Je rol als stiefouder langzaam uitbreiden of niet?

Rustig aan!

Ik denk dat je het slim aanpakt door je eerst nogal afzijdig te houden. Ik kan me voorstellen dat je vriend het wel makkelijk zou vinden als jij ineens de "moederrol" voor alle kinderen op je neemt, maar het lijkt me niet slim. Ik vrees inderdaad dat je daarmee de voorzichtige band die jullie aan het opbouwen zijn alleen maar schaadt.

De gouden regel is dat elk zijn eigen kinderen opvoedt, waarbij jij alleen maar corrigeert als een van zijn kinderen jouw grenzen overschrijdt. De regels, normen en waarden die jullie bij de opvoeding hanteren, zullen in de loop van de jaren hopelijk steeds verder naar elkaar toe groeien. Het vormen van een soepel lopen samengesteld gezin duurt zo'n 5 jaar. Je vriend wil veel te snel.

maar...

Ik vraag me wel af of je nu echt anders omgaat met je eigen kinderen.
Als daar echt verschil inzit, lijkt me ook niet handig.
Hier geen samengesteld gezin. Maar wel vaker met andere gezinnen op vakantie geweest/uitstapjes. Voor mij waren de kinderen dan één grote pot nat, voor ieder 'zelfde' regels. (niet letterlijk, want ieder kind is anders, maar wel zo ongeveer)

Sommige mensen waar ik mee weg was maakten wél behoorlijk verschil tussen eigen en andermans kind. Ik had daar altijd moeite mee.

Maria

Dat is toch niet helemaal hetzelfde. Kandelaar moet een "stiefmoederband" met de kinderen van haar vriend opbouwen, dat kun je niet forceren. Een groot verschil in opvoeding tussen beide helften van het gezin is inderdaad niet handig, maar daarin moeten de beide ouders samen langzaam naar elkaar toegroeien. Dat proces kost jaren.

Rustig

Ik zou het heel rustig aan doen. Volgens mij ben je juist goed bezig.

Het is toch eerst storten en storten op de emotionele bankrekening.

Ik vind het sowieso niet zo handig om te 'corrigeren'. Wij hebben hier een kind dat daar helemaal niet tegen kan, dus zijn er erg voorzichtig mee.

Als jij merkt dat de kinderen van je vriend iets doen, wat jij niet leuk vindt, zou ik niet 'corrigeren'. Maar eerder iets zeggen als: 'Ik zie dat je dat doet, ik vraag me af waarom dat is?' En afhankelijk van het antwoord, zou ik vragen of ze misschien het op een andere manier zouden willen doen.'

Beetje vaag misschien, even een voorbeeld: hier is het zo dat de kleintjes altijd de wastafel onder de tandpasta smeren, omdat ze hun tandenborstels niet goed uitspoelen en niet in de houder terug zetten. Ze zijn nu oud genoeg om het wel te doen.

Dan zeg ik: 'Weet je, ik wil heel graag, dat jullie zelf je tandenborstels uitspoelen en terug zetten. Want nu is iedere keer de wastafel vies en dan moet ik hem weer schoonmaken. Zouden jullie dat willen doen?' En dan zeggen zij dat ze dat wel willen. En ik weet nu al dat ze het nog 30 keer gaan vergeten. Maar dan herinner ik ze eraan. Het is geen kwade wil, het is gewoon 'vergeten'. Nieuw gedrag aanleren kost tijd.

Hang ervan af

Ik denk dat het allemaal af hangt van hoe beide gezinnen opvoeden voor het samen wonen, en vervolgens hoe je nu met stiefkinderen omgaat. Zat je al veel op een lijn maakt dat allemaal veel makkelijk voor de toekomst. Zo niet hebben jullie allebei veel verschillende regels etc. dan zou ik ervoor kiezen om langzaam samen als verzorgers er een middenweg in te vinden.

@ Pimpelpaars ik kwam niet meer bij toen ik je vorige bericht las.... Zo een herkenning. Maar de aanhouder wint, dat is nou eenmaal met kinderen. Mijn voorbeeld is als ik iets vraag aan kinderen wil je iets doen of eten/drinken dat ik dan meteen hoor... Wa???? En ik dan meteen zeg, wat zeg je... Duurt even maar ze gaan het leren.

hoe oud?

