Ik zoek iemand die mij kan en wil helpen!

De manier waarop je je bericht schrijft lijkt mij dat je zelf ook wel snapt dat dit niet handig is. Om toch contact te zoeken en informatie over je kind terwijl het alleen maar tot ergernissen en frustratie en woede lijdt.

Het is als moeder gewoon vaak moeilijk om van je kind gescheiden te zijn. Vooral als mijn dochter ging logeren of een week bij mijn ouders was had ik gewoon een zwaar gevoel in mijn buik. Maar mijn ouders waren wel lief aan de telefoon als ik eens belde maar dochter had er toch geen zin in omdat ze net aan het spelen was. Soms lieten ze haar wel even bellen en dat is ook fijn. Jammer dat dat niet lukt met je exman.
Dan zit er denk ik niets anders op dan loslaten. Als je kind bij je exman is ga je wat anders doen en je bemoeit je er niet mee.
Ze heeft het daar gewoon leuk, meestal dan, en ze komt weer terug.

Maar schrijf het hier vooral van je af want het valt echt niet mee maar grensconflicten maken de zaak er niet beter op.

sterkte

Ik kan je helaas niet echt helpen. Maar ik wil je wel even sterkte wensen met deze moeilijke situatie.
Het lijkt mij heel lastig om je kind te moeten delen.

wat hij moet doen

Jammer maar daar heb je dus geen controle over. En misschien, zeg ik voorzichtig, gaat hij wel een keer met je dochter naar jou bellen als jij het loslaat en er geen druk op legt. Voorzichtig zeg ik, want dan zie ik in gedachten dat je daar dan elke dag op gaat zitten wachten en dan is het ook weer teleurstellend.
Nee, het beste is denk ik toch loslaten want je wil dit gedoe niet.
Hoe oud is je dochter? Op een gegeven moment hebben ze een eigen telefoon en dan kun je zelf proberen contact te zoeken.
Ik stuurde weleens een sms. Omdat ze niet altijd bezig waren met hun telefoon en ook niet overvallen wilden worden door mij stuurde ik een sms. Dan konden ze daar op hun tijd weer op antwoorden. Of niet. Ik ging er maar niet op wachten.
Maar zelf contact houden is toch wat eenvoudiger. Maar ook dan moet je je verwachtingen bijstellen. Kinderen zijn ook net mensen, die zijn niet altijd met jou bezig.

kamp

Jij wilde heel graag een kind (wie niet hier) en wilt haar niet delen. Maar dat kan dus niet.
Als moeder van een welp is mijn kind nu voor het eerst een week op kamp. En we mogen niet bellen, kind mag ook niet bellen. Als er echt wat is worden we wel gebeld. We mogen wel brieven schrijven, dat doe ik elke dag en hopelijk krijgen we een kaartje terug.
Dit is een lesje loslaten. Vertrouw erop dat je kind veilig is, haar vader zorgt echt wel goed voor haar. Thuis is er net zo goed dreigend onheil. Gun je dochter een fijne vakantie en tijd met haar vader en ik denk niet dat je haar niet moet opzadelen met jouw (loslaat-) problemen. Ga wat leuk doen Of kan je haar ook een leuk kaartje sturen? Heb je het adres? (anders volgende vakantie even vragen)

Dat heet inderdaad loslaten. Eigenlijk doe je niemand een plezier met er zo mee bezig te zijn. Gun je dochter een leuke vakantie met haar vader en stiefmoeder (en eventueel andere kinderen?) en ga er van uit dat het gewoon prima met haar gaat. Geen bericht is goed bericht.
Intussen zou je zelf vooral wat dingen kunnen gaan doen waar je mèt kind niet zo snel aan toe komt. Zo kun je ook iets positiefs maken van je kindervrije tijd. Voor je dochter is het ook beter om te weten dat het met jou goed gaat als zij er niet is, dan dat het jou ongelukkig maakt. Als zij dat laatste ervaart dan kan zij daar veel last van hebben.
Hoe vaak belt en sms-t je dochter eigenlijk met haar vader wanneer jullie op vakantie zijn? Vast ook niet om de 2 a 3 dagen, gok ik zo... Als je dat niet nodig vindt, dan is het andersom natuurlijk ook niet werkelijk nodig.

