U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Irritaties rondom vriend en puberdochter
Hallo,
Ik loop al een tijdje tegen iets aan. Mijn vriend en ik vormen sinds 3 1/2 jaar een samengesteld gezin, sinds 2 jaar samen onder één dak.
Samen hebben we 4 kinderen in de leeftijd van 13 tot 5 jaar. De kinderen kunnen het prima vinden onderling. Wij als stel zijn erg gek op elkaar. En hij als stiefvader en ik als stiefmoeder gaat ook best goed eigenlijk.
Mijn kinderen zijn gemiddeld 5 dagen per week bij ons, zijn kinderen gemiddeld 3 (de grotere kinderen zijn van hem, de kleinere van mij).
Dan hebben jullie een beetje een beeld van hoe het bij ons is.
Waar ik erg grote moeite mee heb is zijn dochter van 13. Ik leerde haar kennen toen ze 9 jaar oud was. Het was altijd al een meisje waar weinig bij speelde. Een zieltje zonder zorg, geen diepe denker. Hartstikke fijn na zo'n lastige scheiding, ze fladderde er goed doorheen.
Wel was ze ook altijd vrij initiatiefloos. Verveelde zich vaak, hing dan alleen maar een beetje om je heen etc.
Nu ze in de pubertijd komt wordt dit voor ons beiden een steeds groter irritatiepunt.
Ze doet weinig aan school, doet weinig thuis, verveeld zich, hangt alleen op haar telefoon, verzorgd zich niet, liegt continu over vanalles en nog wat, als ze iets van je wil vertoont ze enorm sociaal wenselijk gedrag en meehelpen (vb tafel dekken) ho maar.
Mijn vriend, en soms mijn vriend en ik samen, hebben al regelmatig met haar hierover gesproken. Dat we meer van haar verwachten.
Dat ze zichzelf beter verzorgd (meer douchen, goed eten en drinken, sporten) en dat ze meer doet aan school. Bij ieder gesprek krijg je 'ja & ja', maar veel actie hoef je niet te verwachten.
Hierdoor wordt ze ook erg stiekem.
En hier komt dan mijn stukje. Ik vindt dat mijn vriend een en ander echt wel adequaat oppakt en wanneer hij het tegen mij over haar heeft is hij ook behoorlijk kritisch.
Maar dat merk je in de praktijk eigenlijk vrij weinig. Wanneer het bij hem de spuigaten uitloopt: heel veel slechte cijfers haalt of veel liegt. Spreekt hij haar aan. Voor de rest heb ik het gevoel dat hij haar alleen maar aan het paaien is. Doordeweeks als ze niet bij ons is stuurt hij haar constant berichtjes of kijkt hij of ze online is -iets waar hij dan niet of nauwelijks reactie op krijgt, als ze bij ons zijn is hij constant met haar bezig, als ze naar school moet worden broodjes gesmeerd en de fiets klaar gezet, als ze haar vieze kleren op haar kamer laat slingeren gooit hij ze in de was. Hij probeert haar naar mijn idee continu te pleasen. En dat irriteert mij mateloos.
Niemand binnen ons gezin maakt er zo'n potje van en niemand binnen ons gezin wordt zo 'op handen gedragen'. Ik heb er al vaker met hem over geprobeerd te praten, of hij misschien bang is haar kwijt te raken ofzo. Maar dat ontkent hij allemaal en tegen mij is hij zelfs af en toe erg negatief over haar, dat ik hem wel eens afrem.
Aangezien ze wat ouder is, is ze vaak nog 's avonds als laatste beneden. Vaak is dat haar moment om dan ineens alle aandacht op te eisen. Het maakt op zo'n moment dan ook eigenlijk niet meer uit of ik er ben, ze praten en hangen dan toch alleen nog tegen elkaar. Dat soort momenten zijn er vaker. En ik heb het idee dat mijn vriend steeds meer op zoek is naar dat soort momenten. Dat hij daarin een soort van bevestiging zoekt. Ik vindt dit erg lastig. Hoe met dit alles om te gaan, wat mijn rol in dit verhaal is, mij eigen irritatie ten aanzien van dat sociaal wenselijke/slijmerige van zijn dochter en dat please gedrag van hem. Maar ook de tegenstrijdigheid van mijn vriend: wanneer je alleen zou horen hoe hij tegen mij en anderen praat over zijn dochter zou je denken dat hij behoorlijk klaar met haar is, wanneer je hem met haar om zou zien gaan zou je denken dat hij alleen maar met haar bezig is. Wat is het nu?
