Ik zoek iemand die mij kan en wil helpen!

Misschien

Gooi ik maar de knuppel in het hoenderhok. Is het voor jou handig om terug te verhuizen naar je bekende omgeving?
Als je nu ook al 100 km verderop moet. Zo groot is Nederland niet. En dan heb je zelf ook meer afleiding en gezelligheid om je heen.

Afspraken

Wat hebben jullie afgesproken over informatie tijdens de vakantie?

Als ik dit zo lees denk ik dat jullie helemaal geen afspraken gemaakt hebben. Jij gaat ervan uit dat er een dagelijks verslag komt met alles wat ze gedaan hebben en hij is op vakantie en heeft geen behoefte aan informatie doorsturen.

Volgende keer afspraken maken. Iets van op zondag en woensdag stuurt ex tijdens de vakantie een sms met daarin kort hoe het gaat. Een bericht als " het gaat allemaal goed" is dan voldoende.

Verder sluit ik mij aan bij bovenstaande berichten.

Je dochter vermaakt zich prima. Ze belde je lachend op. Ik geef je dan wel een tip. Ga dan niet tegen je dochter zeggen " wou je mij niet bellen" . Niet doen.

En ja, het is ook zwaar zo drie weken zonder je dochter maar neem het er een keer van. Ga naar de schoonheidsspecialiste, ga extra veel werken zodat je later tijdens de vakantie misschien wat extra uren hebt om vrij te nemen, ga een paar keer uit eten, ga naar de bioscoop, ga extra veel sporten, ga een mooi boek lezen etc.

En tot slot: iedereen hier houdt van zijn kinderen. Je ex houdt ook van zijn dochter.

Ook voor je dochter niet prettig

Beste Moedervaneentopper,

Ik snap dat je je dochter mist als ze op vakantie is, maar noch voor haar noch voor haar vader is het prettig om steeds verslag van hun doen en laten naar jou uit te moeten brengen.

Een kind van gescheiden ouders leeft letterlijk in twee werelden en moet iedere keer als het van ouder verwisselt even een omschakeling maken. Dat gaat over het algemeen best, maar niet als de andere ouder dan telkens aandacht gaat vragen of een schuldgevoel opwerpt over hoe ze het mist, terwijl het kind net veel plezier heeft.
Je brengt de boodschap over dat ze wel lol mag hebben als ze er maar steeds aan denkt hoe haar moeder haar mist, da geeft natuurlijk wel een donker randje aan wat een onbezorgde vacantie zou moeten zijn.

Voor sommige kinderen is het echt het beste om de werelden van hun twee ouders die niet meer bij elkaar zijn apart te houden en niet steeds gedwongen te worden om psychisch steeds van de ene naar de andere over te stappen. Dat kan alleen als beide ouders leren loslaten als het kind bij de ander is. Dat iemand een vreselijke echtgeno(o)t(e) is geweest hoeft niet te betekenen dat deze ook ongeschikt als ouder is. Dat staat daar los van.

Ik zou met je ex afspreken dat hij in het vervolg alleen een berichtje stuurt dat ze veilig zijn aangekomen en bijvoorbeeld bij vertrek. Niet voor je dochter maar voor jouw gemoedsrust. Maak dat op die manier ook duidelijk voor je dochter, dat je alleen maar even wil weten dat ze veilig is aan gekomen, omdat moeders nou eenmaal vaak bezorgde wezens zijn en heb het er niet over dat ze aan jou zou moeten denken. Het kan voor haar veel rustiger zijn als ze dat juist niet hoeft en er als een kind gewoon vertrouwen in kan hebben dat als ze terugkomt jij er weer voor haar zal zijn.

leer het los te laten

Ik snap dat je verdrietig bent, dat het moeilijk voor je is om haar los te laten als ze bij haar vader is. Maar je maakt het jezelf en als je pech hebt ook nog je dochter ontzettend moeilijk door iets te verlangen wat er niet is. En het kan jouw keuze zijn of niet, het is wel de realiteit waar je in te leven hebt.