En tot slot: ik zou alleen maar blij zijn met een stiefmoeder die geen tablets etc. mee op vakantie wil! Niks mis mee.

geen advocaat

Sorry, ik ben niet zo mild en vriendelijk over wat je allemaal schrijft, ik heb zelfs begrip voor je ex, maar ik begrijp je wel en ga je ook een advies geven.

Ik begrijp heel goed dat je je meisje mist. Maar ik heb ook begrip voor de vader, die met zijn nieuwe vriendin en jullie (niet alleen jouw!) dochter vakantie wil vieren en niet telkens geconfronteerd wil worden met jouw bezorgdheid. Het zou hem sieren als hij uit zichzelf berichtjes stuurde, maar ik maak tussen de regels op dat jij een behoorlijk serieus loslaatprobleem hebt.

Nou moet ik bekennen dat het misschien ook iets over mijzelf zegt als ik irritatie voel wanneer iemand zijn of haar kind "mijn kleine topper" noemt. Ik vind dat zoiets overdrevens! Dat zeg je misschien van een leuke foto van je peuter, maar niet van je zevenjarige dochter. Het klinkt zo... overdreven... En het sluit erg aan bij het beeld van je reactie zoals ik uit de rest van je bericht lees. Overdreven, misschien zelfs wel theatraal en dramatisch. Hoe komt dat?

In hoeverre heb jij na de scheiding je eigen leven opgebouwd? Werk, misschien een relatie (hoeft niet, ik red het al 10 jaar uitstekend zonder vent), een sociaal leven? Ik krijg echt de indruk dat je erg aan je kind hangt en jouw leven en geluk om haar heen bouwt. Ondertussen is jouw ex al verder met zijn leven. Misschien is hij op een rotmanier van je weggegaan, dat weet ik niet. Heb je een andere reden waarom je zo in je verdriet bent blijven hangen. Maar het helpt je zo slecht...

Ik kan me de kant van jouw ex en zijn vriendin ook goed voorstellen. Ik zou me in ieder geval snel irriteren als ik weet dat de andere ouder zo snel boos wordt, elk woord verkeerd uitlegt (ik heb geleerd dat je soms beter kunt verifiëren hoe een zevenjarige iets bedoelt, ze hebben niet alleen geen benul van tijd, maar ook niet altijd benul van de betekenis van bepaalde uitdrukkingen) en een enorm drama maakt.

Vervolgens (en sorry, maar daar is geen enkel excuus voor) duik je te diep in de fles, krijgt door de drank een paniekaanval vanwege het vliegtuigongeluk en grijp je die ramp ook nog eens aan om je zin te krijgen (want stel je voor als je kleine topper ook verongelukt en je hebt haar Nooit Meer mogen spreken... Het drama is compleet!).

Als mijn partner een ex had met dergelijk gedrag zou ik vermoeden dat ik in een vriendelijk gesprek hem zou vragen de telefoon af en toe gewoon even uit te zetten en alleen op gezette tijden aan te zetten. Voor onze rust. Even geen ex (jij dus) die er telkens doorheen komt.
Ik zou hem wel proberen af te remmen in het schrijven van dreigementen richting ex, want dat lost niks op, zeker niet op afstand, maar ik kan het wel begrijpen als hij pissig wordt na een zoveelste bericht uit Nederland. Zelfs als dochterlief belt is het niet goed omdat mama overal wat achter zoekt. Fijne vakantie... Als ik jouw ex was had ik dochterlief om de dag een paar minuten laten bellen en verder je nummer allang radicaal geblokkeerd.

Ik hoop dat je nog leest, en niet verder wegduikt in een slachtofferrol van "kennelijk schrijf ik dan verkeerde dingen op één of andere manier". Want terwijl jouw ex met jullie dochter zijn leven weer heeft opgepakt en op een normale manier verder lijkt te gaan, lijk jij (ik zeg het voorzichtig) in drama en drank te vluchten ("mijn kleine topper", refereren aan de vliegtuigramp, uitgebreid de emoties beschrijven, ook als de dronkemansroes al gezakt is).

