U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Kind geeft mij de schuld van echtscheiding na huiselijk geweld
Even een korte situatieschets; 3 1/2 jaar geleden is mijn huwelijk uit elkaar gevallen toen de vader van mijn kinderen mij probeerde te wurgen en ik een bijna doodervaring kreeg. Dit omdat de vader van mijn kinderen vond dat zijn moeder alles te zeggen had in ons huis en ons leven. Wat ik altijd heb gedacht en wat nooit echt gezegd is tegen mij is nu gebeurt; een van mijn kinderen heeft flink naar mij uitgehaald en gezegd dat IK de schuldige ben van de scheiding, en dat ik papa uit de tent heb gelokt, door hem deed hij zo, dus is het huiselijk geweld mijn schuld. Ik had beter moeten praten (heb ik 20 jaar geprobeerd, en ook alle hulp die ik zocht weigerde hij aan mee te werken).
Door mijn ex, en zijn moeder (waar de problemen allemaal om begonnen) worden nu verhalen opgehangen dat ik uit de ouderlijke macht zou zijn gezet. Die verhalen komen bij mijn klanten. Mijn ex-schoonmoeder werkt nl. inmiddels bij mijn concurrent nadat ik haar noodgedwongen heb moeten toelaten als medewerkster in mijn eigen bedrijf (ze was niet in dienst en was geen mede-eigenaar). Als ik op n beurs sta komen mijn klanten mij vragen hoe t eigenlijk zit, ipv dat ze wat kopen 
Mijn kind geeft aan dat het onzin was dat ik op straat kwam te staan, want ik had maar naar 1 huis gekeken (daar was een bankgarantie voor nodig en die kreeg ik niet). Ze kan niet geloven dat ik naar mee huizen heb gekeken, maar dat de huur bijna altijd te hoog was en ik als ondernemen niet zomaar een bankgarantie kreeg of een de vereiste waarborgsom kon storten. Er wordt door mijn ex verteld dat ik zomaar elk huis kon krijgen, maar dat ik dat natuurlijk niet wilde. Ik zou de kinderen willen weghalen bij vader!!! Ik kwam op straat te staan en mijn vriend heeft mij zijn huis aangeboden en daar werk ik nu weer verder in mijn onderneming. Zonder mijn lieve vriend was ik nergens, hij haalde mij uit de goot,heeft met veel geld problemen opgelost en dankzij hem heb ik te eten en kan ik iets aan mijn kinderen geven.
Mijn kind zegt ook dat t onzin is dat ik bijna failliet was, want ik kon bepaalde dingen wel kopen. Dat ik die van mijn ouders heb gekregen omdat ze mij graag wilden helpen is ze vergeten. Mijn ex heeft ook geprobeerd via de rechter te verbieden dat ik bepaald allergie vrij brood zou kopen. Dan zou ik meer winst over houden en die winst kon ik dan aan hem geven.....(gelukkig is dat niet doorgegaan)
Etc. etc.(zal jullie niet lastig vallen met meer voorbeelden)
Kortom....ik krijg de schuld van de hele situatie en dit staat tussen mij en mijn kinderen in. De laatste keer dat ik heb proberen uit te leggen dat ik echt niets anders kon dan verhuizen, ben ik op t matje van een zgn. kindertherapeute geroepen en ben terrecht gewezen. Ik mocht niets slechts over vader vertellen, maar de verhalen die vader en mijn ex-schoonmoeder over mij vertelden, die mag ik niet weerleggen.
Ik kom uit een huwelijk waar ik en wie ik was niet mocht bestaan. Schoonmoeder bepaalde wat ik kocht, deed, met wie ik omging, welke auto wij reden en dat ik t huis niet mocht schilderen. Nu na mijn scheiding lijk ik nog steeds vast te zitten in die situatie. Mijn kinderen gaan steeds verder van mij af staan. Van de 6 dagen per maand dat ik ze van de rechter mag zien (u ging toch verhuizen mevrouw, maar rechter t huis werd verkocht door mijn ex, waar moet ik dan heen?)blijven er vaak maar 3 over omdat mijn kinderen niet willen komen.
