U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Kind natuurlijk op nr 1, maar hoe om te gaan je met je eigen pijn?
Hallo mede (gescheiden) ouders,
Ik ben een single moeder (44) van een zoontje (bijna 5). Vorig jaar is na veel ellende (extreem veel vreemd gaan van mijn ex, geen spijt daarover en nog veel andere respectloosheid en toestanden) en een lange pijnlijke nasleep de relatie van 5 jaar gestrand...
Het gaat nu welliswaar veel beter met me, want vorig jaar ben ik er fysiek bijna aan onder door gegaan en was ik alleen nog maar dáár mee bezig.
Nu eet ik weer normaal en kan weer lachen en praten en denken over gewone dagelijkse dingen. Ik zou dus niet meer terug willen naar toen.
Maar.... ik heb er toch nog steeds zó veel moeite mee, op diverse, ándere manieren. Geen opluchting dat ik er van af ben...
Met name dat ik ons als gezin, met mij als onderdeel daarvan, zo mis! Ook al was onze relatie slecht. De gelukkigste momenten van mijn leven waren de vredige momenten met zijn drieën. Een wandeling op een zonnige herfstzondag door het bos, daarna samen koken met een glas rode wijn en en onze zoon om ons heen spelend... (sorry, even melancholisch, maar wellicht herkenbaar?)
Daarnaast: het is een soort taboe of iig not done om te zeggen dat jijzelf vreselijke moeite met een dergelijke situatie hebt, omdat het belang van je kind bovenaan moet staan (wat het sowieso ook wel staat).
Herkenbaar ws, er wordt zo vaak gezegd/geschreven: "Wat jij vindt of voelt is nu even niet van belang: het gaat om het welzijn en geluk van jullie kind!"
Maar, ik kan mijn eigen gevoelens, verdriet en onzekerheid over toen, nu en later gewoon niet negeren.
Ik vroeg mij af of hoe anderen dat hebben en hoe jullie daar over denken.
Persoonlijk loop ik aan tegen:
- met stip op 1: de pijn van mijn kind zo vaak moeten missen. Hij is 3 à 4 dagen per week niet bij mij. Voor mij als moeder echt geen doen soms! Heb mijn hele leven kinderen gewild en gelukkig op mijn 39e eindelijk gelukt en nu moet ik hem zo vaak missen!
- het over het algemeen slechte contact met mijn ex. Normaal en goed praten met hem gaat niet. Hij loopt weg, hangt op, praat er door heen of draait alles om naar iets negatiefs. Ook vertelt hij niets over de dagen dat onze zoon bij hem is.
- dat ik door alle gebeurtenissen zo verandert ben van binnen: ik heb het gevoel dat ik al m'n onbevangenheid en prettige naïviteit kwijt ben en niets meer kan voelen voor iemand. Het is allemaal zo anders dan vroeger. Sommigen die zoiets nooit hebben gemaakt zeggen: "Joh, ga lekker daten, voor je het weet heb je weer een leuke man!" Maar zo werkt het dus niet. gevoelsmatig niet en in de praktijk ook niet. Daarnaast zie ik alleen nog maar vreemdgaande mannen om me heen en verlaten en bedrogen vriendinnen... heel ontluisterend.
- alles komt op mij neer: Opvoeden, alles regelen, financiën, leuke dagindeling verzinnen, omgaan met het de emotionele kant van gescheiden zijn etc
- omgaan met het feit dat mijn ex eind 2013 een nieuwe vriendin heeft die ook al bij hem woont met haar dochter. Het is maar een huis, maar het is een huis waar ik in 2012 mijn ziel en zaligheid heb gestopt, helemaal heb ontworpen en wat ook nog eens op een hele mooie plek staat. Ik woon nu in een flat. Ik vind het (heel) moeilijk dat zij nu een gezin zijn met mijn zoon in dit huis! En ik dan hier alleen ben. Dat hij zo makkelijk door kan (hij is immers niet gekwetst en het interesseert hem ook niet dat ik dat wel ben) en ook nog eens een nieuw gezin in dat mooie huis op de koop toe krijgt. Alsof er niets gebeurt is. Het voelt zo oneerlijk.
