U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik wil niet dat het voorbij is maar...
Hallo allen... ik ben een man van 44 jaar en wil het volgende aan jullie voorleggen.
Mijn vrouw en ik zijn al heel wat jaren samen (bijna 14 jaar getrouwd) en hebben een dochter van bijna 10. Mijn vrouw heeft onlangs aangegeven dat ze 'geen gevoelens' meer heeft en dat ze wil scheiden. Ze liep al langer met die gedachte rond, maar wachtte op een goed moment om het mee te delen. Zij is, omdat ze er al zolang mee bezig is, ook al veel verder in het proces dan mij. Het lijkt voor haar al afgesloten.
Gisteren hebben we wat heen en weer gemaild en vandaag voor het eerst een echt gesprek gehad. Ik heb geprobeerd haar beweegredenen te achterhalen behalve 'geen gevoel meer', want helemaal geen gevoel meer klopt niet. Ze heeft een speciaal plekje in haar hart voor mij en zal altijd van me blijven houden, maar ik vermoed dat de vlinders er niet meer zijn of de passie. We zijn zogezegd in het broer/zus stadium aanbeland en zo wil ze niet doorgaan ondanks alles wat we samen opgebouwd hebben en niet in de laatste plaats onze hele lieve dochter.
Als broer en zus heb je natuurlijk weinig intimiteit. In het begin was ons seksleven in orde, maar in de loop der jaren en zeker na de geboorte van onze dochter is de klad erin gekomen. Ze heeft ooit een affaire gehad met een andere vrouw. Toen ik haar daar destijds mee confronteerde schrok ze wel, maar haar eerste reactie was... 'dan gaan we maar uit elkaar en zorg ik wel alleen voor mijn kind'. Dat was voor mij op dat moment uitgesloten, want het was ook mijn kind. Ze heeft er toen voor gekozen om de affaire te beëindigen en ze heeft voor mij gekozen en plechtig beloofd het nooit meer te doen. Helaas maakt zo'n affaire wel de vertrouwensband kapot en ik heb daardoor denk ik meer moeite ermee gekregen om mezelf voor haar open te stellen. Het is een soort schild wat ik heb opgetrokken die ervoor moet zorgen dat de pijn wat minder is als ze me weer afwijst of misschien toch weer vreemd wil gaan. Omdat ik me afstandelijker opstel voelt zij zich ook minder begeerd en zo is de cirkel rond en ben je dus broer en zus ondanks dat je de beste maatjes bent en lief en leed hebt gedeeld.
Zij zit echt op het niveau dat voor haar de beslissing al klaar is en het maakt haar niet uit welke gevolgen dat heeft voor mij of onze dochter. Onze dochter is een vrolijk kind die niets vermoed, want er is nooit ruzie en papa en mama gaan altijd gemoedelijk met elkaar om. Om die reden snap ik ook niet waarom ze alles wil opgeven omdat ze zogenaamd niets meer voelt. We hebben nooit goed over onze gevoelens gesproken, zijn nog nooit bij een therapeut geweest en zij heeft ook nog nooit met een psycholoog gesproken terwijl ik vermoed dat er nog heel wat uit te halen is bij haar.
Nu zitten we dus in de situatie dat zij er eigenlijk wel klaar mee is, maar dat ik het nog de moeite waard vind om te onderzoeken waarom het nou fout gaat, waarom we zo weinig echt communiceren en weinig intimiteit meer hebben. Ik heb ook gezegd dat je aan een relatie moet werken en dat je elkaar dan weer vindt, maar dat gaat niet vanzelf. Zij is van mening dat het dan een tijdje goed gaat en dat we dan weer in ons oude gedrag vervallen. We zijn elkaar verloren onderweg denk ik. Ik heb haar voorgesteld om via therapie te laten onderzoeken waar het nu eigenlijk fout gaat.
Verdrietig
Treurig dat het zo moet gaan voor iedereen. Ik kan me goed voorstellen dat je bij elkaar wil blijven om in elk geval je dochter dagelijks mee te maken. Is er co-ouderschap mogelijk of birdnesting waar je dochter in elk geval in haar huis blijft?
Verder geen adviezen. Ik wens je heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf.
Ik werk 35 uur (4 dagen van bijna 9 uur). Mijn vrouw werkt 26 uur. Ik ben elke woensdag vrij dus op woensdagen zou ze bij mij kunnen zijn net als om de weekends. Mijn vrouw heeft waarschijnlijk te weinig inkomen om het huis op haar naam te kunnen krijgen, dus als we het huis niet willen verkopen dan moet het op mijn naam. Gezien mijn inkomen geen probleem. Ze kwam zelf meteen met het plan dat zij ergens anders ging wonen met mijn dochter en dat ik dan het huis kon houden. Moet er nog wel even over details gepraat worden zoals uitkoop overwaarde e.d.
Het huis verkopen en allebei een nieuwe woning zie ik nog niet zitten. Waarschijnlijk landen we dan allebei twee hoog achter (met alle respect) en dat wil ik mezelf en mijn dochter niet aan doen. Mijn vrouw zal ook als het doorgaat dichtbij gaan wonen dus mijn dochter is net ver weg en kan altijd bij mij terecht als ik thuis ben. Dan heeft ze in ieder geval nog haar vertrouwde plek, als is het niet voor de volle tijd.
