Ik weet het niet meer

Stoppen

Als het financiële consequenties heeft zou ik er voor naar de rechter gaan en een beperktere omgangsregeling afspreken.
Anders zou ik toch ophouden daarmee bezig te zijn en het contact, met name het 'overleg' minimaliseren.
Spreek om het weekend een weekend af en dat gaat dan al dan niet door, voor het hele weekend of voor even.
Het is vervelend maar voor jezelf een stuk rustiger als je er vanuit gaat dat je gewoon altijd voor je dochter zorgt en dat vader een bijkomstigheid is.
Houd voorlopig even het contact per email, dan kun je dat zonodig bij de rechter laten zien.
Het is niet alleen voor jezelf maar ook voor je dochter erg onrustig als ze nooit weet waar ze aan toe is en ineens moet opdraven, of niet.

weekend

Als je afspreekt om het weekend, heb je alleen een weekend in de veertien dagen die onzekerheid en niet constant. Daar zal een rechter mogelijk ook gevoelig voor zijn.

Dat is nu net het probleem

Er zijn nooit vaste dagen. Hij heeft door de weeks en in het weekeinde wisselende diensten. Dat maakt co ouderschap zo lastig.

De advocate heeft daarom in het ouderschapsplan vastgelegd 2 dagen in de week en daarmee is hij akkoord gegaan met een optie op voltallig co ouderschap indien er iets wijzigt in zijn prive leven.

Ik wil liever ook meer vastigheid. Vooral voor haar.

maar ook met een rooster is het mogelijk

alleen moet jij er aan vast houden dat hij zijn rooster op tijd inlevert en zich er aan houd. Dat doet ie dus niet, maar laat hem de pijn maar voelen door niet op stel en sprong dan alsnog aan zijn grillen toe te geven. Afspraak is afspraak.

1x per kwartaal (afhankelijk hoe ver vooruit het rooster is) stuur je nog een mail met de mededeling dat hij voor datum x zijn rooster moet opgeven voor de komende periode en daarin aangegeven welke dagen hij dochter wenst en daar laat je het bij. Is het een andere dag dan aangegeven is het gewoon pech voor hem. Zelf zorg je dan voor een back-up op die dagen zodat jouw afspraken gewoon door gaan.

Pas als dat minstens een jaar goed gaat kun je een beetje ruimte gaan geven maar zeker niet eerder.

Bij een 9 jarige kun je best uitleggen dat jij best wilt dat ze naar haar vader gaat, maar dat hij zich helaas niet aan de afspraken houd.

Zo onverwacht naar haar vader gaan zou mijn 9-jarige niet trekken. Die wil 's morgens echt wel weten bij wie ze is na schooltijd. Het is nu 1x voorgekomen dat mijn ex onverwacht werd opgenomen in het ziekenhuis (vind ik toch wel een gevalletje overmacht)maar dochter van toen 3 weigerde pertinent mee te komen van het kdv want ze had haar koffertje mee voor bij papa! Bedenken we het een paar dagen van te voren is het prima.

of inderdaad

Spreek af dat je een mailtje krijgt uiterlijk zondag's voor 14.00 uur over de komende week. Dan is er een vast moment waarop je weet of het doorgaat en hoe.
Dan alleen nog de onzekerheid of het wel doorgaat. Maar dan zorg je inderdaad voor backup.

wisselende diensten

Ik zou me er toch geen zorgen over maken wat de reden is. Daar heb je niets aan. Hier heeft ex ook topprioriteit werk. Daar heeft hij weleens de kinderen voor achtergelaten toen ze nog heel klein waren. Vanaf die tijd beschouwde ik mezelf als altijd aan de beurt.
Inmiddels heeft ex een waardeloos oproepcontract en kan per dag opgeroepen worden, of weer terug naar huis gestuurd als hij er al is. Echt naar. Dus als er afspraken zijn over logeren of eten of ander bezoek, gelukkig woont hij vlakbij, is het altijd al onder voorbehoud en nu zeker.
Maar het is hier niet zo dat je belt en dan is er direct een afspraak. Daar kunnen beiden helemaal niet tegen.

afspraken

De afspraak was dat hij me zijn prognose rooster voor dit jaar zou geven. Als ik hier echter om vraag zegt hij dat ik dit ontvangen heb.