Mijn ex lacht zich in t vuistje.
Wie kan mij helpen met welke therapeut mij kan helpen uit deze afschuwelijke situatie te komen?
Hoe kom ik af van het stigma dat ik de schuldige ben van het huiselijke geweld? Welke therapie kan ik volgen met mijn kinderen zodat zowel vader als moeder een gelijke rol blijven spelen in hun leven. Ik wil onder geen beding dat ze hun vader niet meer zien. En hoe zorg ik dat mijn ex-schoonmoeder stopt met achterlijke praatjes over mij te verspreiden en mij zowel prive als zakelijk kapot maakt?
Misschien kom ik wat kort door de bocht over, maar t is een heel ingewikkeld verhaal. Zo ingewikkeld dat mn advocaat en de sociaal raadsvrouw niet meer weten wat ze ermee aan moeten. Ik ben gevlucht om mijn leven te redden en nu raak ik mijn kinderen ook nog kwijt......
Complex
Ik denk dat je verhaal veel te complex is om hier oplossingen te krijgen. Dat heb je al vaker geprobeerd en kwam er eigenlijk niemand met advies waar jij iets aan dacht te hebben. Hopelijk krijg je een goede therapeut.
Vesper
Wat voor soort therapeut moet ik dan naar zoeken? Hoe heet zoiemand en heeft iemand een naam van een instantie die helpt bij echtscheiding na huiselijk geweld?
Systeemtherapeut?
Want dan kan het hele systeem aangepakt?
Stichting Arosa zit in Rotterdam en doet volgrns mij irts met begeleiden van vrouwen en huiselijk geweld.
EMDR?
Geen idee. Bij mij is het 'vanzelf' gegaan maar dat heeft wel een paar jaar geduurd. Je verlangt naar erkenning of excuses van je ex voor wat je is aangedaan, maar als hij in zijn eigen waarheid denkt dat hem niets te verwijten valt kun je daar lang op wachten. Ik heb nu (15 jaar later) alleen nog last van dat ik mezelf verwijt dat ik het heb laten gebeuren en niet veel eerder iets gedaan heb om eruit te komen.
Misschien is EMDR iets voor je. Dat haalt in ieder geval de hevige emotionele lading van de gebeurtenissen. Misschien kun je daarna ook de verwijten loslaten en constructief de toekomst (met je kinderen) ingaan. Die kinderen zijn ook getraumatiseerd en het is logisch dat ze trekken naar wie het meest voor ze zorgt. Belangrijkste is dat het goed met hen gaat, en als jouw rol dan op afstand is, dan is dat niet anders. Hopelijk gaat het in de toekomst dan beter.
Vesper
EMDR heb ik al gehad, zou nog wel n sessie kunnen gebruiken. T gaat eigenlijk meer om de schade die bij de kinderen ontstaat; je moeder is zo maar ergens anders gaan wonen, moet je kijken hoe slecht ze t met je voor heeft. PAS zit ik ook over te lezen, hoe keer je dat om?
Wat waren de gevoelens van je kinderen dan naar jou toe? En hoe kwam t dat de kinderen toch naar je toe kwamen?
Je geeft de indruk dat je er even snel met wat sussende woordjes vanaf wil zijn. Misschien is dat niet zo, maar ik word gek van de mensen die uit onmacht het maar weg willen stoppen voor mij. Het is voor mij aan de orde van de dag!
Kinderen
Wij hadden een 60/40 omgangsregeling na de scheiding, 60% bij mij, dus daar heb ik geen last van gehad. Dochter was bovendien zo jong dat ze ook nog geen mening uitte over het gebeuren. Het contact met mijn ex was en is na de scheiding beleefd afstandelijk, en we hebben beide altijd geprobeerd naar dochter neutraal te reageren. Ook nooit meer gesproken over de gebeurtenissen die tot de scheiding hebben geleid.