Ik ben zelf al een hele tijd alleenstaande moeder van twee kinderen. Als ze bij mij zijn, zijn ze aan het leven en willen ze hun vader niet bellen. Als ze bij hem zijn, zijn ze aan het leven en willen ze mij niet bellen. Ik vind dat een enkele keer wel eens confronterend maar het is de realiteit en het lijkt mij voor de kinderen heel gezond, gegeven de situatie.

Wat betreft die berichtjes om de twee, drie dagen, ik doe dat niet bij mijn ex en ik vraag dat ook niet van mijn ex. Niet in het gewone dagelijks leven en ook niet op vakantie. Ik ga uit van het adagium: geen nieuws is goed nieuws. En gewone 'niet goed' dingen moeten nou eenmaal toch opgelost worden door de ouder waar het kind op dat moment is. Incidenteel vraag ik wel eens iets na wat bij mij begonnen is, bijv. of kind goed hersteld is van een ingreep. In mijn ogen voegt het voor niemand iets toe als de ander op de hoogte is: je kan toch niks doen als je er niet bij bent. Het komt wat paniekerig en/of controlerend over om om geruststelling te vragen in een situatie dat er geen aanleiding is om te denken dat er wat mis is. Ik zou daar als ex-partner ook moeite mee hebben.

Ik vrees dus dat jij zelf wat werk te doen hebt, hoe pijnlijk en moeilijk ook. Sterkte!

Groet,
Jo Hanna

Loslaten net als de anderen adviseren

Het is niet makkelijk om je kind los te laten, maar je zult toch moeten. Loslaten begint al bij de geboorten en doe je elke dag een klein beetje meer. Een scheiding zorgt ervoor dat het op sommige momenten voelt alsof ze worden losgerukt van je. Helaas is er niets dat je daaraan kunt doen.

Ik vind de vakantie ook altijd erg lang zonder kind. Gelukkig belt ze elke week wel even. Ik laat het contact van hun afkomen. Zelf neem ik geen contact op, alleen indien er een noodzaak toe is. Eigenlijk hetzelfde als familie of vrienden op vakantie zijn. Ik vind het heerlijk om even mijn moeder te horen als zij met mijn vader ergens door Europa rond toert. Ga ik haar bellen, nee, alleen als het nodig is.

De berichtjes die jij sms-t, sorry, die zou ik zelf ook niet graag krijgen van mijn ex. Het lijkt mij dat het belangrijkste is dat jullie dochter een leuke vakantie heeft. Dat gaat dus niet over jou, maar over jullie dochter. Geen bericht is goed bericht en helaas zul jij het daarmee moeten doen.

Ik begrijp echt heel goed hoe moeilijk dat loslaten is, zeker als ze zover weg zijn. Gelukkig is de kans dat het fout gaat nog steeds vele malen kleiner, dan de kans dat het goed gaat.

Vrij laten

'Loslaten begint al bij de geboorten en doe je elke dag een klein beetje meer.' Ik noem het maar even anders: vrij laten. Je kind is een vrij mens, die wel nog alle zorg nodig heeft, maar die krijgt ze ook van de mensen om haar heen.

Loslaten begint eigenlijk al vóór de geboorte, al op het moment dat je bedenkt dat je een kind wil. Dan moet je al het besef hebben dat dat kind er niet voor jou is, maar jij er bent voor het kind. Dat hij/zij jouw verantwoordelijkheid wordt en dat hij/zij mag opgroeien als een vrij mens, vrij in zijn/haar eigen ontwikkeling, zijn/haar eigen geluk moet zoeken, een eigen identiteit zal hebben en een eigen, zelfstandig leven. Alleen de eerste jaren ben jij wel verantwoordelijk voor de zorg voor hem/haar: het is jouw taak om te zorgen dat zij/hij alle kansen krijgt om zich te ontwikkelen.

