Irritaties rondom vriend en puberdochter

Je verslag

Lees je verhaal nog eens goed. Stel je voor dat jij het niet bent maar een stiefmoeder en dat jij de vader (of moeder) bent. Zou je dan ook niet weleens klagen tegen een andere volwassene maar je dochter vooral positief proberen te beinvloeden?

Pubers kunnen irritant zijn, je nemen je ruimte in, ze verstoren je agenda. In een stiefgezin kan ik me voorstellen dat het extra lastig is want het is niet je eigen kind. Hoewel ook in traditionele gezinnen beide partners anders kunnen aankijken tegen een puberend kind.

Rustig doorgaan met ademhalen. Er het beste van hopen. En elk sprietje positief gedrag bevestigen in de hoop dat er kans is op toename.

Misschien kun je je wat meer met jezelf bezighouden in de kamer of elders, als je partner zich met zijn dochter moet bezighouden.

Relativeren

http://www.jellejolles.nl/tieners-sturen-en-inspireren/

Kan het zin hebben om je, liefst samen met je partner, wat te informeren over het pubertijdperk?

https://www.ontwikkelingeneducatie.nl/blog/achter-het-behang-plakken-zou-je-ze

http://www.tishiergeenhotel.nl/grappige-strips-over-leven-met-pubers/

Pubers moet je ook gewoon uitzitten. Je probeert ze te betoveren en gooit je vaardigheden in de strijd, maar er komt een moment dat je dat ook moet loslaten. En je liever met jezelf bezighouden. Die balans kun je alleen voor jezelf maken. Je gaat niet over een ander.

Doe wat jezelf helpt om meer te ontspannen als je stiefdochter je weer irriteert. Je kent jezelf het beste.

Je nickname

... spreekt al boekdelen Je bent mama-van-2 en bonusmoeder van nog eens 2. Die heb je erbij gekregen toen je met z'n allen onder één dak ging wonen.

Je bonusdochter klinkt als een doodnormale puber. Die zijn irritant. En doen niks. Je ergert je aan je partner, die zijn eigen strategie voert tov zijn dochter. Dat zie jij als 'paaien' en dat 'verdient ze niet'. Ik vind je behoorlijk negatief over haar. Had ze in jouw ogen een model-puber moeten zijn? Een dochter zoals jij die het liefst ziet?

Ik prik maar een beetje hoor. Ze klinkt als een vrij standaard 13-jarige Maar zoals ik het lees heb je nog geen puber-ervaring. Laat het los, laat vader en dochter het lekker samen uitvogelen en richt je op je eigen (nog jonge) kinderen. Als die gaan puberen, zul je nog terugdenken aan hoe je partner dit aanpakte De grootste verdienste van jou als bonus-ouder is om een stap terug te doen.

positief

Ik begrijp je irritatie heel goed. Maar ik vind het ook positief dat je vriend inzet op een goede relatie met zijn dochter. Dat verdient zij wel degelijk, je hoeft ouderliefde namelijk niet te verdienen.

hoe was je zelf vroeger

Enfin, herinner je je eigen jeugd, vriendinnen, lees wat, kijk tv en zie hoe pubers ook alweer in elkaar zitten. Die van jou worden ook nog zo en die van hem zijn al begonnen.
Wordt waarschijnlijk nog wel erger ook.
We hebben er allemaal last van, maar ga nooit tussen een ouder en zijn kind inzitten, want als hij het goed doet kiest hij voor haar.
Kortom: welkom in het begin van de pubertijd.

Laat het los

Dit meisje pubert en die ruimte moet ze krijgen om een verstandige volwassene te worden. De steun van haar vader heeft ze nodig. Die ziet ze toch al weinig en al die dingetjes die hij voor haar doet, maken dat zij zich gewenst en gezien voelt. En je afzetten tegen je ouders is nodig. Daar wordt niet alleen zij maar ook haar ouders volwassener van .
En dat het jou ergert? Dat is jouw pech. Laat het los.
Ze is er maar drie dagen per week. Genoeg ruimte dus om de rest van de week je eigen ding te doen.

Later, als jouw kinderen gaan puberen, ben je blij met deze ervaring.

