kinderen accepteren elkaar niet in samengesteld gezin

Bespreken en stapje terug

Gelukkig gaat het bij ons veel beter, dus ik herken het niet. Maar ik vind dat alle kinderen moeten leren dat je niemand mag buitensluiten, dus dat soort briefjes op een kamerdeur, daar zou vader zijn dochter toch wel op moeten aanspreken. Dat kun je gewoon niet maken, tegen niemand. Het valt onder pesten.
Tegelijkertijd kun jij je dochter uitleggen dat het misschien wel waar is dat jouw vriend met haar stoeit, maar dat dat heel pijnlijk kan zijn voor het kind dat haar vader waarschijnlijk veel minder ziet. Dus dat ze dat soort dingen beter voor zich kan houden.

Even uitzoomend denk ik dat jullie misschien te snel willen. Is het haalbaar dat jullie bijvoorbeeld maar de helft van die weekenden met zijn zessen doorbrengen? Op die manier hebben de kinderen hun eigen ouder wat vaker voor zichzelf. Dat is erg belangrijk, vooral voor ouders en kinderen die een weekendregeling hebben. Dat mogen we als gescheiden ouders met bonuskinderen niet vergeten.

niet doen

Jullie hebben gekozen voor een relatie, de kinderen niet. Houdt ze dus gewoon voorlopig uit elkaar i.p.v. ze te dwingen samen te leven.

Eens met Niki73

Het lijkt mij zinvol om een stapje terug te doen. Waarschijnlijk zijn de kinderen gewoon nog niet zo ver.
Natuurlijk moeten beide kinderen er over worden aangesproken. Het is een mooi leermoment op het gebied van sociale vaardigheden. Vragen als: "hoe zou jij het vinden als..." doen kinderen vaak beseffen dat ze niet zo aardig bezig zijn.

Geef daarnaast ook de ruimte aan de kinderen om te genieten van de tijd bij vader/moeder zonder de stiefkant. Mijn vriend en ik zorgen heel bewust dat er dagen zijn dat ik er samen met dochter gewoon niet ben. Daarnaast dat hij ook volop de mogelijkheid heeft om 1-op-1 tijd te hebben met een van zijn kinderen. Ze zijn er maar 2 van 14 dagen dus dat is in mijn ogen al heel erg weinig.

Probeer je in te leven in de kinderen. Zeker als je als kind in een situatie gedwongen wordt dat je jouw vader nog maar heel weinig mag zien. Persoonlijk zou ik dat verschrikkelijk hebben gevonden. Als die weinige tijd dan ook nog je vader moet delen met 2 andere kinderen en een andere vrouw pffff. Dat is niet niks.

De tijd die jullie dan wel met z'n 6-en zijn zou ik besteden in activiteit. Samen naar het bos, naar de kinderboerderij, strand enzovoort. Maar ook samen schilderen, knutselen, eten maken (kleine hapjes bijvoorbeeld). Kijk naar dingen die je samen kunt doen die iedereen leuk vind. De kinderen krijgen dan de mogelijkheid om elkaar op een andere manier te zien.

v@@s heeft wel gelijk

Ik had het, zonder bijbedoelingen of negativiteit, precies zo willen zeggen.

Kort door de bocht?

Nee, dat vind ik V@@s niet. Lekker duidelijk, dat wel.

Later gaf je meer informatie, dus ik check even. Gaat het om één weekend in de twee weken, waarin dan ook nog geldt: één nacht en één dag zonder sport en dergelijke? Dat is de tijd die jullie met z'n zessen doorbrengen? Dan zou ik je twee tips willen geven: 1) mooi wat Paddington zegt, ga iets leuks DOEN met z'n allen (eventueel kun je steeds iemand anders bij toerbeurt iets laten kiezen uit opties die ook reëel zijn. En 2) dwing kinderen die 'tot elkaar veroordeeld zijn' (ja, dat zijn ze) NOOIT tot samen spelen (als je gewoon thuis tijd doorbrengt). Briefjes met nare boodschappen mogen niet, dat kun je algemeen bespreken, maar die briefjes zul je sneller krijgen als er een verplichting tot 'samen' is. Waarom? Zeker nu het één nacht en één dag per twee weken lijken te zijn: geef de kinderen vrijheid én leuke activiteiten samen, dan heb je kans dat deze tijd veel harmonieuzer verloopt.

Meer overdenkingen

En toch, misschien zijn die ene dag en nacht nu nog te veel. Denk er toch eens over na, MOET dat altijd met zijn zessen? Wie is vragende partij? Is er ook nog genoeg ruimte om in een weekend bij een vriendinnetje of bij opa en oma te logeren?

Speelt er misschien ook nog iets dat zijn dochter of jouw dochter haar kamer dan moet delen en zich daar niet lekker bij voelt? Mijn bonusdochter heeft dat namelijk heel sterk, dus hebben we een andere oplossing gezocht: we leggen een luchtbed in andere kamer.
Of vindt zijn dochter het moeilijk om haar vader te delen, is ze bewust of onbewust bang dat ze hem kwijtraakt? Dan is het aan hem om in zo'n weekend toch regelmatig even kort 1-op-1-contact met zijn oudste te regelen.

