Kogel door de kerk

Geen herkenning

wat ik lees in jou mail verontrust mij enigszins.
weet je zeker dat dit is wat je wil? is er niet nog een kans dat dit (door relatietherapie bijv.?) goed komt?
Ik herken het namelijk helemaal niet.
ook ik heb na de (beslissing van de)scheiding nog een aantal maanden bij mijn ex gewoond,we konden redelijk met elkaar overleggen over het vervolg,de kinderen,de verdeling van de spullen.Puur zakelijk dus.
Maar ik was er zó klaar mee,dat ik me geen seconde heb beziggehouden met het verdriet van mijn ex.( hij ook niet met het mijne trouwens).
wel met mijn eigen verdriet en dat van de kinderen,maar emotioneel was ik al helemaal los van hem.
ik had er dan ook zes jaar over gedaan om deze beslissing te nemen.

Wel herkenning!

Ik herken je rouw en verdriet wel Faith, enorm. En dat had niets te maken met twijfel en of ik ik nog wel verder wilde met ex. Maar wel enorm verdriet om het fijne gezin dat we waren, verdriet dat we ondanks onze liefde en het gezin toch niet bij elkaar konden blijven etc. In mijn geval ook geen vechthuwelijk of scheiding maar wel twee ouders die doodongelukkig waren in hun relatie met elkaar. Dus het verdriet en de rouw betrof het gezin en de pijn dat we het niet samen konden redden. Kan ik nu, jaren later, nog steeds om vol schieten. Het allerliefste had ik gewild dat hij (ex) de man was geweest waar ik gelukkig mee was geworden.

IK ben blij dat er in ieder geval iemand mijn gevoelens herkent. Na 27 jaar waarvan toch vele mooie maar ook veel eenzame momenten ben ik niet zomaar klaar met deze droom. Van een veilige jeugd voor mijn kinderen, van samen oud worden. Ik voelde me zo eenzaam en wist zeker dat dit niet meer goed ging komen toen ik het hem heb verteld. Voor hem is het een warm bad dat ineens koud wordt.
Ik voel wel met hem mee, waarom? Het doet me eigenlijk altijd verdriet als iemand verdriet heeft. Maar misschien is het omdat ik me schuldig voel.
Vanmiddag vond ik eigenlijk dat hij zijn kop en kont eens bij elkaar moest pakken om wat sterker te zijn, maar ik begrijp best dat dat gewoon even niet lukt. En daar is volgens mij niets geks aan. Het deed me altijd zoveel verdriet als hij geen interesse in mij had, dat komt toch ook omdat ik van hem hield. Dat is echt niet ineens over.. Helaas misschien..

Faith

Ik wil je eigenlijk gewoon sterkte wensen. Als je bent wie ik denk dat je bent ben ik niet verbaasd......
Maar moeilijk is het wel, sterkte meid.
Liefs Carla

Carla

Dank je wel voor je steun. Omdat ik af en toe denk dat ik spoken zie ben ik wel benieuwd wie jij denkt dat ik ben en waarom jij niet verbaasd ben. Blijkbaar heb ik die bevestiging van anderen even nodig. Welke nick had jij vroeger? Of waar postte je vaak? Of ik? zonder al te veel in details te treden.... Faith

Faith

Verlies en verdriet gewoon onder mijn eigen naam.
Voor ik een heel verhaal, nouja voordat ik dat vertel eerst ff checken of je dat wel bent. Heb je anders een mail adres dan mail ik je.
Ik hoop dat je geen spoken ziet .

Carla en faith

Ik kom eigenlijk zelden in deze rubriek, maar zie nu jullie beider namen staan. Ik dacht ook meteen "hé, Faith". En uiteraard daarna ook "hé, en Carla ook!".

Faith, 'k kan je niet helpen, wil je ook alleen sterkte wensen, net als Carla doet. Ik ben ook van destijds van Verlies en Verdriet, ook onder m'n eigen naam destijds. Ik vind het een knappe keuze, als dit is wat je wilt, en kan me goed voorstellen dat het allemaal niet makkelijk is, je bent niet boos op je man ofzo, dus wil je niet dat hij zo verdrietig is.

Sterkte in elk geval !

Groetjes,
Wilma

Boos

IK ben zo vreselijk vaak boos geweest maar vooral heel erg alleen en eenzaam en verdrietig. Nu is het over.
Ik ben nog steeds thuis en het is zo langzamerhand een slijtageslag aan het worden. Ook wordt de sfeer heel af en toe al wat grimmig, wat ik overigens liever heb dan de eindeloze vragen en discussies en smeekbeden.
Nu heeft mijn man weer gesmst (deed hij echt nooit) of we vanavond een eindje zullen fietsen. Ik werd fysiek onwel hiervan, dat is volgens mij een reactie die boekdelen spreekt. Had het nooit van mezelf verwacht zo.
Maar hij is of aan het manipuleren (o, het bedrijf, o, de kinderen, o, ik, o, iedereen, wat doe je ons aan?) of zielig aan het doen of hij wil gewoon praten.
Ik twijfel: gaan fietsen en praten over de toekomst, gaan fietsen en kijken naar een huisje waar ik heen zou kunnen? Of niet gaan fietsen, bij mijn zus gaan slapen, hem bij z'n pa naast ons laten slapen of weer een nacht met gesprekken????
Ik weet het, ik kan het alleen maar zelf beslissen en ik vertel niet genoeg om jullie mening te kunnen krijgen.
Mijn email, Carla: faithxapestaartjelive.nl
Faith