Als ze langere tijd op haar nieuwe stek woont zal ze minder gehecht zijn aan haar oude huis vermoed ik ook omdat ze op haar nieuwe stek met haar moeder woont. We kunnen gelukkig nog steeds goed communiceren samen.
Ik merk aan mezelf dat ik echt wel de liefde voel om haar op een voetstuk te plaatsen, maar dat ik ben bang dit teveel te uiten omdat je dan harder valt als je toch weer bedrogen wordt of het onbeantwoord blijft. Ik denk dat ze echt nog wel gevoelens heeft, maar ze klaagde laatst dat ze zich niet meer veroverd voelde. Ik weet niet of je na 13 jaar huwelijk en de dagelijkse sleur nog steeds zo bezig bent met veroveren. Ik heb zat verhalen gelezen van mensen bij wie het vuur gedoofd was. Misschien is dat wel zo, misschien ook niet.
Bedankt voor je luisterend oor in ieder geval. Voel ik me toch minder alleen :)
ehm
En waarom zou je dochter met je vrouw mee moeten als zij weg wil en ergens anders gaat wonen? De hoofdverblijfplaats kan toch ook bij jou (in haar vertrouwde omgeving) zijn en/of er kan een 50/50 verdeling gemaakt worden.
minder werk
kun je niet minder uren gaan werken?
gr Angela
Voor 4 keer in de week opvang regelen die je dochter uit school haalt en vast aan het eten begint. Of BSO tot de tijd dat je haar ophaalt. Als je dat haalt.
Dan gaat je dochter om het weekend, of elk weekend naar haar moeder. Voor nu.
Dan kan je vrouw vast op zichzelf gaan wonen en kunnen jullie de scheiding rustig in gang zetten.
Of je vrouw gaat elders wonen en jullie starten direct co-ouderschap, week op week af. En als het moeilijk gaat aanvankelijk sta jij garant om je dochter op te vangen met zonodig betaalde opvang.
Of je start met co-ouderschap.
Wat je ook doet, bij het regelen van de omgangsregeling, als er verschil van inzicht ontstaat, houdt een rechter het meestal bij de inmiddels bestaande regeling om de continuteit voor een kind zo goed mogelijk te waarborgen zonder breuken.
en of...
Ik denk dat de eerste gedachte uitgaat naar wonen bij mijn vrouw omdat zij het minst werkt op dit moment en nu ook al de meeste uren opvang regelt. Onze dochter is wat opvang betreft een beetje een bijzonder geval helaas. We hebben ooit de BSO geprobeerd, maar daar kon ze niet aarden, zeker niet in de vakanties. Ze is nu maar twee dagen in de week ergens anders uit school. Straks krijgt ze ook continurooster en dan is ze al om half drie klaar (maar geen tussenschoolse opvang meer nodig).
Minder werken is voor mij lastig, omdat ik in de IT werk en daar is meer werken eerder regel dan uitzondering. Ik zou wel eventueel een vaste thuiswerkdag erbij kunnen pakken te zijner tijd. Ik kan haar wel wegbrengen naar school bijvoorbeeld, maar halen is lastig. Dan zou haar moeder haar moeten ophalen uit school en haar elke dag bij mij moeten brengen in de avond (om de week misschien), dan is ze een week bij mij en een week bij haar, alleen de dagen dat ik normaal de opvang doe (woensdag) zou ze dan toch weer elke week bij mij moeten zijn tenzij we daar weer wat voor verzinnen. Is het niet zo dat een eventuele getroffen regeling makkelijk is aan te passen zeker als je op goede voet met elkaar leeft?
En co-ouderschap is toch altijd 50/50, niet 80/20 of 60/40?
Het vreemde is dat we geen enkele ruzie hebben op dit moment. Misschien dat het veranderd als het meer definitief wordt en ook zichtbaar wordt wat de gevolgen zijn. de leefsituatie is eigenlijk ook zoals het altijd al was en we doen nog steeds normaal. Daarom is het zo vreemd dat het van haar allemaal niet meer hoeft. Ik bedoel... ze is nu een avondje weg naar de bingo (nee, zo oud is ze nu ook weer niet, maar toch) en ik krijg nog steeds een naar mijn mening liefdevolle kus bij het weggaan en ook in de communicatie is het normaal. We hebben alleen soms wat discussie als het over een eventuele scheiding gaat.
Ze is ook best eigenwijs, want toen ik haar vertelde over partneralimentatie en wat mij dat zou gaan kosten riep ze eerst dat ze daar van af wou zien (wat juridisch lastig ligt) en dat ik haar anders maar gewoon moest betalen wat me opgelegd was, dan stortte ze het net zo hard weer terug, omdat ze haar eigen boontjes wil doppen. Kinderalimentatie is geen discussie natuurlijk.
