U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik zou mijn leven graag over doen....
ik weet dat het onmogelijk is en het grootste deel van de dag ben ik blij met mijn leven.... Maar soms overvalt me het idee dat ik het het verprutst.
Ik ben getrouwd geweest met mijn middelbare school vriendje en daar 19 jaar mee samen geweest. Daar heb ik twee heerlijke kinderen mee gekregen die bij mij wonen en die inmiddels lekker aan het puberen zijn.
Na die 19 jaar (de kinderen waren toen 3 en 4) wilde mijn man scheiden, ik niet. Maar dat houd je niet tegen uiteindelijk.
Om het plaatje weer compleet te krijgen, en ik vond het vreselijk alleen, ben ik snel op zoek gegaan naar een nieuwe partner. Die heb ik gevonden via een datingsite en we zijn vrij snel getrouwd. Hij was gek op de kinderen, had ze zelf niet kunnen krijgen, en toen ze nog klein waren was het leuk. Ik was super verliefd, maar meer op het plaatje dan op deze man.
Ik heb het écht geprobeerd, heb alles gegeven, echt alles, maar er kwam niet veel liefde terug. Hij wilde wel, maar het lukte niet. Van de ene in de andere therapie gerold, maar helaas. En hoe groter de kinderen werden, hoe kouder de sfeer in huis. De kinderen waren echt gek op hem, maar deden het nooit goed genoeg.
Uiteindelijk zijn we gescheiden en nu woon ik met mijn kinderen in een woonplaats waar ik ben gaan wonen vanwege, toen, het werk van mijn man.
De sfeer in huis is nu ontzettend goed, gezellig vrolijk en ik heb meer tijd en aandacht voor mijn kinderen.
Mijn kinderen zijn hier nu gewend na 8 jaar, ik heb een eigen bedrijf en dat loopt goed, dus we blijven lekker hier.
Maar......Soms overvalt me het gevoel dat ik het allemaal verkeerd heb gedaan, dan huil ik in mijn bed, ik had zo graag mijn leven gedeeld met 1 persoon....samen kinderen gekregen, de vreugde en de zorgen samen gedeeld, misschien wel samen oma en opa geworden, herinneringen kunnen ophalen...dat zal nooit zo zijn.
Ik zou het graag over doen. Niet zo bang zijn om over te schieten, niet zo bang zijn om alleen te zijn...
Nu gaat het goed, ik red me wel, mensen die me alleen oppervlakkig kennen en niet eens weten dat ik gescheiden ben zeggen'wat zie jij er goed uit!' Maar toch....
Zal ik ooit een maatje vinden? Ik ben al 46, vind mannen over het algemeen niet interessant, heb nooit geflirt, heb ook geen tijd voor een relatie op dit moment, maar om alleen oud te worden?
Ik klaag niet, maar heb heel erg de behoeften mijn verhaal te delen en hoop eigenlijk op herkenning.
Daan
rouwen
Blijkbaar maak je nu een periode van rouw door. Om wat geweest is, om wat nooit meer terug komt. Een soort midlife crisis. Het lijkt me goed om daar ruimte voor te nemen. Je hebt gelijk, je kunt je leven niet over doen. Maar je kunt deze periode wel gebruiken om voor jezelf na te gaan wat nou echt belangrijk is, en dat mee te nemen bij toekomstige beslissingen. Want vandaag is de eerste dag van de rest van je leven.
Dat is een goeie
.....vandaag is de eerste dag van mijn toekomstig leven!
Ik voel me alleen zo verdrietig, ik hoop dat het een kwestie van tijd is.....
een vriendin van me verloor haar man toen hun zoontje acht maanden oud was. Die vertelde me toen dat ze het gevoel had in de verkeerde film beland te zijn. Want dit was niet waar ze voor 'getekend' had.
Ook zij heeft haar leven weer kunnen oppakken, al heeft het even geduurd. En nu kijkt ze zonder spijt terug op de tijd die ze wel samen had met haar toenmalige man (en is ze weer gelukkig met een ander).
Herkenning
Ik herken wel dat ik zelf ook graag die lange vanzelfsprekende relatie had gehad. Het blijft een mooi ideaal en sommigen lukt het ook echt om het goed te hebben met elkaar. Dat is mij niet gelukt en dat is jammer.