Helemaal eens

met voorgangers, sterker nog: zorg dat jij zelf veel meer het huis uit bent als zij er is. Of iig de ruimte. Ga sporten, wandelen, een andere hobby kiezen of lekker in bed lezen.
En probeer ook hier en daar wat positiefs te vinden/ creëeren tussen jullie twee. Ga eens iets leuks doen samen. (Dus met de passieve dochter. En ja, het is vreselijk irritant, ik weet het, nog een paar jaar)

Herkenbaar

Wat klinkt je verhaal herkenbaar. En ook alle reacties die iedereen geeft. Dit zijn namelijk ook precies de reacties die ik krijg van vrienden/familie als ik het met hen heb over mijn stiefdochter, al is die pas tien.

Ze zit al heel erg tegen de puberfase aan, is niet dom en is door haar vader (mijn vriend dus) eigenlijk altijd als gelijkwaardig behandeld in de twee weekenden per maand die ze bij hem doorbrengt. Zo gedraagt ze zich dus ook naar mij toe, wil overal over meepraten en onderhandelen, altijd een weerwoord, weinig respect en al flink wat (in mijn ogen irritante) puberale gedragingen en reacties. Thuis bij haar biologische moeder is ze ook het oudste kind en dus ook degene die het meest zelfstandig moet doen omdat haar jongere (half)broertje en -zusjes nog wél hulp nodig hebben bij alledaagse zaken. Maar ze blijft een kind van tien wat nog lang niet zelfstandig genoeg is en in mijn ogen heeft ze dus nog sturing, regels en een consequente opvoeding nodig.

Voorbeeld: het feit dat ik graag heb dat ze met mes en vork eet in plaats van met alleen haar vork in haar rechterhand stuit keer op keer op veel weerstand, gezucht en soms zelfs huilbuien en driftige reacties als 'ik wil hier nooit meer naar toe, jullie hebben veel te veel regels, ik vertel jullie toch ook niet wat jullie moeten doen!'. Terwijl ik er juist op heb geprobeerd te letten dit vooraf met mijn vriend te bespreken zodat híj degene kon zijn die dit bij haar kan voorleggen en haar op haar gedrag aan kan spreken en ik niet 'de boze stiefmoeder' ben. Het lastige is dat dit soort (in mijn ogen simpele, algemene en doodnormale) regeltjes er voorheen, toen mijn vriend alleen met haar woonde, niet waren. Hij let er dus uit zichzelf ook niet op, ziet het niet, kan zich er niet druk over maken.

Een dergelijke reactie van haar komt dan vast ook niet alleen voort uit het feit dat we haar vragen met mes en vork te eten, er zit misschien veel meer emotie achter waar ze niet over wil praten. Want pogingen met haar een serieus gesprek te voeren lopen steevast uit op schouderophalen, geen zin om te praten of wedervragen als 'waarom wil je dat weten?'. Tips om zulke gesprekken te voeren terwijl we met iets bezig zijn hebben we geprobeerd, maar ook daar lijkt ze niet in te trappen. En twee weekenden in de maand is dan haast ook te weinig om echt contact te kunnen maken...

Ze is bijna nooit heel enthousiast over iets, wat we ook voor haar proberen te organiseren in de weekenden die ze bij ons is. Ze heeft steevast een verveelde blik, schouders ophalen, bankhangen met tablet, etc. Een doodnormale (pre)puber, dus, maar ik herken je frustratie en het gevoel gezien en gehoord te willen worden als ouder, als opvoeder, die respect en zelfs dankbaarheid verdient van een kind van 10/13. Die dat nog helemaal niet wíl of kan geven, of zich zelfs maar beseft dat het heel fijn is wat haar (stief)ouders voor haar doen. Zo was ik zelf inderdaad ook, je ouders neem je voor lief, die 'horen' alles voor je te doen. Wat een fijne trip down memory lane, maar niet heus, om mijn eigen pubergedrag weerspiegelt te zien in een kind dat niet eens mijn eigen kind is maar waar ik wel dezelfde frustraties en irritaties voor kan voelen die mijn moeder vast voor mij heeft gevoeld toen ik de pubertijd in ging. Wat dan ook tegelijkertijd extra innerlijke strijd oplevert bij mij want ik wíl dit helemaal niet voelen voor een kind wat niet van mij is.