Soms denk ik.. waarom nog al die moeite doen als zij al zover is. Misschien functioneren we wel beter als we op afstand leven, maar ideaal is anders. Ik wil eigenlijk nog steeds doen wat mij het beste lijkt voor mijn dochter en zolang we elkaar niet de tent uit vechten (wat nog nooit is gebeurd) kan ik me wel vinden in ons huidige bestaan, maar zei zoals het nu gaat niet en de gevolgen daarvan schat zij minder dramatisch in dan ik schijnbaar.
Oxygen
Allereerst mijn complimenten dat je je verhaal hier zo open hebt verteld. Ik vind het heel begrijpelijk hoe jij je gedragen hebt, mensen willen nl. pijn vermijden. Een heel logische reactie dus.
Ten tweede is het misschien goed om te weten (en je vrouw te vertellen) dat uit onderzoek gebleken is dat de meeste mensen uit elkaar gaan als ze 14 jaar getrouwd zijn. Dat heeft er naar zeggen mee te maken dat een relatie zich ontwikkelt zoals een persoon en rond de 14 jaar zitten de partners in de "relatiepubertijd" en gaan zich dan afzetten tegen de partner/relatie. Dat is dus een moeilijke periode. Als je die weet door te komen zijn je kansen om je huwelijk te redden dus meteen een stuk groter!
Ten derde mijn verhaal.
Ik ben meer dan 25 jaar samen met mijn man. De laatste jaren was het niet goed. Ik heb eindeloos geprobeerd aan hem duidelijk te maken dat ik niet gelukkig was met bepaalde aspecten, opmerkingen, gesprekken proberen te voeren, mails, brieven aan hem. De boodschap kwam maar niet echt aan, zijn gedrag veranderde maar niet, zeker niet permanent (soms even wel). Ik had me al jaren proberen aan te passen aan zijn nukken om
Op een gegeven moment was ik er klaar mee. Ik besloot dat we maar moesten gaan scheiden. Gewacht op het goede moment :-), en het hem gezegd.
Mijn man was overdonderd!
Had nooit gesnapt dat ik echt zo erg van zijn gedrag en onze relatie (ik heb er natuurlijk ook een aandeel in) baalde.
Hij werd niet boos maar gaf meteen aan dat hij dat niet wilde.
En heel belangrijk, nadat hij het even had laten bezinken, zei hij: ik wil niet uit elkaar. Ik hou van jou. Ik wil veranderen en denk dat ik het kan. Ik vraag je mij een kans te geven jou voor mij terug te winnen.
Deze reactie had ik niet verwacht en was er al klaar voor alles voor de scheiding in gang te zetten (had al met een advocaat en mediator gesproken). Ik had er van tevoren zelfs over nagedacht of hij nog kon veranderen, maar dacht dat hij dat niet zou kunnen.
Maar na die uitspraak heb ik besloten onze relatie toch nog een kans te geven. En hoewel we pas een paar maanden verder zijn is onze relatie drastisch veranderd!
Hij doet zijn best, ik ook, we praten meer over wat we willen in onze relatie en de sfeer is op een paar ergernisjes na veel positiever.
Wat mij wel over de streep trok was ten eerste dat hij aangaf dat hij MIJ voor zich terug wilde winnen (dus niet alleen voor de kinderen niet wilde scheiden) en dat hij - eindelijk - toegaf dat hij zich niet goed gedragen had.
Dus mijn advies zou zijn: probeer het om je vrouw jou de kans te willen geven het weer beter te krijgen, door het boetekleed aan te trekken. Het is altijd een samenspel tussen partners, dus jouw gedrag heeft zeker ook met haar gedrag te maken (zoals je zelf ook hebt beschreven), maar het is goed als je toegeeft dat jij kennelijk haar niet hebt geboden waar zijn behoefte aan had en niet doorhad dat het haar zo hoog zat. Maar dat je dat alsnog heel graag wel wilt doen!
Tot slot: als jullie het een kans zouden geven, wat ik zeker zou aanraden (scheiden kan altijd nog!), is het misschien goed om het boek De 5 talen van de liefde van Gary Chapman te lezen. Hij stelt dat iedere persoon een eigen liefdestaal heeft (positieve woorden, samen zijn, cadeaus krijgen, dienen en lichamelijk contact) en dat mensen zich pas geliefd voelen als hun partners ze in hun eigen liefdestaal laat zien dat hij/zij van hen houdt. Dus als iemand steeds maar tegen je zegt hoeveel hij van je houdt, maar jouw liefdestaal is cadeautjes krijgen, dan komen de beste bedoelingen van je partner niet echt aan. Haar "liefdestank" wordt dan niet gevuld, ze voelt dan niet dat je van haar houdt.
Interessant en het onderzoeken en uitproberen waard. Belangrijkste is natuurlijk dat beide partners echt hun best willen doen hun relatie te redden.
Ik wens jullie heel veel sterkte en hoop dat het lukt. Het is zeker het proberen waard. Evt. kunnen jullie ook in relatietherapie, dat hebben wij (nog) niet gedaan. Wil mijn man niet graag. Zolang het goed gaat, laat ik het, maar anders wil ik er hulp bijhalen. Het is het proberen waard om een lange relatie nog een tweede kans te geven.
