kinderen wijzen me af

Dat zijn tieners. Ik denk echt niet dat zij zo rekenen, en dan 1 dag extra een enorme meerwaarde vinden. Waarschijnlijk wel als je er een heel leuk uitje van maakt, zoals de Efteling.
Maar ook een beetje het gevolg van hoe het is gegaan. Je bent zelf zo ver weg gaan wonen, in plaats van desnoods op een kamer bij hen in de buurt.

Geen inkomen en schuld

De discussie waarom ik hier woon heb ik al gevoerd hier. Geen inkomen en n schuld geen werk nergens recht op. Je staat in NL dag gewoon op straat. Daar zijn meerdere verhalen van bekend. En een uitje naar de Efteling. Waar dacht je dat ik dat van ging betalen? Ik vind t n slecht idee om tieners met dure dingen te paaien.
T is helaas niet de eerste keer dat t zo gaat. Tegen mij poeslief en dan via whatsapp afwijzen. Ik denk dat ik t vooral zo moeilijk te verteren vind omdat de kinderen mij de schuld geven van het huiselijk geweld door vader tegen mij. En n oma die mijn kinderen alsmaar verteld dat ik t allemaal verzonnen heb.

Ja moeilijk

Dat is ook vreselijk lastig. Je hoopt maar dat de kinderen op termijn zelf gaan nadenken en zien hoe alles is gegaan. Ik zie het vaker gebeuren. Meestal is het dan vader die vertrekt, moeder zich niet al te neutraal opstelt, en daardoor een aantal jaren een verstoorde relatie tussen vader en kinderen.
Dat je geen geld hebt voor uitjes is wel lastig. Voor een puber is spelletjes doen met moeder of een wandeling maken geen aantrekkelijk uitje, niet iets waarvoor ze achter hun scherm vandaan komen.

Kamer geen kinderen

Stel ik had n kamer in de buurt vd kinderen gehuurd dan hadden mijn kinderen nooit bij mij mogen verblijven. Dat is destijds ook voorgesteld in mijn rechtzaak. N kamer is geen plek voor kinderen om te wonen. Ze hebben minstens n slaapkamer nodig om te slapen en huiswerk te maken. Aldus de rechter. Mijn ex had eerst n studio en woonde later anti kraak. Uit belang vd kinderen heb ik daar nooit tegen geprotesteerd, alhoewel ik dat wel had gekund! En ik weet al uit de rechtzaak dat als ik zo zou gaan wonen ik de kinderen ipv 6 dagen per maand, 3 weekenden, ik ze nog maar 0 dagen per maand zou mogen zien.
T gaat me eigenlijk meer over t gedrag; a zeggen in je gezicht en B via whatsapp.

Logisch

De meeste mensen durven meer te zeggen via Whatsapp dan persoonlijk, dus dat vind ik niet gek.

Het is niet persoonlijk

Het zijn pubers en bij pubers draait de wereld vooral om pubers......

Ik snap wel wat Vesper Lynd zegt over dat verhuizen, en ik weet dat dat veel genuanceerder ligt, maar uiteindelijk is dat wel waar het voor je kinderen op uitdraait. Hun leven is in hun oude woonplaats en daar woon jij niet meer.

En ik krijg mijn kinderen ook echt nergens meer mee naar toe, behalve als de portemonnee getrokken wordt. Dat is echt de leeftijd. En daar kun je tegen vechten, maar dat win je niet. Kun je niet als alternatief voorstellen dat jij naar hen toe komt en dat jullie dan iets leuks gaan doen? Naar de film ofzo.

vanaf pak m beet

hun 14/15e tot hun 19e wilden de kinderen nergens meer met mij mee naar toe. Geen spelletje doen, niet mee naar de stad, nergens wat drinken, mocht niet meer mee naar het zwembad enz.
En in ruzie's kwam dat naar boven als: jij wil nooit ergens met ons mee naar toe zoals andere moeders doen.
Enfin. Het is weer overgegaan. Nu willen ze met me naar de film, lunchen, kleding kopen voor hen of mezelf.

Pubers en peuters zijn enorm egoistisch als je het zou moeten omschrijven. Zoals al genoemd: de wereld draait om hen. Gelukkig gebeurt er nog wel het een en ander in het puberbrein, waardoor dat weer normaliseert. Ze wijzen je dus niet echt af en heeft met je situatie niet eens zoveel te maken denk ik. Het is de leeftijd.
En inderdaad, twijfelen via what's app is zoveel makkelijker; hoef je iemand niet aan te kijken enzo.