Wij zien het inderdaad ook zo dat de kinderen niet voor elkaar gekozen hebben. Ze komen uit andere gezinnen. De ex van mijn vriend en ik kunnen heel goed door een deur, maar we staan wel totaal verschillend in het leven. Dat merk je natuurlijk ook bij de kinderen. Het gaat gelukkig behoorlijk goed, maar het botst ook wel eens. Maar ja, dat heb je in niet-samengestelde gezinnen ook wel eens. Het is ook wel goed om te leren omgaan met conflicten en mensen die er een andere mening op na houden. Het moet alleen niet ontaarden in pesten en buitensluiten. Daar ligt voor jullie als ouders een schone taak.

En mam07

Niemand zegt dat je iets "moet". Het zijn allemaal maar suggesties die je kunt volgen of naast je neer kunt leggen, of die je gewoon aan het denken zetten, of niet. Relax!

maar

vinden jullie het ook zo raar als volle brussen dit doen? Dus ga je iets doen aan dat soort briefjes?

Grenzen

Ik zou de kinderen niet dwingen samen te spelen. Anderzijds pesten en dergelijke mag natuurlijk niet.
Dit soort dingen komen in volle gezinnen ook wel voor. Mijn kinderen kunnen soms ook heel vervelend naar elkaar toe zijn.
Maar het is toch anders. Ik ken al mijn kinderen heel goed en ik weet hoe de interactie tussen hen is. Ik kan dus veel makkelijker bijsturen en ik zie veel eerder waar de problemen zitten en wat ik daar aan kan doen. Ze zijn samen opgegroeid en hebben dus een geschiedenis samen.
En dat is lastiger bij een samengesteld gezin (denk ik)
Ik vergelijk het een beetje met toen onze pleegzoon bij ons kwam wonen. Dat is heel erg aftasten in het begin, de verhouding tussen de kinderen, wanneer je moet ingrijpen en wanneer niet. Maar omdat de kinderen fulltime samen waren en zijn krijg je vlugger inzicht in de situatie.

Met een samengesteld gezin is dat moeilijker omdat de verhoudingen regelmatig veranderen en er ook andere loyaliteiten meespelen. De verhoudingen liggen vaak sowieso moeilijker.

Dat heeft vooral heel veel tijd en heel veel ruimte nodig.
Ik zou de kinderen vaker scheiden, zorgen voor meer positieve interacties (samen wat leuks doen) en verder duidelijk zijn over de regels (pesten mag niet, samenspelen hoeft niet) en iedereen zijn eigen ruimte gunnen (kamers, eigen hoekje, eigen spullen).

sommige mensen liggen elkaar natuurlijk niet qua karakter. Ze zullen misschien nooit goeie vriendinnen worden. Ik heb een poosje een kennis gehad met een zoon uit een eerder huwelijk. Wij hadden verder geen relatie (al was er wel aantrekkingskracht) maar we trokken wel eens samen op. Ik vond dat heel vermoeiend want zijn zoon en mijn zoon hadden niks gemeen en mijn dochter en zijn zoon lagen elkaar absoluut niet. Dus we zaten met twee jongens die elkaar echt niks te zeggen hadden (ruzie hadden ze ook niet) en mijn dochter en zijn zoon die ook gewoon niet aardig waren tegen elkaar. Dat liep gewoon echt niet lekker. Daar is die vriendschap ook grotendeels op stuk gelopen. En ik denk ook zeker dat dit een hele belangrijke reden was waarom we niet gekeken hebben of we meer wilden. Ik vond het echt vermoeiend om een dagje met de kinderen op te trekken. En ik vermoed dat de kinderen ook het idee hadden dat wij elkaar leuk vonden en dat ze dat absoluut niet wilden dus dat ze daarom ook een antipathie tegen elkaar ontwikkelden. Zijn zoon wilde vooral graag dat zijn ouders weer samen kwamen. Maar goed er speelde dus van alles mee.

Wat meer afstand

Ik zou heel wat stappen terug doen. Niet meer logeren in de weekenden dat de kinderen er zijn. En dan heel rustig weer opbouwen door in zo'n weekend samen wat te gaan doen. Iets kleins zodat jullie ook weer weg kunnen als het niet lekker loopt.
Maar houd ook weekenden met de kinderen alleen.

Serieus nemen

Wat vervelend dat dit stroef verloopt. Het komt vaker voor en heeft er mee te maken dat de kinderen in meerdere systemen leven en dat kan knap lastig en ook verwarrend zijn.

Het gedrag wat je nu ziet kunnen symptomen zijn dat de kinderen ergens mee zitten. Aan de andere kant, je kunt soms gewoon met iemand helemaal geen klik hebben, dat iemand in je allergie zit. Je kunt dan niet dwingen dat ze elkaar leuk vinden. Zelfs echte broers en zussen kunnen dat hebben.