Eens met Anoniem,
Een heel verhelderd woord zonder wroeging naar je vrouw. Wel zo fijn in deze fase.
Maar als zij maar een paar maanden geleden aangaf je te testen en later zei dat ze behoefte had gehad om veroverd te worden, vraag ik mij af of het kaarsje bij haar wel echt uit is. Daarom sta ik achter het advies van Anoniem.
daarnaast
Kun je ook proberen om haar over te halen om wel even afstand te nemen van elkaar maar nog niet uit elkaar te gaan. Is er in huis een mogelijkheid om ruimte te maken voor een extra slaapplek/kamer? Zijn er mogelijkheden dat jullie om en om wat vaker iets anders gaan doen, zodat de andere partner bij je dochter is?
Het is nu nog een goedmoedige relatie tussen jullie en bovendien ben ik er ook echt niet van overtuigd dat zij niet meer van je houdt. het lijkt er meer op dat zij op een of andere manier zoekt naar meer bevestiging: jij haar inderdaad niet op de voor-haar-juiste manier bevestiging geeft.
Het kan handig zijn om daar eens wat aandacht aan te besteden.
Kan het ook zijn dat zij in de knoop zit met haar biseksuele verlangens? Kun je daar met haar over praten: vind jij dat moeilijk of zij misschien juist om dat met jou te doen? Mogelijk is er ook iets aan de hand dat zij seksueel bepaalde dingen mist, niet dat jij dat fout doet, maar bepaalde dingen die jullie als het bespreekbaar is misschien toch op kunnen lossen.
Mocht ze perse de scheiding door willen zetten zou ik toch als ik jou was niet te snel genoegen nemen met je vrouw als hoofdverzorger en jij zijn met een weekendje of zo. Ik zou duidelijk laten zien dat je wel echt die vader wil blijven die je was en maximaal mogelijke tijd bij je dochter wil doorbrengen. En dan niet om in een vechtscheiding te verzanden, maar als ik het goed begrijp dan proef ik uit je verhaal ook wel een beetje een vrouw die de zaakjes vooral voor zichzelf graag goed geregeld ziet. En jij moet je zelf dan niet te veel wegcijferen. Daar help je de situatie echt niet mee. Samenwerken is heel goed, maar kom ook voor jezelf op!
Bedankt
Iedereen bedankt voor de reacties. Hier kan ik zeker wat mee.
Het ging mij er vooral om dat ik even de dingen van me af kon schrijven en feedback kreeg op mijn situatie. Nogmaals dank daarvoor.
Ik zou jullie graag verder op de hoogte houden, maar dan in een iets andere (wat minder herleidbare vorm). Ik ben namelijk best open en gedetailleerd geweest. Vandaar dat ik ook een verzoek heb ingediend bij forumbeheer om het topic te laten verwijderen zodat ik een ander topic kan openen.
Nogmaals dank aan allen die dit nog lezen. In het nieuwe topic hoop ik er naar terug te kunnen grijpen.
Therapie proberen!
Ik zou zeker relatietherapie overwegen. Hopelijk om een scheiding te voorkomen, maar desnoods om tijdens en na de scheiding goed met elkaar te communiceren. Dat zijn jullie aan elkaar en jullie dochter verplicht. Na een scheiding volgt er een nahuwelijk, en ben je nog niet van elkaar af. Jullie moeten samen voor jullie dochter blijven zorgen en beslissingen over haar nemen. Een goede relatie blijft dus belangrijk. Zet jullie dochter voorop!
Verder denk ik dat jullie best nog een kans hebben, als jullie allebei openstaan voor verandering. Maar dan moeten jullie wel aan het werk met jullie relatie. Een therapeut kan daarbij helpen.
Nog een tip op dat vlak: het moet klikken met een therapeut. Als een van jullie zich niet goed voelt bij die persoon, zoek dan een ander.
Als het toch op een scheiding uitdraait, zou ik absoluut inzetten op co-ouderschap. Alleen zo lever je een serieuze bijdrage aan de opvoeding van je dochter. Ik ben ervan overtuigd dat kinderen beide ouders evenveel nodig hebben. Co-ouderschap kan week op week af, of per halve week (halve weken zijn wel belastender voor jullie dochter: vaker verhuizen). Jij werkt helemaal niet zoveel meer dan je vrouw. Bovendien zal zij na een scheiding waarschijnlijk meer moeten gaan werken om haar eigen boontjes te kunnen doppen. Er zijn opvangoplossingen voor jullie dochter. Vriendinnetjes, gastouders, hobbies, enz. Jij kunt meer thuiswerken en gebruik maken van glijdende uren bijvoorbeeld. Juist in jouw beroep kan dat goed. Dan kun je bijvoorbeeld in de week/dagen dat je dochter bij jou is minder uren werken, en de week/dagen daarna meer. En/of 's middags eerder stoppen en dan 's avonds nog een paar uur werken. Dat zijn oplossingen die ik gebruik. Ik werk de ene week 45 uur en de andere 35 en ik mag 1 a 2 dagen per week thuiswerken. Voor mij is dat genoeg om werk en privé (co-ouderschap week op, week af) te combineren.
