U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik wil scheiden
Hallo,
Ik ben nu 7 jaar samen met mijn man en we hebben een kindje van 3. Het is in onze relatie in het begin ontzettend snel gegaan en omwille van een koophuis zijn we een geregistreerd partnerschap aangegaan erg vroeg in onze relatie. Op dat moment voelde dat goed maar ik al snel daarna steeds meer te zien van mijn man wat ik nooit eerder zag. Ondanks twijfels dacht ik dat alles wel weer goed kwam en dat ik deze keuzes nu eenmaal gemaakt had. Sinds ik zwanger ben geworden van ons kindje hebben we geen seks meer gehad en raakte we steeds meer van elkaar vervreemd. Steeds dezelfde ruzies en discussies maar we zijn samen wel goede ouders. Ik heb mezelf heel lang voorgehouden dat het zou veranderen en dat het beter ging worden. Wel heel vaak aangegeven dat er op korte termijn dingen moesten veranderen omdat ik het anders niet lang meer vol zou houden. Keer op keer beloofde mijn man verbetering en keer op keer kwam deze er niet. Afgelopen week is er een knop bij mij omgegaan en wil ik scheiden. Hij geeft aan dat hij dit niet zag aankomen en alles wil doen om het goed te krijgen maar mijn gevoel staat uit. Het gezinsleven kan ik best nog wel een paar jaar volhouden maar volhouden is geen leven. Ik mis liefde, respect, dingen samen delen en de intimiteit. Waar ik al tijd gehoopt heb dat dit terug zou komen heb ik er nu echt geen behoefte meer aan. Echter krijg ik vanuit mijn omgeving geen steun voor mijn beslissing. Ze vinden omdat nu pas bij mijn man geland is dat het echt zo serieus is ik hem nu nog een kans moet geven en er alles aan moet doen. Ik denk echt niet dat ik ooit het vertrouwen terug krijg nog dat ik weer aangetrokken tot hem kan worden.
Ik vraag me af, zijn er mensen waarbij hun relatie zo ver heen was waarbij het toch goed gekomen is?
Ik vind het verschrikkelijk mijn kind dit aan te doen en ik weet dat het super zwaar word om alles alleen te gaan doen en dat ik daar niet perse direct gelukkiger van word. Maar bij elkaar blijven puur en alleen daarom vind ik mezelf en hem echt te kort doen. Ik ben nog geen 30 en ik wil graag nog liefde, intimiteit en een relatie ervaren waarin je elkaar aanvult en niet alleen maar goed langs elkaar heen kun leven.
druk
Ja, al met al klinkt je man ook niet al te gelukkig, zijn gedrag. Maar ik snap heel goed dat de druk te hoog ligt voor jou, jij bent er niet om hem te redden. Jij wil ook steun aan hem en je bent bang dat hij je die nooit kan geven (zoals ik het lees).
Die relatietherapie, dat zijn misschien maar een paar gesprekjes, dat hoeft niet persé een lang traject te zijn. Ik zou dat doen, al is het maar om goed uit elkaar te kunnen gaan.
Heel veel sterkte. Het is allemaal heel verdrietig en als je familie je niet steunt heb jij geen schouder om tegenaan te leunen. Moeilijk om je de hele tijd te moeten verantwoorden, het blijven maar woorden..
herkenbaar maar andersom
Je zegt: Ik heb mezelf heel lang voorgehouden dat het zou veranderen en dat het beter ging worden. Wel heel vaak aangegeven dat er op korte termijn dingen moesten veranderen omdat ik het anders niet lang meer vol zou houden. Keer op keer beloofde mijn man verbetering en keer op keer kwam deze er niet.
Ik ben die persoon die jaren heeft gehoord dat mijn man dingen nodig had in de relatie die ik niet gaf, dater dingen moesten veranderen of... En ik heb altijd invulling gegeven aan de relatie zoals IK een relatie wilde, maar dat was duidelijk niet wat HIJ nodig had. Dus als je zegt "Wel heel vaak aangegeven dat er op korte termijn dingen moesten veranderen omdat ik het anders niet lang meer vol zou houden" leg je in feite de verantwoordelijkheid bij hem neer om jullie relatie te veranderen.
Ik heb uiteindelijk bedankt voor deze verantwoordelijkheid die door mijn man op dezelfde manier bij mij werd neergelegd. Ik vind dat je je partner (binnen het redelijke) moet accepteren zoals hij/zij is en wanneer er echt iets niet gaat dat je die specifieke situatie dan 1x uitspreekt (bijv: hoe lang/wanneer op de computer zitten gamen, tijd besteden aan de kinderen). En voor de rest vooral voor jezelf moet bepalen wat je wel en niet acceptabel vind en bij je eigen waardes blijven.
Mijn vraag aan jou is: wat doe je er zelf aan? en is dit ook een oplossing die voor hem werkt? (bijvoorbeeld: als jij elke dag staat te koken en vind dat je dit voor hem doet, maar voor hem hoeft dat eigenlijk niet, dan is dat niet iets wat door hem gewaardeert zal worden!)
Uiteindelijk komt het neer op duidelijke communicatie van verwachtingen naar elkaar en elkaar respecteren. Als dat niet werkt is er vaak maar 1 oplossing- uit elkaar.
Succes!