Niet persoonlijk

Ik doe hier ook alle moeite om het contact met vader te onderhouden. Hij woont vlakbij. Maar daar wonen ze niet en dan ben je toch soort op visite en heb je niet je eigen dingen om je heen. Of je moet van alles meeslepen.
Uitjes lukt wel of een keer gaan eten, zonodig ga ik mee eten, of als hij met ze gaat winkelen. Soms komt hij een uurtje bij ons theedrinken om ze toch even te zien.
Het is nu de vraag of dochter een nachtje gaat logeren. Het is vakantie. Alleen als hij ingewikkeld gaat doen, hij is het niet met haar schoolkeuze eens, en kan daar ongelooflijk over doordrammen. Of over haar haarkleur.
Te erg, dan komt ze 's avonds weer naar huis. Het is toch vlakbij.
We bespreken hoe ze dat af kan kappen en zoeken een film uit zodat ze kan voorstellen om een film samen te kijken.
Vaak gaan ze toch uit beleefdheid, om het contact te onderhouden. Maar ze bellen ook regelmatig af omdat er andere dingen zijn met mede pubers, of ze zijn moe en hebben geen zin.

Iets gerust

Dat de puberteit er doorheen speelt weet ik wel, maar dat verdwijnt soms naar de achtergrond. Dat dit meer speelt stelt me gerust. T is voor mij vaak de druppel op alle andere verdrietige en ellendige zaken die al drie jaar spelen. Ik vind t heel moeilijk dit te bespreken met mijn kinderen....

Nee zeggen

Vooral dochter heeft er een handje van om ja te zeggen maar toch uiteindelijk vraagt ze dan mij om af te bellen. Ze voelt zich wel verplicht of wil haar vader een goed gevoel geven en vind het moeilijk om nee tegen hem te zeggen, maar als puntje bij paaltje komt is het dan toch teveel gevraagd.
Ik zie het vaak al aankomen en dan meld ik haar vader dat het geen goede dag is, want moe van school e.d. dus of het gaat lukken is maar de vraag.
Ik zou me er niet mee moeten bemoeien maar dan is de verwarring compleet.

Afwijzen.

Afwijzen hoort idd echt bij de leeftijd, ik vroeg mijn puberzoon gisteren of hij de huur van zijn kamer al had overgemaakt:-) Onze band bestaat uit onderdak verschaffen en in leven houden met een gevulde koelkast. Uitjes, met welk prijskaartje ook, nee sorry mam. Af en toe hebben we een goed gesprek of delen we onze humor, daar teer ik dan weer even op.

Ik vermoed dus ook dat het weinig heeft te maken met je situatie. Ga ergens een frietje met ze eten of met ieder apart, pak een filmpje en laat ze maar weer naar hun vader gaan. Jullie afstand zal de band niet makkelijk verstevigen, misschien, maar dat is nu eenmaal zo. Ze weten dat ze welkom zijn bij hun moeder, dat is het belangrijkste.

Verhuiswagen

Ik voel met je mee, heb je andere draadje gelezen.

Ik denk wel dat de anderen gelijk hebben dat het meer met hun puber zijn dan met jou te maken heeft. Ik herken nl dat pubergedrag ook bij mijn pubers, waarmee ik wel in huis woon.

Als ik jou was zou ik inderdaad zoeken naar meer gelegenheden om je kinderen bij hen in de buurt te zien.

Kan je ze opzoeken in hun huis als je ex er wel of niet is? Even theedrinken?

Of heb je een vriendin in de buurt waar je je kinderen te eten te vragen, misschien zelfs als die vriendin even weggaat, zodat je daar met hen alleen kunt eten. Pannenkoeken of zo? Of je gaat samen met hen koken als ze dat leuk vinden?

Of nu het lekker weer is, bereid je een picknick voor en ga je een keer met hen bij hen in de buurt picknicken.

Of je gaat met hen naar de film, midget golfen? Kost wel geld, maar een keer moet dat toch wel kunnen?

Of je gaat met hen naar een café (wel gewoon fris drinken) en daar een avondje kaarten, pokeren (zonder geld)?

Of vraag hen wat zij leuk vinden om met jou te doen? En als ze alleen dure dingen noemen, voeg je eraan toe "wat niet teveel geld kost".