In het begin van het jaar woonde ik nog in het huis en heb ik alle vrije dage n van prognose rooster in mijn agenda gezet. Gelukkig maar want regelmatig weet ik dat hij met me speelt. Het is natuurlijk een prognose en dit kan dus veranderen. Per week weet hij pas wat zijn uiteindelijke rooster is. Maar zelfs dit geeft hij de helft van de tijd niet door. Of oeps hij is vergeten door te geven dat hij late heeft. Dan sta je dus ook mooi te kijken.

Mijn dochter wil ook graag weten waar ze aan toe is. En niet op de dag zelf want dan wil ze inderdaad niet meer gaan.

Hij verwijt mij dat ik altijd gedaan heb waar ik zin in heb en dat hij dan thuis bleef. Maar hij was altijd thuis omdat hij nooit ergens heen ging en wilde) en dat hij dit nu dus doet. Dat hij zijn dochter daarmee het hardste treft boeit niet of hij heeft het niet in de gaten. Mijn dochter durft het zelf niet tegen hem te zeggen. Bang dat hij boos op haar wordt.

Heb nu al aangegeven dat ik er klaar mee ben en niet meer ga afwachten. En dat als dit zo doorgaat ik het ouderschapsplan laat ontbinden.

Het enige dat ik als antwoord krijg is dat ik me niet moet aanstellen en dat ik niet moet dreigen. Dat niemand daar niets aan heeft. En dat we moeten praten op een normale toon zonder te schreeuwen.

Nou dat kan ik nu dus niet. Ik ben zo boos dat ik echt niet normaal met hem kan praten. Zijn reacties zijn als een rode lap op een stuur bij mij op het moment. Daarom heb ik gezegd dat als hij iets te zeggen heeft hij dit per e-mail of sms kan doen.

Ik heb hem dit dus gemaild. Maar krijg 0 op rekest. Hij antwoord er gewoon niet op.

niet meer opnemen

Ik zou voorlopig niet meer de telefoon opnemen als je denkt dat hij het is. Je hebt hem gevraagd te mailen en dat is het. Als hij toch belt, zeg dan vriendelijk dat je graag een bericht per mail ontvangt. De groeten.

en...

Je reageert alleen op zondagmiddag. Tenzij er natuurlijk andere zaken aan de orde zijn. Maar het kan helpen om van jou kant duidelijk te zijn, maar je er ook aan te houden. Je vraagt niet het onmogelijke. En doet het niet om te pesten, maar om het overzichtelijk te houden voor je dochter en voor jezelf, en uiteindelijk daarmee ook voor hem.

over procedures

Hij zit je te pesten, dat lijkt me eigenlijk vrij duidelijk. Gewoon ophouden met het hem naar de zin te maken. De tips van amk lijken mij heel zinnig: hij geeft duidelijk van tevoren op wat zijn rooster is, daar maak je afspraken op, en als hij dat wil veranderen heeft hij vette pech (behalve natuurlijk bij duidelijke overmacht).

Als je het helemaal netjes wil spelen kan je een omgangsregeling die niet werkt door de rechter laten wijzigen. Je kan hem ook gewoon voor het blok zetten door de omgang stil te leggen, en dan te wachten wat hij doet. Als hij nakoming van de afspraken wil afdwingen bij de rechter - hij zal daarvoor een advocaat in de arm moeten nemen - kan je je verweren door erop te wijzen dat hij er zelf een potje van maakt. Het resultaat is dan vaak dat hij zich alsnog netjes moet gaan gedragen om te laten zien aan de rechter dat hij toch echt wel een brave man is.

Maar goed, da's allemaal vrij prijzig, dus de methode-amk lijkt me wat dat betreft prima. En inderdaad gewoon mailen en niet bellen. Hij provoceert je, wetend dat je je geduld verliest, en dan kan hij lekker roepen dat je niet zo emotioneel moet doen. Niet intrappen.