Als ik jouw verhaal lees, dan lees is iets anders: jij wilde op je 20ste al een kind (ik hoop dat je er toen toch nog even mee gewacht hebt, dan zit je nog bijna in de poppenfase); je hebt een kind gekregen via IVF; en nu is dat kind jouw toppertje. Je as ook niet van plan om haar met iemand te delen, maar ja, die vader.

Als je hulp zoekt, kijk dan eens of iemand met jou al die stappen wil doornemen die geleid hebben tot het kind: welk beeld had je bij elke stap, welke behoefte moest er vervuld worden, hoe ver was je zelf in je eigen ontwikkeling, in hoeverre heeft het gemis van je eigen ouders een rol gespeeld, hoe was de relatie met de vader etc. etc. Wellicht kun je jezelf helpen als je wat meer helderheid krijgt over de fase die vooraf ging aan de geboorte van je kind.

Tsjor.

moeder van een topper

Kun je wat met onze reacties, of heb je er helemaal niets aan, maakt het je misschien nog bozer en wanhopiger omdat we je niet begrijpen?

Tsjor

"Je as ook niet van plan om haar met iemand te delen, maar ja, die vader. "

Misschien bedoelde ze met delen de vriendin van haar vader?

Houd je in terwille van je dochter

Als ik die ex was, zou ik zo nu en dan een berichtje sturen, al is het maar om geen zeurende ex aan de lijn te krijgen (even vanuit zijn standpunt gedacht). Kinderen hebben soms geen zin om met hun ouder(s) te spreken als ze uit logeren zijn. Ze zijn net lekker aan het spelen of hebben gewoon geen zin. Zo'n jong kind komt nog niet op het idee om iets te laten horen om de ander gerust te stellen. Jij bent haar mamma, een geruststellende, vanzelfsprekende factor in haar bestaan die best even on hold kan worden gezet.

Quote: "De volgende dag belt de kleine.. en ik zeg.. he.. je wilde mijn niet bellen .... met een lachenden stem.. zeg zij..
Maar jij kon gisteren niet, wat je had het druk...????????"
Misschien was het een leugentje om bestwil, ik denk dat elke ouder die wel eens gebruikt om een kind zoet te houden. Soms is uitleggen te veel gedoe. Je weet niet waarom het is gezegd, het hoeft niet per se te zijn geweest om jou dwars te zitten.

"Maar door de boosheid.. ga ik hem daarna wel een bericht sturen.. samen met de vuur uit mijn oren en neus gaten.. :-)"
Dat is niet slim. Zijn vriendin maakt deel uit van het gezelschap dus zal zich ook met je dochter bemoeien. Lijkt me normaal hoewel ik me kan voorstellen dat je het geen leuk idee vindt dat 'zij' zich met je kind bezighoudt.

"en dan komt er dus een sms van mijn kant.. die eigenlijk niet lief is.." Te impulsief. Ik snap je wel maar soms is het beter om je in te houden.

"vervolgens krijg ik een sms .. laat in de middag.... dat alles goed gaat.. pfff gelukkig!" Waarschijnlijk zaten ze de hele dag op het strand ofzo en hielden ze hun telefoon niet in te gaten.

"nu moesten wel snel eten omdat ik jou moest bellen.. ??? Dat had ik dus helemaal niet gevraagd.. weer leugens..." Dat is geen leugen. Jij had niet gevraagd te bellen, ze moest jou waarschijnlijk bellen van haar vader. Een berichtje was misschien genoeg geweest maar hij vond het op dat moment kennelijk beter jou te bellen.

De vliegramp triggert natuurlijk je bezorgdheid maar is geen reden hem een boze sms te sturen.

Ik kan me voorstellen dat je ex helemaal geen zin heeft in gedoe met een ex tijdens zijn vakantie. Of hij op een correcte manier reageert weet ik niet maar de manier waarop jij hem benadert, maakt hem knorrig, en terecht.