Sterkte, ik hoop echt dat jullie eruit komen. Laat je vrouw dit draadje anders eens lezen. Je spreekt respectvol over haar, ik denk dat ze dat en onze adviezen wel kan waarderen.
Vervolg
Iedereen nog steeds bedankt voor de goede bemoedigende woorden en adviezen. De afgelopen dagen waren een ware achtbaan voor ons als koppel. Van de doffe mededeling tot alle fasen daarna van verdriet, woede, onmacht, machteloosheid, wanhoop etc.
Mijn vrouw is inderdaad al veel verder in het proces en achteraf gezien heeft zij de stap genomen die ik niet durfde te nemen. Als je op een moment in je relatie komt waarbij je jezelf niet meer recht in de ogen kunt kijken en geen dingen meer kunt doen zonder je schuldig te voelen tegenover jezelf en de ander dan ben je al een deel van jezelf verloren. Als je jezelf anders moet gaan voordoen dan je bent om de ander maar niet van je af te stoten dan zit er al iets niet meer goed.
Ik moet haar dankbaar zijn dat zij wel de moed heeft gehad om deze stap te zetten. We voelen nog genoeg liefde voor elkaar om het mooi af te sluiten zodat we er allemaal beter uitkomen, al maak ik me wel zorgen om hoe mijn dochter er mee zal omgaan. We gaan proberen om haar een zachte overgang te geven door in ieder geval te kijken of we de gezamenlijke woning nog even aan kunnen houden, zodat ze niet meteen op twee nieuwe plekken tegelijk haar plaats weer moet vinden wat ook voor ons geldt natuurlijk. Ook als is het definitief, zodra het huis weg is waar je 14 jaar gewoond hebt en lief en leed in hebt gedeeld is het in ieder geval voor mij wel heel erg abrupt over.
Verder denk ik dat we een juiste keuze maken en zouden we op termijn elkaar verloochenen door bij elkaar te blijven. Ja, ik vind het wrang voor mijn dochter, maar zij moet er ook mee leren omgaan en waarschijnlijk krijgt ze straks meer aandacht dan ooit en hopelijk kan ze deels gewoon in haar oude woning wennen. Ik vraag me wel af hoe zij om zal gaan met het feit dat ze soms haar mama een paar dagen niet ziet en soms haar papa niet. Mama is wel vaker een weekendje weg of papa, maar dan kwamen we altijd weer terug in haar vertrouwde huis. Heeft iemand daar ervaring mee?
Zoals het er nu naar uitziet zal ze gewoon in hetzelfde dorp blijven wonen op fietsafstand van elkaar en opa en oma en haar school zal ook hetzelfde blijven.
We gaan proberen het allemaal zo goed mogelijk voor iedereen op te lossen. Pas als er meer concreet is over hoe de toekomst er voor ons beiden uit gaat zien willen we het ook aan onze dochter vertellen, want die heeft niets aan vaagheden. Zijn daar ook nog tips voor (ze is 9 en gevoelig).
Misschien vindt mijn vrouw dit draadje zelf een keer, misschien laat ik het haar uiteindelijk lezen. Ik praat inderdaad respectvol over haar omdat we ook geen slaande ruzie hebbwn en er diep van binnen nog genoeg gevoelens over zijn, maar niet genoeg om onszelf weg te cijferen voor de ander en ook niet voor onze dochter. Dat laatste doet me eigenlijk het meeste pijn, maar is dat dan genoeg reden om ongelukkig in je huwelijk te blijven zitten? Ik heb liever dat we elkaar de vrijheid gunnen, maar wel zo close blijven dat we bijna een echt gezin lijken.
Verbaasd!
Ik ben ontzettend verbaasd dat jullie de handdoek zo snel in de ring gooien. Ik vind dat jullie in het belang van jullie dochter wel wat harder je best mogen doen om jullie huwelijk weer op de rails te krijgen. Lukt het dan niet, dan heb je er in elk geval voor gevochten. Maar nu... Sorry voor mijn harde woorden, maar ik vind het ronduit slap. Van jullie allebei. Die arme dochter.
Geef elkaar eerst eens wat meer ruimte binnen jullie huwelijk. En ga daarnaast meer leuke dingen samen doen. Ga beter communiceren. Scheiden kan altijd nog.
"Mama is wel vaker een weekendje weg of papa, maar dan kwamen we altijd weer terug in haar vertrouwde huis. Heeft iemand daar ervaring mee?" Ja, massa's mensen met kinderen zijn gescheiden. Ik ook. Voor heel veel kinderen is dit de realiteit van alledag. Het is moeilijk voor kinderen, het is enorm wennen, maar het is beter dan ouders die elkaar de tent uitvechten. Maar dat doen jullie niet. Gelukkig niet, maar voor jullie dochter wordt alles slechter hiervan.
Sorry...
