Ik ga kapot aan het wegblijven van mijn kinderen

Ja hoor

Kaaskopje "Maar zijn jullie nu nog bij elkaar uit principe, of gewoon omdat je dat op prijs stelt?"
Even tot tien tellen. Pffff
Kaaskopje je hebt een bijzonder talent om je normatieve oordelen en persoonlijke meningen over personen te larderen met je eigen bekrompen inzichten en dit alles in je berichten te verweven. Je past daarbij steevast een techniek toe die niet zo netjes is: je gebruikt informatie over personen die uit andere draadjes komt.
Ik vind het een achterbakse manier van discussiëren.

Maar vooruit, toch antwoord op je vraag.

Ja, wij zijn nog bij elkaar. Dat besluit voert niet terug op de huwelijkse ceremonie van 33 jaar geleden, of onze eerste kus van 39 jaar geleden, maar op het antwoord op die vraag:willen we nog bij elkaar zijn? Een vraag die we ons met enige regelmaat stellen, zeker als er dingen veranderen in het leven.

We proberen bij het zoeken naar een antwoord de consessies die gedaan moeten worden altijd evenredig te verdelen. Dat betekent niet dat ieder hetzelfde krijgt (uitgedrukt in geld of tijd) maar wel dat met ieders wensen en noden voldoende rekening gehouden wordt.

Op die manier zal er geen sprake zijn van bij elkaar blijven uit principe of opofferingsgezindheid of plichtsgevoel. Dat zijn allemaal waarden die de tand des tijds niet kunnen doorstaan. Het draait om vertrouwen en op dat punt hebben wij tussen ons 39 jaar voorsprong.

Er is wel een andere manier van "bij elkaar" ontstaan dan kennelijk in jouw normatieve kader past.

Dat vind ik niet zo erg. Ik vind het vooral fijn dat wij onze kinderen een manier van vertrouwen kunnen voorleven waar zij een voorbeeld aan kunnen hebben voor hun gezamenlijke toekomst ook wat aan kunnen hebben.

Dat heb je mis

Fransien "De gang naar de rechter wordt in het normale spraakgebruik uitgelegd als vechten."
Nee. Voor elke scheiding moet je naar de rechter. Niet elke scheiding staat te boek als een vechtscheiding.

Miriam

Ik bedoelde de gang naar de rechter nadat de uitspraak al was geweest, ofwel om aanpassing van de regelingen ofwel voor afdwinging.

Niet altijd

'Het gaat om het verleggen van de focus van "hoe krijg ik mijn zin" naar "hoe kom ik, komen we, hier zonder vechten uit"'

Niet altijd. Mijn zus was vastbesloten haar ex uit het leven van hun kind te bannen. Er viel niet te overleggen. De rechter heeft meerdere (!) keren mijn zus in het ongelijk gesteld. Dan startte ze een half jaar later gewoon weer een nieuwe rechtszaak. Begon het moddergooien weer van voren af aan. Doodmoe werden haar ex en hun kind ervan.
Voor een vechtscheiding heb je echt maar 1 persoon nodig.

Ben niet getrouwd ooit

Maar overal lees ik vechtscheiding. Tuurlijk zijn er ook andere termen voor als er gevochten wordt om een kind.

Fijn te lezen dat er nog steeds mensen zijn die nooit scheiden en nooit ergens niet uit komen.

Volgens mij gaat de discussie over alles behalve goeie tips voor Hendrik. Die wel degelijk aan lotgenoten iets zou kunnen hebben maar hij is al afgehaakt.

Ik zou hem een goeie hulpverlener gunnen waarmee hij zelf verder kan en tips krijgt ondanks alles zijn verdriet te verwerken. En soms is er gewoon geen oplossing. dat accepteren is echt moeilijk (maar er bestaan ook mensen die hun leven wel verder gaat)

' En soms is er gewoon geen oplossing. dat accepteren is echt moeilijk (maar er bestaan ook mensen die hun leven wel verder gaat)'
Uit de verhalen van mensen die hun kinderen na een scheiding nooit meer zien begrijp ik juist, dat het verdriet enorm groot is en niet minder wordt. Anders dan bij overlijden blijft er elke dag een waakvlammetje hoop zitten, dat heel graag opflikkert; en anders dan bij overlijden is de keuze om ' gewoon' verder te leven alsof de kinderen er niet zijn een pijnlijke keuze, omdat het dan lijkt alsof je ze bij leven al afgezworen hebt. Iets wat je juist niet wil doen. Je wil heel graag duidelijk maken dat je er wel bent voor ze.
Het leven gaat wel verder, maar dat is een beetje de ogenschijnlijke buitenkant. Van binnen wacht alles op het moment, waarop je de kinderen weer in de ogen kunt kijken.