En verder lijkt het me nu net zo handig te beginnen met " Niet zo bang zijn om over te schieten, niet zo bang zijn om alleen te zijn..."
Er zijn meer soorten relaties in het leven, die met je kinderen, met familie, met buren, met vrienden, en vooral die met jezelf.
Met of zonder nieuwe partner.
Maar heimwee, noem ik het maar, hoort er ook wel een beetje bij. Terugverlangen naar de goede tijden die er waren en die er niet meer zijn. Er komen altijd weer nieuwe tijden.
Het lijkt me ook heel begrijpelijk dat als je ouder bent je denkt dat je met de kennis van nu het heel anders aangepakt zou hebben, maar zo werkt dat niet, en het is ook geen garantie voor geluk.
Goed gedaan
Je hebt de juiste keuze gemaakt voor je kinderen dus goed gewerkt aan je belangrijkste doel. Die man komt wel weer een keer. Ze zeggen dat je de meeste kans hebt als je er niet naar zoekt.
ik begrijp je wel
Het vervelende van "leven" is dat je niet eerst even kan oefenen. Als je alles van tevoren weet...
Ook ik ben gescheiden (na bar slecht huwelijk) en aanvankelijk bang nooit te mogen meemaken wat het betekent om wél oprechte liefde mee te mogen maken zonder het gevoel hebben op een mijnenveld te moeten leven. Maar het leven ging zijn eigen gang. Zorgenkinderen, mijn eigen gezondheid die op ging spelen...
Inmiddels heb ik geleerd dat ik het eigenlijk wel prima vind in mijn eentje.
Maar ik loop nog regelmatig tegen het gevoel aan "kon ik het maar over doen". Wat had ik een boel andere keuzes gemaakt! Meer voor mezelf gekozen. De opleiding die ik zélf wilde in plaats van de droom waarmaken van mijn ouders. Het werk kiezen dat bij me paste in plaats van wat mijn partner van me eiste omdat het meer geld opleverde. Sowieso een andere partner en vader voor mijn kinderen 
Maar as is verbrande turf, zei mijn oma zaliger en ik moet het doen met wat ik nu heb.
Het is moeilijk soms, het had zo anders kunnen zijn, maar ik heb in ieder geval wél geleerd van mijzelf te houden en meer op mijn eigen keuzes te vertrouwen in plaats van afhankelijk te zijn van goedkeuring en aandacht van anderen.
Ik ga mijn eigen gang en probeer ervan te maken wat ik er van maken kan. Maar soms denk ik wel eens: pfff...
dank jullie wel
Voor jullie reacties, het is een fijn gevoel dat ik niet de enige ben....en as is inderdaad verbrande turf :-)
En ik was nog iets vergeten: ik heb nu inderdaad meer 'ervaring' dan toen, misschien moet ik het me zelf niet steeds zo kwalijk nemen dat ik, zoals ik het nu zie, toen verkeerde keuzes heb gemaakt.
Mijn moeder zei altijd: je kunt pas van een ander houden als je eerst van jezelf houdt. Misschien moet ik daar eerst eens wat mee.... En zoals bij Sally MacLennane, ik had ook liever een andere beroepskeuze gemaakt, inmiddels heb ik dat wel helemaal omgegooid, zo ver ben ik dan maar denk ik dan.
Pffff, het leven is niet altijd makkelijk
Sally
"De opleiding die ik zélf wilde in plaats van de droom waarmaken van mijn ouders."
Ik ken toevallig een dame die dat wel deed. Helaas viel het erg tegen en is ze later alsnog die studie gaan doen die haar ouders haar aanraadden. Maar ik geef toe dat het wel een lekker gevoel is als je de schuld aan anderen kan geven, da's een voordeel!
"Het werk kiezen dat bij me paste in plaats van wat mijn partner van me eiste omdat het meer geld opleverde."
Ik merk zelf dat het inderdaad nog steeds vaak de man is die moet zorgen dat de financien op orde zijn terwijl vrouwlief aan laag- of niet betaalde zelfverwerkelijking werkt 
Och, Ad toch
"Maar ik geef toe dat het wel een lekker gevoel is als je de schuld aan anderen kan geven, da's een voordeel!"
