pijnlijke ontdekking, maar wel heel eerlijk.

Ik geloof niet zo in het verhaal dat aspergermannen buitenshuis zulke toffe lachebekken zijn en binnenshuis koude moeilijke mannen. En zeker niet dat al die vrouwen pechvogels zijn die slachtoffer zijn van kikkers in disguise.

Toevoeging

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ook mijn bril gekleurd is door persoonlijke ervaring: toen mijn ouders scheidden stond de halve wereld klaar om mijn moeder te steunen want mijn vader was toch wel een "extreem moeilijke man". En mijn moeder zo'n lieverd.

Het heeft járen geduurd voordat ik me realiseerde dat het " moeilijke" gedrag van mijn vader in hoge mate getriggerd werd door heel subtiele maar bloedirritante trekjes van mijn moeder. Maar ze leek altijd het slachtoffer.

Sindsdien word ik wantrouwig door eenzijdige verhalen over moeilijke mannen en zichzelf wegcijferende vrouwen.

Prins verandert in kikker

Mijn dochter kuste toen ze klein was eens een kikker en zei peinzend: "Hee, hij wordt geen prins...Maar ja, wat moet ik met een prins? Ik heb liever een kikker!"

En zo is het maar net! Bovendien zijn er ook vrouwelijke kikkers...

Jong en naiëf

Ik ben willens en wetens getrouwd met een man die in de verkeringstijd en tijdens het samenwonen al wat issues had waarbij ik mijn vraagtekens had moeten zetten. Achteraf bezien weet ik nog steeds niet wat me bezielde om dan toch met hem te trouwen.

theekopje

Dan moeten die mannen ook maar wat vaker komen schrijven om het beeld wat rechter te trekken. Daardoor lijkt het eenzijdig maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn.

Je hoeft het niet te geloven, maar in mijn geval werd totaal niet begrepen dat ik zo'n schat verliet. Ik raakte dus zelf bijna iedereen kwijt, behalve mijn eerste ring familie die wisten hoe het zat (4 mensen). Al die mensen kenden hem niet goed, kwamen nooit bij ons thuis, maar wisten het goed te vertellen achteraf.
Mijn echtgenoot had evenals iedereen daar in het gezin waar hij vandaan kwam, autistische trekken. Ze hebben daar allemaal problemen op relationeel gebied. Hij kon daarom buiten wel heel veel oppervlakkige contacten aan, waar hij weinig in hoefde te investeren, maar diepe contacten niet. Buiten had hij gewenst - en aangeleerd sociaal (erg onhandig om te zien als je m goed kent) en binnen was hij zichzelf en vond het vooral erg belangrijk dat hij zelf aan zijn trekken kwam. Behalve voor zijn kinderen, dat kon hij wel, maar ook bij hen niet op geestelijk gebied. Het kan dus wel.

Swaen!!

Wat ben ik blij dat er nog een kind van gescheiden ouders is wat er hetzelfde over denkt!! Jaha mijn broertje dan..........oke, maar wij hebben dezelfde ouders, hahahaha.
Het is gewoon een kwestie van hoe die ouders na de scheiding zich opstellen als ouders zijnde. Als het allemaal nog op speaking-terms is en ze er zijn allebei als het nodig is 'gewenst' is enzo dan heb je gewoon 2 ouders hoor!!
En heeeeeel veel kinderen zien hun beide ouders niet elke dag. Wat denk je van zakenmannen, vrachtwagenschauffeurs of ouders in ploegendienst? Die komen thuis als hun kinderen al slapen............pfff nooit zo'n onzin gehoord zeg.
Wij zagen ze allebei genoeg om ze betrokken te laten zijn/blijven bij alle dingen in ons leven. En dat is waar ouderschap om draait.
Ouders die in een liefdeloos huwelijk zitten of waar heel vaak spanningen/ruzies zijn, dat is pas schadelijk voor kinderen! Daarvan ben ik overtuigd. En heel veel schadelijker dan ouders die apart wonen van elkaar en wel gewoon ouder zijn.
Ik heb een prima jeugd gehad en hele leuke ouders. Dank zij hun scheiding.
Dat weet ik gewoon. En als ze samen waren gebleven was het net zoiets geworden als ik hier wel eens lees, brrrrrrr
Geen vrolijke ouders. Geen ouders die altijd die altijd voor je klaar staan. Geen huis waar je jezelf kan zijn. Geen opvang als het je eens teveel wordt en 1 van je ouders net een slechte bui heeft, geen ouders die leuke dingen met je doen. Brrrrr
Godzijdank is het me bespaard gebleven dankzij mijn verstandige ouders die op tijd gingen scheiden.
Ik denk wel eens dat dat 'kinderen lijden altijd onder een scheiding' gepromoot wordt door ouders die zelf de stap niet durven te zetten en dit enkel en alleen ter verdediging van hun eigen belang altijd maar weer herhalen.
Ik voelde me juist gezegend met zowel mijn ouders als mijn stiefouders. 4 ouders die je kan bellen als je ergens met een lekke band staat! 4 ouders die met je Sinterklaas willen vieren en je hand wel willen vasthouden bij de tandarts. 4 ouders die trots vooraan staan als je je diploma haalt. En 4 ouders die blij en ontroert zijn als je 'ja' zegt in het gemeentehuis. Wat wil je als kind nog meer???
groeten albana