Sterkte ermee

Temet

Inderdaad, niet telkens op alles reageren

Zo'n ex had ik ook. Dochter moest op afroep weggebracht en opgehaald. Het kwam zelfs weleens voor dat hij haar had opgehaald en hij twee uur later belde of ik haar wilde ophalen omdat ze vervelend was. Een paar keer ben ik daarin getrapt. Daarna ben ik telefoontjes gaan negeren of heb ik leugentjes om bestwil verzonnen: "Ik kan haar niet halen want ik zit 100 km verderop." Terwijl ik gewoon thuis zat. Zijn grillige gedrag hield snel op. Dus: duidelijke afspraken maken dat hij x tijd van tevoren iets moet laten weten en alleen per mail. En niet afwijken. Telefoon niet opnemen. Als het heel dringend is, stuurt hij wel een berichtje. En ook dat kun je negeren als het niet echt dringend is.

Werken

Ik had een ex die erg gebruik maakte van het excuus "ik moet werken". En vervolgens mocht ik het uitzoeken want ach, ik was slechts thuiswerker...

Ik hou niet van liegen, maar ik heb toen uiteindelijk "zakenmeetings" opgevoerd. Dat maakte indruk, want dat was echt werk in zijn ogen.

Het was voor mij de enige manier om hem aan zijn afspraken te houden. Niet omdat ik zo nodig mijn zin wilde, maar om brood op de plank te kunnen krijgen.

pesten?

Weet ik niet, maar als je uitgaat van pesten dan wordt het natuurlijk niets meer. Het kan ook zijn dat hij gewoon een enorm probleem heeft met organiseren.
En in sommige dingen heeft hij gelijk. Dreigen werkt niet, schreeuwen werkt niet. Ik snap heel goed dat je boos bent maar het lijkt me toch van belang dat je de boosheid hierbuiten kunt laten.
Als ik hem was, zou ik hier ook over willen praten en dit niet per mail doen. Kun je niet eens rustig dit met hem uitpraten, en heel duidelijk je voorwaarden stellen? Ik denk dat het heel concreet moet. Zolang vantevoren een plan klaar, het is aan hem dat te regelen met werk. Hij kan zijn dochter aanpassen aan zijn werk, het kan natuurlijk ook andersom! Ik werk met diensten en er werken genoeg mensen bij ons met ouderschapsplannen, gaat prima. Je hoeft zijn rooster dus ook helemaal niet te hebben. Je moet alleen weten wanneer dochter bij hem is, hoe hij dat regelt met werk is zijn ding.

pesten?

Het is helaas pesten. Iets anders kan ik er niet van maken hoe erg ik het vind om te zeggen.

Ik heb altijd willen praten ook toen ik nog daar in huis was. Alleen hij is dan zo afstotend en kortaf dat er niet te praten is. Hij bepaalt wat er gebeurt en hoe. Als ik het daar niet mee eens ben werk ik tegen.

Tuurlijk moet het mogelijk zijn met diensten ware het niet dat hij wisselende van wisselende diensten heeft. Dus niet de ene week zus en de andere week zo. Was het maar waar, dan was alles ook duidelijker. Hij weet pas week van tevoren wat zijn uiteindelijke diensten zijn. Maar zelfs dat is teveel moeite om door te geven. Dat wil dus zeggen dat ik bijna nooit weet wanneer mijn dochter bij hem is.

Momenteel zit ik in de ww en zit ik heel heel krap. Maar hij vind dat ik tijd genoeg heb en hij niet. En dat ik het er altijd van genomen heb en dat hij dat nu doet. Kan ik er wat aan doen dat hij nooit ergens heen wilde of iets samen wilde gaan doen? Nee daar kan ik niets aan doen. Dat wil echter niet zeggen dat ik me thuis moet opsluiten en maar niets moet gaan doen. Een feestje? Nee ik ga niet mee. Een verjaardag van familie? Nee zeg maar dat ik moet werken. Samen iets gaan doen met onze dochter? Nee dat heeft ze helemaal niet nodig. Oost west thuis best. En praten deed hij al helemaal niet. Uiteindelijk heeft dat me opgebroken en heb ik na vijf jaar vechten het besluit genomen te vertrekken en geheel aan mezelf te denken. Ik heb zeker geen spijt van mijn besluit. Had ik al veel eerder moeten doen denk ik achteraf. Maar doordat we een dochter hebben ben ik blijven vechten. Blijven zwemmen om uiteindelijk te verdrinken.

