Kennis maken met nieuwe vriendin - What's in it for me?

loyaliteit vriendschap

Je kunt vrienden niet vragen een keuze te maken, maar onbewust weten de vrienden ook niet goed hoe zich te moeten gedragen, wanneer de nieuwe partner er bij is, wanneer beide vrienden er zijn.

Ik was degene die de nieuwe partner was en op een feestje meeging waarbij de ex van mijn partner er ook was. Voor iedereen een grote stap. Voor mijn partner, zijn ex, de gezamenlijke vrienden, maar zo ook voor mij. En bij ons was het ook wel complex, om het zo maar te noemen.

Eén op één met de vrienden ging alles prima, totdat zijn ex erbij kwam en er toch een soort van loyaliteitsgevoel naar haar toe kwam. Kan ik heel goed begrijpen, maar aan de andere kant is mijn partner ook een vriend van hen en hebben die vrienden in een soortgelijke situatie gezeten als ons en werd zij als nieuwe partner van hun vriend geaccepteerd en mede door mijn partner, die meldde dat zij een eerlijke kans moest krijgen.

Lang verhaal kort te maken... mijn partner zijn ex en ik gaan nu prima door één deur, doen een bakkie wanneer ze iets komt brengen, maar de vriendschap met die vrienden is er niet meer en ik vind dat zo zonde. Zij hebben immers ook niet om deze situatie gevraagd, maar zijn ongevraagd nu wel de dupe hierin.
Ik sta er natuurlijk verder af, maar trek het me wel aan.

Je kunt als nieuwe partner ook niet denken van, ga jij dan maar naar het feestje, dan blijf ik wel thuis.... zo kun je nooit iets opbouwen met andere mensen.

Het is voor alle partijen lastig, maar het is wel iets waar je doorheen moet en het is niet iedere week.

Komt tijd komt raad, een dooddoener tekst, maar vaak wel waarheid.
Iedereen moet zich weer settelen in een nieuwe situatie.

Komt tijd....

Ja, zo ervaar ik dat ook. Vriendschappen die waardevol waren als 'stel', blijken na verloop van tijd ook een andere impact te hebben in een andere situatie.
Wat ik bij Optimist voel is dat de vriendschappen door haar ex lijke te worden ingezet om de nieuwe relatie erdoor te jassen. Even heel zwart-wit gesteld. De breuk is nog maar heel kort geleden en onderschat niet hoe een vertrekkende partner in de zucht naar erkenning voor zijn/haar keuze, de situatie naar de hand kan zetten. Ik spreek helaas uit ervaring.
Dan is het echt te makkelijk om te stellen dat de achtergebleven partner niet 'in de slachtofferrol' moet blijven hangen en maar opgewekt moet meedoen in het hele circus. Sommige dingen zijn dan nog een hele lange brug te ver en dat moet je zeker tussen vrienden kunnen uiten. Het gaat om je veilig en geborgen voelen in je vriendenkring.

Maar Optimist, uiteindelijk heb jij zelf de regie over hoe jij je vriendschappen wil vormgeven. Je móet niks, je kiest zelf wat voor jou werkt en wat niet.

Wel doen

Je bent nog maar een jaar gescheiden, ik vind helemaal niet dat je nu "al" over alles heen hoeft te zijn. Een jaar is erg kort in deze context. Ik vind persoonlijk wel dat je eens zou kunnen overwegen om kennis te maken met de vriendin van je ex, maar bij hem of bij jou thuis, zeker niet op een feestje.
Mijn ex heeft toevallig een heel leuke vriendin. Dat kan bij jouw ex zomaar ook het geval zijn.

Bedankt voor alle reacties

Ik geloof dat ik toch nog even in de moederziel-modus blijf.