Hou oud zijn de kinderen van je vriend? Dat maakt denk ik ook nogal uit voor je rol...

De relatie

Kan het zijn dat het meer met de relatie te maken heeft die je hebt dan met de kinderen?
Ouders kunnen van mening zijn dat je 1 lijn moet trekken, hoe je daar ook over denkt, dat zijn vaak de wrijfpunten. Kun je en wil je 'opvoeden' op de manier van je relatie of heb je een andere stijl van omgaan met kinderen.
Hopelijk kun je het wat los laten, want je bent nou eenmaal niet dezelfde persoon en een goede persoonlijke relatie met kinderen is belangrijker dan dat je andermans regeltjes implementeert.

Minuscule stappen

Jippox de kids zijn 11 en 13. De mijne 4 en 6.

Ik ben behoorlijk streng voor mijn eigen kinderen, vriend vindt mij soms tè streng. Voor zijn kinderen ben ik helemaal niet streng maar dat komt dus omdat ik ze niet 'corrigeer' en me niet emoei met wat zij wel en niet mogen. Ze zijn al wel een paar keer over mijn grenzen heen gegaan hoor... en dat heeft dan bijvoorbeeld te maken met het geluid dat ze produceren. Ze stoeien veel, wat natuurlijk helemaal niet erg is.... maar het geschreeuw wat daar kennelijk bij hoort, dat trek ik maar net! Ik kan mijn vriend dan niet eens meer verstaan als we een gesprek hebben (hadden). Ik hou meer van rust, zo voed ik mijn kids dan ook op.
Maar ik zeg er niks van omdat vriend het kennelijk heel normaal vindt. Inderdaad.... misschien deden ze dit in het oude gezin wel altijd, ik heb geen idee eigenlijk!

Overigens ben ik wel van mening dat elk kind zijn/haar eigen aanpak nodig heeft zoals Pimpelpaars aangeeft. Niki, ik denk inderdaad ook dat je in de loop van de tijd naar elkaar toe moet groeien vwb opvoedstijl.

Ik heb het idee dat vriend zich een beetje alleen voelt staan omdat ik me er niet mee bemoei. Op zich wil ik best met zijn ideeën meebewegen hoor, maar in mijn optiek moet ik dat doen met minuscuul kleine stapjes.

nouja

Dat is wel een beetje wat ik bedoel.
Als je met zn allen samen leeft en het ene kind wordt strenger opgevoed dan het andere, mmhh, ik zou daar niet voor kiezen.
Los van feit dat ieder kind andere aanpak nodig kan hebben.

stiekem opvoeden

Kan je niet vriendelijk zeggen: ik kan xx niet meer verstaan (in plaats van: houd op jongens) en kan je niet vragen: kom je me helpen? (bij het koken). Dat is opvoeden zonder dat ze het door hebben :-)

Niet

Ik zou niet echt mee gaan opvoeden. Zeker nu nog niet. Een van de kinderen stond al niet achter het samenwonen. Nu lijkt iedereen een beetje gewend te zijn en hebben jullie samen een goede band gekregen. Dat is heel fijn. ik zou die band niet in gevaar willen brengen door me opvoedend op te gaan stellen maar die eerst willen verstevigen. En verder denk ik dat het ook natuurlijk moet verlopen. Natuurlijk raken jullie steeds meer op elkaar ingespeeld en hopelijk wordt de band hechter en dat zal het ook makkelijker maken om eens wat te zeggen. Verder zou ik kleine ergernissen inslikken, grote ergernissen via man spelen en alleen als iets mij rechtstreeks zou raken er wat van zeggen.Je hoeft echt niet over je heen te laten lopen dus als jij last hebt van lawaai of zo dan kan je er best iets zeggen.

Mej. Griffel, vragen betekent dat ze ook nee kunnen zeggen

Daar is mijn puberella echt heel goed in. Ik trap er steeds weer in, voor de sfeer in huis geef ik liever geen opdrachten, maar ik vraag het vriendelijk. Waarop ik steeds vaker een heel onvriendelijk 'nee' als antwoord krijg... Dus als ik wil opvoeden zal ik bij haar toch wat stellender en dwingender moeten zijn. Maar ze kan ook niet zo goed tegen autoriteit, dus stiekem opvoeden, het klinkt leuk, maar hier werkt het niet. Opvoeden is geen eitje vind ik.