De volgende keer moeten jullie het beter organiseren. Duidelijke afspraken maken, bijvoorbeeld elke dag iets laten horen, al is het maar een smsje of what'sapp.

Advocaat inschakelen is natuurlijk totaal zinloos.

Laat dat kind gewoon van haar vakantie genieten. Als ze niet naar je taalt is dat een goed teken. Als ze terugkomt vliegt ze je heus wel in de armen.

Grote uitdaging

Moeder van een topper, als ik het goed lees zie ik nog een grote uitdaging voor jou in de zorg voor je kind: zorgen dat zij niet helemaal alleen op de wereld komt te staan. Je schrijft: 'Mijn dochter is enige familielid wat ik nog heb.'. Dat is intens triest, ik meen het. Maar omgekeerd loopt je dochter het risico, dat jij het enige familielid bent dat zij nog heeft. En dat is heel erg wankel.
Ook al is de vader een hopeloos figuur, noemt de vriendin jou een K***wijf (wat echt niet goed is), dan nog zul je erover na moeten denken dat de kring rondom je dochter groter en breder is dan alleen jou.
Meer familieleden zou heel erg prettig zijn, maakt niet uit waar ze vandaan komen. Broertjes of zusjes zou ook heel prettig zijn.

Meer familieleden voor jou zou ook heel prettig zijn, maar wellicht is dat niet meer mogelijk. Voor je dochter kun je er wel nog over nadenken.

Tsjor

Tsjor

Moedig je ts nou aan om nog een kindje te maken - maakt niet uit waar ie vandaan komt - zodat Topper maar een brusje heeft? Kan me eigenlijk niet voorstellen dat je dat bedoeld maar lees t wel zo.
In de kern ben ik het wel met je eens; haal mensen naar je toe om het netwerk rond je kind te creëren. Ik ben zelf ook omringd door verdrietig weinig echte familie maar ik heb een aantal mensen die me zeer na staan, en dus dat ook voor de kinderen zijn. Het vervangt nooit maar het is wel een verrijking.

En verder: ik denk dat iedere moeder haar kind(eren) het geweldigst vindt alleen ik geloof dat sommige moeders zich niet realiseren dat dat biologisch bepaald is en geen objectief feit. En dat je je kind niet altijd een plezier doet met dat voetstuk, kan hard vallen zijn als je daarvanaf komt. Maar dat is mijn gedachte, misschien slaat het wel nergens op...

'Moedig je ts nou aan om nog een kindje te maken' Nou nee, ik vind het wel zorgelijk hoezeer moedervaneentopper haar eigen leven heeft gebaseerd op haar kind en haar kind op haar.
Mijn eigen ervaring is, dat je bij een tweede kindje plotseling heel veel dingen anders ziet en gaat doen. Het tweede kindje is heel anders dan het eerste, en toch houd je er evenveel van. Je moet je tijd en aandacht anders gaan verdelen en vreemd genoeg gaat het daardoor juist beter met de kinderen.Beter dan wanneer je 7x24 uur bovenop eentje zit. Nou ja, dat soort ervaringen.

Maar eerlijk gezegd denk ik dat het voor moedervantopper beter is als ze eerst in haar eigen leven op eigen benen kan staan, het gemis van familie kan dragen en daarmee goed kan omgaan (dus niet compenseren met een kind). Haar kindje zal ook een eenzaam familieleven krijgen. Als moeder weet hoe je het leven dan toch leuk kunt maken (niet door het in te vullen met een kind) dan kan zij haar eigen kindje ook veel meegeven.

Tsjor

eens met...

Helemaal eens met primavera. In onze sitatie zou dat ( ook al gaat dat bij ons ook nog niet zo) het beste zijn voor het kind in kwestie. Het is duidelijk te merken dat een kind het psychisch aankan ( zelfs die van 4,5 jaar oud) om 2 werelden te hebben. Soms vindt ze het vooral moelijk als die werelden samen komen.