Het gaat inderdaad om een groep met vijf dames en zes heren. Op één na dus allemaal stellen. Het contact is ooit ontstaan via de kinderen en hobby's en uitgegroeid tot een hechte club. Het is een divers gezelschap, waarbij de dames veel samen optrekken (zelfde dorp, dus een thee-afspraak is zo gemaakt), de mannen ook regelmatig, maar het ook "gemengd" goed klikt. Eén van de mannen beschouw ik zelfs ook als een zeer goede vriend.
Ik verwachten niet van hen dat ze partij trekken, ik wil niemand dwingen een kamp te kiezen. Als zij met de nieuwe vriendin erbij willen afspreken, prima. Ik ga daar niet over. Noch zal ik van ze verwachten dat ze er rekening mee houden bij het uitnodigen van mensen voor een feestje. Het is dan mijn keus om dan wel of niet te gaan, hoe naar dat ook is.

Door de afstand tussen de woonplaatsen, zou ik haar prima nooit tegen kunnen komen, praktisch gezien dan. Zij komt nooit hier, ik kom nooit daar. Ex haalt en brengt de kinderen. Dus ik zie haar nooit. En haar (toekomstige) rol? Voorlopig zijn de kinderen nog ver van "accepteren". Ze vinden haar "heel aardig", maar dat ze de vriendin van papa is, vinden ze niet leuk. En gezien de leeftijd van de kinderen, 11 en 14, valt er voor haar ook niet veel meer te zorgen of op te voeden in de twee dagen dat ze bij hun vader zijn. Ik ga me daar pas druk over maken als dat echt nodig is.

Ik ga me nog eens bezinnen op mijn "standpunt". Dit ene laatste dingetje wegpoetsen, levert toch ook weer een nieuw ding op, namelijk dat ik me niet relaxed voel bij gelegenheden die ontspannen zouden moeten zijn. Misschien dat ik het dan maar liever nog even bij dit ene dingetje hou.

En Niki73, ik mag toch hopen dat ze heel leuk is en dat mijn ex me niet voor een of andere heks heeft laten zitten. Maar ze heeft er aan bijgedragen dat mijn kind nu naar de psycholoog moet. Hoe leuk moet ik haar dan vinden? Mijn respect zal ze nooit krijgen.
Was die leuke vriendin van je ex ook al zijn minnares toen jullie nog getrouwd waren? Voor mij maakt dat toch een verschil....

Nee, deze dame had niets met onze breuk te maken. Dat maakt gevoelsmatig een groot verschil, dat begrijp ik maar al te goed. Geef het nog maar wat (veel) tijd en kijk of de storm in je gevoelens wat gaat liggen.
Ik vind het wel een beetje ver gaan dat je je kind dat naar de psycholoog moet erbij haalt. Dat had ook nodig kunnen zijn als jullie om een andere reden uit elkaar waren gegaan of zelfs als jullie nog samen zouden zijn geweest. Het gaat hier om jouw ontmoeting met de nieuwe vriendin en jouw gevoelens over haar. Laat je kind daar liever buiten, zonder dat is het al lastig genoeg. Nogmaals, ik snap heus wel dat dat van invloed is, maar probeer die gevoelens te scheiden. Jij en je kind zijn geen twee-eenheid. Jouw gevoelens zijn van jou, de gevoelens van je kind zijn van dat kind.

klein beetje mijn mening ff kort door de bocht

in #11 schrijf je: "Mede door de keuzes die zij en mijn ex gemaakt hebben, kan ik nu iedere week met mijn kind naar de therapeut".
Je ex heeft een keuze gemaakt, voor haar. 'Mijn kind' het is ook het kind van je ex, ik zou kijken of hij met JULLIE kind naar de therapeut kan gaan.
"Zij heeft er aan bijgedragen dat mijn kind naar de psycholoog moet" ... ff heel hard, maar ik denk dat de jaren ervoor waarin jullie nog bij elkaar waren en 't blijkbaar niet lekker liep, een groter deel bepaalt en zeker als mama een aversie heeft tegen vriendin, wat kinderen feilloos oppikken, zelfs al zou je het niet uitspreken