Puberella...

...haha, goed woord! Nee opvoeden is zeker geen eitje!

Ik denk dat ik nog een keer met lief moet bespreken wat hij nou verwacht. Ik merk dat ik toch niet af wil wijken van het pad dat ik ingeslagen ben. En dan bedoel ik mijn terughoudendheid. Ik was al liefdevol en geïnteresseerd naar ze toe... ik denk dat ik dat vooralsnog moet uitbreiden en het 'opvoeden' achterwege moet laten. Ik denk wel dat ik voorzichtig ga proberen mijn grenzen aan te geven...Het klinkt nu of ik een enorm oude zeur ben over dat lawaai maar het is echt niet normaal zo hard. Ik merk dat het een ergenis voor mij is, laat ik daar in ieder geval aan gaan werken... dat ze op dat moment een beetje rekening met mij kunnen houden. Overigens bind ik ook dat mijn lief dan als papa op kan treden omdat hij weet dat ik er niet goed tegen kan.

oordoppen

ik las eens de tip: oordoppen in en dan niet hele goeie natuurlijk, maar precies genoeg dat als jij in de keuken staat of ergens beneden iets probeert te doen en 'men' is nogal luidruchtig dat het mooi de scherpe randen eraf haalt. En je hoort verder nog genoeg om te checken of het 'leuk' blijft of om andere kinderen te horen als die iets vragen.
gr Angela

Lawaai en corrigeren

Ach, als ze echt heel veel lawaai maken, kun je ze toch vriendelijk vragen even ergens anders te stoeien? Of iets zeggen als: Hallo, we kunnen elkaar hier niet meer verstaan? Of: Zeg mannen, mijn oren doen pijn. Corrigeren hoeft niet bot of autoritair te zijn.

Je kunt het ontlopen door zelf de kamer uit te gaan, maar daarmee geef je je grenzen niet aan. En dat is een gemiste kans, denk ik. Jij hebt ook je plaats in het gezin en daarmee recht op jouw "ruimte" en jouw mening. Een beetje rekening met elkaar houden kan nooit kwaad.

gouden regels

Mijn dochter heeft inmiddels haar vierde stiefmoeder. Zit ze echt niet op te wachten. We hebben alles al meegemaakt, van slaan en achterstellen tot assepoester taferelen (dat dochter de zooi van haar stiefzus mocht opruimen). Ik zou er een boek over kunnen schrijven.
Als je het haar vraagt zijn de gouden regels: behandel iedereen hetzelfde als het gaat om opruimen, eten en cadeautjes en bemoei je niet met zaken die je niet aangaan, zoals school en kleding. En al helemaal geen commentaar leveren op de moeder van je stiefkind.

Eens met Stoepkrijt

Behandel de kinderen zoveel mogelijk gelijk. Daarbij mag jij er echt wel iets van zeggen als jij er last van hebt.

Ik geef het gewoon aan: jongens ik vind dat vervelend. Of, als jullie dat willen doen, dan kan dat in je kamer of buiten op het grasveld. Soms ga ik ook expres tussen ze inzitten als ze elkaar aan het irriteren zijn.

Geen negativiteit

Ik bemoei me niet met zaken die me niet aangaan (sterker, ik bemoei me helemaal nergens mee) en ik lever geen commentaar op de moeder van de kinderen.

Paddington, hahaha....er tussenin gaan zitten! briljant!! Maar dan word ik gesandwicht als ik dat doe, hihi ;-)
Mar even serieus, je hebt wel een punt dat ik het wel aan kan geven. Alleen dan wel in liefde en niet bot zoals Niki ook al aangaf. Tegen mijn eigen kids kan ik soms best wel bot zijn maar tegen de kids van vriend doe ik dat nooit. Misschien ook omdat ik het idee heb dat ok op eieren loop....

Waar

ik wel benieuwd naar ben is hoe je man met jouw kinderen omgaat. Corrigeer hij die wel en bemoeit hij zich wel met de opvoeding van jouw kinderen?