Ik vindt het ook ontzettend vervelend dat ik me hier niet overheen kan zetten. Maar ik zit vaak met een teleurgestelde/verdrietige/boze vriend/vader thuis, die dan weer zijn blije gezicht opzet op het moment dat zij voorbij komt en hem weer even aandacht geeft.
Hebben jullie advies voor mij?
Bravo
Het schoolniveau is niet jouw probleem, MvT. Het is haar opleiding, jij bent al klaar met school. Fijn he? 
En over dat brood en dat drinken dat ze niet lust: geef dat dan gewoon niet mee. Je geeft het nu mee voor de prullenbak, waarom zou je dat in hemelsnaam doen?
Vraag haar desnoods: wil je dit mee, of gooi je het weg als ik het meegeef? Wil je het niet, ook goed, bedenk zelf maar wat je dan wel eet. Punt. Schouders ophalen. Als jullie twee soorten brood eten en zij lust er maar een, dan lijkt het mij vrij gemakkelijk om een "lekker" brood in de vriezer te doen en haar daar haar lunch van te laten maken op de dagen dat jullie dat andere brood eten. Of jullie wisselen dat niet-lekkere brood in voor een ander dat zij ook lust. Er zijn zoveel soorten.
Voorbeeld eten
Hoe bedoel je dat? Ze lust een soort brood en drinken dat jullie niet hebben. Heb je dan geen brood of drinken dat ze wel lust?
Ik haal alleen maar eten en drinken dat de kinderen lusten. We hebben dus allemaal onze eigen soort ontbijt, brood, tussendoortjes, snoep en chips ;-)
School
Inderdaad. Je gaat er naast staan: jammer voor je. Welgemeend niet stiekum met de boodschap: eigen schuld zie je wel.
Houd liever de horizon open en als je er al een opmerking over maakt doe dat dan in de trend van: je bent niet de enige die wel eens blijft zitten. Rustig doorgaan dan kom je er wel. Hopelijk lukt het je volgend jaar wat beter. Wat heb je nodig om het volgend jaar beter te doen?
Kinderen groeien op alle soorten manieren. Zoon hier is ook een keer blijven zitten omdat hij zich dat jaar sociaal zo intensief ontwikkelde (zoon heeft autisme) dat er echt niets meer bij kon in zijn hoofd. Ik zat naast hem in de avond om hem te helpen met huiswerk en ik zag het gewoon: er kon niets meer in, echt letterlijk niet.
Inmiddels zit zoon in de eindexamenklas van het HBO.
Dochter doet er iets langer over, die zit voor de derde keer in HAVO4 (ook autisme).
Eten&drinken
Nou ja, ik doe de boodschappen dus ik bepaal wat we eten. Daarbij hou ik rekening met wat iedereen lekker vindt. Maar dat is niet persé bepalend.
Maar ik ga 's avonds geen 5 soorten groenten koken zodat iedereen eet wat ie lust.
In dit geval drinkt ze letterlijk alleen maar een merk/soort drinken, vindt ik echt belachelijk.
AnneJ
Ik denk niet dat je de situatie helemaal begrijpt. Haar broer is iemand die moeilijk mee kan komen op school. Alle begrip voor, ik help hem en steun hem.
In haar geval gooit ze er met de pet naar. Als je aangeeft dat ze moet gaan leren gaat ze aan de keukentafel zitten met haar laptop en ondertussen zit ze alleen maar te chatten om vervolgens te zeggen dat ze die 3 ook niet snapt omdat ze KEIhard geleerd heeft. Voorstellen om bij ons langs te komen om haar te helpen met leren, zegt ja/doet nee.
Samen met haar studeren resulteert steevast in ruzie.
Na heel veel energie er in te hebben gestoken leerde ze beter en haalde ze meteen ook betere cijfers. Helaas was het al te laat.
Dan heb ik zit er in mijn opmerking inderdaad nogal wat lading, dat klopt.
Keuze
Je stuurt aan op conflicten door vanzelfsprekend jou keuze vanzelfsprekend te maken. Maar op deze leeftijd is eigen keuze nou net een gevoelig onderwerp. Dus je drukt haar iedere keer op het feit dat jij bepaalt en niet zij. Hoe denk je dat dat aankomt? Zij doet er niet toe. Wat zij kiest doet er niet toe. Ze heeft zich er maar bij neer te leggen wat jij bepaalt.
Echt, de verkeerde leeftijd voor dit soort primair opvoedgedrag.