Tsjor

Brave Hendrik

Wellicht was het beter geweest als je jezelf Hendrika had genoemd en overal waar ' zij' staat ' hij' had geschreven. Ik denk dat sommige forumlezers je dan zouden herkennen als iemand met dezelfde ervaring en dan zou je wellicht wat andere reacties hebben gekregen.
Voorlopig kun je niet meer doen dan bedenken en bekijken op welke wijze je de kinderen zo goed mogelijk kunt ondersteunen in de omgang met hun moeilijke moeder. Het kan zijn dat je op sommige punten (bijvoorbeeld opeisen van ' tijd) dan een stapje terug moet doen en dat je op andere punten juist weer meer voor hen kunt betekenen, bijvoorbeeld als ze zich ooit wat losser willen maken van hun moeder.
In elk geval zou jij dan zover moeten zijn dat je het conflict en de narigheid tussen moeder en jou achter je hebt gelaten, dat het voor jou van geen belang meer is, dat je niet meer vanuit emoties die te maken hebben met je ex gaat reageren naar de kinderen toe. Dat is een hele grote stap, maar daar kun je nu zelf aan werken, daar heb je niemand voor nodig.

Tsjor

Ja dat bedoelde ik ook Tsjor

Ik vond het namelijk ook heel erg zielig overkomen. Wat ook begrijpelijk is. En de reactie van bij de pakken neer gaan zitten, Kom op, dat de reactie van hendrik overkomt dat hij aan de grond zit. Het is gewoon jammer dat de een (mede via de kids) de ander zo ver krijgt dat ie wil emigreren.
Maar dat lijkt mij geen oplossing voor het verdriet. ook op de noordpool heb je verdriet en mis je de kinderen.

Wat ik tussen haakjes zette was juist om de ene die dat wel kan niet over te slaan.

Lijkt mij ook heel erg als je kinderen je niet meer willen zien om wat de "verzorgende ouder" ze allemaal heeft ingefluisterd. Over twintig jaar komen ze er achter dat vaak de vader ze toch wel had willen zien en dat de vaak moeder zoveel slechts heeft verteld. Nog erger over vader mocht niet worden gesproken of naar gevraagd.

Ik zag hier eerder een reactie met een tip om te zeggen dat je altijd van ze zult houden en altijd contact kunt zoeken, dat ze op het hart te drukken.

Hendrik heeft nog wel contact, ik zou elk moment dat er is dan ook maar pakken. Hoe kl*te ook dat het niet leuk is zoals gezegd.

Misschien had ik moeten zeggen

Om mee om te gaan of afleiding te zoeken. Niet dat het verdriet minder wordt maar zou hem wel steun gunnen waar hij weer energie uit haalt en niet alleen wat hier meehuilen werd genoemd.

En voor mij is het niet geslachtsafhankelijk wie het is.

Ouderverstoting nog niet strafbaar in Nederland

Lees mijn artikel eens over MIJN VERSCHEURDE KINDEREN.
Jouw verhaal is zeer herkenbaar. Ik maak het zelfde mee en ik begrijp heel goed dat je een dag van slag bent als je kinderen toch opeens af zeggen.
Mijn advies is om haar financieel te raken. Alle beschuldigingen van haar of van je kinderen zijn gevoed en kloppen vaak niet. Voel je niet schuldig en heb vertrouwen dat je kinderen ook gaan inzien dat het niet gaat om het zoeken naar schuldigen, maar dat iedereen verder moet met zijn of haar leven. Blijf er over praten en laat je niet beïnvloeden door mensen op dit forum.

Mensen zijn zo hard en zoeken naar 1 schuldige. Het gaat niet eens om de schuld. Een huwelijk kan gewoon 'op' zijn en daar zijn ook 2 partijen voor nodig.

Lekker advies Johan

Twee schuld inderdaad. Als je op dit moment al zo ver bent zou ik hulp zoeken. En niet alleen maar verklaringen voor het verhaal erop toepassen.