En stuur ze maar af en toe positieve lieve berichtjes. Dat vinden ze vast fijn, zelfs als ze dat niet laten merken.

Ja echt pubertijd

Pubertijd is gewoon zwaar, vermoeiend. De belangen van een ander hier in meenemen lukt ze gewoon niet altijd.
Als je met je pubers samenwoont dan heb je er minder last van. Het is dan makkelijker een kwaliteitsmomentje samen te pakken. Gebeurt hier meestal spontaan. Soms gewoon even komen knuffelen op bed, maar meestal toch vooral als mijn diensten gewaardeerd worden, zoals spontaan even met ze rijden als ze een boodschap willen oid. Dan is het vaak gezellig maar vaak is er ook strijd of gekat.
Dat mis je natuurlijk allemaal als je niet samen woont, een heel gemis.
Eens met vorige posters, probeer maar gewoon te investeren en verwacht niets terug. In principe moeten we dat allemaal met pubers..

rest

"alle andere verdrietige en ellendige zaken die al drie jaar spelen."

Heb je het daar wel eens over met je kinderen? Het kan zijn dat ze daar gewoon geen zin in hebben natuurlijk, in al die andere zaken. Als ouder moet je gewoon sterk zijn, vond ik als kind, en niet de hele tijd van slag zijn door allerlei ellende. (En ja, dat was mijn moeder bijvoorbeeld. Ik heb er afstand van genomen nadat ze teveel met me deelde en ik voor mijn gevoel de sterke volwassene moest zijn en zij het labiele kind.)

eens met Anooo

Mijn moeder had in mijn jeugd heel andere dingen die haar dwars zaten dan Verhuiswagen, maar ik herinner me de 'grijze wolk' en dat ik er hélemaal geen zin in had.

Richt je op dingen die leuk en waardevol zijn om samen te doen, zoek low budget uitjes en praat vooral over wat je kinderen meemaken. Als ze op een dag ouder zijn, komt er langzaamaan ruimte voor meer van jouw kant. Het voelt vast 'oneerlijk', maar probeer het. Met verwijten schiet je in elk geval niks op, ook al heb je gelijk.

geen persoonlijke afwijzing

Ik denk ook hoe meer je aan je puber trekt, of laat zien hoe zwaar je het wel niet hebt, hoe meer afstand er komt. Het kind is er niet om het verdriet van de ouder op te lossen. Klagen en steun zoeken moet je alleen doen, of bij je eigen vrienden, je partner, of hier op het forum.
Gewoon: jammer en kijk of er nog wat is om elkaar wel te kunnen zien. Niet als een persoonlijke afwijzing zien, je kind is niet bezig met jouw gevoelens.

praten

Eens met Bromvlieg.

Praat vooral met je kinderen over dingen die hen bezighouden ALS je bij ze bent, al is het maar kort.

Ik heb een kind dat niet graag en niet veel praat. Maar als we praten over iets wat haar bezighoudt, dan kan ze wel enthousiaster worden en meer praten.

Dat verstevigt de band. En maakt dat ze graag vaker tijd met je willen doorbrengen.

En het is natuurlijk belangrijk dat ze het gevoel krijgen dat ze altijd bij je terecht kunnen. No matter what.

overigens

Hoeft iemand heus niet de hele tijd te lopen klagen om het tóch nog teveel te laten zijn. Gewoon wat losse mededelingen kunnen al genoeg zijn.
Zo heeft mijn moeder een keer mijn verjaardag eens ontzettend verpest door mee te delen wat ze niet kon doen doordat die &*^&@% niet wilde betalen. Ja en? Wat moet je daarmee als begin twintiger? (Het ging trouwens om luxe, geen eerste levensbehoefte.) Waarschijnlijk dacht ze dat ze heel kalm en rationeel iets vertelde, maar het punt was: met conflicten tussen mijn vader en jou moet je mij helemaal niet lastig vallen.
Ze deed het te vaak en mede daardoor is de band verpest. Hoe zwaar ze het wel niet had wekte op het laatst alleen nog maar irritatie bij me op. Ook al was het misschien echt zwaar.