De tijd dat mijn zoon daar is, is ook een blinde vlek, mijn ex vertelt niet hoe het gaat. Hij heeft bv 2 dochters uit twee andere relaties die hem jaren niet willen/wilden zien omdat ze het contact met hem emotioneel niet meer aankonden (hij is heel dwingend, egoïstisch, negatief, boosaardig. Schold zijn oudste dochter bv uit voor vies vet zwijn (!!!)). Ik maak me dus wel eens zorgen of dat nu met onze zoon wél goed gaat. Uit andere bronnen hoor ik van wel, maar toch ben ik er niet 100% gerust op. Maar ik moet het ook een beetje loslaten want anders wordt je gek, ik kan ook geen camera's ophangen in dat huis...
- Ook zo'n taboe: toegeven dat het pijnlijk voelt (ook al is het goed voor hém!!) dat mijn zoon soms met veel plezier naar zijn vader en de rest van de nieuwe familie gaat... maar dat komt in mijn gevoel omdat hij zo'n kwaadaardige partner voor mij was. Dit staat echter los van onze zoon. Maar een tikkie pijnlijk is het soms wel.
En nu heeft mijn ex ook nog tegen onze zoon gezegd dat als hij blijft zeuren om mij, de nieuwe vriendin zijn nieuwe moeder wordt!!
Van die dingen...!
Waar ik gewoon erg tegenaan loop is mijn eigen verdriet over alles wat gebeurt is, de uiteengespatte toekomstdromen, een ex waar ik niet normaal mee kan communiceren, waar ik wél aan vast zit en waar ik ook nog -in stilte- boos op ben om wat er gebeurt is en hoe hij zich nog steeds gedraagt.
Hij is alleen wél de andere hele belangrijke persoon in mijn zoons leven...
Het voelt zo raar allemaal. Ik zag het allemaal zo anders voor me.
Ik vind het soms zo surrealistisch dat mij dit is overkomen. En dat het soms zo uitzichtloos voelt. Heb het gevoel dat ik vooral pech pech de boot voorgoed gemist heb.
...Ik ga naar mijn werk, ik doe elke week 1 of meerdere sociale dingen, ik doe leuke dingen met mijn zoon, maar op de een of andere manier voelt het altijd geamputeerd. Er mist iemand, waarmee ik alles van mijn zoon had willen delen, ook de minder leuke dingen, die mij ook los van ons kind het gevoel zou geven dat ik er mag zijn, die me kan liefhebben, die helpt etc.
Het vóelt alsof het nooit echt weg zal gaan. Het wordt niet minder, ánders hooguit, maar als mijn zoon weer eens is opgehaald door mijn onvriendelijke ex, kan ik daarna nog steeds heel hard huilen (wat ik dan ook wel een doe) om de hele &%#* situatie....
En ja, mijn zoon staat op 1 en zelfmedelijden mag eigenlijk niet, maar toch ben ik verdrietig. Je leeft maar 1x, en dan loopt het zo, vind het een desillusie (let wel: dit los van dat ik natuurlijk dolblij ben met mijn zoon! Alleen gunde ik hem dit ook niet, da's absoluut een groot onderdeel van mijn verdriet, mijn zorgen over hem).
Sorry voor het lange verhaal.
Ik hoop en denk ook wel dat andere gescheiden ouders die dit herkennen. Laat het me weten hoe jullie dit voelen, met name mbt die 'taboes'.
Hoe er mee om te gaan weet ik denk ik wel: accepteren, loslaten, zelf leuke dingen gaan doen etc... maar valt in de praktijk alleen niet zo mee....
Dank en liefs, Mini
te fel?
Als ik te fel uit de hoek kom met schrijven moeten jullie het even zeggen aub 
Dat kan ik onbewust wel hebben.
de manier waarop...