Voor mijn dochter vind het echter zo erg. Ik wil dat ze haar papa blijft zien en zoveel mogelijk. Daarom ben ik ook in hetzelfde plaats blijven wonen. Zij heeft hier niet om gevraagd. Alleen ben ik tezeer bezig om het haar naar de zin te maken ondanks dat papa haar steeds teleurstelt. Ze meende ook dat ze van mij niet naar papa mag. Daarom heb ik vanaf een maand geleden haar steeds gezegd als papa weer met iets kwam. Zodat ze weet dat het niet aan mij ligt. Maar dit gaat me door mij ziel. Ik wil dit helemaal niet. Haar belang moet voorop staan. Volgens hem stel ik haar belang niet voorop. Maar hij is degene die haar belang niet voorop stelt. De opvoedkundige waar ik mee in contact sta om op de juiste manier met mijn dochter om te gaan zegt dat ik zelfs teveel haar belang voorop zet.

Ik wil hem niet zwart praten. Zeker niet. Hij heeft heel veel goede kanten en ik heb in het verleden veel van hem gehouden. Ik wil ook dat het op een goede manier gaat gaan. Maar zoals het nu gaat ga ik eronder door.

jouw gevoel en emoties over de situaties

doen haar misschien nog wel meer verdriet dan het blote feit zelf dat haar vader zo wispelturig is. Dus als jij 'je act together get' kun je naar haar toe ook positievere uitstraling hebben. En volgens mij ben je al over de helft want je herkent het: " Alleen ben ik te zeer bezig om het haar naar de zin te maken ondanks dat papa haar steeds teleurstelt. Ze meende ook dat ze van mij niet naar papa mag. Daarom heb ik vanaf een maand geleden haar steeds gezegd als papa weer met iets kwam. Zodat ze weet dat het niet aan mij ligt. "
Nu nog de draai maken dat jij en zij het samen goed hebben en dat afspraken met haar vader welkom zijn mits afspraken kunnen. En zij hoeft niet te weten hoe moeizaam dat schema te maken zal zijn, jij gaat je rug rechthouden en accepteert alleen als hij met haar kan afspreken volgens het schema. Dan vertel je het haar en wens je haar veel plezier.
Maar ik zou echt proberen om het niet te negatief/verdrietig te benaderen want hoe rottig het ook is, it's a fact of life. Zij zal zelf met hem moeten leren dealen t.z.t. en jouw goede voorbeeld zal haar daarbij helpen.
gr Angela

Dat is waar

Je hebt gelijk.

Wij hebben het samen goed. Ze vind dat ik het goed doe, soms een beetje te streng met betrekking tot opruimen hahahaha. Maar ze vind ook dat sinds we in een ander huis wonen ik veel vrolijker ben en anders met haar omga. Dat vind ik toch wel heel positief uit haar mond.

Zij krijgt die ruzies echter steeds mee. Vandaar dat ik ook alleen nog maar via de e-mail contact wil hebben. Dan hoort ze daar tenminste niets van. Zo denk ik dan. Zij kijkt altijd in de agenda die op tafel ligt en waar de dingen in staan. Zo weet ze dus ook dat ze waarschijnlijk dan naar papa gaat. Dan komt het ook hard over als ze niet kan gaan. Ze wil ook met papa erover praten, zoals ze met mij praat. Dat we geen ruzie moeten maken om haar en dat het anders moet. Ook dat ze vind dat ze hem echt veel te weinig ziet hoewel ze in dezelfde plaats woont.

En ik moet inderdaad mijn rug recht houden. Ik ben steeds veel te toegeeflijk geweest. Maar daar is al verandering in gekomen. Alleen beseft hij dat nog steeds niet. Of mijn e-mails zijn zo onduidelijk of het dringt gewoon niet tot hem door. Maar dat is zijn probleem zullen we maar zeggen. Hij is er gemakkelijk in om van zijn probleem mijn probleem te maken. En daar wil ik niet meer intrappen.

