Kostgeld vragen, hoeveel en wanneer?

Tjonge

wat een nare veroordelende reacties zitten hiertussen, zeg...

Natuurlijk is het goed om je financiën goed op orde te hebben en klaar te zijn voor de toekomst, ook/juist als je gescheiden bent. En natuurlijk is het mooi als je van je kinderen niets hoeft te vragen.

Maar Kirsten is feitelijk nog maar kort alleenstaand en financieel praktisch gezien bijna alleen verantwoordelijk voor de kinderen. Dan heb je toch nauwelijks mogelijkheid om voorbereid te zijn op die toekomst?
Ik kan me zo voorstellen dat je bij een scheiding eerst moet zorgen dat je je financiën voor nu voor elkaar moet hebben (een dak boven je hoofd moet je hebben, eten is nodig en de vaste lasten moeten eerst betaald). Je moet alles regelen op basis van je eigen inkomen en met de instanties.
En als we in onze samenleving hebben geregeld dat er een recht is op kinderbijslag, kgb en wat ook maar, dan is het niet gek dat Kirsten daar gebruik van maakt. Het past niet om daar snerend over te doen. Daar is het nl voor. Als je dat op de rit hebt kun je verder kijken.
Bij Kirsten valt dat verder kijken samen met een nieuwe teruggang in inkomen. Niet gek dat ze zich daar niet op heeft kunnen voorbereiden, want de vorige slag lijkt me nog maar nauwelijks achter de rug.
Als Kirsten zich uitgebreid op deze situatie had kunnen voorbereiden, dan hadden jullie een punt gehad met de opmerkingen dat ze het had kunnen weten, maar dan nog vind ik de toon van een aantal mensen erg veroordelend.

En Jo, waar lees je dat Kirsten haar kinderen wil laten betalen voor het uitbreiden van haar buffer? Mi schrijft ze dat ze een buffer nodig heeft voor onvoorziene situaties en dat ze die daarom niet wil aanspreken voor de kinderen. Dat gaat over geld dat ergens voor bestemd is (betalen van vaste lasten als huur/hypotheek/gwl/ verzekeringen enz als er even geen inkomen uit werk is bijvoorbeeld) niet uitgeven voor iets anders (onderhoud kinderen). Het gaat volgens mij dus niet over uitbreiden, maar over niet-interen. En dat lijkt me heel goed te verdedigen. Per slot van rekening hebben de kinderen er ook niets aan als ze aan de ene kant geen schuld hebben maar aan de andere kant geen dak boven hun hoofd.

Aagje

Aagje

"Het komt er straks op neer dat ik mijn gehele geld kwijt ben aan alle kosten die een huishouden met zich meebrengt en de kinderen financieel gezien geld over houden (wat ik ze natuurlijk best gun, maar niet handig is in deze situatie.)"

"Misschien verdien ik maandelijks nét genoeg, maar als zzp-er heb je nou eenmaal niets vasts (heb wel een buffer voor slechtere maanden, maar daar ben ik héél zuinig op"

Ik concludeer uit deze teksten van Kirsten dat zij wel rond kan komen, alleen is het kiele kiele. Dus als zij kostgeld wilt vragen aan haar kinderen dan is dat of om ruimer te leven of om haar buffer aan te vullen.

Ik ben van mening dat als je kinderen geheel verantwoordelijk zijn voor hun eigen kosten: schoolgeld, boekengeld, lesmateriaal (bijv laptop), zorgverzekering, eigen risico zorgverzekering, telefoon, uitvaartverzekering, bril/lenzen, sportclub, onderhoud fiets/scooter (verzekering), kleding, schoeisel, luxere verzorgingsartikelen, uit gaan, eten in schoolpauzes etc. etc. je als ouder in je handjes mag klappen. Kinderen ontlasten hiermee een ouder al in zeer hoge mate.

Nog een bijdrage vragen voor gas/water/licht en eten gaat mij dan echt te ver. De huur moet je toch betalen of je nu met kinderen woont of alleen, dat doet niet ter zake. Sterker nog de hoogte van de huurtoeslag valt met inwonende kinderen (vaak) hoger uit dan wanneer je alleen woont.

Als iemand om een mening vraagt op een forum, dan is het natuurlijk heel goed mogelijk dat daar meningen tussen zitten die niet stroken met het idee van de vragensteller.