Anno

"Het bestaat heus, mensen die pas hun ware gedaante laten zien als ze getrouwd zijn."

Nou geen probleem dan, subiet scheiden zou ik zeggen. Vooral niet nog even snel wat kindertjes maken.

Ik zou er een voorstander van zijn om mensen die willen trouwen of kinderen nemen eerst voorafgaand een jaar samen op wereldreis te sturen. Als je dat uithoudt, een jaar op elkaars lip dat lukt de rest ook wel.

Het enige 'echte' huwelijk (ben zelf niet getrouwd, wel na bijna 20 jaar kinderen) is wanneer je besluit met elkaar kinderen te maken. Dat doe je niet overhaast en met een partner die je nauwelijks kent. Zolang je geen kinderen hebt kun je snel en relatief slachtofferloos scheiden.

Maar wellicht is het verhaal wel anders. Veel vrouwen gaan in zee (ik zie een jong voorbeeld in mijn omgeving) met mannen die gedrag vertonen waar ze eigenlijk niet blij mee zijn. In casu, vriend gaat heel vaak op pad met zijn vrienden en past qua opleiding en achtergrond niet bij haar. De omgeving (wij) geeft voorzichtig signalen af maar de jongedame in kwestie lijkt het gevoel te hebben dat dit de man wordt waarmee ze kinderen wil. (ze is nogal lang en wil perse een partner die langer is, want dat hoort en die was lastig te vinden dus dan kun je niet te kritisch zijn)

Zo'n vrouw heeft dan misschien het idee dat ze de man kan 'veranderen'. Dat hij anders is bij haar dan bij zijn vrienden. Dat hij bij haar zijn 'echte' zelf is wellicht? En als ze eenmaal getrouwd zijn, dat het dan vast beter wordt als ze kinderen hebben. Dat hij zich dan verantwoordelijker en als een vader gaat gedragen.

En ondertussen heerst er een constante druk naar de man toe om zich te conformeren aan haar beeld van een vriend, echtgenoot, vader. Vaak zal zo'n man van goede wil zijn (hij is tenslotte verliefd) en een tijdje zijn best doen. Maar je hele leven op je tenen lopen houdt niemand vol. Onder een constante stroom van verwijten en eisen kan een man zich gaan terugtrekken in zijn hobby's of (mannen) vriendschappen. Dus al snel slaat de hoop naar een beter wordende man om naar wanhoop om een zich afsluitende 'autistische' man.

En deze jongedame komt dan straks over een jaar of tien met een vergelijkbaar verhaal in dit forum begrip zoeken. Begrijpelijk, zeker. Maar kun je stellen dat de schuld geheel bij de man ligt? Had de vrouw niet moeten weten waar ze aan begon?