Natuurlijk is het niet leuk als iemand briefjes opplakt en buitensluit en de ander roept hoe leuk zij wel niet met jouw papa stoeit en toch zou ik hier niet teveel nadruk op dit gedrag leggen. Probeer te achterhalen waar dit gedrag vandaag komt.

Ik heb geen idee hoe jullie gespreksvaardigheden zijn, maar wat je in deze situatie kan doen is dat jullie 1 op 1 met die meiden gaan praten. Gewoon vragen stellen, zonder oordeel.

Hoe vind je het eigenlijk dat we zo samen zijn in het weekend? En dan vraag je daar op verder (luisteren, samenvatten, doorvragen). En alles wat ze zegt is ok. Jij vindt er niets van. Je bent begripvol en luistert. Je kunt zeggen: Lastig hé? of zoiets. En blijf LSD gebruiken totdat je bij de kern van het probleem komt.

Erken dat ze zich zo mag voelen, neem haar serieus, ongeacht wat jij als ouder ervan vindt. Een kind heeft recht op haar eigen gevoel. (Dit weg willen halen of ontkennen, maakt dat je kind zich niet gehoord of serieus genomen voelt en daar ga je dan in de pubertijd maximaal last van krijgen want dan vertelt ze je helemaal niks meer.)

Als de kern van het probleem duidelijk is dan kun je haar vragen wat zij nodig heeft of een idee heeft wat kan helpen.

Als je dit allemaal gedaan hebt en je voelt aan dat ze zich gehoord voelt, dan zou je verder kunnen praten over het gedrag. Je kunt dat ook op een ander moment doen, gewoon als je samen even op bed ligt te kletsen. Dat zijn de mooiste momenten om dingen te bespreken.

Wij doen dit al jaren met al onze meiden en het werkt super goed want dat maakt dat alles gezegd mag worden en bespreekbaar is.

Als het dan allemaal iets soepeler loopt dan kun je ook aan het einde van een dag of weekend samen tijdens het eten een vragenrondje doen. Wat vond je leuk dit weekend en wat vond je lastig. Als je dit proces als ouders goed begeleid, je ervoor zorgt dat de kinderen elkaar serieus nemen, dan draagt dat ook bij.

Belangrijk is om je goed bewust te zijn dat jullie als partners voor elkaar gekozen hebben, de kinderen hebben geen keus gehad. Niet in de scheiding en niet in de, voor hun, nieuwe relatie. Geef het tijd, ruimte en laat los dat het leuk moet zijn. Dat is in een 'normaal' gezin ook niet zo. Het mag schuren, het mag botsen zolang jullie als ouders maar luisteren naar de kinderen, ook al kun je het niet altijd oplossen.

Succes.

Flow

Mooie uitleg Flow, dat wilde ik gewoon even zeggen ;-)

Moeilijk

Het is gewoon moeilijk, klaar.!
Gelukkig bij ons minder lastig gegaan maar dat botst ook regelmatig. Maar inderdaad binnen een traditioneel gezin botst het ook.

Bij ons mag er ook niet gepest worden maar samen spelen is niet verplicht. Wij hebben het geluk dat onze opvoedstijl hetzelfde is misschien is dat bij jullie niet zo?

En wat iedereen zegt klopt wel, jullie kiezen voor elkaar en zijn gescheiden van de andere ouder. Vaak hebben de kinderen er heel lang verdriet van en zien graag nog steeds de ouders weer samen komen.

Bij ons zei mijn oudste bonus dochter na 3 jaar nog dat ze graag papa en mama weer samen wenste in huis. Het was voor mij even slikken maar wel haar wens... Totaal ontroerd toen ze wel ook zei dat mama niet bij ons in bed kon slapen want dat was van papa en mij, ik mag er dus bij blijven hahaha.

Kinderen hebben het gewoon moeilijk in samen gestelde gezinnen, en het duurt 4 tot 7 jaar geloof ik tot het aan elkaar gewend is.

Heel veel sterkte!

lang idd

Onze dochter van 12, die niet eens bewust heeft meegemaakt dat we samen hebben gewoond zou het liefst zien dat we met z'n allen in 1 huis gaan wonen.
Wij zijn 11 bijna 12 jaar verder.

Je moet als moeder altijd je kind beschermen. Je wilt dit toch niet voor je kind. Ik zou als ik jou was je nieuwe vriend keihard voor de keus stellen dit op zeer korte termijn op te lossen en anders apart gaan wonen met je kind. Dit is heel erg beschadigend voor je kind. Ooit heb ik samengewoond met een man en de kinderen daarvan deden ook niet leuk tegen mijn kind. Flauwe grapjes, nadoen, jaloezie. Ik had het eerst niet doro maar hoe slecht voor het kind. Voelde me toen ook extreem schuldig dat k met de vader uit elkaar was gegaan. Ja, daar waren bepaalde dingen niet leuk, maar dit soort dingen wil je daar absoluut niet voor terug.......weggaan dus zou ik zeggen.Jij bent de moeder en je kind staat op nummer een.