Ik begrijp dat sommigen van jullie verbaasd zijn en wat mij betreft hoeft het ook niet over te zijn, maar mijn vrouw is al zover, die heeft de deur al dichtgedaan. Elke keer als ik toenadering zoek geef ik een stuk van mezelf bloot en doet het me meer en meer pijn. Ik heb bij haar aangegeven dat ik vind dat we voor onze dochter moeten proberen er meer uit te halen, maar als je vrouw de dag nadat ze de boodschap heeft gedropt al haar trouwring af doet omdat ze er niks meer bij voelt, wat moet je dan nog? Terwijl ik nog probeerde te redden wat er te redden viel had zij het al aan haar ouders verteld zonder dat vervolgens aan mij mee te delen.
Ik heb haar ook verweten dat ze vooral aan haar eigen belang denkt. Dat ze dat van onze dochter ondergeschikt maakt aan haar eigen gevoel. Ze zegt dan dat het toch zeker niet zo moet zijn dat we alleen voor onze dochter maar bij elkaar moeten blijven en de schijn moeten ophouden.
In haar ogen is het een kwestie van wennen voor onze dochter. Ik denk dat ze er vanuit gaat dat ze netjes elke week haar tasje pakt en dan bij mij is en dan weer bij haar en dat we op afstand nog lang en gelukkig leven. Ik denk dat er ook bij haarzelf nog een onderschatting is over wat een scheiding met mensen doet.
Zij zit anders in elkaar vrees ik. Ik heb ook gevraagd waarom ze al die tijd met deze plannen heeft rondgelopen en het waarschijnlijk uitvoerig met haar vriendin heeft besproken, maar niet met mij. Waarom heeft ze niet gezegd destijds... 'het gaat niet goed met ons zoals het nu gaat, we moeten wat veranderen'. Weet je... veel blijft gissen, maar feit is dat zij het leven zich zo niet kan voorstellen. De meerwaarde voor haar dochter is niet meer genoeg plus om de minnen van nu weg te nemen.
Ik kan alleen maar hopen dat we het mooi samen kunnen oplossen naar een situatie waarin we er allemaal beter van worden, maar de ideale situatie waarin we nog gewoon als gezin in één huis samen verder leven is voor haar zeker niet meer te doen. We laten elkaar al zoveel los en geven elkaar al veel vrijheid. We hebben 9 jaar lang niets voor elkaar gedaan zonder onze dochter en als de gevoelens dan weg zijn dan kun je er wel aan gaan werken, maar niet als de wil er niet meer is.
Natuurlijk vind ik het dood- en doodzonde en zou ik willen zeggen dat een keuze voor haarzelf een verkeerde keuze is op het moment dat je een dochter hebt voor wie dit zeker niet ideaal gaat eindigen. Het is alweer een veel te lang verhaal geworden, maar hopelijk verduidelijkt dit het waarom het allemaal zo loopt. Ik denk dat niemand haar meer van gedachten kan brengen, want klaar is bij haar ook klaar.
Beter communiceren
Scheiden kan inderdaad altijd nog en we proberen beter te communiceren. We zijn meer dingen als gezin gaan doen, maar nog steeds niet met elkaar en toen we gisteren net begonnen aan een goed gesprek kwam die arme dochter er weer dominant tussen en was het moment weg en zo gaat het heel heel vaak. Hoezeer ik ook van mijn dochter houdt, we hebben ons hele leven zo ingericht dat het voor haar ideaal is en wijzelf waren maar bijzaak. Misschien hoort het zo als je kids hebt, maar voor je kids had had je elkaar.
Het vreemde is dat we op afstand veel meer aantrekkingskracht op elkaar lijken te hebben dan als we in één huis zitten met de dagelijkse beslommeringen. Waarschijnlijk zien we pas wat we missen als het er niet meer is en op dat moment is het helaas te laat.
idee
Misschien is het een idee om op heel korte termijn een weekend samen weg te gaan (zonder dochter, dus). Je kunt als doel formuleren dat het is om in alle rust te bespreken hoe jullie alles de komende tijd aan gaan pakken. Maar intussen kun je ook weer eens ervaren hoe het is om echt even 2 of 3 dagen samen te zijn (tip: zoek een leuk hotel met goed restaurant in een mooie omgeving).
Hoe dan ook nuttig denk ik.
Dan lijkt
het mij zaak dat jullie samen gaan regelen dat jullie een co-ouderschap gaan instellen. Zoveel verschil is er niet in de uren die jullie werken. Misschien kun je regelen dat je de week dat jullie dochter bij haar moeder is een dag meer werkt, waardoor je de andere week geen 9 uur per dag hoeft te werken. Of kun je die week wat meer thuis doen.
Ga in ieder geval van een co-ouderschap uit. Daarnaast probeer zo min mogelijk voor jullie dochter te veranderen. Jij gaf aan dat jij in het huis kunt blijven wonen, doe dat dan ook. Laat je vrouw woonruimte zoeken in de buurt, zodat het voor jullie dochter mogelijk blijft om haar eigen sociale contacten te onderhouden, ongeacht waar ze is.