Ik wil maar zeggen dat dit soort eenzijdige relatieverhalen per definitie met een korrel zou moet worden genomen. En dat een aantal vrouwen het eens wordt over hetzelfde verhaal daarmee misschien juist het risico loopt hun eigen waan te versterken. Het is vast troostend, maar of je er wat mee opschiet is een tweede. Na deze komt weer een volgende relatie, waarschijnlijk weer met een man. Enig zelfinzicht kan daarbij van pas komen.

@albana
Niks mis met jouw coping skills. Proficiat!

Opgelucht na scheiding

Even voor de statistieken: ik was heel erg opgelucht toen mijn ouders gingen scheiden, eindelijk rust in huis. Geen (onderhuidse) spanningen, geen openlijke ruzies meer.

Na-huwelijk

Ook hier ouders die het na hun huwelijk gewoon heel goed hebben gedaan. Werkelijk, het glazuur zou er bijna van je tanden van spatten. Inclusief fijne stiefouders, net als bij Albana.

Als ouders het na het huwelijk voor elkaar krijgen niet te denken in rechten en plichten maar vanuit het belang van het kind is de kans groot dat het allemaal prima in orde komt. Helaas kunnen veel ouders dat niet. Ik zie bij veel gescheiden stellen dat de ruzies eigenlijk dezelfde zijn als vóór de scheiding maar dat de sociaal wenselijkheid er snel vanaf gaat.

Overigens Ad, mijn ex en ik hadden het er waarschijnlijk perfect vanaf gebracht als we op wereldreis waren gegaan voor ons kind werd geboren. Op het moment dat wij elkaar hebben ontmoet en onstuimig verliefd werden pasten we ook perfect bij elkaar. Maar mensen zijn niet statisch, en relaties ook niet. Na 12 jaar waren we beiden ontwikkeld tot hele andere personen, met andere behoeftes. En het eerdere geluk vonden we niet meer bij elkaar.

Van vrij weinig dingen in het leven weet je vooraf waar je aan begint. Behalve dat je van leven dood gaat kan ik er zo snel geen enkele verzinnen.

update

Hoe het gekomen is doet er niet zoveel meer toe, maar des te meer hoe het weer opgelost kan worden.
De angst om over te schieten zat er bij ons allebei nogal in, alsof er met ons allebei iets ernstig mis was en wij daarom het maar moesten doen met wat we konden krijgen. Achteraf onterecht, maar wat weet je nou eigenlijk op die leeftijd. Toen deed ik wel meer domme dingen en nu nog weleens;-)
Sommige mensen hebben heel veel zelfvertrouwen en daardoor ook alle tijd om naar een partner uit te kijken, of zijn ook niet bang om alleen te zijn, maar dat was bij ons dus anders.
Ik heb persoonlijk absoluut meer fouten gemaakt dan mijn man, daar kan ik eerlijk over zijn. Ik was ook meer gemotiveerd om het te laten slagen dan hij, dus ik overstapte juist sommige dingen, waar ik achteraf beter over had kunnen struikelen. Ik heb niet echt geprobeerd om hem te dwingen te veranderen en hij mij ook niet, maar we zijn geen goede match en dat is steeds duidelijker geworden, terwijl de verwachting andersom was, dat het op den duur spontaan wel zou groeien.
We hebben het afgelopen weekend beslist om ons allebei bij de woningbouwstichting in te schrijven en ons te laten adviseren door een scheidingsmakelaar of mijn man toch het huis zou kunnen krijgen. Dat geeft in ieder geval weer wat rust in huis.

Albana

ik herken zoveel in jouw beleving.
Ik hoop dat mijn dochter later ook zo over ons (haar vader en mij) kan schrijven.

Mijn ouders zijn wel bij elkaar gebleven en ondanks de situatie nu zeg ik nog steeds: hadden ze jaren eerder moeten doen.

Ik denk dat kinderen een scheiding prima aan kunnen als ouders tov elkaar een grote gunfactor houden. De ander het plezier met de kinderen gunnen. Op speciale maar ook heel gewone gelegenheden en de kinderen het plezier met een eventuele stiefouder gunnen.

onduidelijk

mijn ouders hadden jaren eerder moeten scheiden.