Geen een ouder heeft het recht om kinderen de andere ouder uit hun leven te bannen. Raken en schaden, pas op dat de kinderen niet gezegd wordt dat ze minder centjes hebben door papa.

Minder geld maakt niet minder gelukkig. Zeker niet als je dan wel van een ander vervelend probleem af bent. Maar daar gaat het niet om. Ging om dat de kinderen geen schade van dat ouders elkaar proberen te raken hebben.

Liefde voor je kinderen

Ik snap dat je vanuit je liefde voor je kinderen iets heel anders wil voor je kinderen en voor jezelf dan dit. Maar als dit het nou is, als je aanvaardt dat moeder is zoals ze is, wat wil je dan doen, vanuit je liefde voor je kinderen? Ik zou steeds op mijn netvlies proberen te houden wat mijn handelen, mijn energie in de situatie voor het leefklimaat van mijn kinderen betekent, of het helpend, verzachtend is of verhardend en verwarrend. Dat lijkt mij de enige manier om bij zinnen te blijven en me niet te verliezen in mijn woede. Maar hoe dan ook is het een hartverscheurende situatie. Heb jij een uitlaatklep? Een plek waar jij je frustratie kan ventileren? Dat lijkt me belangrijk.

Groet,
Jo Hanna

Dank voor de goede tips

Vandaag toch besloten te lezen wat er van draadje terecht gekomen is. Gelukkig staan er een aantal goede tips tussen die me steunen. Door de omvang van de rest (waarvan enkele erg kwetsten) duizelt het me zodanig dat ik jullie niet rechtstreeks kan aanspreken. Daarvoor mijn excuses. Ik hoop dat het voldoende is dat ik mijn dank op deze manier uitspreek.

Vechtscheiding

Toch nog even terugkomend op de discussie over vechtscheidingen en de mogelijkheid om dat te voorkomen.
Mirjam: Pluis feit is dat vechtscheidingen gaan over zaken die je wel van te voren had kunnen weten.'
Maar terecht dat iedereen erop wijst dat vooraf gemaakte afspraken geen stand houden als er niet meer getrouwd wordt en alles in een ander perspectief komt te staan.
Een vechtscheiding voorkomen kan (deels) wel, maar dat zit volgens mij dan vooral in de procedure rond de scheiding. Bijvoorbeeld: genoeg tijd nemen voor de scheidingsmelding (dus zonder dat je concrete stappen zet). Ieder tijd gunnen om alle emoties te doorlopen en tot de conclusie te komen dat je niet in je eentje een relatie kunt volhouden. Je hoeft het niet eens te zijn met de redenen, als je maar begrijpt dat iemand die wil scheiden niet vastgebonden kan worden.
Daarna moet het besef indalen dat een scheiding fundamentele veranderingen met zich meebrengt. Nog voordat je afspraken maakt. De normale, menselijke reactie van verzet daartegen moet even tijd krijgen om om te slaan in realisme: het is niet anders, wat was zal niet blijven.
De derde stap is dan dat je afspraken gaat maken op basis van waar je allebei overeenkomsten over hebt: ieder wil het beste voor de kinderen, ieder wil een eigen leven kunnen voortzetten of herstarten, ieder wil dat op basis van een gevoelde rechtvaardigheid, ieder wil dat het liefste regelen zonder ruzie. Als je het daarover eens bent, dan pas kun je afspraken gaan maken.
Het is geen 100% garantie, maar bij vechtscheidingen zie je wel dat het vaak al snel in het begin mis gaat: de ruzie begint over de nieuwe liefde, terwijl nog niet geland is dat de oude liefde dus voorbij is; de verwachting is dat 'voor de kinderen' alles bij het oude kan blijven en die verwachting wordt een keiharde eis; de scheiding zelf wordt meer gezien als de afrekening van het verleden, in plaats van het begin van ieders verdere leven; het gevoel van rechtvaardigheid wordt in beton gegoten door dat te koppelen aan het belang van de kinderen; en uiteraard begint de ruzie niet bij jou, maar bij het gedrag van de ander, de gang naar de rechter (afgezien van de eerste formele regeling) wordt gezien als een krachtdadig optreden en vechten voor de recht, terwijl het eigenlijk een nederlaag is: je bent er niet uitgekomen, je hebt het niet gered.
Met het ouderschapsplan zijn er nieuwe redenen gekomen voor een vechtscheiding: mensen lijken te denken dat ze na een scheiding via de afspraken in het ouderschapsplan alsnog de ideale partner/ouder kunnen creëren die er tijdens het huwelijk niet was: iemand die met je overlegt, betrouwbaar is, zich aan afspraken houdt, aandacht heeft voor de kinderen, financieel zelfredzaam is etc. etc. Dat is niet zo. Na de scheiding is zij hetzelfde kreng en hij dezelfde schoft. Alleen hebben ze mogelijk nieuwe partners gevonden die daarmee beter om kunnen gaan.

