Kind wil vaker naar vader

Sla je er niet eentje over?

"Ik heb haar nu gezegd dat ze het zelf met haar vader moet bespreken, maar vraag me af of ik de verantwoordelijkheid dan niet teveel bij haar leg. Het alternatief is dat ik alvast een excuus voor hem verzin."

Volgens mij sla je nog een mogelijkheid over, namelijk dit rechtstreeks aan vader voorleggen. Je weet niet of hij nee zegt, hij heeft de kans nog niet gehad om ja te zeggen.

Ik zou daar beginnen. Als hij nee zegt, dan bedenken wat je volgende stap wordt.

Groeten,

Temet

Zo zou ik het doen

Zoals je het nu opschrijft, zou ik het ongeveer naar haar vader communiceren: "Dochter wil graag vaker bij jou zijn. Ik zou dat wel goed vinden maar heb gezegd dat ze het met jou moet bespreken. Dus de volgende keer kun je deze vraag verwachten. Als jij het ook ziet zitten, moeten we misschien eens om de tafel gaan zitten om de details te bespreken." Punt.

Temet

Dat lijkt/is misschien wel zo. Ik denk echter wel te kunnen inschatten hoe hij reageert, maar wellicht verrast hij me.

Opwelling

Ik zou eerst even afwachten of het een opwelling is. Zo'n overgang van vader naar moeder is een verandering waar een kind gevoelens bij heeft die ook weer afzakken en wat alleen een manier van spreken is maar dat in de realiteit niet concreet betekent dat ze echt andere afspraken wil maken. Andersom kan het net zo goed zijn dat ze geen zin heeft om naar vader te gaan omdat ze wil blijven waar ze is, of ze mist jou en haar kamer als ze bij haar vader aangekomen is.
Straks tuig je al die verhalen op met afspraken en dan wil je dochter niet meer. Vraag het nog eens over een paar dagen.

nou inderdaad

AnneJ heeft volgens mij helemaal gelijk. Sommige kinderen hebben ook gewoon een grote hekel aan verplaatsingen en reageren daar altijd verdrietig of chagrijnig op.

Dus eerst afwachten en daarna pas zo nodig met vader bespreken.

Groeten,

Temet

Zelf bespreken

Natuurlijk is het goed als jullie kind het ook een keer tegen haar vader zegt, maar verder denk ik dat je het toch echt met hem bespreekbaar moet maken.

Wel zelf

Ze is 10 jaar, dus ik vind het wel slim dat je het haar eerst zelf laat bespreken. Daarmee leg je niet de hele verantwoordelijkheid bij haar neer, alleen de verantwoordelijkheid over één aspect, namelijk dat ze zelf haar 'wensen' en gedachtes kenbaar moet leren maken. Uiteindelijk zal de beslissing toch genomen moeten worden door de volwassenen, die zijn daarvoor verantwoordelijk. Je dochter krijgt die verantwoordelijkheid voor de beslissing niet op haar schouders omdat ze haar wensen kenbaar maakt.
Er zit wel een negatieve bijsmaak aan de manier waarop jet het vertelt: 'Het alternatief is dat ik alvast een excuus voor hem verzin, maar ik vind eigenlijk dat hij zelf het gesprek aan mag met haar.' Alsof je eigenlijk wil zeggen: laat hem zelf maar eens zijn redenen uitleggen waarom hij dat niet wil. Dat vind ik een negatieve bijsmaak. Alsof je over het hoofd van je kind in feite hem een rotte appel wil toeschuiven: knap dat maar lekker zelf eens op. Het gaat niet om hem, het gaat om je kind.
De gedachte dat je voor je ex alvast zou willen gaan beslissen door een excuus te verzinnen vind ik ook erg denigrerend. Je zegt daarmee in feite: hij zal wel niet willen en dat om een stomme reden, dus ik ga mijn dochter vast tegen hem beschermen en verzin alvast een andere reden.
Jullie hebben indertijd afspraken gemaakt en daar heeft ex zich blijkbaar aan gehouden. Hij heeft zijn leven daarop ingesteld en het zou best kunnen zijn dat hij zijn leven niet zomaar overhoop wil of kan halen. Overigens: als hij om 7.45 uur de deur uit moet, dan zou je dochter even alleen zijn, maar dat kan nooit lang zijn, voordat ze naar school gaat. Een 10-jarige zou dat wel aan moeten kunnen. Er is dus op voorhand geen enkele reden om een eventuele afwijzing van ex van het verzoek van zijn dochter negatief te beoordelen: zij stelt een vraag, die vraag kan met 'ja' en met 'nee' worden beantwoord. En je ex is vrij om zijn antwoord daarin te kiezen.
Het is wel nu al van belang, dat je je dochter duidelijk maakt dat jij het goed vindt, zodat ze geen vreemde schuldgevoelens krijgt of onverklaarbare spanningen op haar nek krijgt.
Stel je nu eens voor dat ex negatief reageert, dan hoef je geen enkele mening te hebben over zijn motieven, maar je mag je dochter natuurlijk wel opvangen en begeleiden: hoe ga ik daarmee om als iets wat ik graag wil niet doorgaat. Zo'n teleurstelling zal ze moeten leren verwerken. En eventueel alternatieven verzinnen, samen met haar. Mischien kan ze vaker het hondje uitlaten bijvoorbeeld.
Stel dat je ex positief reageert, dan zullen jullie samen om tafel moeten gaan zitten om daar afspraken over te maken, zeker als er ook sprake is van het betalen van kinderalimentatie.

Tsjor