Want ik heb niet alleen kritiek maar ook een welgemeend advies. Zoek hier hulp voor. In jouw belang, maar vooral ook in het belang van jouw kleine topper. Geen advocaat, maar een goede therapeut die jou leert je leven weer op te bouwen en een gezonde moeder-dochterrelatie te krijgen. Want werkelijk, een moeder die zo in de drama en de drank schiet, die heeft echt serieus hulp nodig.

Ook kan die je leren hoe jij en je ex op een normale manier kunnen leren te communiceren. Zodat je ex weer met een gerust hart zijn telefoon kan pakken en jij niet meer in je emotional rollercoaster met de telefoon in je ene hand en de fles in je andere hand hoeft te wachten op een teken van leven uit den vreemde.

Lang verhaal kort: zoek hulp voor je problemen!

En vooral

Sterkte met alles, want ook al is mijn vorige bericht niet vriendelijk, ik begrijp best dat je je rot voelt.

Doe er wel iets mee! Niet door naar je ex en zijn vriendin te wijzen (ook al scheldt zij nog zo lelijk), maar ook naar je eigen emoties.

It takes two...!

Nogmaals sterkte!

hulp

Je hoeft natuurlijk ook helemaal geen hulp samen met je ex, maar wellicht is het wel iets om zèlf hulp te zoeken wanneer je vaak last hebt van irreële angsten.

Een band 'waar geen speld tussen te krijgen is', vind ik heel ongezond klinken overigens. Je dochter is nog maar 7, maar ook dan hoeft een kind niet meer zo verbonden te zijn met 1 ouder. En over een paar jaar doe jij er al helemaal niet meer toe, behalve als verstrekker van eten, schone kleding, geld en vervoer. Dat is nou ouderschap

Voor een volgende keer: spreek vooraf met je ex af hoe en wanneer er precies contact is. En voor deze keer: laat los en vertrouw erop dat het goed gaat. Hoe meer jij nu toch contact gaat zoeken, hoe meer irritatie je oproept. Dat is niet in het belang van je kind, dus niet doen.

reactie

Ik heb je geen alcoholist genoemd, want ik heb geen reden te denken dat je dat bent ;)
En voor de rest: juist omdat je een gevoelsmens bent is het misschien heel goed om geen advocaat, maar iemand anders (een therapeut of zo) te zoeken om met dat gevoel om te leren gaan, het beter in banen te leren leiden. Verschuil je niet achter het feit dat ik een gevoelsmens ben. Of zou jij het prettig vinden als ik zei: "Ik schreef dit stukje maar dat doe ik omdat ik een gevoelsmens ben"?

Jouw ex zal ook echt zijn foute kanten hebben (en een vriendin die jou kutwijf noemt zou aan mij een beste hebben, geloof me, zo'n gevoelsmens ben ik dan ook wel weer ).

Maar denk hier eens over na, niet alleen voor de vakantie: je kunt niet altijd een situatie veranderen, maar wel de manier waarop je ermee omgaat. Stel dat jouw ex een ontieglijke klootzat is en zijn zoveelste vriendin een haaibaai van hier tot gunder die het frustreren dat je contact hebt met je dochter tijdens de vakantie. Dan kun je op je kop gaan staan, maar je verandert er niks aan, integendeel, elke bemoeienis van jouw kant verergert het alleen maar.

Blijven pushen, blijven sms-en dat je een berichtje wilt, en tenslotte onder invloed van drank, ook die ene incidentele fles, uit je panty schieten en de vliegramp erbij halen, maakt het alleen maar erger.

Als jij de wijste bent, stop je NU met sms-en. Je kunt ze niet veranderen.