Tsjor

De theorie is mooi

maar de praktijk is weerbarstig.
Als ik alles van te voren had geweten....
Dat weet je niet dus niet. En de goede intenties zijn er bij beiden. Maar wel bezien vanuit eigen perspectief.
Ik heb voor mijn relatie mijn stinkende best gedaan, maar het werkte niet. Ondanks mijn goede bedoelingen ook toen het minder ging (menig forum lid was het daar niet mee eens, terwijl ze mij nog in het echt hebben ontmoet) ben ik in een smerige vechtscheiding terecht gekomen. Iedereen die zegt dat daarvoor twee mensen nodig zijn moet zich eerst maar eens afvragen waarop die stellige uitspraak is gebaseerd!
Het is niet voor niks dat ik inmiddels meerdere keren heb geschreven dat je in de jungle beland. Als het gaat om de dingen die er werkelijk toe doen in het leven dan blijkt opeens elke vorm van redelijkheid en fatsoen te verdwijnen.
Sorry Tsjor, ik vind jouw verhaal veel te theoretisch, ook al zie ik dat jij veel oprechter bent dan menig eerdere schrijver in deze draad.

Procentueel

Het merendeel van de vechtscheidingen ontstaan omdat er een psychische of psychiatrische problematiek speelt of een verslaving bij een van beide ex echtlieden, of als er sprake is van lichamelijk of psychisch geweld.
Dat maakt het dat het voorkomen van een vechtscheiding heel lastig is.

Niet helemaal

Brave Hendrik, ik beschrijf het als theorie, maar het is wel mijn praktische ervaring. Zo he ik het proces doorlopen. Onder begeleiding van een goede advocaatmediator. En na het lezen van het boek samen getrouwd, samen gescheiden van Hoefnagels. Het is alweer lang geleden allemaal, maar het heeft niets aan actualiteit ingeboet.
Dat het vaak niet zo gaat besef ik heel goed. Soms doordat er geen goede begeleiding is, wel een mediator, maar dan iemand die niets weet van de juridische kanten en vooral gaat over de emotionele aspecten; of wel een advocaat, maar dan iemand die niets weet van het proces rond de scheiding; soms doordat juist vrienden en familie zich ermee gaan bemoeien om een van de twee te 'ondersteunen'; soms doordat mensen de scheiding zelf niet serieus nemen, bijvoorbeeld als ze ervan uitgaan dat je na de scheiding met elkaar moet kunnen overleggen over de kinderen, of dat mensen zich dan gaan houden aan afspraken.
Het is dus gelukkig geen theorie, maar ik zie ook wel dat het te vaak geen praktijk is en als je eenmaal in een vechtscheiding bent beland, dat dan de weg terug bijna onmogelijk is. Veel hangt af van het moment rond de scheiding.

Tsjor

Doenja

Maar veel vechtscheidingen kennen ook het fenomeen, dat een van de partijen daarna een nieuwe relatie opbouwt, waarin de psychische of psychiatrische problematiek niet meer speelt, of anders opgevangen wordt of zoiets.

Tsjor

tsjor

"Maar veel vechtscheidingen kennen ook het fenomeen, dat een van de partijen daarna een nieuwe relatie opbouwt, waarin de psychische of psychiatrische problematiek niet meer speelt, of anders opgevangen wordt of zoiets."

Hoe weet je dat? Link?

Link

Op https://www.huiselijkgeweld.nl/vechtscheiding gaat men vooral in op de positie van het kind (die zijn nl. echt de slachtoffers) en somt men de risicoverhogende factoren voor het belanden in een vechtscheiding op.

Ik citeer even:

“ Risicofactoren: wie heeft meer kans om slachtoffer te zijn?
Ieder kind met scheidende ouders heeft kans om in een conflictscheiding terecht te komen en hierdoor klachten te ontwikkelen. Toch zijn er enkele risico’s te benoemen op het ontwikkelen van problemen bij kinderen in een scheidingssituatie.