Inderdaad te kort door de bocht

Ik zou het zelf niet zo zwart-wit stellen als Optimist hier doet, maar ik snap wel heel erg goed waar haar boosheid zit. Er zijn helaas exen die vertrekken naar hun nieuwe leven en de rest uit hun handen laten vallen.
Ook bij mij zijn er als gevolg van (ja, 'als gevolg van', niet 'mede doordat' oid) de totaal onverwachte breuk serieuze issues bij de kinderen ontstaan. Iedereen heeft zijn gevoeligheden, maar voor de meeste kinderen is een ouder die als donderslag bij heldere hemel het gezin verlaat geen makkelijk te verteren kost. Het is afschuwelijk om te moeten zien hoe je kinderen lijden onder een scheiding en het ongewild veranderen contact met een van hun ouders.
Ik heb in de afgelopen jaren weinig woede gevoeld tov mijn ex-partner. Behalve op de momenten dat een van mijn kinderen in totale ontreddering was na de zoveelste afwijzing. In 2 gevallen met verstrekkende gevolgen - lees: serieuze crisis.
Mijn (ja, mijn) kinderen zijn huis-, tuin- en keukenkinderen die gewoon verlangen naar veiligheid en geborgenheid. Zeker als (beginnende) pubers. Het is snoeihard dat je vervolgens met je kind naar een psycholoog of crisisdienst kan om de shit van de andere ouder te fixen. Ja, dan zijn het dus mijn kinderen. Want op die momenten (en helaas nog vele andere) geeft de andere ouder die zo blij 'voor zichzelf koos' niet thuis - en helaas daarna ook niet.

Ik heb het op dit forum al vaker gezegd: er zijn scheidingen waarbij alleen het huwelijk stopt. Maar er zijn ook scheidingen waarbij in één moeite door ook het ouderschap, gezin, alles aan de wilgen wordt gehangen. Das bitter en daar kun je als andere ouder behoorlijk boos over zijn.
Optimist en haar ex hebben een regeling van een weekeinde in de 2 weken bij vader. Niet echt fijn gedeeld co-ouderschap, lijkt mij. En dan kun je zomaar het gevoel hebben dat je er behoorlijk alleen voor staat.

Keuze vader

Ik kan me voorstellen dat de keuze van vader om ver weg te gaan wonen en zijn kinderen maar twee dagen in de twee weken te zien wel degelijk vervelende gevolgen kan hebben voor kinderen. Maar dat is wel een keuze waar vader en vader alleen voor verantwoordelijk is. Tegelijkertijd kan ik me eerlijk gezegd niet voorstellen dat het gedrag van zo’n man voor iemand geen afknapper is. Maar ja, je hoort het wel vaker. Ik zou als vriendin zeker rekening houden met jouw gevoelens. En zo onredelijk zijn die niet, ex kan toch gewoon komen? Alleen nieuwe aanhang, zonder geschiedenis en zonder plaats in de vriendengroep, niet.

moederziel

Co-ouderschap is niet altijd zaligmakend; andere regelingen zijn dikwijls beter geschikt.
Er wordt weinig stil gestaan bij het feit dat veel kinderen slechts één nest willen (dikwijls het huis waar ze zijn opgegroeid, hun vertrouwde omgeving dicht bij school en vrienden, ...) en dat elke week verhuizen zwaar is om dragen, om diverse redenen.

William

Helemaal mee eens, hoewel mijn moederhart zegt dat evenveel tijd doorbrengen met beide ouders het ultieme doel zou moeten zijn. Maar in de praktijk vinden veel kinderen dat onrustig.