In mijn omgeving ken ik wel mensen die het contact met hun kinderen tot een minimum hebben zien worden. Vaak wordt het na de puberteit beter, als kinderen leren meer voor zichzelf te denken. Dwingen om te komen werkt in ieder geval averechts. Je alimentatie blijven betalen, en duidelijk laten weten dat ze welkom zijn, vragen hoe zij het liefst contact hebben (desnoods een keer per week komen eten, en verder niets) werkt wel.
trouwens
Vader zorgt niet t meeste voor ze. De kinderen geven nu zelf ook toe dat hij er bijna nooit is. Hij werkt als de kinderen thuis zijn. Mijn ex-schoonmoeder zorg voor ze, maar daar mag ik niks over weten. Voor de verhuizing hadden we n co-ouderschap, en ook toen is mijn kinderen verteld dat ik alles van het huiselijke geweld gelogen had. Door vader en door mijn ex-schoonmoeder is dat verteld. Toen is t dus al begonnen. Ik vind t niet logisch dat ze naar vader trekken, eerder het tegenovergestelde van logisch.......
Ook geweld?
Was er bij jou ook sprake van huiselijk geweld en of onderdrukking Vesper?
Ik kreeg de indruk dat je ook afwijzende kinderen had na de scheiding. Alimentatie betalen hoef ik niet. Geen draagkracht.....dus daar zit t hem niet in.
Verhuiswagen
Geweld wel, afwijzende kinderen gelukkig niet.
Ik denk
dat je dit op de korte termijn niet 'wint' c.q. rechtgezet krijgt maar dat de kans heel groot is dat de kinderen op de lange termijn wel behoefte zullen hebben aan jouw steun en jouw verhaal.
In deze fase lopen zij natuurlijk veel schade op en het is verschrikkelijk dat je daar nu niets aan kan doen maar de kans lijkt me heel groot dat ze hun eigen vraagtekens gaan zetten en zich als volwassenen losmaken van vader en oma. Dan zullen ze je hard nodig hebben en dan moet je er wel zijn.
Dan moet het ondanks alles goed genoeg met je gaan om er voor hun te zijn. Het lijkt me dat je daar nu mee aan de slag moet. Het is verschrikkelijk oneerlijk maar dat is waar je nu invloed op hebt. Therapie om op zoek te gaan naar wie je wel bent. Die alle kracht die je hebt en die geknakt werd weer uit je haalt en onderdeel van je bent. Die je helpt om ondanks alles te leven. Daarmee laat je je kinderen niet in de steek maar zorg je dat je er voor ze kunt zijn als ze je nodig hebben. Ik kan me haast niet voorstellen dat die dag nooit komt.
Zorg voor jezelf zodat je klaar bent om er voor ze te zijn als ze je nodig hebben (ik begrijp dat ze je nu ook nodig hebben natuurlijk! Maar het is zoals het is... Als jij nu stuk gaat, kun je er later ook niet voor ze zijn).
Heel veel sterkte, ik heb door alle verhalen heen zo met je te doen....
Mijk
Kan het zijn
Dat je ex tussen de oren van je kinderen heeft weten te krijgen dat je je vriend boven hen stelt. Dat je dus bij hen weggegaan bent om bij je vriend te gaan wonen?
Ik heb verder ook geen oplossing voor je. Voor systeemtherapie is het wel van belang dat je kinderen daar ook voor open staan. Uit je verhaal maak ik niet direct op dat dat ook zo is. Vraag me eigenlijk ook af of pubers daar überhaupt wel voor openstaan. Die staan heel anders in de wereld en zijn vooral met zichzelf bezig en wars van moeilijk en ingewikkeld gedoe.
Persoonlijk zou ik lak hebben aan wat een therapeut vindt. Dus als jij vindt dat je ruimte moet krijgen om wat zaken recht te zetten dan moet je die ruimte nemen.
Je kinderen hebben een moeilijke leeftijd, een leeftijd waarop ze vaak toch al meer bezig zijn met hun telefoon, filmpjes, social media en vrienden. Die van mij ziiten ook zelden meer gezellig samen met ons op de bank. Vooral mijn dochter krijg ik alleen nog maar mee als er iets gekocht gaat worden of als we bij de Mac eindigen. Dat speelt denk ik ook mee.