Ik geef anderen niet de schuld, beste Ad. Ik geef mijzelf de schuld omdat ik mijzelf de kans niet gaf zelf te ervaren of die studie wel of niet bij me paste.
"Ik merk zelf dat het inderdaad nog steeds vaak de man is die moet zorgen dat de financien op orde zijn terwijl vrouwlief aan laag- of niet betaalde zelfverwerkelijking werkt."
Jammer joh. Foute aanname. Er bleek namelijk iets heel anders aan de hand, bleek achteraf. Ik moest bij het bedrijf waar mijn man ook werkte gaan werken, zogenaamd omdat het beter betaalde, wat nog lelijk tegen bleek te vallen, maar de werkelijkheid was dat hij me dan beter in de gaten kon houden.
Helaas ontdekte ik dat pas later.
Ook dat zul jij wel weer "de schuld aan anderen geven" vinden. Maar ik neem wel de verantwoordelijkheid. Ik had namelijk ook nee kunnen zeggen. En dat heb ik niet gedaan. Dat neem ik mezelf achteraf kwalijk. Niet hém.
verkeerde keuzes?
Ik geloof niet zo in verkeerde keuzes. De keuzes die je maakt, doe je altijd met de informatie die je dan hebt, met de inschatting van dat moment. Natuurlijk zitten daar beslissingen bij de achteraf niet handig waren. Maar toen leken ze logisch en legitiem. Het enige wat je nu nog kunt doen, is leren van die beslissingen. En beseffen dat door die beslissingen ook andere dingen zijn gebeurd die wel fijn zijn. Zoals je kinderen of bepaalde vrienden/buren/collega's, dit forum ☺
Helemaal een met Inaya
Achteraf praten is makkelijk.
' met de kennis van nu' ...
Het leven gaat anders dan je denkt ( ?..hoe diep dacht ik daar destijds over na, vraag ik me nu weleens af) als je jong bent. Inmiddels leven mijn kinderen in mijn jonge jaren van weleer. Ook zij maken soms keuzes die ze achteraf betreuren.
Waardeer de goede dingen die bepaalde keuzes opleverden; leer van wat bij nader inzien minder handig was, en vergeef jezelf. Dat geeft ruimte om verder te gaan!
Reflectie
Je vermogen om te reflecteren neemt toe naarmate je ouder wordt. Ik zie nu dingen van mezelf die ik op mijn dertigste echt niet zag. sterker nog: ik had echt een paar vreselijke blinde vlekken. Het doet pijn om daar nu, op mijn vijftigste, achter te komen. Het kost me moeite om die dingen weer heel te krijgen, maar ik kan dat nu wel een stuk beter dan op mijn dertigste. Het is dus aan de ene kant verrijkend en verdiepend, maar je leven en het beeld van jezelf veranderen drastisch.
Sally
"Ik geef anderen niet de schuld, beste Ad. Ik geef mijzelf de schuld omdat ik mijzelf de kans niet gaf zelf te ervaren of die studie wel of niet bij me paste."
Inderdaad, het blijft jouw keus natuurlijk
""Ik merk zelf dat het inderdaad nog steeds vaak de man is die moet zorgen dat de financien op orde zijn terwijl vrouwlief aan laag- of niet betaalde zelfverwerkelijking werkt.""
"Jammer joh. Foute aanname."
Is geen aanname want ik had het nl. niet over jou maar over wat gevallen in mijn omgeving.
"Er bleek namelijk iets heel anders aan de hand, bleek achteraf. Ik moest bij het bedrijf waar mijn man ook werkte gaan werken, zogenaamd omdat het beter betaalde, wat nog lelijk tegen bleek te vallen, maar de werkelijkheid was dat hij me dan beter in de gaten kon houden.
Helaas ontdekte ik dat pas later."
Als dat waar is is het behoorlijk ziek, maar helaas is het jouw lezing van ene op de klippen gelopen relatie en moet daarmee helaas met enige scepsis worden benaderd. Sorry
"Ook dat zul jij wel weer "de schuld aan anderen geven" vinden. Maar ik neem wel de verantwoordelijkheid. Ik had namelijk ook nee kunnen zeggen. En dat heb ik niet gedaan. Dat neem ik mezelf achteraf kwalijk. Niet hém."