Waar ik mede op doel is het effect op de andere ouder. Eén ouder stort zich in het nieuwe-leven-zonder-dagelijkse-zorg-voor-de-kinderen. De andere ouder heeft het puin maar te ruimen, de tranen te drogen, de zware gesprekken te voeren en iedereen weer bij mekaar te vegen. En laat dat in de meeste gevallen nou óók de verlaten partner zijn.
Giftig mengsel dat makkelijk tot ontploffing komt. En dan vind ik Optimist nog heel netjes, hoor ;-)

Oh en natuurlijk ook....

Helemaal mee eens, hoewel mijn moederhart zegt dat evenveel tijd doorbrengen met beide ouders het ultieme doel zou moeten zijn. Maar in de praktijk vinden veel kinderen dat onrustig.

En ook: heeft niet elke verlater met zijn roze bril op daar trek in.

Dezelfde situatie

Ik zit helaas in een soortgelijke situatie, Optimist.
Ook ik heb de vriendin van mijn ex ( nog ) niet ontmoet.
Mijn ex is verliefd geworden op een ander tijdens ons huwelijk van 18 jaar en is meteen met haar samen gaan wonen.
De kinderen ( 10 en 12 jaar ) gaan daar om het weekend naar toe. Ik heb voor mezelf besloten dat ik haar voorlopig niet hoef te zien. Geen meerwaarde voor mij.
Zij en mijn ex zullen beide hun uiterste best doen om het de kinderen naar hun zin te maken.

Feestjes van gezamenlijke vrienden vind ik ook een heel lastig stuk. Maar hierin heb ik ook voor mezelf besloten om niet naar een feestje te gaan als zij daar ook aanwezig zijn.
Als de gezamenlijke vrienden dit niet begrijpen en/of de vriendschap hierdoor minder wordt, dan vind ik dat prima. Want in mijn ogen zijn het dan geen echte vrienden.

En dan komt vroeger of later het moment dat het qua werk of iets anders beter uitkomt dat vriendin de kinderen haalt of brengt of anders kunnen ze dat weekend niet naar vader. Of ze doen dat samen.

Zeker als ze al samenwonen is dat geen gek idee.

Oh maar

Omdat het moment komt betekent het niet dat je het ergens mee eens hoeft te zijn of geen zeggenschap meer hebt of je je alles hoeft te laten gebeuren omdat dat de ander zo uitkomt onder het motto welke boodschap geef je je kind anders mee.
Die boodschap heeft de vertrekkende al gegeven aan de kinderen. Mooi niet dat dat een goede boodschap is en mooi wel dat daar afspraken over zouden komen in mijn geval.

Flavia

Nee hoor, dat hoeft helemaal niet zo te gaan. Niemand hoeft dat broodje poep door te slikken als-ie dat niet wil. Zeker tieners/pubers maken hierin bijvoorbeeld hun eigen keuzes.

Het gevolg kan dan dus zijn dat een kind niet meer om de 2 weken naar vader wil omdat truus-inmiddels-vriendin er ook is. Of dat feestdagen niet meer met de andere ouder worden gevierd, omdat troela er ook bij is.
Of dat dan zonde is? Ja, doodzonde. Maar truus mag dan de nieuwe partner van je ouder zijn, het hoeft niet *dus* ook een nieuwe stiefouder te zijn.
De kunst is om dichtbij je eigen gevoel te blijven en anderen die gelegenheid ook te geven. Ook je kinderen.
Ik heb na 2,5 jaar nog steeds geen kennis gemaakt met truus. Ik had dat best gewild, nou ja, ik had dat best zinvol gevonden, maar ex-moederzielman ziet het niet zitten. Lastig, want zo maakt hij het voor zijn kinderen ook niet makkelijker. En tegelijk maakt het me niet zoveel uit. Ik ben niet echt geinteresseerd in haar en hun leven samen en onze kinderen maken daar ook geen deel van uit, dus....

Het is mij ook wel eens overkomen dat het niet op prijs werd gesteld dat ik me neutraal opstelde. Jammer dan, ik maak altijd nog zelf uit met wie ik omga.
Voor je kinderen maak je het alleen maar moeilijker om met de situatie om te gaan, ongeacht wie de stekker eruit trok (en hoe mooi je het ook praat cq je ex de zwarte Piet toespeelt).