Maar het is moeilijk. Steeds weer opnieuw.

dochter

Misschien kun je je dochter een agenda geven en haar die mee laten nemen naar haar vader. Ze kan dan zelf tegen haar vader zeggen dat ze graag wil weten wanneer ze hem ziet en of hij dit samen met haar in haar agenda wil zetten. De agenda kan zo elke keer mee. Je kunt er ook dingen die jullie samen doen in zetten.
Via de mail kun je je ex vragen voortaan zelf met zijn dochter te praten als hij een afspraak wil verzetten of afzeggen. Dan hoort ze het niet van jou, maar van haar vader zelf. Zo merkt je ex ook wat het voor zijn dochter betekent (in plaats van dat hij alleen jouw boosheid ervaart).

Wel zou ik er van uit gaan -zoals eerder al genoemd- dat je altijd beschikbaar moet zijn omdat je niet op hem kunt rekenen. Als dat je uitgangspunt is hoef je ook niet teleurgesteld of boos te zijn als afspraken niet doorgaan.

mailen met ex

Ik denk dat mailen met je ex een goede is.

Als je er echt aan twijfelt of je mails duidelijk zijn zou je eens (of een paar keer) een goede vriendin kunnen vragen mee te lezen met jouw concept mails. Die vriendin kan dan wellicht ook jou boosheid uit de mail halen.

En nog wat tips die wellicht goed bij je ex passen:
1. Maak je mails zo kort mogelijk.
2. Maak ze zo overzichtelijk mogelijk, door witte regels of door punten te nummeren.
3. Niet te veel vragen stellen, beter stellen: zo wil ik het doen, als je het anders Wilt, geef dat dan aan.
4. Geef duidelijke termijn aan.
5. Niet meteen per mail reageren als je boos bent, maar laten zakken en/of reactie (dus) door vriendin laten lezen.

En inderdaad niet telefonisch ruziën, maar per mail communiceren.

pesten of niet

Ik heb je postings gelezen, ook de laatste. Ik denk dat het zomaar zou kunnen dat hij je niet pest (dus bewust probeert dwars te zitten), maar dat hij gewoon doet wat hem goed uitkomt en dat hij niet kan overzien wat dat voor jou betekent. Het zou zomaar kunnen dat hij dat niet kan, o.dat hij zich niet goed kan inleven in anderen.

Dat is dat niet omdat hij "gewoon een egoïstische hork" is, maar omdat hij op dat vlak beperkt is.

Daar lijkt jouw hele verhaal wel op.

Als je het eenmaal kunt zien als een beperking in zijn kunnen en dus onmacht, gaat het je wellicht lukken de boosheid wat kwijt te raken. En dat is vooral in het belang van jezelf en je dochter.

Overigens: fijn datje het goed hebt met je dochter en dat je lekkerder in je vel zit (vrolijker bent).

agenda

Ik geef haar al steeds een agenda mee. Daar staat ook in wanneer ze iets van school heeft, of we iets gepland hebben, of een kinderfeestje ect.

Echter zelf zet hij er niets in. Heel heel soms staat er in dat ze 2 dagen later bij papa is. Maar dat is zeldzaam.

Een e-mail is lang. Daar heb ik in gezet dat ik niet meer mee speel met het spelletje. En dat hij een week vantevoren zodra hij zijn dienst heeft per e-mail kan laten weten wanneer ze mag komen. En wat hij gaat doen met sint/kerst en haar verjaardag. Dit heb ik al vaker gevraagd maar hoor ik niets op. Dus daar wacht ik ook niet meer op en heb ik in haar agenda gezet wanneer wij sint en kerstavond hebben en dat we haar verjaardag op de dag zelf vieren.

Ik verwacht om heel eerlijk te zijn dat hij uiteindelijk tegen die tijd met een reactie komt dat hij en zijn vriendin het net op diezelfde dag gaan doen. Maar dan heeft hij pech. Alleen zal ik dan weer verdrietig zijn want dan heeft mijn dochter ook pech. Dan viert hij het met zijn vriendin en haar kind en niet met zijn dochter. Ik ben echt bang dat het daar op gaat uitdraaien.