Keuze 2
Ok, ik begrijp je.
Maar hoe ga je daar mee om dan?
Het lijkt mij ook niet goed om je door een kind te laten 'belazeren'. Om dat voorbeeld van die laptop te noemen, of van dat eten en drinken. Je spreekt een kind toch aan op het gedrag en de consequenties er van. Als er geen goede aanleiding is voor bijvoorbeeld slechte schoolprestaties mag je een kind daar op aanspreken.
Zo gaat het later in je werk ook.
Oh echt
Ik vind niet snel iets belachelijk, dat scheelt. Wel een beetje apart om expres niet te halen wat ze graag drinkt. Hier drinkt een kind melk, groene limonade en cola light, de ander limonadesiroop met spa rood, thee en incidenteel 7Up.
Het is toch normaal dat je voor je kinderen het drinken koopt dat ze lusten? Ook/zelfs als dat maar een soort is? Al kan ik me voorstellen dat je niet wilt dat je kinderen een liter chocomel oid per dag drinken.
Phyrne Fisher
Precies, dat zijn 3 soorten drinken. In haar geval is het er 1, met heel veel suiker. Als ze ergens niet hebben wat zij drinkt, drinkt ze niet. Wanneer ze ergens naar toe gaat neemt ze haar eigen soort drinken mee.
Natuurlijk koop je ook voor kinderen wat ze graag lusten, maar af en toe hebben ze ook te eten/drinken wat de pot schaft zeg maar.
Brood
Ah, ik had het verkeerd gelezen. Ze lust maar 1 soort brood en dat brood hebben jullie niet. Maar MvT, hoe zou jij het zelf vinden om élke dag weer brood te moeten eten dat je niet lekker vindt? Leuk? Zou jij je dan welkom en gewaardeerd voelen?
Ikzelf vind witbrood klef, smakeloos, het vult niet en ik raak er verstopt van. Ik zou doodongelukkig zijn als ik dat elke dag moest eten. Als ik het dan ook nog voor de lunch mee zou krijgen, zou ik het absoluut ook wegooien. Dan maar een appeltje ofzo.
Ik begrijp heel goed dat je haar wilt leren dat andere soorten brood ook best te eten zijn, zou ik ook willen. Koop anders afwisselend eens wat verschillende soorten brood en laat haar die soorten een score van 1 tot 10 geven. Dan weet je al wat meer. Niet al het eten hoeft een 10 te zijn natuurlijk. En wees eens aardig, koop regelmatig wél of ook brood dat zij lekker vindt. Dat kan al heel veel goodwill kweken. Als jij rekening houdt met haar, zal zij ook eerder rekening houden met jou.
Als drinken kan ze gewoon water meenemen, daar valt niks aan te lusten, dat lest de dorst. Ik snap best dat haar favoriete sapje of frisdrank lekkerder is, en dat kan ook best af en toe, maar het hoeft niet altijd. Water weggooien kost gelukkig zo ongeveer niks.
Wat de pot schaft
Nogal primair. Klinkt als een flinke opvoeder maar is dat niet. Is gewoon kortzichtig, egocentrisch en ongevoelig.
Dat heb je met meer van dat soort slogans.
Drinken
Ik had de voorgaande berichten gemist
Ik vind gezond eten heel belangrijk en zou er ook moeite mee hebben als een kind alleen maar suikerdrankjes zou willen drinken. Je kunt haar ook uitleggen wat al die suiker met je lichaam doet, dat het je tanden en je botten aantast en je dik maakt.
Maar je kunt haar ook best een beetje tegemoet komen, wat als ze er 1 per dag mag bijvoorbeeld? Nogmaals, verder kan ze water drinken of zelf wat gezonders verzinnen. Bestaat er geen suikervrije variant? Ja die smaakt iets anders, maar iets anders is niet hetzelfde als ondrinkbaar. Het is even wennen, na een paar dagen weet je niet beter. Of kan ze het drankje met water verdunnen? Laat haar anders eens verschillende theesoorten proeven (kruiden, fruit, wit, groen, zwart is tricky want bitter), er zijn honderden smaken, verzamel gewoon wat zakjes bij vrienden en buren. Organiseer desnoods zelf een drankjesproeverij, misschien zelfs met alle gezinsleden. Maak er een feestje van met wat lekkere hapjes. Weer een scorelijst erbij, zo ontdekt ze misschien toch een paar dingen die ze best wel in te nemen vindt.