En probeer, echt waar, hulp te zoeken om hiermee te leren omgaan, want het raakt je echt, als gevoelsmens, maar het is mogelijk om het een plekje te geven en los te laten.

bruikbare dingen

Ik denk dat je er nu een nachtje over moet slapen en dan nogmaals de reacties lezen en m.n. die van Hortensia. Misschien klopt niet alles voor jou, maar er staan wel bruikbare dingen in.
Kijk eens eerlijk: in hoeverre heb jij je leven nu weer opgebouwd, draait het allemaal niet teveel om je kind? Er zit ook nog veel oud zeer (je vader, je ex-man) en dat brengt je hoofd op hol. Het zou best goed zijn hieraan te gaan werken. Zorg in ieder geval goed voor jezelf deze weken.

(Dat gevoelsmens vind ik trouwens onzin, iedereen is een gevoelsmens, zelfs die het niet tonen. Dat je harder huilt dan je buurvrouw wil niet zeggen dat je meer verdriet hebt, maar dit terzijde)

eens

met Hortensia. Dat mensen hier dat denken, kan komen dat je nogal dramatisch overkomt in je woorden. Niet elk gevoelsmens heeft dat stukje drama overigens en dat jij zo overkomt, hoeft niet te betekenen dat je in het echte leven ook zo bent.
Ik heb ook een vriendin die met mail nogal in de drama kan vervallen, zo erg, dat ik denk dat ze bovenop een flat staat om zich naar beneden te storten.
Krijg ik haar dan aan de telefoon, of ga ik naar haar toe, dan lijkt de situatie toch iets anders dan zij op schrift deed overkomen.

Helaas heb je geen recht op je kind, ben je na de geboorte niet meer onlosmakelijk met haar verbonden en kan jouw hechtende liefde zo verstikkend gaan werken dat ze zich vroeger dan zou moeten los van je gaat maken/zich tegen je verzetten.

Gun vader zijn vakantie met haar en maak de afspraak dat als zij dat wil, ze jou altijd mag bellen, of als er iets gebeurt, dat jij ingelicht wordt.
Geniet van je vrije tijd en maak geen ruzie daar waar dat niet nodig is. Je kind staat daar tussen en reken maar dat dat later tegen je gebruikt kan worden door haar.

Dat er over drinken gesproken wordt is omdat je in je bericht zelf zegt TEVEEL gedronken te hebben en dat klinkt als meer dan 1 wijntje. Dat moet je zelf weten, maar het is geen best uitgangspunt om dan in gesprek te gaan met je ex.

Jij bent de enige met het probleem

Volgens mij vermaakt je dochter zich prima met haar vader, en dat hij om de zoveel tijd een andere vriendin heeft doet daar gelukkig niets aan af. Zolang er goed voor haar gezorgd wordt en ze het fijn vindt om naar haar vader te gaan, heb jij er helemaal niets mee te maken. Het zou leuk zijn als hij uit eigen initiatief iets van zich laat horen, maar geen verplichting. Ik hoor ook meestal minder vaak dan ik zou willen iets van mijn kinderen als ze met hun vader weg zijn. Dat komt dan ook bij hen vandaan want ze zeggen me pas te missen als ze me gehoord hebben Dus ik neem verder genoegen met een keer per week een kort berichtje. Tja, we doen het allemaal anders. Ik bericht zelf als we veilig zijn aangekomen, en verder laat ik het aan de kinderen over hoe vaak ze tijdens onze vakantie contact willen met hun vader.
Je laten verleiden tot het schrijven van emotionele e-mails moet je helemaal niet meer doen! Zorg dat je het contact zakelijk houdt en enkel gericht op wat van belang is voor je kind. Al het overige is niet meer relevant, uit is uit en het wordt hoog tijd dat je emotioneel daar ook los van komt. En anders ga je maar tegen een vriendin of therapeut aanzeuren, maar niet meer naar je ex toe. Dan presenteer je jezelf naar hem als hysterische ex en dat moet je toch niet willen.

een voorbeeld

Een voorbeeld van jouw drama-houding: ik verwijs een paar keer naar jouw eenmalige avontuur met de fles. Nergens schrijf jij dat jij regelmatig drinkt dus ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat je aan de drank bent. En ik heb het dan ook alleen over deze ene keer dat jij te diep in het glas kijkt en vervolgens een soort angstbui krijgt (gerefereerd aan het vliegtuigongeluk). Maar ook al drink je anders nooit, drank is nooit een goede manier om je emoties te dempen.