Het voorkomen van eerder en/of ander geweld en kindermishandeling.
Verslaving of psychische of psychiatrische problematiek bij (een van) de scheidende ouders.
Psychisch geweld in het gezin, in het bijzonder psychologische oorlogsvoering tussen de ouders; ernstige en langdurige ouderlijke conflicten.
Als het kind een slechte band heeft met (een van) de ouder(s) of stiefouder(s).
Veranderingen zoals verhuizing, schoolverandering en nieuwe partners.
Financiële problemen (in het algemeen achteruitgang in SES en in het bijzonder als er sprake is van armoede) “

Het idee dat het gaat over twee personen die blijven vechten lees ik hier niet terug.

Ik distantieer mij hier nadrukkelijk van!

Doenja,
Ik weet niet wat jij probeert duidelijk te maken, maar je gooit een link over de schutting naar een factsheet dat tot doel heeft te helpen bij het signaleren van specifiek typen geweld, mishandeling, misbruik, verwaarlozing en/of uitbuiting.

In mijn situatie is nooit sprake geweest van fysiek geweld naar mijn kinderen!

Anders

Brave Hendrik, deze link laat zien dat vechtscheidingen en ouderverstoting zelden op zichzelf staan. Vaak is er dan al sprake van voornoemde feiten zoals n psychische problematiek. De verstotende ouder is dan bijv. door de psychische stoornis niet is staat om de scheiding op normale wijze te verweken. Hierdoor werkt die ouder er hard aan om de andere ouder buiten beeld te krijgen.
Ik probeer zeker niet te vertellen dat jij je kinderen mishandelt! Vaak zie je de mishandelende ouder alles uit de kast trekken om maar te bewijzen dat de andere ouder de kwade is. Met als resultaat ouderverstoting. De kinderen worden meegetrokken in dit verhaal en gaan langzaamaan geloven dat de verstoten ouder de kwade is.
Herken jij in de moeder van je kinderen een van de risico factoren?
Als verstoten ouder in een vechtscheiding sta je vaak machteloos en alleen. De omgeving denkt dat jij wat fout hebt gedaan. Maar meestal is het andersom: de verstotende ouder doet er alles aan om jou de zwarte piet toe te spelen. En in je wanhoop en woede denkt de buitenwereld te zien dat er inderdaad iets mis met je is. Heel frustrerend allemaal. En dit overkomt echt niet alleen mannen. Er zijn ook genoeg vrouwen die hun kinderen na de scheiding (bijna) niet zien omdat de vader de kinderen tegen de moeder opzet.

Ik reageerde vooral op Tsjor die aangeeft dat je niet in een vechtscheiding belandt als je maar de juiste stappen onderneemt. Dat zij geen vechtscheiding had kwam misschien vooral omdat haar ex geen psychische problemen had, er geen lichamelijk of psychisch geweld was, geen verslaving speelde of financiele problemen. Spelen dit soort zaken bij je ex? Dan is t misschien de oorzaak van je problematiek. Helaas kan ik je niet snel n oplossing geven, maar soms geeft t al rust de oorzaak te weten.

Niet gezegd

' Ik reageerde vooral op Tsjor die aangeeft dat je niet in een vechtscheiding belandt als je maar de juiste stappen onderneemt. ' Je mag daarop reageren, alleen heb ik dat niet gezegd. En over mijn ex heb ik volgens mij al helemaal nooit iets gezegd.
Het is wel mijn ervaring dat een goede scheiidng kan, maar ik weet ook dat er heel veel momenten en redenen zijn geweest om er een vechtscheiding van te maken. Dat voorkomen is niet vanzelfsprekend en ook niet gemakkelijk.
Ik heb veel te danken aan een boek (al vaak genoemd) en een hele goede advocaat-mediator (al vaak genoemd.)
Terugluisterend en lezen bij veel verhalen is inderdaad het niet goed verwerkt hebben van de scheiding een van de oorzaken van een vechtscheiding, maar dat niet goed verwerkt hebben heeft oorzaken. Deels is het wellicht mogelijk om die oorzaken te voorkomen door een zorgvuldige procedure. Maar er zijn ook mensen met psychische problemen waarmee geen land te bezeilen is, die zelfs gevaarlijk zijn, of zo wanhopig dat ze dramatische dingen doen.

Tsjor