De adviezen die ik steeds krijg zijn ook 'laat het los', 'distantieer jezelf van de situatie door iets voor jezelf te gaan doen in een andere ruimte' en 'het is niet makkelijk maar je zult er doorheen moeten'. Dat is dus blijkbaar wat het is. Soms lukt dat, heel vaak ook niet. Bij mij helpt het wel om er vaak over te communiceren met mijn vriend, hij staat ook altijd aan mijn kant maar ik merk ook, net als jij, dat hij in de praktijk moeite heeft om consequent en gedisciplineerd op te treden tegen zijn dochter. Uit laksheid en 'dommigheid' omdat hij het (als man?) gewoonweg niet ziet als ze brutaal of verwend reageert of spullen laat slingeren, maar ook vanuit de overtuiging dat de zes dagen per maand die ze wél bij hem is vooral leuk moeten zijn. Dus ook dat levert tussen ons strijd op, omdat ik vind dat hij tijdens die zes dagen wel ook gewoon de rol van opvoeder heeft en zich als zodanig dient te gedragen. Wat hij dan weer beaamt, maar weinig consequent weet door te voeren. Hij weet gewoon niet hoe. Dus ik heb nu opvoedcursussen voorgesteld, om desnoods samen aan te gaan. Hoe hij zijn rol als vader kan (her)vinden, vast kan houden aan regels en eigen normen en waarden over kan leren brengen op zijn kind. Misschien heeft jouw vriend daar ook baat bij?

Hoe dan ook, het blijft dus lastig en blijkbaar duurt dat nog de gehele pubertijd. Geen idee hoe we hier doorheen gaan komen maar 'gewoon doorgaan' lijkt het devies. Incasseren dus.

Sofie

Jeetje zeg, waar bemoei jij je mee. Samen op opvoedcursus omdat je vindt dat jij en je vriend in die 6 dagen per maand dat ze er is jullie normen en waarden moeten over brengen op stiefdochter van 10?
Ik begrijp dat ze al redelijk zelfstandig moet functioneren in het gezin van haar moeder, wegens jongere (half-)brusjes. Misschien is ze wel heel blij dat ze even helemaal niks hoeft bij jullie.
Je geeft zelf aan dat de spiegel die je nu ziet ten aanzien van je eigen gedrag als puber niet zo leuk vindt, maar wel herkenbaar. En dan nog verwijt je haar van alles en nog wat.
Gezeur dat ze moet eten met mes en vork. Dat is de ruzie toch niet waard. Als je gasten langs krijgt ga je ze dan ook mededelen dat ze met mes en vork moeten eten. Nee toch? Waarom haar dan wel!
Het grootste probleem zit hem er volgens mij in dat je vriend en jij het gewoon niet eens zijn met de opvoeding van dochter. Je geeft zelf aan dat hij haar altijd gelijkwaardig heeft behandeld en dat, toen ze nog met zijn tweetjes waren, hij zelf ook zich niet zo druk maakte om alle regeltjes die jij kennelijk van belang vindt (die zogenaamde "in jouw ogen simpele, algemene en doodnormale regeltjes"). Dus in plaats van boos te zijn op haar en op je vriend, moet je bij jezelf te rade gaan. Toen je met hem een relatie begon, wist je dat zij bij de package deal zou zitten. Tussen hun ging en gaat het kennelijk wel goed. Wat maakt het dat jij zo graag opeens haar opvoeder wil zijn? Die rol heb je namelijk helemaal niet. Lullig en hard, maar waar.
Het is niet dat jij los moet laten, het is dat jij afstand moet nemen van je rol. Dat is niet hetzelfde. Het eerste betekent dat je los laat, omdat je er niets aan kan doen. Het tweede betekent dat je zelf naar je rol moet kijken en actief daarmee aan de gang moet.

Sofie

Sofie, pick your battles.
Echt, ga je in de die paar dagen per maand niet druk maken over mes-en-vork en over het opruimen van kleding. Als er iemand al iets mee moet is het de vader en zeker niet jij. Dan eet ze maar niet met mes en vork. Je ziet toch zelf wat het resultaat is? Wees de wijste en bepaal wat écht belangrijk is in het leven. Aan die regels houd je vast, en met de rest ga je wat losser om. Starheid van jou + starheid van dochter = gedoe. Ja, ook dat is opvoeden. Weten wanneer je het als ouder maar even moet laten gaan. Sommige dingen zijn belangrijker dan alleen maar het opvolgen van regels.

Klopt niet Sofie

Je schrijft dat je wilt dat hij zijn eigen normen en waarden op z’n dochter over brengt, maar eigenlijk wil je (en dat wil alleen jij, niet hij) dat hij jóuw normen en waarden op z’n dochter over brengt.