En ja, ik kan niet zo goed tegen mensen die zich als slachtoffer gedragen. Ongetwijfeld heeft dat met mijn eigen levenservaring te maken. Maar daar zal ik niet verder over uitweiden. Kan je alleen verzekeren dat je mijn rugzakje door velen niet te dragen is.

Pfff Jo

wat een veroordeling weer: ze gedraagt zich als slachtoffer. Maar ja, wel een heel moderne veroordeling hoor, immers, als iemand aangeeft aan ergens moeite mee te hebben dan wordt dat al gauw benoemd al slachtoffergedrag.

En ik geloof je als je zegt dat je een zware rugzak draagt. Maar ieder draagt zijn eigen rugzak en ieder voelt zijn eigen leed meer dan dat hij dat van een ander voelt. En jouw manier om om te gaan met je eigen rugzak is niet per se de manier waarop een ander dat het beste doet.

Wat ik zie is iemand die probeert in een lastige positie een financieel leefbare situatie te krijgen voor drie partijen: twee kinderen en zijzelf. Dat gaat door allerlei recente ontwikkelingen niet vanzelf en het kost tijd voordat het zover is. Ze heeft al heel veel werk verzet om de zaken zo goed mogelijk te regelen.
Ik vind het in die situatie, waarin volwassen kinderen het breder hebben dan de ouder bij wie ze wonen, niet gek dat die kinderen een bijdrage leveren in hun eigen levensonderhoud. Dat is niet hetzelfde als geen verantwoordelijkheid nemen voor de kinderen of dat je kinderen uitknijpt. Dat is er met elkaar het beste van maken. Ik zou het wel raar vinden als Kirsten alle kosten voor de huishouding, waarin ook de kinderen wonen, op zich neemt en vervolgens zelf niets te besteden heeft voor bv kleding terwijl de kinderen geld sparen. In die zin vind ik het niet gek als ze een bijdrage vraagt.
Ik lees trouwens ook niet dat ze niet verder zoekt naar inkomensverbetering en ook niet dat ze de situatie voor de komende jaren wil vastleggen. Ik lees dat er nu een oplossing moet komen die voor alle betrokkenen leefbaar is.

Aagje

wie oordeelt over wie?

"2 jaar geleden ben ik (zonder dat dat mijn keuze was) in een scheiding terecht gekomen."

Let op de woorden tussen haakjes.

"Van ex hoef ik verder niets meer te verwachten, die is alleen met zichzelf en zijn nieuwe gezin bezig. Hij betaalt alleen de kleine alimentatie en that's it, schoolgeld zouden we volgens het convenant samen betalen, maar hij zegt dat hij geen geld heeft (wat hij wel heeft, want hij gaat er wel van op vakantie, dat klinkt zuur als ik dat vertel en dat voelt ook zuur, dat hij liever naar Spanje gaat met zijn nieuwe gezin ipv dat hij de helft van het schoolgeld betaalt)"

Hier druipt het slachtoffer gehalte vanaf.

Als het om de financiële weergave ging van haar situatie was die alinea in te korten tot: Mijn ex betaalt alleen alimentatie. Bijdrage aan schoolgeld, afgesproken in het convenant, betalen wij beiden niet.

Ze schreef immers in haar eerste posting:
"Ivm met mijn lage salaris (en lage salaris van ex, waar ik geen contact mee heb) krijgt zij een grote aanvullende beurs (350 euro, hebben we een brief over gekregen, is al vastgesteld)"

Dus ex heeft laag inkomen maar heeft wel geld, dat noem ik nog eens tegenstrijdig.

Wie weet heeft ex zijn huidige partner de reis naar Spanje bekostigd of heeft ex zich er voor in de schulden gestoken. Daar weet Kirsten niks van, ze heeft toch geen contact met hem.....

Aagje, je mag zeggen/schrijven wat je wilt over/tegen mij. Maar ik heb de teksten van Kirsten meerdere keren gelezen. Heb mijn woorden goed afgewogen voordat ik ze heb verzonden.

Ik adviseer je om mijn teksten nog maar een keer te lezen.