Zou een brief aan je kinderen geen optie kunnen zijn? Waarin je probeert om jouw kant van het verhaal te vertellen. Of vooral hoe jij erin staat. Dus dat ze altijd welkom zijn bij je, dat ze het belangrijkste in je leven zijn, dat je huis 24/7 voor ze openstaat, dat ze je altijd mogen bellen, dag en nacht. En dat dan zonder aan ze te trekken en zonder op de loer liggende emotionele claim?
Dat laatste lijkt mij nog het moeilijkste. Onbewust is die neiging er vaak toch wel. Het lijkt mij in ieder geval supermoeilijk om die emoties gescheiden te houden. Misschien dat het helpt om daar hulp bij te zoeken.
Ik ga je even mailen. Ik zou je nog wel meer kunnen vertellen maar daar is dit podium niet zo geschikt voor. Teveel prive-info mijnerzijds...
Mijk
Ik kon tot voor kort helemaal geen hulp betalen. Zeer uitgeklede zorgverzekering door schulden, en t geld wat ik had ging op aan schulden afbetalen. T gaat al wat beter financieel, maar ff 3 sessies in de week gaat echt niet financieel. Misschien 3 keer in de maand nog niet.
Overal waar ik hulp zoek, vang ik bot. Te moeilijk, te uniek, dit komt nooit voor...tja maar bij mij wel.
Ik weet heel goed wie ik ben en dat mag ik ook zijn. Maar de wonden uit t verleden zijn er nog dagelijks. Vanochtend kreeg ik weer n flashback van een briessende ex die stond te stampvoeten in de slaapkamer want ' Hij moest NU sex, daar had hij recht op en anders was er echt iets mis met mij. Ik moest me maar laten onderzoeken want ik was absoluut niet normaal'. En dan moet ik accuut zin krijgen he....en als t dan niet lukte was t mijn fout. Weet je, dit gaat over mee dan een echtscheiding, dit gaat over t stelselmatig iemand kapotmaken en uitwissen. En t lukt ze nog bijna ook.
Zit de hele middag al te janken....
Ginny
Je kunt wel lak hebben aan wat wat een therapeut vind. Maar die kindertherapeut dreigde met ' als je niet doet wat ik zeg, zie je de kinderen nooit meer, en ik heb gezegd dat als de kinderen niet willen ze je nooit meer hoeven te zien' En dat was natuurlijk koren op hun molen. De molen van mijn ex en van mijn kinderen.
Nu moet je weten dat die kindertherapeut de titel heeft gekregen na ZES weken cursus. En die dacht dat een uitspraak van de rechter door haar zooooo van tafel geveegd kon worden. Dat een omgangsregeling verandert kan worden door wie maar wil. Daar ben ik nog t meest boos over, de onkundige knutselaars in dit circuit.
T grappige is wel, dat als mijn kinderen t weekend wel bij mij zijn, t echt heel leuk is. We doen leuke dingen en ze zijn lief en vrolijk. Pas als ze bij vader zijn dan begint t spervuur van lelijke ongenuanceerde dingen naar mij.
Ik zit bij mijn mailbox....
Verhuiswagen
"Maar die kindertherapeut dreigde met ' als je niet doet wat ik zeg, zie je de kinderen nooit meer, en ik heb gezegd dat als de kinderen niet willen ze je nooit meer hoeven te zien'
Je geeft het zelf al aan. Dit is te zwaar voor een kindertherapeut. Hier past een kinderpsycholoog veel beter. Een goeie kindertherapeut zou dat ook eerlijk zeggen en je doorverwijzen. Dit soort opmerkingen kunnen natuurlijk niet.
Verhuiswagen
Dat moet via de iPad en die is even niet waar ik hem verwachtte...