Luchtig contact

Pubers kunnen nauwelijks meeleven met ouders. Van hun hoef je geen begrip te verwachten. Probeer een puber te verleiden tot een klein uitstapje: koffie drinken omdat je 'toevallig' ook net in de stad was. Tijdens dat uitstapje zit je dochter of zoon verveeld te what'sappen. Maar er is iets van een luchtig contact. En dat is al heel wat op die leeftijd. Meer hoef je niet te verwachten.

reactie

Beetje laat, maar ik wilde toch nog een reactie geven. Ik heb alle tips en adviezen en ervaringen op me in laten werken. Er stonden vele nuttige en verhelderende zaken bij. Niet alles past, maar dat komt ook doordat er nog veel meer speelt. Maar dat hoort bij n forum.

Ik wilde wel nog reageren op de tip of ik ze niet bij vader op kon zoeken, of zeggen dat ik toevallig bij ze in de buurt was. Nee, ik mag niet bij vader's huis komen, en ook niet naar binnen. Dat komt ook omdat vader niet wil dat ik zie dat hij eigenlijk niet voor de kinderen zorgt maar oma. En de kinderen mogen niet zeggen waar vader is. Dat zeggen ze ook ' we mogen niet zeggen waar papa is'.
Ze zijn heel bescheiden, die puvers van me. Ze weten goed dat geld soms lastig is, omdat ik t niet heb. Gelukkig ziet mijn vriend dat en af en toe krijg ik wat toegestopt om met ze te gaan doen. Of we gaan samen wat doen, zoals naar een foodtruck-festival. Dat hebben we laatst ook gedaan, en vonden ze leuk.

Ik heb wel een heel goed gesprek gehad met mijn oudste dochter die vooral te lijden heeft onder de situatie. Wat blijkt; wat ze ook doet, of vader wordt boos, of ik verdrietig. Ze is bang voor vaders boze buien, en agressief gedrag. Dus als ik iets voorstel dan durft ze eigenlijk niet te antwoorden. Ook omdat niet duidelijk is wanneer vader boos wordt en wanneer niet. En Ja tegen vader is Nee tegen moeder, en moeder verdrietig wil ze ook niet. Ze kreeg t idee dat ze geen eigen keuzes mocht maken in t leven. Ik heb direct gezegd dat ze alles moet doen in t leven wat ZIJ wil. Het is HAAR leven. Ik vind t alleen leuk om de kinderen af toe te zien. Ik heb ook uitgesproken dat ik niet verdrietig ben om haar keuzes, maar dat de situatie zo is dat ik ze nou eenmaal weinig zie. Dat ze niet denken dat ik ze niet wil zien. Mijn oudtste dochter gaat nu met een psycholoog praten over hoe ze eigen keuzes in t leven kan maken.

Ik heb in t begin van het huiselijk geweld en de scheiding nooit mijn verdriet aan de kinderen laten zien. Tot mijn oudste dochter zei ' papa is wel verdrietig om de scheiding en jij niet, dat doet me pijn' . Hierdoor ben ik juist af en toe wel gaan praten over wat het me doet. Misschien dacht ze dat ze dat wilde, maar nu ze t verdriet hoort en ziet, bedenkt ze zich beseft dat ze t niet wil weten. Vond ik wel een eye opener.

Wat me wel zorgen baarde is over t feit dat mijn dochter zich zorgen maakt over het financiele stuk vd echtscheiding. Ze is bang dat er nog veel ergere dingen gaan gebeuren. Ik heb ook gevraagd wat ze dan denkt, of waar ze aan denkt. Dat kon ze niet zeggen. Ik wacht al een half jaar voor de rechtbank eindelijk uitspraak doet in onze zaak. Inhoudelijk heb ik niets verteld over de zaak tegen mijn kinderen. Maar ik weet niet of mijn ex dat wel heeft gedaan.

De lucht is geklaard, er is ruimte om het te bespreken. Dat vind ik al n hele winst.

psycholoog

"Mijn oudtste dochter gaat nu met een psycholoog praten over hoe ze eigen keuzes in t leven kan maken."

Vindt je ex dat wel goed?

Wel goed dat je je dochter duidelijk hebt gemaakt dat ze meer haar eigen keuzes moet gaan maken. Moeilijk hoor voor jouw kinderen in deze situatie.

Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad.

En je hoeft natuurlijk niet per de in het huis van je ex te komen.

Ze oppikken om een van de andere suggesties voor bij hen in de buurt te gaan doen, zoals picknicken, is ook goed. Het gaat om je aanpassen aan hun puberwensen en zo veel mogelijk gelegenheden zoeken km contact met ze te hebben, al is het maar kort.