Jammer

Jammer dat jullie besloten hebben om uit elkaar te gaan (ik hoop altijd dat een stel het uiteindelijk toch red bij elkaar te blijven, maar dan natuurlijk wel op een acceptabele manier - dus niet als verwijt bedoeld naar jou), maar misschien wel beter voor jullie en daarmee ook beter voor jullie kinderen.

Je schreef "Ik heb persoonlijk absoluut meer fouten gemaakt dan mijn man, daar kan ik eerlijk over zijn. Ik was ook meer gemotiveerd om het te laten slagen dan hij, dus ik overstapte juist sommige dingen, waar ik achteraf beter over had kunnen struikelen."

Wel goed hoor dat je zo naar jezelf kijkt. Toch is de vraag of als je meer dingen gezegd had, het dan beter was gegaan. De vraag is of je man dat op zichzelf had kunnen betrekken of jou er steeds de schuld van had gegeven (dat patroon herken ik nl. in onze relatie - ook ik zeg niet alles, gewoon omdat ervaring leert dat het vaak zinloos is en juist meer ruzie geeft).

En je schreef: ". Ik heb niet echt geprobeerd om hem te dwingen te veranderen en hij mij ook niet, "

Nou, dat lijkt me ook een goed uitgangspunt in de relatie (dus geen fout van jou of van hem). Een ander dwingen te veranderen lukt niet. Je kunt het wel wensen, maar de ander moet het willen.
En zelfs als de ander wil veranderen, dan is de vraag of hij/zij dat kan. Lukt ook niet altijd. En als je man asperger heeft is dat vermoedelijk nog moeilijker dan als hij dat niet had.

In elk geval: wie weet dat dit besluit de druk van de ketel haalt en dat jullie vervolgens zonder elkaar beter ouders voor jullie kinderen kunnen zijn dan met elkaar.

Veel sterkte ermee.

Heel veel sterkte

met je toekomst.

Ik hoop dat jullie nog steeds samen ouders kunnen zijn voor jullie kinderen. Dat jullie gewoon met elkaar kunnen blijven omgaan. In mijn omgeving merk ik dat het meestal moeilijker wordt op het moment dat er gescheiden wordt. Er is geen enkele 'gun' factor naar de ander.
Gelukkig weet ik, dat het ook anders kan, dus dat wens ik voor jullie kinderen en voor jullie.

mannen ad hombre en eigen ervaring als kind

Die man in jouw verhaal, Ad hombre, waarom gaat hij dan überhaupt die relatie aan? Als hij liever zich als vrijgezel gedraagt, met zijn vrienden op stap gaat en geen verantwoordelijkheid wil pakken naar anderen toe (vrouw, kinderen) kan hij toch ook beter alleen blijven? Een vrouw kan inderdaad met verkeerde verwachtingen de relatie instappen (hij verandert wel), maar een man net zo goed. Daar geldt ook voor: als je niet bereid bent concessies te doen, moet je alleen blijven. En zeker ook geen kinderen maken. Want daarvoor geldt ook: it takes two to tango. Ook hij moet zich realiseren waar hij aan begint, en dan op tijd bedenken:dit wil ik niet.

Shit happens, mensen veranderen. En de kinderen moeten het daar mee doen, that's life. Overigens ken ik enkele mensen die uit elkaar zijn, en geen van de kinderen daarvan lijkt daar erg of langdurig onder geleden te hebben. Die ex-stellen hebben wel goed contact met elkaar. Dus zo lang je nog redelijk met elkaar om kan gaan als ouders lijkt het niet zo'n trauma op te leveren.

Mijn eigen ervaring : Als 14 jarige was ik redelijk opgelucht dat mijn ouders uit elkaar leken te gaan . Ik dacht alleen maar, hehe, eindelijk van dat gezeik af, de spanning. Maar goed, ze gingen het toch weer samen proberen. Is gelukt hoor, maar had voor mij destijds echt niet gehoeven. Twee jankende ouders was minder, maar ja het was hun relatie, dus ik heb me dat nooit persoonlijk aangetrokken.

Ella

"Die man in jouw verhaal, Ad hombre, waarom gaat hij dan überhaupt die relatie aan?"