Meer dan logisch

Toen mijn ex mij verliet voor een ander ben ik daar uiteraard zeer verdrietig en zwaar pissed over geweest. Ondanks dat vond ik het niet meer dan normaal dat hij en zijn nieuwe partner samen naar feestjes kwamen, zij horen nu bij elkaar ongeacht wat mijn gevoelens daarover zijn.
De scheiding was iets tussen hem en mij en daarom niet nodig voor anderen om daar partij in te kiezen.

Inmiddels ben ik al weer jaren getrouwd met mijn huidige man en hebben we 2 kinderen. Hij heeft een zoon uit zijn eerste huwelijk. Zijn ex vindt ook nog steeds dat ik " niks" ben van haar kind. Dat mag ze vinden, de enige die ze daar verdriet mee doet is haar zoon maar dat inzicht heeft ze niet.

Gingergirl

Ik weet dat het niet altijd makkelijk is, maar ik deel volledig jouw mening. Mooi hoe je het verwoordt:

"....zij horen nu bij elkaar ongeacht wat mijn gevoelens daarover zijn. De scheiding was iets tussen hem en mij en daarom niet nodig voor anderen om daar partij in te kiezen."

Meer dan logisch inderdaad.

En toch

Hier ook meegemaakt in de vriendenkring dat een stel uit elkaar ging omdat een van de twee een ander had. Ik denk dat ik dat in geval van een gezamenlijk feest lastig zou vinden. Want ik ben bevriend met beide ex-partners, maar niet met de nieuwe partner. Daar deel ik geen geschiedenis mee. Met de ex wel. Dus als ik beiden op een feestje zou uitnodigen, wat nog niet is gebeurd, dan denk ik dat ik de exen uit zou nodigen, maar de nieuwe vlam niet. Puur omdat ik daarmee niks deel, en ik de bedrogen partner toch net iets meer gun dan de vreemdganger.

Beide exen kunnen gelukkig weer goed door 1 deur, wat ik al bewonderenswaardig vind. Mocht dan degene die verlaten is alsnog niet komen, dan kan wat mij betreft de nieuwe liefde komen, ik heb namelijk op zich niks tegen de nieuwe vlam. Tenminste, ik probeer over mijn aversie tegen mensen die een verhouding hebben met iemand die getrouwd is en kinderen heeft, heen te stappen. Net als dat ik de vreemdganger de affaire niet probeer aan te rekenen. Ook al lastig gezien mijn ervaringen en het feit dat hun affaire speelde in de tjid dat ik in een huwelijkscrisis zat en daar regelmatig uit zat te huilen.

Maar, even on topic, als de nieuwe dame een blijvertje is (wanneer is ze dat, trouwens?), dan zou ik haar denk ik als ex toch wel een keer op neutraal terrein en op mijn voorwaarden/tijd willen ontmoeten. Feesten bij gezamenlijke vrienden, tja, dat zou na een jaar denk ik voor mij nog te kort zijn om dan ontspannen rond te kunnen lopen. Dus ik hoop voor nou dat je vrienden mijn tactiek willen toepassen.

Toch kennismaken?

Meerwaarde zit er niet in, maar moet dat? Ik denk dat het maximaal haalbare is dat je er geen last van hebt en dat het te hanteren is. Het is een hele moeilijke situatie, ik weet het uit ervaring.

Je moet je ook realiseren dat het niet alleen om de omgang in de vriendenkring gaat maar ook om allerlei gelegenheden die volgen zoals eindmusical, trouwen kinderen, feestjes rondom de kinderen. Het is fijn als jullie dan een hanteerbare modus zouden hebben. Ik heb dat (nog) niet en dat voelt niet goed en verpest leuke gebeurtenissen.