Ga niet akkoord dat zij ergens anders gaat wonen met jullie dochter. Zij wil ergens anders gaan wonen, dat is prima. Dat jullie dochter ook tijd met haar moeder doorbrengt is ook prima. Maar laat het niet zo zijn dat jij jouw binnenkort ex-vrouw degene is die alles maar beslist. Voor jullie kind is een scheiding in deze omstandigheden (zoals iemand anders ook al schreef) niet goed, maar juist exact het tegenovergestelde. Daarom heeft ze jou net zo hard nodig en misschien nog wel harder. Misschien gaat haar moeder nog wel meer egoïstische beslissingen nemen. Het doet mijn hart altijd pijn als mensen zo weinig rekening houden met hun kinderen. Had ze niet kunnen wachten tot jullie dochter volwassen was?
Ga daarnaast meteen dingen vastleggen. Maak afspraken over bankrekeningen. Over wat er wel zonder overleg gekocht mag worden en wat niet. Nu kunnen jullie nog goed praten, maar daarom nu afspraken, zet deze op papier.
Misschien klinkt het voor jou nu allemaal overdreven, maar helaas zie ik het heel vaak fout gaan. Dat bijvoorbeeld de man zijn vrouw nog vertrouwd, maar dat zij al veel verder in het proces zit en alleen maar bezig is met zichzelf. De gevolgen kunnen desastreus zijn. Je hoeft echt nog niet het volledige convenant af te hebben, maar wel dat je precies weet wat er is.
Denk daarnaast niet in problemen, maar in oplossingen voor bijvoorbeeld opvang van je dochter in 'jouw' week. Is er een buurvrouw, oom/tante, opa/oma in de buurt? Is er een BSO die haar wel bevalt omdat bijvoorbeeld een vriendinnetje er ook op zit?
Vechten
Ze is op zoek naar een woning dichtbij, niet in een ander dorp ofzo. Ik heb ook al aangegeven dat ik een gelijk aandeel wil in de opvoeding van onze dochter. In de praktijk moeten we daar nog invulling aan geven.
Natuurlijk kun je jezelf opzij schuiven en dan de afspraak maken om tot je dochter ouder is bij elkaar te blijven, maar ze ziet de toekomst echt in als we apart leven.
Ze heeft ondanks alles ook nog steeds behoefte aan affectie en die arm af en toe van mij, dus dan blijf je toch in die achtbaan van wel of niet ervoor gaan, wel niet definitief de deur dicht doen? Al is het niet voor mezelf, dan maar voor mijn dochter. Laten we dan maar een vorm vinden waarin we wel gelukkig kunnen zijn in één huis zonder dat we het idee hebben beperkt te zijn in wat we wel en niet kunnen doen. Want als het gevoel ontbreekt, waarom is er dan nog wel behoefte aan die extra aandacht van mij? Het lijkt alsof er nog een reden ontbreekt in het verhaal waarom ze zo niet verder kan leven. Laat alle kaarten maar op tafel komen.
Ik heb ook aangegeven dat ik niemand heb om mijn verhaal tegenaan te houden, dus dit is mijn manier van klankborden en het verhaal van Niki73 klinkt toch echt heel normaal... alsof we slapjanussen zijn die te makkelijk opgeven. Met die conclusie en wetenschap wacht ik na weer een bericht van mij aan haar op antwoord.
Iemand zei ook dat ik het aan haar moest laten lezen omdat ik respectvol over haar praat e.d. en veel van wat ik hier vertelt heb heb ik ook al aan haar verteld en jullie reacties kunnen ook nuttig zijn voor haar. Tja... ik moet het gewoon kwijt, heb nog gevraagd of het onderwerp weer weg mocht, maar dat kan niet als er eenmaal op gereageerd is en als ik bang ben dat zij dit eventueel ooit leest en dan alsnog besluit om toch naar weer weg te gaan, dan klopt er toch echt iets niet tussen ons gok ik. Het is ook zo oneerlijk. Zij heeft een beste vriendin met wie ze dit allemaal al besproken heeft en zoals al eerder gezegd heb ik niemand. Ik ga nu pas wat loslippiger worden naar goede collega's... zelfs mijn ouders weten nog van niets, want moet je nu vertellen dat het definitief kapot is of moet je het vertellen alsof er nog wat te redden is. Haar ouders hebben het voor kennisgeving aangenomen. Mijn ouders zijn nog wel zo gek om langs te komen om te praten, maar daar zit ze waarschijnlijk toch niet meer op te wachten.
Jij mag ook eisen stellen!
Oxygen, jij ben 1 van de 2 partijen in deze, jij hebt evenveel recht op je mening als je vrouw. Ook jij mag eisen stellen. Jij kunt ook met je vuist op tafel slaan en zeggen: als je over een jaar nog steeds wilt scheiden, stem ik ermee in. Tot die tijd gaan proberen of we die scheiding nog kunnen afwenden.
Een weekend weg is een goed idee. Nog beter is het om elke week, liefst op een vaste avond, iets met zijn tweeën te doen. 1 avond per week. Dat is echt te regelen, hoor. Ga naar de film, of wat eten, wandelen, naar een tentoonstelling of desnoods een biertje drinken op de hoek. Maakt niet uit, maar iets samen. Tijdens die tijd samen kun je praten en samen iets nieuws meemaken. Hoe dit ook afloopt, het is goed voor jullie.