Sofie

Je zegt dat je goed met je vriend kan praten over de situatie, maar dat hij zich dan weer anders gedraagt tegenover zijn dochter. Mijn vriend doet dat ook wel eens. Dat is dan voor mij het teken dat hij bij mij blijkbaar iets moet waarmaken wat hij niet naar zijn dochter toe zal doen en ik vind dat geen goed teken. Dan zijn de gesprekken tussen hem en mij blijkbaar niet zo goed als ik denk. Richt je daarop: maak contact met je vriend zonder zijn dochter tussen jullie beiden te laten komen. Echt, het werkt niet zo, samen op opvoedcursus? Mijn vriend ziet me aankomen, dan is het snel afgelopen tussen ons. Je hebt een relatie met hem en niet met zijn dochter. Ze is pas 10 hoor, dit gaat niet vanzelf over na een tijdje.

Pubercursus?

https://www.ouders.nl/artikelen/de-puber-voelt-zich-het-centrum-van-de-wereld

Misschien is het handig om zelf eens wat in te lezen of een cursus te volgen over het opvoeden van een puber. In tegenstelling tot wat de onderbuik daarover kan melden: aanpakken, niet accepteren, ze moeten luisteren, geen respect. Dat is vaak het soort dat boven komt drijven in onderlinge praatjes tussen sommigen. Dat is te oppervlakkig.

Een puber is een mens in ontwikkeling.

Nu is het nog met 'mes en vork' eten. Ik huiver wat je nog te wachten staat.:-)

"Het gaat over. De meeste pubers groeien uit tot jonge volwassenen die gewoon weer gaan communiceren, hard werken en belangstelling hebben voor andere mensen. Blokland: "Het komt voor dat ouders te krampachtig zijn, er te veel bovenop zitten. Maar dat is niet goed. Als de druk te groot wordt voor een kind, kan dat de relatie met de ouders alleen maar verslechteren. Voor ouders is dit de tijd om te leren afstand te nemen zonder je betrokkenheid te verliezen. Dat is het moeilijkste wat er is."

Arm kind

Het is altijd hetzelfde, stief'ouders' die hun partner verwijten dat ze de opvoeding hebben laten versloffen. En wat doet zo'n kind dan voor vreselijks? Eten met de vork in de rechterhand. Ja dat is ook echt iets waar je wel een weekendje ruzie voor over moet hebben voor je je kind weer voor 2 weken uitzwaait. Tja, stel je ook voor, een kind dat thuis mag meepraten en serieus wordt genomen.
Echt hoor, ik twijfel soms aan de verstandelijke vermogens van die mensen, zowel de stiefouders als de bioouders die hun eigen aanpak kennelijk zo snel verloochenen, al kan het van de laatsten ook onzekerheid zijn.

vork

Ik ben 56 en ik kwam er een paar jaar geleden zelf achter dat ik mijn vork rechts hou en mes links terwijl de meeste mensen dat andersom doen. Ik lees dat nu pas goed. Tjonge, ik leef nog steeds, heb met hoge pieten aan tafel gezeten. Mijn ouders leven niet meer, anders hadden ze ervan langs gehad hoor, mij zo te verwaarlozen 😅😅

Emma.

Ik kwam daar lang geleden ook achter, ze dekken gewoon allemaal de tafel verkeerd:-)
Mijn ouders hebben mij ook niet opgevoed dus, je mocht links-of rechtshandig eten. Als het maar gezellig was aan tafel, geen commentaar op het eten en borden leeg graag.

Tafelmanieren

Ik vind het best belangrijk dat kinderen weten hoe het hoort. Als ik met ze in een restaurant of bij mensen thuis eet doen ze het ook perfect. Zelf willen ze ook niet opvallen door slechte tafelmanieren. Thuis boeit het me echter niet hoe ze eten. Vooral mijn jongste laat haar bestek nog wel eens compleet onbenut, kip, gebakken aardappels en worteltjes kun je immers ook prima met je handen eten.
Maar in het algemeen, tegen mij mogen ze alles zeggen (op een normale beleefde manier) en het hartgrondig met me oneens zijn. Ze kunnen prima onderscheid maken tussen hoe je dingen tegen je moeder zegt of tegen een leerkracht en vreemden. Dat lijkt me de bedoeling van opvoeden. Kindjes zo afleveren dat je ze met een gerust hart de wijde wereld kunt insturen.