Ik leef in een zelfde situatie en na 4 jaar loopt het hier nog steeds moeizaam. Voor mijn idee ben ik goed begonnen door destijds ex en nieuwe vriendin op de koffie uit te nodigen om kennis te maken. Ik ging bijna dood van ellende maar het was een redelijke ontmoeting waar geen onvertogen woord viel, het leek alsof iedereen van goede wil was om het zo goed mogelijk te doen, ze beloofden om mij ook uit te nodigen om te zien waar de kinderen waren als ze bij hen zijn. Die uitnodiging is nooit gekomen en kort na de kennismaking kwamen ex en partner met allerlei beschuldigingen over mij en bespraken “mijn situatie” met beide families, mijn huisarts en met een van mijn vriendinnen, allemaal achter mijn rug. Dit viel bij mij, zachtjes uitgedrukt, niet goed. Bij een feestelijke gelegenheid daarna, betreffende twee van de kinderen, heb ik toch hen beiden uitgenodigd maar vriendin kwam op allerlaatste moment niet. Bij weer een volgende gelegenheid kon ik het niet meer opbrengen haar juist daar te ontmoeten en is ze niet uitgenodigd met gevolg boosheid van haar en ex. Ik wil maar zeggen dat als er geen weg gevonden wordt, er elke keer verdriet, spanning en stress is.
Na lang nadenken denk ik dat ik je zou adviseren om kennis met haar te maken en om te proberen een soort van kennissenrelatie op te bouwen. Het is beter met elkaar door een deur te kunnen dan constant die spanningen. En stel dat jij ook weer een nieuwe relatie zou krijgen, dan zou het ook prettig zijn om hem in de vriendengroep te kunnen introduceren. Het wordt hierboven al genoemd maar vaak lossen zaken zich vanzelf op of verandert er een en ander waardoor het goed komt. Misschien voelt de vriendin zich helemaal niet thuis in jullie hechte groep en bouwen ze zelf af of komen niet meer.

Tijd en eigen tijd

Het is aan iedereen zelf om de juiste tijd te kiezen om een volgende stap te zetten. En zelf nog even geen stap zetten om ex en truus te 'legaliseren' kan in het begin een prima strategie zijn. Optimist heeft tijd nodig om te verwerken en te kiezen hoe ze erin wil staan. Dat vind ik niet meer dan logisch. Voor Zwitserland-vrienden en 'blije gescheidenen' zal dat allemaal vast te lang duren, maar als zij die tijd nodig heeft zullen echte vrienden daar rekening mee willen houden.

En dan is er nog de factor tijd. Joost mag weten of dit verse stel zin heeft in een remake van de vorige relatie. Ik zou met mijn nieuwe vlam in elk geval niet in een hechte vriendengroep willen invoegen waar vlam eerder nog diep met zijn ex in zat. Daarom ook mijn eerdere opmerking: beste dat er ook imago management wordt gedaan via de vriendenkring. Ook dat zie je nog weleens. In het begin wordt de nieuwe trofee volop geshowt, zie ons eens fijn gelukkig zijn samen, maar ook dat houdt vanzelf op.

Vrienden hoeven nooit partij te kiezen. En als het echte vrienden zijn die zich kunnen verplaatsen in de gevoelens van hun goede vriend/vriendin, is dat ook niet nodig. Dan vinden ze met elkaar een weg om de vriendschap voort te zetten.
Mijn dierbaarste vrienden zullen nooit negatief over mijn ex-man praten. Ik zou dat ook heel erg vervelend vinden. Ze hebben echt wel hun eigen mening en ideeën over onze situatie, en dat is prima - ongeacht wat die mening is. Maar ze zijn mijn dierbaarste vrienden gebleken omdat ze mijn pijn en verdriet zagen en daar rekening mee hielden. Daar hoef je de andere gewezen partner niet voor af te wijzen, dat kan allemaal naast elkaar bestaan.