Uiteindelijk zijn we zelf verantwoordelijk voor onze (relatie)keuzes.
geen spijt
Maar wel hopelijk tijd genoeg om nog te vinden wat ik zoek, omdat dat het enige is naast mijn kinderen (en werk om jezelf te onderhouden)dat voor mij belangrijk is. Dat is het enige.
Keuzes
Die je maakt, maak je op dat moment met de kennis die je dan hebt.
Die keuzes hebben jou gemaakt tot wie je nu bent. Zonder die ervaring had je wellicht nog steeds dezelfde keuze gemaakt.
Keuzes
'Vandaag is d eerste dag van je toekomst' lijkt een cliché maar het is wel echt waar. Ik heb altijd een baan gehad die ik eigenlijk vreselijk vond omdat er geld (brood) op de plank moest komen maar ben op latere leeftijd (35) gaan doen wat ik echt wilde.
Ik heb in mijn leven ook wat keuzes gemaakt waarvan ik nu denk...'had ik ze maar niet gemaakt!' Maar zoals een aantal hier ook zeggen, op dat moment was het de goede keuze. Zelfs met redenen omkleed! Nu zou ik ze nooit meer maken.
Maar ik snap je gevoel van 'heimwee' wel......dat alles goed was en zonder verdriet.
Ik vind het een goede toip....leren van deze tijd. Wat wil je, wat wil je niet....
herkenning
En ik herken je gevoel ook.
Een huwelijk waar het nu goed is. Maar het is zo moeilijk geweest. De pijn en vernedering zijn heftig geweest. Nog steeds is t soms een worsteling om 't goede te zien.
Qua werk veel gedaan- en toch het gevoel weinig bereikt te hebben. We hebben geweldige kinderen (wie niet;-) en wat had ik graag veel dingen eerder geleerd. Dan was ik vast een betere moeder geweest.
Ik ben mantelzorger geweest- achteraf gezien ten koste van ons gezin. Wat zou ik dat graag over doen. En dan goed voor iedereen; mezelf, ons gezin en mensen om mij heen.
En wat mij echt verdriet doet; ik vond mezelf verschrikkelijk om te zien. En als ik foto's zie van mijzelf als twintiger zie ik een mooie, spontane jonge vrouw. Nu ben ik nog niet blij met mezelf. dat is toch verdrietig?
Ik vind het leven moeilijk. Had ik maar dit en had ik maar zo.
En ik merk dat het mij onrustig maakt. In mijn hoofd veranderen dingen. Ik probeer stappen te zetten om trots op mijzelf te worden. Keuzes voor mijzelf te maken.
Vette midlife denk ik als ik dit terug lees;-) En misschien wel het begin van iets moois.
Hoe je kijkt naar het leven heb je zelf in de hand.
Ik denk dat ik toch weer min of meer hetzelfde zou doen
Ik ben nou eenmaal wie ik ben. Dat heeft voor heel ellendige situaties gezorgd, die vast heel anders waren gelopen als ik me anders had opgesteld. En vroeger heb ik ook wel gedacht en zelfs oprecht gevonden dat ik dingen over mezelf heb afgeroepen, nam ik mezelf kwalijk dat zaken waren gelopen zoals ze zijn gelopen.
Maar de afgelopen maanden heb ik geleerd dat de balans voor mij (nu) toch doorslaat naar dat ik blij ben met mezelf, met mijn leven tot nu toe. Natuurlijk ben ik zeker niet perfect, maar ik vind dat mijn goede eigenschappen meer dan ruimschoots opwegen tegen de minder goede kanten. En als mijn leven niet was gelopen zoals het is gelopen weet ik niet of ik ooit tot dat besef zou zijn gekomen.
Alles gebeurt met een reden. Voor mij geldt dat zeker.