Hij was verliefd toch? En misschien dacht hij zelf dat hij wel op z'n tenen kon blijven lopen of dat zijn vrouw uiteindelijk aan hem zou wennen c.q. zijn echte ik zou accepteren.

"Een vrouw kan inderdaad met verkeerde verwachtingen de relatie instappen (hij verandert wel), maar een man net zo goed. Daar geldt ook voor: als je niet bereid bent concessies te doen, moet je alleen blijven."

Zeker waar, maar er zit toch een zeker verschil in 'willen dat iemand verandert' en 'niet kunnen veranderen'. De dwang lijkt in dit verhaal van de vrouwelijke kant te komen.

De man is misschien wel bereid, maar niet in staat concessies te doen. Je kunt misschien wel tot op zekere hoogte je gedrag veranderen, maar niet wie je bent.

"Overigens ken ik enkele mensen die uit elkaar zijn, en geen van de kinderen daarvan lijkt daar erg of langdurig onder geleden te hebben. Die ex-stellen hebben wel goed contact met elkaar. Dus zo lang je nog redelijk met elkaar om kan gaan als ouders lijkt het niet zo'n trauma op te leveren. "

De schade zit 'm misschien eerder in het op de klippen lopen van de relatie dan het daadwerkelijk uit elkaar gaan. Volgens mij is de consensus toch dat het schade aanricht. Overigens is allang bekend dat veel kinderen een zeer groot incasseringsvermogen hebben en redelijk grote fysieke en psychische ontberingen kunnen verdragen zonder permanente schade op te lopen. Helaas geldt dat weer niet voor alle kinderen, anderen zijn weer een stuk kwetsbaarder.

Ad Hombre - wel/niet veranderen van mannen

Je schreef eerder: "Jullie hebben die kerels zelf gekozen en er kinderen mee gemaakt. Dus ofwel je hebt de verkeerde gekozen (jouw fout) of wel jullie hebben samen de relatie laten verzuren. (jullie fout, hoogstens een beetje meer de een zijn fout dan de ander)"

en

"Het enige 'echte' huwelijk (ben zelf niet getrouwd, wel na bijna 20 jaar kinderen) is wanneer je besluit met elkaar kinderen te maken. Dat doe je niet overhaast en met een partner die je nauwelijks kent."

Je bent vermoedelijk niet zo heel erg bekend met asperger/autisme.

Ik kende mijn man bijna 10 jaar (en woonden al zeker 7 jaar samen als het er niet 8 waren) voordat er kinderen kwamen. Dus ja, ik had hem zelf uitgekozen en ik kende hem behoorlijk lang en goed voor er kinderen kwamen.

En nee, hij was niet de meest makkelijke man toen ik met hem samenwoonde (voor de kinderen), maar we hadden een prima relatie..... totdat er kinderen kwamen.

En ja echt, toen veranderde hij!

Hij heeft nl. asperger en kan niet tegen al die continue drukte en veranderingen die kinderen met zich meebrengen.

Vanaf dat moment begon de "ellende" en werd de relatie echt moeilijk.

Dus je kan mij (en vrouwen in vergelijkbare situaties) wel verwijten dat ze zelf hun man hebben uitgezocht en dat het dus "hun eigen fout is" dat ze met hem zijn, maar je kan niet altijd voorzien hoe een man verandert als er eenmaal kinderen zijn. (Maar als je dan toch mij de schuld wilt geven, prima hoor, moet je doen, maar meestal geef je iemand de schuld als die er iets aan kan doen!)

En ik ben nog steeds bij mijn man na ruim 25 jaar (waarvan dus kleine 10 zonder kinderen), maar zwaar is het wel. Maar ik blijf het proberen in het belang van de kinderen (en ben overtuigd dat die van ons op dit moment nog steeds het beste af zijn in de huidige setting), zolang als ik het volhoud. Maar ik begrijp heel goed als vrouwen zo'n gedragsverandering van hun man (na het krijgen van de kinderen) niet volhouden of denken dat het in hun situatie beter is voor de kinderen uit elkaar te gaan.