Aan jou de schone taak om de eerste afspraak nu alvast te regelen: vraag je vrouw welke avond ze volgende week vrij kan houden, regel dat je dochter bij een vriendinnetje slaapt of dat er een oppas komt en regel een activiteit. En vergeet niet leuke kleren aan te doen en te zorgen dat jij er echt staat die avond. Doen! Investeer in je huwelijk! Kom op man, geef jezelf een schop onder je kont. Laat je vrouw zien dat jij nog niet klaar bent met dit huwelijk.
liefdestank
"maar als je vrouw de dag nadat ze de boodschap heeft gedropt al haar trouwring af doet omdat ze er niks meer bij voelt, wat moet je dan nog? "
Eerder schreef je dat ze jou nog een kans had geboden, maar dat jij die niet greep. Volgens jou is haar gevoel dus nog niet lang weg.
Ik ben het - zoals vaker - met Niki eens dat jullie wel erg snel de handdoek in de ring gooien, terwijl in jullie relatie niet (veel) ruzie voorkomt. Voor jullie dochter wordt het daardoor echt een achteruitgang en het zal voor haar ook moeilijk te begrijpen zijn.
Maar jullie doen jezelf ook tekort, door jullie zelf niet eerst een serieuze kans te geven jullie relatie toch weer leven in te blazen.
Jullie waren ooit verliefd, maar helaas is het jullie niet gelukt jullie liefde voor elkaar duidelijk te maken in de jaren erna.
Mijn advies: lees het boek "De 5 talen van de liefde" van Gary Chapman. Dat gaat erover dat iedereen een zgn "liefdestank" heeft die vol kan zitten met liefde of helemaal leeg. Die tank kan je vullen door je huwelijkspartner in zijn of haar liefdestaal te benaderen. Als je dat niet doet, raakt de tank leeg. Als je dat alsnog gaat doen, kan de liefde die er ooit tussen jullie was weer terugkomen. Een belangrijk punt is ook: liefde is een keuze. Je kunt ervoor kiezen de liefde tussen jullie nog een kans te geven. Dat doe je door je huwelijkspartner in zijn of haar liefdestaal te benaderen.
Gezien de situatie en het hebben van een dochter, zou het zeer de moeite waard zijn dit nog eens te proberen. Wie weet lukt het. En dan is het niet alleen voor jullie dochter fijn, maar voor jullie allebei ook nog! Scheiden kan altijd nog!
Redenen
Ik begrijp alle goed bedoelde adviezen wel en ik weet dat ik met de vuist op tafel moet slaan. Dat heb ik ook letterlijk gedaan, maar het was één en al kou en onbegrip van de andere zijde. Of ze beseft niet wat er allemaal gaat veranderen voor haar en zeker voor haar dochter of ik ben een sta in de weg voor wat ze echt wil in haar leven. Het is voor mij moeilijk voor te stellen dat je zoveel goeds uit je handen laat glippen. We kunnen doen wat we willen, zijn financieel onafhankelijk en als we zo doorgaan hebben we al vroeg onze schaapjes op het droge en kunnen we onze dochter een mooie start in haar leven geven. Wat kan er nou zo dwars zitten dat je er genoegen mee neemt het financieel net te redden, dat het niet meer zo mooi en makkelijk wordt als nu met mij. Dat ze dichtbij wil wonen niet ver bij mij vandaan. Dat er nog behoefte is aan aanraking?
Kijk... ik ben negatief ingesteld, dus ik ga altijd uit van de zwartste scenario's en ik zoek achter elke verdachte actie/blik/afspraak/weet ik wat wel iets omdat het in het verleden al voorgekomen is. Er is me gevraagd hoe ik ons leven over tig jaar zag en natuurlijk had ik een fantastisch antwoord nadat de bom gedropt was, maar had mijn antwoord hetzelfde geweest als die vraag gesteld was als de bom niet was gedropt? Oei... ligt eraan hoe je hem stelt natuurlijk. Gewoon even tussen neus en lippen door of met de toevoeging 'het gaat niet zo lekker, er moet wat veranderen'
Kun je dan nog veranderen, wil je dan nog veranderen of wil je voor jezelf kiezen. Je hebt een dochter, dus nee... mag eigenlijk niet wordt er gezegd, maar ja... lastig. Misschien ben ik meer een vechter, misschien is ze het vechten moe. Ik weet wel dat als ze me naar binnen lijkt te halen en me vervolgens weer het deksel op de neus geeft dat ik uiteindelijk er ook klaar mee ben. Ik moet ook eerlijk tegenover mezelf zijn over hoeveel ik van mezelf wil vragen om het voor de ander leefbaar te houden. Doen we het voor onze dochter dan is dat op zich een nobele reden, maar dan kiezen we weer niet voor elkaar.
De therapeut komt in ieder geval weer in beeld omdat ik toch alles uitgesproken wil hebben van beide kanten.