Vindt moeder haar brood- en drankjeskeuze wel goed? Misschien kan vader (niet jij!) moeder daar eens naar vragen. Wie weet wil moeder het ook wel aanpakken, maar weet ze niet hoe. Samen sta je sterker.
Ik ben het met AnneJ eens dat je haar wel erg je wil oplegt. Op deze leeftijd werkt dat gewoon niet goed meer. Als ze zelf inziet waarom je belangrijk vindt wat jij belangrijk vindt, zal ze daar uiteindelijk van oppikken wat bij haar past. Als ze dat uit eigen beweging doet, gaat dat beter dan wanneer jij het oplegt. En dat al helemaal omdat jij de stiefouder bent. Lullig maar waar.
Dat soort zaken hebben we allemaal al geprobeerd. Ik haal nu altijd standaard 4 soorten limonadesiroop in huis zodat ze de keuze heeft. We hebben haar uitgelegd hoe slecht het is. En ja, bij haar moeder krijgt ze wel precies wat ze wil. Dus tsja, dan drinkt ze bij ons gewoon nauwelijks of niets en krijgt ze daarna weer precies wat ze wil.
Misschien moet ik echt nog flink gaan groeien in het opvoeden van een puber. Maar toch blijf ik er ook voor een deel wel bij dat zolang je onder het dak van ouders woont je op een bepaald moment wel te conformeren hebt aan hun regels.
Mijn huis, mijn regels
Primair opvoedgedrag.
Volgens mij is je stiefdochter nu je broddellapje. En als je eigen kinderen gaan puberen valt er ineens (hopelijk) een kwartje.:-)
Een puber is een mens en hoeft niet in een vakje. En je hebt zelf ook echt wel wat meer in huis dan het napraten van zogenaamd opvoedkundige dooddoeners.
Daar ga je dus de fout in....
Je hoeft haar niet op te voeden. Ze heeft al ouders.
En ik herken het type puber dat niets lust behalve ongezonde dingen.
Ik zou ook geen Red Bull, cola, etc. in huis halen als dat het enige is dat ze lust. Dat is voor mij wel een grens.
Bij mijn eigen kind dan. En dat is nou juist het verschil: het is niet jouw strijd. Voor dit soort discussies heb je een soort van goodwill nodig en die heb je als ouder al amper, laat staan als stief.
Dat dak
"Maar toch blijf ik er ook voor een deel wel bij dat zolang je onder het dak van ouders woont je op een bepaald moment wel te conformeren hebt aan hun regels."
Die hoor je zo vaak en ik heb er moeite mee. Puber had misschien wel véél liever haar eigen dak gehad, maar ze kan er niets aan doen dat ze dat nog niet heeft. Het is niet jouw dak. Het is jullie dak. Ook dat van haar.
Overigens ben ik niet tegen regels maar dat argument van 'mijn dak, mijn regels' vind ik nooit helemaal lekker. Pubers leg je zo min mogelijk regels op. Met pubers overleg je. Onder je gezamenlijke dak :-)
Ouders
"zolang je onder het dak van ouders woont je op een bepaald moment wel te conformeren hebt aan hun regels." Ja, maar jij bent dus net niet een van die ouders. Dat was waar deze discussie mee begon. Als haar moeder het allemaal wel best vindt zo, en haar vader eigenlijk ook, waarom ben jij dan de persoon die de dingen moet veranderen? Nogmaals, ik snap heel goed dat je het belangrijk vindt, maar jij bent niet de persoon daarvoor. Haar ouders moeten haar opvoeden, niet jij. Jij kunt wel aan de zijlijn een alternatief bieden en zelf gezond eten en drinken samen met jouw kinderen. Blijf het haar gewoon vriendelijk aanbieden en huppel vrolijk over een eventuele nee heen. Niet jouw zorg.
Je kunt in overleg met je partner (!) grenzen stellen: je bent hier 3 dagen, we halen speciaal voor jou 3 blikjes frisdrank in huis en verder kun je drinken wat we hier hebben of water drinken, dan heb je volgens mij een aardige middenweg te pakken. Zelfde met het brood. Wij eten grofvolkoren, speciaal voor jou halen we 6 zachte bolletjes in huis en verder eet je met ons mee. Maar doe dat alleen als je partner er ook achter staat, want anders werkt het niet en leidt het alleen maar tot wrevel bij vader en dochter. Het zou nog beter zijn als moeder ook meedeed. Lukt het niet met de ouders, laat het dan los. Nogmaals, jij laat door jouw gedrag zien dat het ook anders kan, daar zal ze wel of niet wat van oppikken.