Dat bedoel ik dus

Ik vind dat behoorlijk veroordelend klinken, ‘echte vrienden zullen daar rekening mee houden’. Nou ja, het dunt dan wel lekker uit, die vriendenkring, want maar weinig mensen zullen zich zo laten manipuleren.

Niet makkelijk

Nee, het is niet makkelijk.Bij mij ging destijds (vroeger, nog voor de kinderen) de nieuwe liefde lopen piepen dat ze het zo moeilijk voor mij vond en dat ze het snapte als zij weg moest blijven enz. Daar kon ik dus geheel niet tegen. Als ze geen moeilijkheden had gewild, had ze er niet aan moeten beginnen.

Gezellig was het niet, tenminste niet voor hen. Zij zaten dan samen op de bank zich ongemakkelijk te voelen, terwijl ik aan tafel met de vrienden uitgebreid oude verhalen ging ophalen. Op een zeker moment bleef ik wat vaker weg en ontmoette ik mijn nieuwe liefde.Toen zijn zij samen geheel ingeburgerd. Ook prima.
Sinds een paar jaar kom ik zo een à twee keer per jaar op feestjes bij die oude vriendengroep. Ik heb dan meer contact met haar dan met mijn ex.

Nee, makkelijk is het niet. Bedrogen worden is niet makkelijk, vriendschapsrelaties onderhouden is niet makkelijk. Maar het wordt in mijn beleving niet makkelijker door het uit de weg te gaan. De nieuwe situatie is nu eenmaal de nieuwe realiteit.

En onthoudt: Jij hebt geen relatie (meer) met een man die vreemdgaat. Jij bent niet degene die een relatie is begonnen met een getrouwde man. Kortom jij kunt met open vizier iedereen op het feest tegemoet treden. Je hebt alle recht om daar verstaanbaar te maken dat je het een lastige situatie vindt, zo met "die twee" in je buurt. Maar hee, het is feest toch?! Kortom, gooi er wat levensvreugd tegenaan. Ga niet 'verkleed als slachtoffer', maar als trouwe vriendin.

En nee, het is niet makkelijk.

Manipuleren?

Integendeel, Phryne! Met 'echte' vrienden bedoel ik de mensen bij wie je 100% jezelf kunt zijn en je veilig en geborgen weet. Voor mij waren/zijn zij nou juist zo belangrijk omdat er dus juist niets hoefde. Die hebben geen haast om de 'nieuwe realiteit' door je strot te duwen als je daar nog niet klaar voor bent. Daar zijn vrienden bij die ook gewoon blijven doen tegen ex, hoor Dat is aan hen, niet aan mij.
Net als mijn familie, trouwens. En ik heb ook nog gewoon contact met mijn (ex)schoonfamilie. Dat kan allemaal gewoon bestaan.

Dat je vriendenkring uitdunt na je scheiding is een waarheid als een koe. Maar dat gebeurt evengoed wel. In mijn geval bleek ik gelukkig meteen verlost van de mee-huilers en de sensatiezoekers. Ook die zitten soms in je vriendenkring. Die kwamen vanzelf mooi bovendrijven.

Neutraal blijven

Ik zou het niet waarderen als mijn vriendinnen neutraal zouden blijven als mijn man me zou bedriegen en we zouden gaan scheiden. In hoeverre zijn het dan echt mijn vriendinnen? Als ze me niet zouden willen steunen in een moeilijke tijd. Als ze meer geïnteresseerd zijn in alles gezellig te houden en geen gedoe willen. Voor mij is dat vriendschap. Vage kennissen prima maar dat zijn voor mij geen echte vrienden.

Maar inderdaad bij dat soort gebeurtenissen (overlijden, scheiden, ziekte) veranderd er vaak wat in de vriendenkring. Bepaalde mensen haken af, anderen blijven... sommige mensen verrassen positief, anderen negatief.