Ik wil geen co ouderschap, maak ik kans om mijn dochter helemaal bij mij te hebben met regeling voor moeder.

Ik snap je echt

Je zult het alleen los moeten laten. Als jij echt niet negatief bent over je ex naar je dochter toe, is dat alleen maar goed.

Wat je volgende stap moet zijn en echt ik weet hoe moeilijk dat is, is loslaten! Je zult moeten loslaten wat jouw ex zegt. Je zult moeten loslaten dat je ex ergens niet bij is. Maak een leuke foto en stuur die naar haar op, maar je kunt er niets meer aan doen. De enige manier om het jou niet kapot te laten maken is: loslaten. Als je dochter aangeeft dat ze bang is dat jullie ruzie maken, dan geeft dat iets aan. Namelijk dat jullie dochter zich klem voelt tussen jullie. De volgende keer als je ex je iets wil bespreken waar jullie dochter bij is geef dan aan: dat ga ik niet nu met jou bespreken, maar ik wil wel een afspraak maken dat wij het met z'n 2-en kunnen bepraten. Hoe daar ook aan vast. Als je ex doorgaat, geef dan aan niet nu, als je dan weg kan lopen, doe dat dan ook.

op in gaan

'Maar soms krijg ik dingen naar mij kop als if ik slecht ben etc.' Niet op in gaan, rustig bedenken: wees blij dat je van me af bent. Geen inhoudelijke reacties sturen via de whats app. Stoppen met die communicatie, alleen nog over de toekomst praten. en dan hoef je niet op een lijn te zitten.
Jij zegt: 'Ik vind datgene zwart maken hoor, ik geef alleen maar feiten.' Maar dat zal zij ook zeggen met dingen die jij ervaart als 'zwart maken'. Zij zal ook zeggen: ik geef alleen maar feiten. Als je je beroept op 'feiten', dan is jouw mening de ware mening en verlies je zelf uit het oog, dat het om jouw beleving en jouw mening gaat. Die niet gedeeld wordt door de ander.
Jij zegt bijvoorbeeld: 'Ik vraag haar om te komen bij de eerste schooldag van onze dochter en de eerste schoolreisje en eerste zwemles.... Doet zij niet. Ik kan dat echt niet begrijpen.' Door dat op deze manier te vertellen maak je haar zwart. Het is jouw mening, dat je het onbegrijpelijk vindt. Haar verhaal kan anders liggen. Maar nog belangrijker: het doet er niet meer toe, jullie zijn gescheiden, zij hoeft zich niet meer te gedragen zoals jij wil dat ze doet. En omgekeerd natuurlijk. Die invloed op elkaar zijn jullie kwijt. Dat is voorbij. Je kunt het als een gegeven beschouwen dat ze niet komt. Je kunt voor jezelf beslissen dat je haar wel op de hoogte stelt van wat er gebeurt, als je daarover nadenkt gaat het om de vraag: hoe wil ik handelen. Niet: wat moet zij doen. Je kunt haar niet meer dwingen om te handelen zoals jij wil dat ze doet.
Idem met die valse aangifte. Ja, dat is pijnlijk, lastig, het gebeurt veel rond een scheiding. Maar moet je in die modder blijven zitten? Moet je in dat verleden blijven hangen? Ik zie het als een operatie: iets verkeerds eruit halen (een slechte relatie beëindigen) gebeurt op een pijnlijke manier: je wordt opengesneden. Maar daarna neem je de chirurg toch niet meer kwalijk dat je opengesneden bent. Je rust uit, laat de wond helen en gaat verder met je leven. Zet de whatsapp uit. Of verzin een standaardzinnetje. Iets als: ja, het was ook heel erg. Groet.

Tsjor

Whatsapp is te negereen

en ook op te slaan, dus heb je bewijs over hoe zij met jou omgaat.

Ik heb het niet over je ex loslaten, ik heb het over het loslaten van je kind als ze bij je ex is. Zij is op dat moment de verantwoordelijke voor jullie dochter.

Probeer ook neutraal te staan over haar uitbarstingen.

Je dochter is echt niet dom en als jij het gewoon gezellig maakt met haar, niet over de scheiding praat als je dochter er niet over begint, dan doe jij het goed. Daar moet je aan vasthouden.

Zet je zorgen over jullie dochter op een rijtje en probeer dat te doen zonder je ex af te vallen. De whatsppjes kunnen helpen bij het uiten van je zorgen.