Mama van twee
Ze lust 1 soort drinken en 1 soort brood. Waarom koop je dat dan niet voor haar?
Oeps
Ik lees nu pas de reacties haha. Ik dacht dat het bericht over dat 1 soort brood de laatste was. Sorry, negeer deze 2 berichten maar..... :-)
Mamma-van-twee
'Misschien moet ik echt nog flink gaan groeien in het opvoeden van een puber. Maar toch blijf ik er ook voor een deel wel bij dat zolang je onder het dak van ouders woont je op een bepaald moment wel te conformeren hebt aan hun regels.'
Dat ben ik helemaal met je eens. Ook met oudere kinderen. Ik bepaal inderdaad hier thuis grotendeels de regels (samen met mijn man).
De regels die jij hebt zijn ook echt niet raar of zo. Ik ben vrij streng en ik heb ook echt geen moeite met regels op te leggen.
Maar ik denk niet dat dit belangrijkste kwestie is.
Als ouder heb je een bepaalde band met je kind. Je kan mede doordat je een band hebt ook bepaalde dingen eisen. Dat hoort bij de dynamiek ouder-kind.
Echter als je die band niet hebt dan is het veel lastiger om die dynamiek te creëren. Bij de stiefouder past een meer bescheiden positie op de achtergrond.
Ik ben zelf geen stiefouder maar mijn man is dat wel (van mijn oudste kinderen). De eerste jaren bemoeide hij zich nergens mee. Hij was een rustige figuur die op de achtergrond aanwezig was. Wel zorgde hij er voor dat hij tijd vrij maakte voor de kinderen, regelmatig een spelletje met ze speelde, iets leuks met ze ging doen... Hij zal het vast niet altijd eens zijn geweest met mijn opvoeding (dat weet ik eigenlijk wel zeker) maar hij bemoeide zich er niet echt mee.
Door de jaren heen is die band met de kinderen gegroeid en inmiddels zit hij in een positie dat hij iets tegen ze kan zeggen dat ze hem genoeg waarderen en respect voor hem hebben en dat ze naar hem luisteren. Mijn oudste kinderen zijn hem steeds aardiger gaan vinden en ik weet dat ze hem nu erg waarderen. Hierdoor hebben ze er ook veel minder problemen mee als hij af en toe mee wil opvoeden. Hij blijft meer een rol op de achtergrond hebben maar hij is wel meer mede opvoeder geworden. Dat kan omdat de kinderen hem die ruimte hebben gegeven.
Mijn belangrijkste advies is dus om je te concentreren op je band met haar. Je bent niet haar moeder maar je kan wel een vriendin of een soort tante worden.
Het opvoeden laat je aan de vader over. Als hij haar lievelingsdrinken in huis wil halen dan doet hij dat. Als hij dat niet te veel wil doen omdat het ongezond is dan doet hij dat ook. Die keuzes kan hij als haar vader zelf maken.
En eventueel kan jij op de achtergrond met hem overleggen. Mijn man en ik hebben samen ook gesprekken over de opvoeding. Al ver voordat hij deels mede opvoeder werd hadden we hier als de kinderen er niet bij waren wel gesprekken over.
Dank
mutsje - Wow, komt hard aan, maar tegelijk ook een eye opener. Ik bemoei me wellicht inderdaad teveel met de opvoeding, vind het heel lastig om gedrag wat naar mijn mening niet past bij een kind te negeren omdat het niet mijn kind is. En eerlijk gezegd ben ik zo'n bemoeial dat ik ook mijn neefjes/nichtjes zou corrigeren als mijn zus dat niet doet en dat ik zelfs wildvreemde kinderen in een supermarkt die hard gillen of vakken leegtrekken voor de lol daar op aanspreek. Dat is redelijk irritant wellicht, maar ik ben ook van mening dat het aan volwassenen is om van kinderen leuke mensen te maken met normen en waarden die bijdragen aan de maatschappij. Maar misschien hebben jullie gelijk en is een stiefdochter de verkeerde partij daarvoor. Het is zeker zo dat ze heel blij is dat ze een weekend rust heeft bij haar vader. Ik ben alleen bang dat haar vader zo als 'pretvader' gezien wordt terwijl ik denk dat er ook een opvoedtaak bij hem ligt. Maar dat is inderdaad niet aan mij om te organiseren en als hij ervoor kiest juist die pretvader te zijn, dan moet ik dat dus leren te accepteren.