Zijn woorden: Je had beter in de kantlijntjes, tussen de regels moeten kijken/luisteren. Je had echt wel kunnen weten dat een scheiding in het verschiet lag! Heeft het nooit verbaal benoemd. Ik heb denk ik echt onder een steen gelegen....Is verbaal geen sterke man maar toch. Ik kreeg emmers stront over me heen. Mijn emmer was leeg. Ik ventileerde wel als ik ergens tegenaan liep.Ik vind dat je het laatste stuk samen doet. Ongeacht wie het zo voelt en voor wie de liefde op is. Staat of valt ook erg met hoe je je na huwelijk in gaat. Ik hoor al 2 jaar: Ik vaar mijn eigen koers! Dit is de nieuwe situatie, wen er maar aan! Heel naar na 27 jaar. Ik weet niet of dat stuk ooit nog goed komt.
je blijft er altijd aan denken maar.....
Het is iets waar je altijd aan blijft denken.
Je vergeet het nooit maar de pijn wordt minder. Het heeft tijd nodig en die moet je jezelf geven. Hoelang die tijd is weet niemand. Bij de een gaat het sneller dan bij een ander.
Neem er ook de tijd voor. Maar vergeet je zelf zeker niet. Blijf niet hangen in het onmogelijke.
Dat wordt mij nu ook gezegd in een andere discussie. En weet je, hoe meer ik er over nadenk hoe meer gelijk ik ze geef.
nasleep
Door de lange nare nasleep (waar ik nog inzit) heeft dat bij mij (veel) langer geduurd. Was zo niet nodig geweest. Heel krom eigenlijk. Hij wilde dit maar slaat en schopt al 2 jaar om zich. Beseft niet dat we voor altijd aan elkaar verbonden blijven als ouders. Ik word al sterker maar de pijn en het verdriet van mijn zoon (14) blijft een trigger voor me. Ik zal zeker een aandeel hebben gehad in de uiteindelijke scheiding maar heb de woorden nog nooit gehoord....
Hoe gaat het Nu?
Allen,
Ik zie dat deze berichten ondertussen 3 jaar oud zijn en ben benieuwd hoe het nu gaat?
Zelf ben ik nu 6 maanden van mijn ex af, we hebben samen 1 dochtertje van 4. Tijdens begin van onze breuk heeft mijn dochtertje ook nog een zeden zaak rondom een ander familie lid aangegeven. Hier ben ik heel anders dan mijn ex om gegaan (ik geloof het wel hij niet). Ik weet niet wat er wel of niet is gebeurd, heb er wel alles aan gedaan om mijn dochter te beschermen. Door deze reden is mijn dochter veelal bij mij geweest.
Nu hebben we net de zomervakantie verdeeld. Ik ga hier kapot aan. Misschien heel egoïstisch, maar ik wil mijn kind niet hoeven delen! Ik wil zeker dat ze contact heeft met papa, Maar ik wil haar niet missen!
Onze relatie is denk ik kapot gegaan doordat hij heel erg psychisch ziek werd en ik er niet mee kan / kon omgaan. Liefde was er wel vanuit beide kanten. Geen vreemd gaan of iets dergelijks, wel allebei een andere levensfilosofie.
Het zijn 6 heftige maanden geweest, voor mij gecontroleerd door emoties. Dit heeft voor veel extra spanningen tussen mijn ex en mij gezorgd. Wat ik wel ervaar, ik ben weer mezelf geworden en heb thuis echt rust ipv spanningen. Maar ik mis het gezin! Ik mis mijn dochter als ze er niet is en voel me schuldig dat ik mijn dochter veilige omgeving van 1 gezin, 1 huis heb gebroken.
Mijn ex zit in therapie en wilt graag beter worden. Nu zit ik met de vraag... ergens zal ik offers moeten maken. Of mijn kind missen of bepaalde dingen van mijn ex accepteren ermee leren leven en wel mijn dochter een gezin kunnen bieden (en daarmee haar ook om me heen hebben).
Er bestaat misschien kunnen we zelfs wel weer verliefd worden op elkaar?!
Zonder mijn dochter had ik dit nooit overwogen, Maar zoals gezegd, ergens zal ik iets moeten opgeven. Is kiezen uit het kwade. Zou het heel gek zijn om op basis hiervan te kijken of we toch weer een gezin kunnen vormen?
Groetjes