Afspraken

Bij ouderschapsbemiddeling wordt ook altijd gezegd dat je eerst als ouders over afspraken gesproken moet hebben, waarna beide ouders afzonderlijk aan het kind kunnen melden dat zij erachter staan. Het zelf laten regelen van bepaalde zaken kan pas op het moment dat je als ouders weet dat je beide het kind tijd met de andere ouder gunt.

Mijn dochter weet dat ze van mij altijd naar haar vader mag, met hem mag bellen/appen/mailen wat dan ook. Dit is andersom nog weleens moeilijk, maar gaat gelukkig steeds beter. Ik heb het vorige keer aan dochter gevraagd (onze band is echt goed), ze gaf aan dat zij van mij nooit het gevoel heeft gehad niet haar van haar vader te mogen houden of te moeten kiezen tussen ons.

Wat betreft het tonen van verdriet. Je kunt heel goed aangeven dat je verdrietig bent over de scheiding, zonder in details te treden. Jullie kinderen kunnen en hoeven ook niets met jullie conflicten. Wat zij nodig hebben is dat jullie beide hen de tijd met de andere ouder gunnen.

Laat regelmatig wat van je horen. Laat hun weten dat je van ze houdt. Houdt het contact luchtig en gezellig. Zorg dat je jullie band versterkt. Is dochter veel bezig met appen, zorg dan dat jij ook appt.

t gaat om de afwijzing

Ik heb ook heel vaak eerst aan de vader gevraagd of t goed was, en dan zei hij dat de kinderen niet wilden. Of vader vond t wel goed en dan zeiden de kinderen dat ze niet willen. Die afwijzing vind ik heel moeilijk. En die lijkt voort te komen uit t feit dat mijn kinderen moeten kiezen tussen een boze vader of hun moeder verdriet doen. Dat bleek wel uit t gesprek laatst.
Morgen gaan we een dagje weg waar ze heel blij mee zijn (naar de engelse boekhandel in Amsterdam). Probeer ook gewoon meer te praten over de huis tuin en keuke dingen die hier plaats vinden. Zoals een bank van pallets die ik met mijn broer (hun oom) in elkaar ga timmeren vanmiddag. En dat als t droog is de zelf gemaakte kussens er op kunnen als ze vanavond komen.
Ik zie nog regelmatig dat mijn ex er genoegen in schept om te zien dat mijn kinderen mij niet willen zien. Dat is mijn verdiende loon vind hij...ik moet gestraft worden voor t feit dat ik aangifte heb gedaan voor het huiselijk geweld. Dat vind ik lastig.....
Appen doe ik veel, maar ik krijg heel vaak geen reactie terug. Terwijl ik weet dat de kinderen als ze bij mij zijn heel veel berichtjes sturen aan vader en vader stuurt ook veel berichtjes aan ze....ook dat vind ik moeilijk.
Spontaan bij ze langs gaan is zowieso een dik uur rijden en als ik dan bij ze voor de deur sta, en ze gaan niet mee? Wat dan? Oma zorgt bijna de hele week voor ze, en daar heb ik geen contact mee (zie vorige berichtjes). Mijn kinderen voelen dat er geen ruimte is om tegen oma te zeggen dat hun moeder voor de deur staat en ze dus even weg zijn. Maar t feit dat oma er is, moet voor mij geheim blijven. Snappie?

Verder gaan

Je kunt dat huiselijk geweld niet tot in lengte van jaren je relatie met je ex laten beïnvloeden. Je kinderen houden van hun vader, ook al zien ze waarschijnlijk dat hij net als jij niet perfect is. En ze houden van hun oma die al jarenlang voornamelijk voor hen zorgt. Voor jou resteren de kruimels. Dat is niet fijn, maar het is het gevolg van hoe alles is gelopen en beslissingen die jij hebt genomen. Dat kun je je ex niet kwalijk blijven nemen, want dan raak je (nog meer) verzuurd.
Beter nu meeveren en het contact met je kinderen nemen zoals het komt. Zoals ik het zie zijn ze vooral bezig met alle volwassenen in hun leven tevreden te houden. Dat ze dan degenen die het meest voor hen zorgen het meest de hand boven het hoofd houden is alleen maar logisch. Maar heel sneu dat het zo moet.