Verder zijn mijn mails heel heel kort

tsja

Je bent tijdens je relatie al tegen zaken aangelopen, waarom had je verwacht dat alles goed zou lopen als jullie maar uit elkaar waren?
Ruzies, daar zijn er echt twee voor nodig. Kan zijn dat de 'schuld bij hem ligt', maar daar koopt je dochter niets voor.

Gewoon ophouden

Het lijkt wel of je met MIJN ex te maken hebt! Ik ben maanden, jaren bezig geweest om alles goed te regelen, zodat dochter haar vader kon blijven zien. Hij was ook gewoon aan het treiteren. Kwam haar niet halen, was niet thuis als ik haar kwam brengen, 'vergat' haar van school te halen (en vervolgens kreeg ik van juf op mijn donder) en als ze er een keer was bracht hij haar te vroeg terug omdat ze lastig was of niet lekker (van de combinatie chips/cola/snoep/pizza/patat die ze thuis niet gewend was). Tegelijk liep hij tegen iedereen die het maar wilde horen te vertellen dat zijn ex zijn kind bij hem weg hield. Ik werd in de supermarkt uitgescholden door voor mij wildvreemde mensen. Zijn nieuwe vrouw heeft hier een keer voor de deur staan schelden, die was ook helemaal geïndoctrineerd.
Op een dag ben ik er gewoon helemaal mee opgehouden. Dochter was toen een jaar of 9, 10. Ik heb haar duidelijk verteld dat ik het helemaal prima vond als zij naar papa wilde, maar dat het mij niet lukte om duidelijke afspraken te maken. Ze mocht hem van mij altijd bellen en ik wilde haar ook altijd brengen en halen.
Zoals ik wel verwachtte heeft dochter haar vader daarna een hele tijd niet gezien. Tot hij een keer contact opnam en een afspraak met haar maakte. Daarna ging het iets beter, hoewel ze elkaar nog steeds maar één keer per maand zagen. Nu is dochter 16 en gaat ze af en toe biljarten of fietsen met haar vader. Ze slaapt er nooit, maar ik hoef natuurlijk ook geen oppas meer voor haar te regelen als ik zelf weg wil. Het heeft mij wel een hoop thuiszitten opgeleverd toen ze jonger was, maar het was in ieder geval stabiel voor dochter. Van al dat gehannes werd ze alleen maar ongelukkig.

tsja

Je bedoelt eigen schuld dikke bult? (niet verkeerd of boos bedoelt )

Ik had inderdaad verwacht dat het beter zou gaan. In de relatie hadden we geen ruzie meer. Gewoon omdat ik het niet meer kon opbrengen om nog ergens over in discussie te gaan. Ik liet alles maar gelaten over me heen gaan tot ergernis van bekenden en familie.

Totdat ik de knoop had doorgehakt en heb besloten te vertrekken. Toen hebben we heel goede gesprekken gehad. Ook met een mediator. Daar kwam ook naar voren dat we ontzettend veel respect naar elkaar toe hadden ondanks alles. We hadden besproken dat we alles in overleg zouden doen en onze dochter zou ook zoveel mogelijk naar hem toe kunnen komen na school. Er waren wel wat discussies over bepaalde dingen maar echt ruzie niet. Maar ook geen vriendschap waar ik eigenlijk wel op hoopte en hij eigenlijk ook. Het enige waar we het echt over eens waren was dat het belang van onze dochter bovenaan stond.

Maar zoals hij later aangaf moet hij een nieuw leven opbouwen omdat ik vertrokken ben. Alles waar hij op zich genomen heeft en ons op de laatste plaats heeft geschoven zijn nu ineens niet meer belangrijk. Dat is zijn keuze en ik respecteer dat. Ik hoop ook echt van ganser harte dat hij dat volhoud en met zijn nieuwe vriendin niet in het oude vervalt en dezelfde fouten gaat maken.