Phryne en Sofie

Mee eens Phryne, maar bij een stiefkind dat je twee weekenden per maand ziet, lijkt het me bepaald niet het eerste aandachtspunt en al helemaal geen reden voor ruzie of een opvoedcursus. Laat dat lekker aan moeder en voor een klein stukje aan vader over. Als het kind heel smerig eet en daardoor de eetlust van de tafelgenoten verpest, dan zie ik nog een aanleiding voor een vriendelijk doch dringend verzoek, maar dan nog zul je net zien dat kind gezellig doorgaat of het nog wat dikker aanzet om stiefmama te jennen. Maar werkelijk, met een vork in de verkeerde hand eten mag niet? Waar hébben we het over?

Sofie, probeer nu eerst eens die weekenden gezellig te maken. Ze ziet haar vader al zo weinig, moet die schaarse tijd dan gevuld worden met stress en ruzie? Ik dacht het niet. Die weekenden zouden leuk, gezellig en ontspannen moeten zijn, zodat ze graag naar haar vader gaat. Die twee hebben heel weinig tijd om hun ouder-kindband te ontwikkelen, en jij wilt daar tussen zitten? Stop daarmee! Laat het opvoeden aan de biologische ouders over en bemoei je er niet mee. Zij doen dat volgens hun eigen normen en waarden en dat is hun goed recht. En het mooie is: jij mag leuke dingen verzinnen (of niet, als je daar geen zin in hebt). Jij mag je stiefdochter volop positieve aandacht geven. Dat is een veel gemakkelijkere rol, count your blessings.
Lees die link van AnneJ over pubers eens. Je ogen konden we eens open gaan

Slecht gedrag

Je hebt al kunnen lezen dat pubers niet altijd de makkelijkste zijn in zorg voor zichzelf en de omgeving.

Je zegt nu al een paar keer 'liegen' maar ik vraag me af waarom? Vaak 'liegen' pubers over zaken waar ze met jou niet in discussie willen. En waarschijnlijk zou je dat zelf ook doen alleen jij bent als volwassenen daar mogelijk handiger in.

Je kunt het jezelf echt moeilijk maken. Als je op dit gedrag van een puber reageert met negativiteit: elke keer dat je iets observeert krijgt puber een negatieve opmerking, dan wordt het gedrag over het algemeen niet beter.

Het kan wel beter worden als ze het belangrijk gaan vinden om goed met jou om te gaan, ze weten wat jij belangrijk vind, echt wel, en dat kan komen doordat jij inzet op een goede relatie met puber en beschikbaarheid.

Zelf het goede voorbeeld geven. Ik zou zelf echt niet de hele tijd negatief commentaar willen geven dat nergens toe leid dan humeurigheid en afstand.

Stel je voor: je collega's op je werk zitten de hele tijd openlijk commentaar te geven: moet je nu alweer zuchten als je die routineklus moet doen? Ik zag dat je gisteren weer de prullebak hebt laten overlopen. De agenda van jou is een rommeltje, het is er zo druk, dat ik er geen voorstel meer in kan doen.

Stel je dat eens voor. Zo'n werkplek zou ik snel opgeven. En dat is wat je stiefdochter nu ook doet. Ze wil weg. Heb jij dalijk op je geweten en dat wringt in de relatie met je partner.

Humor en relativering

We kunnen van alles voorstellen maar ik denk dat het handigste is als je zelf bedenkt hoe je zo luchtig mogelijk met je stiefdochter om kunt gaan en een beetje oogkleppen op voor het gedrag. En je oefenen in wat onderkoelde humor en wat plagen, als je maar zeker zorgt dat het ook lichtgewicht blijft.

Relativering en laten merken dat het je niet persoonlijk raakt, dat je het niet persoonlijk aantrekt en dat je hoopt dat deze fase overgaat maar je ziet haar staan, zo overgevoelig en onzeker en toch ook zelfstandig en met steeds meer behoefte aan autonomie, zelf je agenda bepalen, zo heel anders dan op de basisschool.

Natuurlijk mag je ze ook bepalen bij het gezin en het rekening houden met elkaar, als je eerst haar ziet en erkend en dan het goede voorbeeld geeft en haar zonodig wat ruimte geeft en herinnert.