Ik ben wel benieuwd hoe dat dan moet gaan als hij en ik ooit samen kinderen zouden krijgen die anders opgevoed worden dan zijn dochter, hoe kijken jullie daar tegenaan?
Het mes en vork verhaal raakt enigszins uit context omdat dat nu het hoofdprobleem lijkt, het was bedoeld als voorbeeld. En nee, gasten die komen eten zou ik niet corrigeren maar ik denk niet dat een stiefdochter op gelijke voet staat met een gast die komt eten. Ze maakt deel uit van het gezin, daar staat tegenover dat er regels gelden in huis. Maar je hebt gelijk dat het aan haar vader is om haar daar op aan te spreken en dan zal ik mijn mond moeten houden. Dat is een goede les.
bloemetje/tijgeroog/@emma - Dank, ik neem jullie adviezen mee. Inderdaad, pick my battles.
AnneJ - Bedankt! Ik ben me suf aan het lezen over stiefmoeders en pubers, maar deze zal ik ook doorlezen. Ik ga inderdaad met name af op mijn onderbuikgevoel, goed te weten dat ik dat echt meer moet gaan loslaten... Bovendien is het niet mijn puber.
Phryne Fisher - Het klopt wat je zegt, het is de ruzie met mijn vriend niet waard en zoals hierboven beschreven, ik ben inderdaad een bemoeial en zal daarover bij mezelf te rade moeten gaan. Dat wordt het moeilijkst.
Niki73 - Dankje voor je adviezen, ik ga zeker mijn best doen me vooral te richten op gezellige weekenden en mezelf afzijdig te houden in de opvoedende taak!
Mamma-van-Twee
Je zult zien dat het met een eigen kind anders gaat. Je kan sowieso veel meer hebben van je eigen kinderen dan van andere kinderen. Je merkt dan ook dat het vooral gaat om wat voor karkarkter je kind heeft en daar speel je op in. Te minste wij wel Opvoeding wordt, vind ik, erg overschat.
Mijn verhaal
Ik denk dat heel veel stiefouders van stiefkinderen denken dat het aan de situatie stiefkind/stiefouder ligt. Dat lees ik hier op OO in hier geval vaker. Ik denk dat je (nog) niet in de gaten hebt dat die lastige pubers ook in niet gescheiden gezinnen rondlopen en zich daar hetzelfde gedragen als dat jouw stiefdochter zich gedraagt. En ook daar zitten de ouders dan vaak met de handen in het haar omdat ze horendol worden van dat gedrag.
Mijn eerste kind was een puber zoals je ze allemaal wilt, geen echte grote mond, wel een eigen willetje, geen uit de hand lopende gedragingen en ook nog bij te sturen. Nu dacht ik in die tijd dat dat toch maar mooi door ons als ouders kwam, hadden wij die opvoeding eens mooi in de hand. Tot nr 2 ging puberen en dat een draak van een puber bleek te zijn. Niet te sturen. Alle kleine dingetjes die jij opnoemt(zooi overal, slechte verzorging, eten als een neanderthaler) en daarnaast ook niks meer voor school willen doen, ook een niveau lager, brutaal enz enz. Het was het eerste puberjaar een heel gevecht, want ook ik dacht dat ik deze puber gewoon streng aan moest pakken en dat het daarna dan vanzelf goed zou komen. Ik las en schreef hier toen al een tijd mee en las hele herkenbare verhalen die me het hielpen doorstaan maar die me ook hielpen te leren het te relativeren. Na een tijd heb ik mezelf streng toe gesproken om het anders aan te pakken. Ik ben het langzaam aan los gaan laten om hem op zijn huid te zitten. Wat schoot ik er mee op, het was alleen maar constante oorlog hier in huis. Langzaam aan is het contact weer prima geworden. Natuurlijk puberde hij nog steeds maar daar konden we, door dat op afstand te bekijken, beter mee omgaan.We vonden het ontzettende hectische jaren. Nu (we zijn intussen 6 jaar verder)is hij uit de pubertijd en is het een leuke jonge vent geworden. Hij laat ons nog wel eens horen dat we het in die tijd goed hebben aangepakt. Dat hij het ook wel eens anders zag met als gevolg weglopende vrienden en verstoorde relaties.
Ik wil hier verder niks mee zeggen maar wel laten weten dat heel veel kinderen door die pubertijd heen moeten en dat dat niet niks is. En dat het ons als ouders(stief of niet) tot wanhoop kan drijven.