IPad gevonden
Je hebt mail lieve Verhuiswagen
wilgenroosje
Als je 20 jaar in een huwelijk hebt gezeten waarbij alles wat je zegt onzin is, en je ex dat na de scheiding nog steeds probeert, hoe kun je dan verwachten dat ik weet dat ik 1,2,3 zo'n LOI-cursus-kindertherapeut niet hoef te geloven? Ze heeft t gezegd waar de kinderen bij waren
' jullie mogen zeggen kinderen of jullie je moeder nog willen zien' .
Wat voor boodschap geef je dan aan de kinderen? Maak je moeder maar met de grond gelijk want ze heeft ongelijk, en je mag haar straffen en lekker je eigen zin doen. Dit is zo ongelofelijk schadelijk geweest in de relatie met mijn kinderen.
Maar denk maar niet dat ik n kinderpsycholoog bereid heb gevonden mij te helpen. Ik ben nl. die zure ex die de scheiding niet kan accepteren.
Sorry, ben echt in een pissige bui. De officiele instanties werken gewoon allemaal mee aan ouderverstoting. In plaats dat ze de kinderen helpen hun wonden te helen, gaan ze zeggen dat je moeder gewoon niet meer hoeft te zien. Hoe slecht is dat?
Verhuiswagen
Als je 20 jaar in een huwelijk hebt gezeten waarbij alles wat je zegt onzin is, en je ex dat na de scheiding nog steeds probeert, hoe kun je dan verwachten dat ik weet dat ik 1,2,3 zo'n LOI-cursus-kindertherapeut niet hoef te geloven?
Natuurlijk begrijp ik dat je vertrouwt op de kundigheid van de therapeut waar je een hulpvraag neerlegt. Mijn eerdere opmerking was ook absoluut geen verwijt richting jou, hoor. Ik begrijp gewoon die therapeut niet. Die had moeten aangeven dat ze niet in staat was om de juiste hulp te bieden en ze had je door moeten sturen naar iemand die daar wel voor is opgeleid, of naar je huisarts. In plaats daarvan ging ze rare opmerkingen maken.
Kun jij natuurlijk niets aan doen. En ik begrijp je pissige bui. Ik hoop dat er snel weer wat positieve ontwikkelingen zullen zijn en wens je heel veel sterkte.
kinderen
willen helemaal niet hoeven te kiezen tussen hun ouders.
Ik denk dat jou kinderen zich ergens gedwongen voelen te kiezen en dan vind ik het ook *logisch* (kinder perspectief) dat ze zich solidairder opstellen naar de persoon waar ze het meest afhankelijk van zijn, waar ze bij wonen.
Je verhaal is schrijnend maar je kinderen kunnen er niks mee. Voor hen telt alleen dat je er niet meer bent voor hen, dat je zo ver weg woont dat je geen deel meer kunt uitmaken van hun dagelijkse leven. Het maakt voor hen niet uit waarom je dat doet, en ze willen de achtergronden daarvan niet eens echt weten. Het gaat nl niet over hen.
Laat los
Je bent hun moeder, je wil voor je dochters zorgen en je wil graag het hen goed gaat. Maar op dit moment heb je daar geen enkele invloed op. Net zoals je geen enkele invloed hebt op de indoctrinatie van hun vader, de oma en de rest van de omgeving.
Ik denk dat je moet beginnen met dat te accepteren en er niet meer tegen moet vechten. Dat doe je namelijk al een hele tijd en het heeft je niets opgeleverd met betrekking tot de kinderen maar het heeft jou en je relatie wel een hele hoop stress opgeleverd.
Jou is onrecht aangedaan en dat onrecht duurt voort. Maar ook hier geldt, je kunt het niet ongedaan maken en je kunt ook niets doen om het te beïnvloeden.
Het is niet eerlijk, het is zelfs heel, heel erg wat jou is aangedaan en natuurlijk had de politie moeten ingrijpen en had je de goede hulp moeten krijgen. Maar dat is allemaal niet gebeurt. En dat is onvoorstelbaar in een land waar we denken dat alles goed geregeld is. Dat het systeem iemand zo in de steek kan laten. Dat maakt de pijn om de onrechtvaardigheid nog veel groter.
Maar ook hier geldt, stop met vechten, accepteer. Je kunt niet meer veranderen wat gebeurt is.