Ik heb jouw teksten ook meermaals gelezen

net als de teksten van Kirsten. En ik interpreteer haar verhaal anders dan jij dat doet. Ik lees wat aanvullingen op de kale feiten (dat de scheiding niet haar keuze was en dat vader niet de afgesproken helft van het schoolgeld van de kinderen betaalt, terwijl hij wel op vakantie gaat) en dan mag iemand van mij best als 'zuur' ervaren of er welke andere gevoelens dan ook bij hebben, zonder dat ik dat ik vind dat dat weggezet moet worden als als slachtofferig gedrag.

Ik geloof direct dat jij jouw woorden afweegt. Alleen, dat hoeft nog niet te maken dat ik jouw mening deel. De manier waarop ze bij mij binnenkomen is niet als opbouwend, maar eerder als veroordelend en normatief.

Aagje

Goh Jo, wat ben toch ingenomen met jezelf. Wat kun jij goed zien dat deze vrouw zich een slachtofferrol aanneemt! Knap! Heb je er weleens over gedacht om er je beroep van te maken? Firma Wis en waarachtig bij mij is alles prachtig? Oh, je doet dat al? Maar je bent nog geen miljonair ermee geworden? Doe toch nog iets fout.....

Standje sarcasme uit en kwijlbakje schoongemaakt.
Goedenmiddag

Alimentatie

Even een zijstapje. Stel dat een van de ouders alimentatie betaalt aan de andere ouder. De alimentatieplichtige zegt tegen zijn bijna 18-jarige kind dat hij de helft van de studiekosten zal gaan betalen als het kind 18 is (en dat kind de andere helft aan de andere ouder moet vragen). Maar, de alimentatie die hij nu betaalt aan die andere ouder is (waarschijnlijk) hoger dan de helft van de studiekosten, waardoor hij goedkoper uit is. Mag dat? Of moet hij gewoon blijven betalen wat afgesproken was en vastgesteld door de rechtbank?
NB Waar hij staat is ook zij te lezen ;-)

vesper

het alimentatie bedrag dat is vastgesteld blijft gelden inclusief jaarlijke indexatie, ook als het hoger is dan het door DUO berekende bedrag. Meer hoeft niet, mag wel.

Gaat de alimentatie plichtige minder betalen na de 18e verjaardag zonder dat dit onderling of via de rechter is bekrachtigd dan kan de alimentatie gerechtigde het LBIO inschakelen om het bepaalde bedrag te innen.

Kosten voor de alimentatieplichtige.

(wat heerlijk sexe neutraal geschreven

Lieve Aagje

Heel goed mogelijk dat jij teksten anders leest dan ik.

Maar Kisten schrijft duidelijk dat in het convenant staat dat beide ouders het schoolgeld zullen delen. Ze verwijt haar ex dat hij die belofte niet nakomt (maar wel naar Spanje gaat) terwijl zij zelf ook niet betaald. Integendeel zij overweegt (vandaar haar vraag hier op het forum) om haar kinderen kostgeld te laten betalen.

Je mag van mij het ene wel lezen en het andere voor lief laten. Maar dan lees je wel heel erg selectief.

Ik heb alle begrip voor de vraag van Kirsten en haar situatie. Maar kostgeld vragen is niet de oplossing. De oplossing is dat zij zelf voor meer inkomen zal moeten zorgen. Folders/kranten bezorgen, tomatenplukken etc. kunnen volwassen ook doen en ook daarmee krik je je inkomen op. Ik ga er vanuit als het echt ff een moeilijke maand is en ze vraagt haar kinderen om een bijdrage voor de boodschappen dat ze dat zeker zullen doen. Maar Kirsten stelt nu een structurele bijdrage voor. Ook in de maanden dat zij zelf wel voldoende inkomen heeft.

Ik snap best als je meer inkomen gewend was dat het tijd kost om met minder rond te komen. Ik moet ook even sparen voor een paar nieuwe schoenen terwijl mijn dochter een hele collectie heeft (helaas net een maatje te klein). Maar dat is mijn probleem en niet die van mijn dochter.

Scheiden doet nu eenmaal pijn, maar als je in verbittering blijft hangen daarmee schaadt je als eerste jezelf en vervolgens je naasten.

Maar waar lees jij dan

dat Kirsten haar deel van de afspraak niet nakomt? Ik lees dat niet in haar postings. Dat is waarschijnlijk jouw interpretatie van hoe ze beschrijft dat de kinderen hun beurs uitgeven, maar het staat er niet. Zo lang dat er niet staat, vul ik dat nog even niet in.