Het enige dat ik graag over zou doen, om het beter te kunnen doen, is mijn rol als moeder. Ik heb me tot redelijk voor kort teveel gedragen als mijn eigen moeder. Volgens een therapeut die ik ooit bezocht is dat de enige manier die je echt goed kent en daardoor wordt iedereen eigenlijk vanzelf een kopie van zijn/haar eigen ouders en kost het ook daarom zoveel moeite om dat te veranderen. Ik zou willen dat ik harder had gewerkt om dat te veranderen. Dat kan ik nu niet meer terugdraaien. Maar ik ben wel heel erg veranderd daarin, dus hopelijk kan ik nog wat rechtzetten.
Keuzes
Van keuzes zie je meestal pas achteraf of ze goed of slecht waren (okay, er zijn natuurlijk keuzes waarvan je weet dat ze niet goed zijn, zoals drugs gaan gebruiken e.d., maar dat bedoel ik niet).
Ben net gescheiden en zie ook wel mijn eigen rol daarin. Dan kan ik mezelf echt een sukkel vinden dat ik bepaalde dingen zo lang heb getolereerd.
Maar....Ik heb gemerkt dat ik mezelf eigenlijk een heel leuk persoon vind. Dus ik zie de toekomst positief in. En bij voorkeur zonder vaste partner, want na bijna 25 jaar huwelijk heb ik dat wel gezien. Ik heb 3 leuke (bijna volwassen) kinderen en een bloeiend sociaal leven. Kinderen en veel vrienden zijn blijvend, een partner vaak niet. So be it.
En andere studie- of beroepskeuze? Ja hoor, er zijn zoveel dingen die ik interessant vind. Maar het is maar werk. Ik zie mijn werk altijd los van de rest van mijn leven. Mijn werk definieert niet wie ik ben. En ik kan altijd een leuke creatieve hobby zoeken, hoef niet zo nodig een life-changing-career-move te maken. Ben tevreden met wat ik heb en met wie ik ben. En ik houd niet van zeuren, dus doe dat zelf zo min mogelijk :-)
Dan zou ik willen trouwen
Als ik mijn leven over zou mogen doen dan zou ik willen trouwen!
Nu 2 x relatie achter de rug met mannen die niet wilden trouwen. En het gekke is,toen (tijdens die relaties) vond ik dat niet erg en vond het samen kinderen hebben meer zeggen dan een trouwring. Achteraf heb ik mezelf daarin verloochend, als klein meisje droomde ik al over zo'n speciale dag met een witte jurk en prachtige bloemen. Niet groots en duur maar intiem samen met de mensen die veel voor je betekenen. Inmiddels vieren mijn vrienden en familie hun 25jarige bruiloften, ook dat zou ik willen.
In een volgend leven zou ik dus duidelijker aangeven wat ik zou willen en niet alleen ivm trouwen ook met andere dingen. Eigenlijk hoop ik in een volgend leven een man te ontmoeten die volledig voor mij gaat en waarmee ik samen oud wordt. Wie weet ontmoet ik in dit leven nog een lieve man maar die lange witte jurk gaat hem niet meer worden!
Ach....
Jullie hebben allemaal gelijk.....en ik ben toch ook erg blij met de herkenning.....
Misschien let ik ook wat aardiger zijn naar mijn eerdere zelf, ik had toen immers inderdaad de kennis van nu niet.
En verder heb ook wel dingen goed gedaan, ik ben heel blij met mijn werk (eigen bedrijf) nu en de vrijheid en de voldoening die ik daarvan krijg.
En ik ben eigenlijk ook blijft ik toch met die laatste relatie ben gestopt. Dat ik er niet aan had moeten beginnen zie ik nu, maar toen was ik zo onzeker! Laat ik mezelfmaR proberen te vergeven, want daar komt het eigenlijk op neer.
Opnieuw beginnen, dat is wat het is. Met verdriet om wat er eigenlijk niet was en het gemis van de maatje, want dat zou ik toch wel graag willen. Maar die hád ik niet, dat moet ik ook niet vergeten.
Morgen ga ik een paar dagen op reis met mijn kinderen, heel veel zin in! Zij staan nu op nummer 1, de rest komt nog wel....
in een ander leven....
Zou ik alleen zijn gebleven. Veel reizen, buitenland, avonturen. Heerlijk juist. Ik had alleen mijn kinderen niet willen missen. En ik heb een goeie vent die niet verdient dat hij in de steek gelaten wordt. Maar soms bekruipt het me wel eens. Vrijheid !