Niet los

Jojo, je hebt je ex nog helemaal niet losgelaten! Je haalt allerlei kleine dingetjes aan die jij anders zou doen ("Doet zij niet. Ik kan dat echt niet begrijpen"). Als je haar echt zou hebben losgelaten, zou je je schouders daarover ophalen en denken: ieder doet het op zijn of haar eigen manier. So be it. Je hebt dus nog wat werk te doen op dat vlak. Laat het gaan. Doe het zelf op de manier die jij het beste vindt, en laat je ex het op haar manier doen.
Ik begrijp je heel goed hoor, het heeft mij ook jaren gekost om het soms agressieve gedrag van mijn ex los te laten. Ik blijf op dezelfde manier (zakelijk, to the point, emotie-neutraal maar vriendelijk) met hem communiceren. Als ik boos ben over bepaald gedrag van vader, reageer ik eerst helemaal niet, en wacht tot ik niet meer boos ben. Ik geloof namelijk dat hij net als ik hartstikke veel van onze kinderen houdt en zijn best doet een zo goed mogelijke vader te zijn. Het lukt alleen niet altijd even goed. Maar hij is hun vader en heeft evenveel recht om voor ze te zorgen als ik. Uiteindelijk zullen de kinderen ouder worden en zelf zien hoe verschillend vader en ik de zaken aanpakken en zelf bepaalde voorbeelden volgen of niet. Mijn oudste is nu 12 en heeft al feilloos door hoe de vork in de steel zit. Soms praat hij erover met mij. Dan nog veroordeel ik vader niet, maar zeg ik dat vader nu eenmaal zo in elkaar zit en geef ik mijn kind (op basis van mijn eigen ervaringen met vader) tips om met zulk gedrag om te gaan.

Het kan zomaar zijn dat jouw dochter later vindt dat moeder warrig maar lief was, en jij strikt en georganiseerd, maar minder warm of overbeschermend. Het kan, het hoeft niet, en ik zeg niet dat een van jullie beiden het fout doet. Ieder heeft zijn eigen stijl waar jullie kind wat van oppikt.
Kinderen zijn ontzettend loyaal en zullen vaak zelfs in de meest gruwelijke omstandigheden van hun ouders blijven houden. Gun je dochter de liefde voor beide ouders. Doe je dat niet, dan komt ze emotioneel klem te zitten. En ga nu niet weer naar je ex wijzen dat zij het anders doet en leugens over jou vertelt. Dat is haar probleem, niet het jouwe. Op het moment dat je van je dochter bepaalde leugens hoort, kun je altijd nog zeggen dat jij dat destijds anders ervaren hebt, ofzo. Niet uitwijden. Niet zeggen dat moeder liegt, maar alleen zeggen dat jij het anders ziet, punt.
Probeer het zelf zo goed mogelijk op jouw manier te doen en laat je ex los. DAT ziet en voelt je dochter en dat zal ze nu en later aan jou waarderen.

laat los . . .

"En ik snap gewoon niet dat een moeder niet naar dat soort dingen komt, sowieso een ouder hoor trouwens."

waarom zou jij moeten bepalen voor een ander wat goed is of niet? Ben jij zo alwetend?

gr Angela

snap het niet

Dan vraag ik me wel af wie hier de verstandelijke beperking heeft.
Het kan een legitieme vraag zijn. Daar kan een legitiem antwoord op komen. Het lukt je exvrouw soms gewoon niet om het overzicht te houden en de planning zo af te stemmen dat het haar lukt om op een afspraak te verschijnen. Er kan van alles in de weg zitten waardoor het haar niet lukt. Ex echtelieden maken daar te vaak 'onwil' van waar het gewoon vaak 'onmacht' is. En dat ga jij niet voor haar kunnen veranderen maar er wel zo goed mogelijk mee omgaan. En wat jij daarin laat zien bepaalt waar jou verstand zit.
Het is voor buitenstaanders vaak opvallend hoe emotioneel onrijp (kinderachtig vind ik een belediging voor kinderen) scheidende stellen met elkaar omgaan. Zelf zien zij dat niet zo. Soort blinde vlek of hersenkoorts of zoiets. Desalniettemin, lelijk en voor omstanders een reden om iemand maar in zijn sop te laten gaarkoken.
Met minder verstand zijn er soms omstanders die zich laten meezuigen. Helpt ook al niet.

co ouderschap

Volgens mij is co ouderschap geen gerechtelijke regeling en kan dan ook niet zomaar opgelegd worden!