Jij legt me vervolgens het woord alcoholist in de mond.

Oh ja? Waar heb ik dat gezegd?

En net zoals jij mij nu dingen in de mond legt die ik nooit gezegd heb (je zou het ook "verdraaien van woorden" kunnen noemen"), zou ik ook graag het verhaal van jouw ex willen kennen.

Hoe dan ook, ik neem je verdriet tóch serieus. Mijn tip: ga naar de huisarts en vertel dat je hulp zoekt om hiermee om te gaan. Vertel daarbij precies wat je hierboven vertelt, ook het aandeel van jouw ex en zijn vriendin zoals jij dat beleeft. Haal desnoods mijn schrijven eruit als je je daar niet in herkent. Maar laat het aan je huisarts zien en vraag hulp (of doorverwijzing) om hiermee om te gaan.

Stop met verwachten dat er een grote sterke deskundige opstaat die jouw ex & aanhang wel even succesvol tot de orde roept. Dat gaat niet gebeuren. Blijft over: hoe jij er mee om gaat. En daar zie ik nog wel mogelijkheden

nog even dit

Ik schrijf dit als "gevoelsmens" dat heeft geleerd tot tien te tellen (al stop ik soms nog wel eens bij zeven )

loslaten

is een versneld proces bij gescheiden ouders.

Mijn dochter is 8, maar contact met haar tijdens de vakanties met haar vader leiden vooral tot drama's. Huilend en nauwelijks te troosten kind, dat vlak er voor niet naar mij taalt. Daarom krijg ik 2 smsjes in de vakantie. 1 dat ze veilig op het adres zijn aangekomen en 2 dat ze weer veilig thuis zijn. Meer contact is er niet. Als dochter wil bellen mag dat, als er iets is hoor ik dat. Net zoals haar vader dat zal horen.

Als een kind bij de andere ouder is zijn ze daar! En niet bezig met jou. Laat dat dan ook zo. Kinderen zijn met zichzelf en hun directe omgeving bezig, niet met een ouder die in een anderland in het andere thuis is.

Dit probleem ligt niet bij je ex, maar bij jou. Daarin ben ik het eens met voorgaande schrijfsters.

Twee adviezen

1) verdeel de zomervakantie niet in drie weken bij de één en drie bij de ander maar in 2, 2, 1, 1. Dan hoef je je dochter maximaal maar twee weken achter elkaar te missen.
2) vraag je huisarts naar een fijne therapeut die je kan helpen met je veaag die ke hier post. Je hebt het erg zwaar met je dochter missen, dat snap ik verschrikkelijk goed maar de wijze waarop je ermee omgaat is contraproductief en dat heeft een negatieve invloed op jou en je ex maar ook op je dochter. Misschien niet vandaag maar ze wordt elke dag slimmer en ouder en krijgt het echt wel mee. Een therapeut kan je een veilige basis geven en zo te lezen zou dat echt wel fijn voor je zijn om te hebben.

O en spreek in de tussentijd met jezelf af dat je geen berichtjes aan je ex stuurt zonder dat je ze even hebt laten lezen aan vriendin om te checken of ze zo overkomen als je hebt bedoelt....
O, dat waren drie adviezen, sorry ;)

helemaal eens met Hortensia,

Ook ik voel iets; iets 'mijn
kindiszogeweldig'in de bijnaam Toppertje. Iets ongezonds ook.
Uit je bericht krijg ik ook erg het gevoel dat je ogenschijnlijk met je het welzijn van je dochter vooral bezig bent, maar in wezen vooral et je eigen gevoelens bezig bent. Waarmee ik beslist niet wil beweren dat het welzijn van je dochter voor jou niet belangrijk is: dat is het natuurlijk wel.
Maar je bent wel erg bezig met jezelf als moeder die haar kind zo mist. Jouw gevoelens van gemis staan centraal; niet de vraag of je dochter een leuke vakantie met haar vader heeft.

Dus: slik door die drol en laat het los!