Leef je leven, geniet van je knappe vriend en je prachtige zaak. Koester wat op je pad komt.
En vooral, laat je dochters los. Ooit komt de dag dat ze gaan nadenken over wat er allemaal gebeurt en gezegd is. Dan komen ze bij jou terug en dan kun je jouw verhaal vertellen. Of misschien niet. Dat is een zorg voor dan.
Maar voor nu stop met vechten, accepteer, laat los.
Heel heel veel liefs
Het is zo oneerlijk. Maar hoe moeijlijk het ook is, denk ik dat Alison gelijk heeft. Wel zou ik kaartjes/sms-jes etc blijven sturen. En een dagboek bijhouden, voor later. Dat ze kunnen zien dat ze geen enkele minuutje uit je hoofd zijn geweest. Een vriendin van mij is weggegaan bij haarman en door omstandigheden kon ze de kinderen niet gelijkmeenemen, binnen de korste keren had vader de moeder zwart gemaakt, en het heeft jaren geduurd voordat ze weer contact kon opbouwen met haar jongste dochter. Het is een lange moeilijke weg geweest. Ik wou dat ik je beter kon helpen, want ik kan me voorstellen hoevee pijn het doet.
Sini
Verhuiswagen
lees eens op de site van deze meneer. Peter Prinsen heet hij, en hij heeft een hele goede blik op 'vechtscheidingen'.
http://peterprinsen.nl/
Hij is/was advocaat. Ik weet niet of hij zelf zaken doet, maar wie weet kent hij bv. wel een goede therapeut.
Jouw ex plus moeder zijn bezig met PAS, dit is kindermishandeling, maar ja, wat doe je ertegen...
Deze meneer Prinsen is het er niet mee eens dat een ouder zijn ouderschap maar moet opgeven. Hij wil bereiken dat ouders altijd een onvervreemdbaar ouderschapsrecht hebben. Juist door onze manier van rechtspraak (familierecht) worden vechtscheidingen gestimuleerd en aangewakkerd...
Wie weet heeft hij connecties met hulpverleners of tips...
Mirreke en Sinilind
Op zich een site met veel nuttige info over PAS, maar t gaat alleen maar over moeders die de kinderen krijgen toegewezen. Ik heb te maken gehad met huiselijk geweld en de kinderen zijn juist NIET aan mij toegewezen....en de kinderen geloven vader dat hij niks gedaan heeft. Die problematiek, die een heel diepe psychologische oorsprong heeft, kan ik niet zelf oplossen. Ook niet hoe n vrouwelijke rechter dit heeft kunnen uitspreken, ook na mijn betoog....
Ik vond t idee van Sinilind wel heel mooi en haalbaar voor mijzelf. Nu nog bekijken wat ik kan schrijven behalve dat ik ze zo mis en aan ze denk zonder dat vader of oma er in genoemd worden.
Nergens wordt gesproken over hoe je een oma die je zwart maakt kunt aanpakken.....Iemand tips?
Laat los
"Nergens wordt gesproken over hoe je een oma die je zwart maakt kunt aanpakken.....Iemand tips?"
niet
Ik denk niet dat je iets kunt doen aan die oma, want wat je ook doet het zal de situatie alleen maar verergeren. Dus je hebt eigenlijk geen andere keuze dan loslaten. Hoe oneerlijk ook. Alles wat je kunt doen is het voorbeeld zijn dat je wilt zijn. Dus: geen kwaadsprekerij, geen 'aanpakken' van iemand, niet blijven hangen in het onrecht, maar wees steeds en altijd geïnteresseerd in je kinderen, laat weten dat je aan ze denkt (vooral op momenten die voor hen belangrijk zijn) via app, mail, kaarten, brieven, telefoontjes, door er te zijn bij wedstrijden, uitreikingen, besprekingen op school etc. etc. Zonder er iets voor terug te verlangen en zonder er druk op te zetten. Laat weten dat je er altijd voor ze bent en onvoorwaardelijk van ze houdt.
Hoe weinig ook, het is het enige dat je nu kunt doen.