(heb niet alle reacties gelezen dus weet niet of dit er al bij stond)

Jojo79

Lees je eigen bericht nog eens door. Je zegt: ik bepaal niet...' maar vervolgens ga je door over wat jij 'normaal' vindt en vooral wat je normaal vindt voor een moeder.
'Maar nu is papa altijd aanwezig bij dat soort dingen.' Ja, nou, en? Ik vind het niet normaal, dat het niet normaal zou zijn dat papa altijd aanwezig is bij dat soort dingen. Dat moeders er zijn is niet omdat het de plicht van moeders is om er te zijn. Maar juist het gevolg van het feit, dat de vaders er niet zijn. Met de bekende argumenten: ik werk. Ja, nou en?
Je kunt je erover beklagen dat het erg belastend is, want dat is het ook, elke keer moeten opdraven als school vindt dat het leuk is voor de ouders en dat ouders gewoon horen te komen. Dat is belastend. Ik denk dat de meeste ouders al blij zijn als er in elk geval één ouder aanwezig is en de meeste ouders verdelen dat ook (traditioneel: zij moet gaan). Het is een last, maar die last hoort erbij als je zorgt voor een kind.
Stel dat je co-ouderschap krijgt en er is zo'n bijeenkomst op school. Je weet ervan. Zou je dan gaan of niet? Of zou je dan vinden dat zij moet gaan, omdat zij de moeder is? Zou je boos zijn omdat jij 'moet' gaan, en dan boos op haar, omdat jij 'moet' gaan, omdat zij niet gaat, terwijl ze dat volgens jou wel zou moeten doen? Of zou je gewoon gaan, ongeacht of zij wel of niet gaat, puur uit interesse en zorg om je kind en omdat jij het belangrijk vindt om die zorg op deze manier te uiten?
Hou alsjeblieft op met nadenken en oordelen over hoe zij moeder moet zijn. Je vindt dat ze het niet goed doet, daarom ben je gescheiden en neem je de zorg van je kind op je (alsof dat niet vanzelfsprekend is). Kijk naar wat je zelf kunt doen, wat je zelf belangrijk vindt, en zorg dat je dat ook doet. Ongeacht wat moeder doet.

Tsjor

En weer

"Maar ik vind het gewoon niet meer als normaal om bij dat soort dingen aanwezig te zijn." Nu doe je het weer, je legt jouw normen op aan je ex. Stop ermee. Je ex maakt haar eigen keuzes.

Je weet niet waarom moeder er niet was. Misschien voelde ze zich zwaar depressief, misschien is ze in slaap gevallen, misschien was de bejaarde buurvrouw gevallen en is ex meegegaan naar de dokter, misschien is je ex gewoon lui en kijkt ze liever tv. Het gaat jou niet aan. Laat het gaan!

Jij bent er wel. Jij doet wat jij belangrijk vindt. En wat de rest van de wereld doet, doet er niet toe! Als mama opdaagt: fijn. Zo niet, geen man overboord, want papa staat er wél. Er is iemand aanwezig voor jullie dochter. Dat waardeert ze heus.

Zucht eens diep en ga door met je leven. In het belang van je dochter.

niet je gelijk halen?

"k bepaal niet wat goed is en wat slecht.... Maar ik vind het gewoon niet meer als normaal om bij dat soort dingen aanwezig te zijn. En zeker zie je over het algemeen moeders daarbij zijn."

lees nu eens echt wat je schrijft en kijk in de spiegel. het is prima om vol waarde-oordelen te zitten want alles wat wij doen wordt bepaald door de waarde die wij er zelf aan hechten. Maar jij mag het niet voor haar bepalen

Helaas

bepaal jij dus wel wat goed en fout is.

Zo heb ik een vriendin met een beperking. Zij zit, zoals jij zegt over je ex, de hele dag thuis. Fysiek klopt dat. In haar hoofd is het storm en voordat ze het weet is ze weer eens te laat voor een afspraak. Dat is geen onwil, maar puur onmacht. Haar ex is ook zo eentje die nu roept dat het onwil is van haar kant.

Je kunt niet verwachten van je ex dat zij de dingen die ze niet kon tijdens jullie relatie, nu ineens wel kan.

Mijn ex is ook vaak te laat, maar van hem weet ik dat hij op tijd kan zijn als hij het maar belangrijk genoeg vindt. Dit situatie is in mijn ogen dus heel anders.

Hoe was jouw ex tijdens jullie relatie? Kon zij toen op tijd op afspraken zijn? Hielp jij haar altijd herinneren? Waarom doe je dat nu dan niet meer? Onthoudt dat als je wel die herinnering stuurt, dat jij dit doet voor jullie dochter, niet voor je ex. Zodra je dat kunt, dan heb je het losgelaten.

waar ben je het dan niet mee eens?