Aagje

En jij schrijft

dat de oplossing is dat Kirsten meer gaat verdienen. Dat is natuurlijk ook zo en dat vindt ze zelf blijkbaar ook, want ze schrijft dat ze zich suf solliciteert. Maar blijkbaar heeft dat nog niet geleid tot meer inkomen.

En je hoeft geen genie te zijn om te bedenken dat kostgeld vragen geen structurele oplossing is. Maar de korte termijn moet ook leefbaar zijn.
Ik krijg niet de indruk dat Kirsten het vragen van kostgeld ziet als wenselijk. Als dat zo zou zijn hoefde ze haar twijfel hier niet neer te leggen.
Je hoeft het niet eens te zijn met hoe ze zich de oplossing voor dit moment voorstelt en je mag het zeggen ook. Maar een beetje minder veroordelend en je eigen situatie en mogelijkheden als uitgangspunt nemen mag best.

Maar goed, we worden het niet eens. Ik heb gezegd waarvan ik vond dat het belangrijk is, ik hou er nu mee op.

Aagje

een laatste antwoord terug

“Nu krijgt oudste sinds hij begonnen is aan zijn studie, studiefinanciering. DAAR BETAALT HIJ ZIJN STUDIE VAN maar hij houdt hier voldoende van over.”

De jongste heeft net haar middelbare school examen gedaan, dus was er ook geen sprake van schoolgeld.

Als dochter in september aan haar HBO studie begint heeft zij recht op Duo.

“krijgt zij een grote aanvullende beurs (350 euro, hebben we een brief over gekregen, is al vastgesteld)
HIERVAN MOET ZIJ OOK HAAR SCHOOLKOSTEN BETALEN (160 per maand) en de rest is voor de resterende studiekosten

Ik lees duidelijk dat beide kinderen hun studie (gaan) financieren. En daar is studiefinanciering ook voor bedoeld, dus niks mis mee.

En dat jij dat niet zo leest is dat aan jou. Maar waarom dan de vraag stellen kostgeld vragen, wanneer en hoeveel? Je kind met de ene hand geld geven en met de andere hand terug vragen?

Kirsten is niet de enige ouder die vanaf dat de jongste 18 jaar wordt honderden euro’s per maand er op achter uit gaat. Maar dat had zij 2 jaar terug ook al kunnen weten. En ik snap best dat die 2 jaar snel voorbij gaan als je om moet leren gaan met een nieuwe situatie.

Maar dat geldt ook voor de kinderen. Van een partner kun je scheiden (en daarom heeft Kirsten er ook niks mee te maken dat ex naar Spanje gaat), maar ouder/kind blijven altijd bloedverwant. En als je vader je (financieel) al in de steek laat dan is dat al verdrietig genoeg. Er hoeft geen schepje bovenop. En Kirsten gaat het echt wel redden als zij haar schouders er onder zet.

Nogmaals als iemand op een forum om een mening vraagt, kun je ook antwoorden verwachten die je liever niet krijgt. Maar ik ben niet van het pamperen maar eerder van een schop onder je hol. Zo heb ik zelf ook overleefd.

Soms moet je weer onder aan de trap beginnen als het om banen gaat, niet te kieskeurig zijn. Ik kan mij ook suf solliciteren op banen waarvoor ik een opleiding heb gevolgd, maar helaas ook ik zou dan afgewezen worden. Dan maar stapjes lager, maar wel met opgeheven hoofd dat je bij niemand je hand hoeft op te houden.

Maar Jo

als je ex meldt en je spreekt af, en vroegah was hij gewoon betrouwbaar qua betalen dat hij bedrag x betaald en hij betaald gewoon niet, dan heb je in eens toch echt wel een heel ander plaatje.

Dan is 2 jaar verdomd weinig om je voor te bereiden. Rationeel weet je het misschien wel, maar in de praktijk zijn de eerste 2-3 jaar na een scheiding vooral overleven. En zoals je ook in een ander draadje hebt kunnen lezen als je ergens door onder druk staat kun je niet zo heel goed meer de juiste beslissingen nemen en ga je heel korte termijn handelen.