Echter het belang van zijn dochter (waar hij eerder steeds op hamerde) staat niet voorop. En dat is wat me kwaad, verdrietig en gefrustreerd maakt. Praten erover lukt niet. Het enige wat hij doet is bot en afstandelijk reageren. Als ik iets wil zeggen, over iets dat hem niet aanstaat, hangt hij op. Of als ik zeg, dat hij dit niet maken kan, wenst hij me succes en hangt dan op. Ja dat maakt me kwaad. Dat werkt op mij als een rode lap op een stier. Dus ja, ruzie komt zeker van twee kanten. Je hoort mij ook niet zeggen dat hij de enige schuldige in de ruzie is. Als hij dan in een bericht zegt dat ik niet zo moet zeiken en dat zijn dochter elke dag welkom is als hij thuis is flip ik. Aangezien hij bijna nooit laat weten of zijn dochter mag komen of niet. Is ze dan wel welkom of niet?

Misschien ben ik wel de zeikerd. Misschien ben ik het wel helemaal alleen schuldig. Misschien moet ik op hangende pootjes elke dag vragen of ze die dag mag komen of niet. Misschien moet ik wel mijn eigen leven, net als voorheen van hem laten afhangen.

Maar waarom heb ik de knoop doorgehakt om de relatie te beëindigen? Juist omdat ik, ik ben, en niet een schaduw van mijn (ex)partner, zoals ik wel jaren gedaan heb (ja, dat ik heb ik onbewust zover zelf laten komen). Ik heb een eigen mening, ik wil mijn eigen dingen ook doen. En eindelijk ben ik zover dat ik van mezelf weer mijn eigen ik mag zijn.

Moet ik het dan anders doen? Ja ik moet niet zo fel reageren dat weet ik. Maar dat is moeilijk. Ik probeer dat wel.

Juist daarom wil ik nu tijdelijk alles via sms of e-mail doen en niet persoonlijk met hem praten. Juist om te voorkomen dat ik meteen fel reageer.

Kan het nog anders? Misschien maar op dit moment weet ik niet hoe.

gewoon ophouden

Van mij mag ze elke dag naar papa als ze wil. Ik heb haar ook een smartfone gegeven met wifi zodat ze elke dag met papa kan appen als ze dat wil.

Maar als hij om 4 uur laat weten dat ze om 5 uur naar hem mag komen wil ze niet. Dat is voor haar te kort om zich om te stellen. Ze gaat dan tegendraads doen. Dat is al vanaf het begin.

Dat heb ik hem ook netjes gezegd. Zijn reactie was dan als ze niet wil komen moet je haar niet dwingen. Dan komt ze gewoon niet. Maar als ik dat tegen haar zou zeggen zegt ze gewoon dat ze niet naar papa gaat. Als ze bijvoorbeeld weet dat ze morgen vanaf vijf uur bij papa is maar ze is aan het spelen met een vriendinnetje, wil ze niet gaan omdat ze aan het spelen is. Dan ga ik de volgende keer wel. Maar als er te lang tussen zit is ze aan het huilen omdat ze papa zo mist.

Ik vind niet dat het haar keuze is. Het is haar papa dus ze gaat. Papa heeft net zo goed rechten als mama vind ik. Maar het wordt me zo wel moeilijk gemaakt om die gedachtegang vast te houden.

Het kan anders

Ik zou er echt proberen meer tussenuit te stappen. Laat je dochter maar bellen als ze haar vader wil zien. Net zoals ze met vriendinnetjes afspreekt, kan ze dat ook met haar vader gaan doen. Jij kunt haar laten merken dat ze wat jou betreft naar haar vader mag wanneer ze maar wil en dat je dit leuk en fijn voor haar vindt. Dat je haar best wilt brengen en halen als dat binnen jouw schema past. En verder ga je er van uit dat ze gewoon altijd bij jou is. Laat haar vooral ook voelen dat ook dat goed is!

Wees blij met jouw band met je dochter en zie het als zijn verlies als je ex haar nog maar weinig ziet. Als je niets verwacht is er ook geen reden meer voor boosheid. In mijn ogen wijst jouw boosheid er vooral op dat je nog erg bezig bent met je ex. Probeer je meer van hem los te maken, desnoods met hulp van een therapeut.