vind je dat jouw ex moet doen wat jij zegt omdat jij gelijk hebt?
gr Angela

maar

Natuurlijk is het jammer dat de moeder niet op komt dagen op momenten die voor je kind belangrijk zijn. En dat je dat onbegrijpelijk vindt, snap ik ook wel. Maar wat iedereen hier zegt is wel waar: jij gaat er niet over. Je kunt alleen maar zorgen dat je er zelf wèl altijd bent.
En, het is ook niet zo dat je ex bepaalde rechten 'verspeelt' omdat ze er op zulke momenten niet is. Zij is en blijft de moeder van je kind, en ze is dus heel belangrijk voor je kind. Net zo belangrijk als jij bent: niet meer, maar ook niet minder (Zolang er althans geen sprake is van mishandeling en/of ernstige verwaarlozing, maar daar heb ik nog niets over gelezen)
Je kunt je ex niet veranderen, maar je kunt wel veranderen hoe jij tegen haar aankijkt. Het is in het belang van je kind om dat wat positiever te krijgen en om je ex te helpen bij haar rol als ouder, in plaats van te blijven hangen in verwijten en beschuldigingen.

wat is verantwoordelijk genoeg?

'Dochter is beter af bij mij omdat ik consequenter en stabieler ben. Moeder is niet verantwoordelijk genoeg vind ik.'

Het lastige is dat er niet echt regels zijn om te bepalen wanneer iemand verantwoordelijk genoeg is. Of consequent genoeg. Of stabiel genoeg. Het gebied tussen Perfecte Ouder en kindermishandeling is erg breed. Als iedere ouder die niet consequent genoeg is de kinderen kwijt raakt, zitten de kindertehuizen vol!

Ik krijg uit jouw berichten niet de indruk dat moeder jullie dochter met opzet mishandelt of verwaarloost. En ook niet dat ze niet van jullie dochter houdt. Ik krijg wel de indruk dat de moeder het niet doet zoals jij het wil. Maar helaas (voor jou) is dat niet relevant. De moeder heeft het recht om op haar eigen manier voor jullie dochter te zorgen. Net als jij. En dat zul jij echt moeten accepteren. Gewoon omdat het anders onmogelijk wordt voor jullie om SAMEN goede ouders voor jullie dochter te zijn. En je wilt echt niet over 12 jaar uitleggen aan je dochter waarom je haar moeder bij haar hebt weggehouden.

Vraag

'Dochter is beter af bij mij omdat ik consequenter en stabieler ben. Moeder is niet verantwoordelijk genoeg vind ik.
Als je vraag was: vinden jullie dat ook? Dan had je wellicht wel wat bijval gekregen met je voorbeelden. Maar je vraag ging over co-ouderschap en of dit een goede argumentatie is om het tegen te houden bij de rechter. En daarop is het antwoord steeds:
- wat je aandraagt is niet voldoende om te beargumenteren dat moeder slecht is of een gevaar is voor je kind;
- als je argumenten zoekt, zoek het dan eerder bij het voortzetten van de huidige situatie )met wat aanpassingen wellicht) en niet bij negatieve argumenten over moeder.
Dat je niet tevreden bent over de wijze waarop ze haar moederschap uitoefent heeft al geleid tot een scheiding, dus dat is wel duidelijk. Alleen wat veel mensen vergeten is dat je met een scheiding niet van het ouder-zijn van je ex af bent en dat je daarna ook nauwelijks nog enige invloed uit kunt oefenen op hoe de ander zijn/haar leven inricht. Dus ook het ouderschap van de ander niet.

Ik heb wel nog een tip voor je. Ik neem aan dat je geen kontakt hebt met de vriend van moeder en dat moeder dat ook niet wil. Maar ik vind het ook geen toeval dat de buurvrouw naar buiten kwam toen jij er was. Alleen duid ik dat wat positiever. Misschien wilde de buurvrouw haar zorgen ook bij jou bekend maken. Je kunt altijd jezelf bekend maken bij de buurvrouw, naam en telefoonnummer achter laten, mocht er onverhoopt iets zijn, dan kan ze je altijd bellen. Onder het motto: stel dat moeder ziek is.... of zoiets. Een wakend oog in de buurt kan geen kwaad.

Tsjor

Ook belangrijk

Als de vriend een goede invloed op haar heeft is hij ook belangrijk, voor je kind en dus ook voor jou. Ook bij hem kun je aangeven dat je je wel eens zorgen maakt over je kind. Doe dat neutraal: laat in het midden of die zorgen terecht zijn, of dat je overbezorgd bent, of dat je moeite hebt met haar opvoedstijl. Maar je kunt vriend ook de openheid naar jou toe bieden: als er iets is, bel me dan. Allemaal kleine, belangrijke stappen, waardoor de veiligheid van je kind beter gewaarborgd wordt.
Maar je snapt nu hopelijk ook wel dat het heel belangrijk is om niet negatief over je ex te gaan praten, want daarmee krijg je de bereidwillige medewerking van mensen uit haar omgeving niet voor elkaar. Positief praten hoeft ook niet, jullie zijn gescheiden, dus iedereen snapt wel dat je problemen hebt met haar. Neutraal is het beste.

Tsjor