Kinderen vragen constant naar hun moeder

Die irritatie snap ik, maar toch is die niet terecht

Wat jij beschrijft, is dat de kinderen onzeker zijn over wanneer ze waar zijn. En dat uiten ze door telkens vragen te stellen. Het zijn kinderen.
Het is best lastig voor kinderen om telkens op een andere plek te wonen. En zodra afgeweken wordt van het patroon, zoals vakanties, wordt het nog lastiger. Ze hebben geen grip meer.
De taak van de ouders (van beide kanten) is om ze hiermee te helpen. En daarom is de irritatie niet terecht. Deze kinderen hebben last van de situatie ook al doet iedereen zijn best om het zo goed mogelijk te laten verlopen. En jullie zullen een manier moeten verzinnen om ze hiermee te helpen.
Is er al een planning die zichtbaar is voor de kinderen, bijvoorbeeld een planbord zodat ze zien waar ze wanneer zijn?
Wat doet je partner op de derde dag? Die kan ook vooraf praten met de oudste over hoe het gaat en zo. Praten de ex-en onderling hier ook over? Hier valt van beide kanten vast veel te leren.
En ook als er van alles geregeld is. Het kan nog steeds moeilijk blijven voor deze kinderen om zo vaak van plek te wisselen. Ook al maak je ze het zo makkelijk mogelijk, het kan pijn blijven doen. Aan de ouders en stiefouders de schone taak om deze kinderen te helpen. Voor de kinderen is het lastiger dan voor de (stief)ouders. Die kinderen hebben het probleem niet veroorzaakt en zijn ook niet in staat om het zelfstandig op te lossen.

en na 5 min.

is er niets meer aan de hand... En, waar maak jij je druk over dan? Kun je altijd zo weinig hebben van kinderen. Heb je zelf kinderen?

Wat betreft vragen stellen. Tja, dat is best logisch. Ze zijn het meest gewend aan hun moeder.
Ik zou inderdaad een planbord o.i.d. maken over wanneer ze waar zijn. Misschien handig om daarop ook vaste afspraken te noteren wanneer mama gebeld mag worden als ze dat doen.
Doen jullie wel een beetje je best om te zorgen dat de kinderen het naar hun zin hebben als ze er zijn? Of zijn jullie eigenlijk in het dagelijks leven niet zo ingesteld op de kinderen en komen ze er gewoon bij? Misschien dat het dan ook kan helpen om wat afspraken te maken over de indeling van de dag. Zo van dan en dan gaan we iets leuks doen, op andere tijden moeten jullie je zelf vermaken e.d.
Succes!

niet alleen bij gescheiden ouders

Mijn man is heel vaak voor werk in het buitenland, tussen 2 dagen en een week meestal. Als hij er niet is, krijg ik ook die vragen van mijn 3 kinderen tussen de 10 en 6. Wanneer is papa terug, hoeveel nachtjes slapen? En van mijn jongste als ik nee zeg een uitbarsting met "ik wil papa, en papa is veel liever"

En dat beaam ik dan, en zeg dat ik snap dat ze hem mist, en nog zoveel nachtjes slapen en dan komt hij weer terug (en dan precies zijn of het 's ochtends of 's avonds is). En dan is de crisis weer over.

Vreemde vraag

'Doen jullie wel een beetje je best om te zorgen dat de kinderen het naar hun zin hebben als ze er zijn?' Daar kun je heel druk mee zijn, het de kinderen naar de zin maken. Moet je niet doen. Natuurlijk wel de gewone aandacht en zorg aan ze besteden, maar als ze sommige dingen in een bepaalde fase van hun leven moeilijk vinden, terwijl die niet oplosbaar zijn, dan help je ze daar doorheen door ze gerust te stellen. Zoals DC doet. en vertrouwen uitstralen, dat je begrijpt dat ze het zegt, dat je er vertrouwen in hebt dat het goed komt, ondertussen vooral niet zenuwachtig of geïrriteerd raken, want dan voelt het kind dat er iets niet pluis is en daar raakt het kind meer van slag van.
Mijn kind huilde tranen met tuiten, echt heel verdrietig, als ze in de trein zat met haar broertjes om naar pappa te gaan. Kan ze zich nu niet meer voorstellen.
Gewoon blijven doen wat je altijd doet. Niet alles oriënteren op het kind, maar het kind laten meedraaien in je leven en in je huishouden. Het kind zelf een weg laten vinden.

Tsjor