Ik ga kapot aan het wegblijven van mijn kinderen

Er is er maar éen nodig voor een scheiding

Er zijn twee partijen nodig voor een huwelijk, maar maar éen voor een scheiding is een al lang bekend fenomeen. Als éen van de partners vastbesloten is om de stekker eruit te trekken is er geen redden meer aan.
Er zijn twee partijen nodig om die scheiding goed af te wikkelen, als éen van de partners afspraken niet nakomt, keer op keer probeert er meer uit te slepen, overal een gevecht over maakt dan kun je meebuigen wat je wil maar je blijft in gevecht.
Ik heb het van dichtbij gezien, lang leve het schoolplein. Moeder ging vreemd en wilde verder met haar minnaar, zij trok de stekker uit haar huwelijk. Minnaar bleef alsnog bij zijn gezin en brak met haar. Vader wilde het nog proberen maar ging akkoord met de scheiding omdat zij niet wilde. Vader stelde co-ouderschap voor maar moeder wilde een weekend per twee weken. Ze zijn uitgekomen op een weekend per twee weken en iedere woensdag. Vakanties ieder de helft. Alimentatie is vastgesteld door de rechter en vader deed niet karig.
Een jaar later was er iedere keer gedoe, kinderen gingen om de haverklap niet naar vader want dan was er weer iets en moeder wilde meer en meer alimentatie plus dat hij de complete garderobe betaalde, plus de nieuwe fiets, plus de ...
Twee jaar later was er nog steeds strijd, vader wilde namelijk dat hij de kinderen minimaal éen dag per twee weken kon zien en dat hij minimaal twee weken van de zomervakantie kreeg.
Drie jaar later was er nog steeds strijd. Vader was namelijk naar de rechter gestapt en eiste de normale omgangsregeling die afgesproken was, met iedere keer water bij de wijn doen was het erop uitgedraaid dat hij zijn kinderen met mazzel een middag per maand zag en nu al drie jaar niet met ze op vakantie was geweest want moeder gaf geen toestemming (en hij wilde niet overal de strijd over aangaan). Hij was ondertussen een halve vreemde voor zijn kinderen en de kinderen hadden gehoord dat hij niets betaalde en dat ze daardoor geen nieuwe kleren konden krijgen (hij betaalde iedere maand alimentatie, met indexering, en daar bovenop nog bedragen voor grote uitgaven zoals nieuwe fietsen, sport, schoenen en dergelijke).
Vier jaar later begint de rechter dwangsommen op te leggen en krijgen de kinderen te horen dat vader moeder helemaal failliet wil hebben. Goh, de kinderen willen nu zelf niet meer naar vader.

Zeg me niet dat er altijd twee personen aan het vechten zijn bij een vechtscheiding, éentje is echt genoeg.

Twee

Fransien "Er zijn twee partijen nodig voor een huwelijk, maar maar éen voor een scheiding is een al lang bekend fenomeen. "
Voor een vechtscheiding heb je er twee nodig. Vechten tegen jezelf bestaat in filosofische zin wel, maar is vooral een stilte proces wat anderen niet meesleept.

Onzin M Lavell

De enige manier om van zo'n vechtscheiding een 'gewone' scheiding te maken is als ex (Hendrik in dit geval) de ander in alles zijn of haar zin te geven. Met als gevolg dat je je eigen kinderen niet meer ziet. En die kun je echt niet uitleggen dat je je teruggetrokken hebt voor de 'goede vrede', daar kunnen ze niks mee, ze zien dat als in de steek laten. Want de verzorgende ouder zal er echt wel voor zorgen dat de kinderen niets meekrijgen van het gestook en getreiter. Zie ook het verhaal van Fransien en de nodige verhalen hier op OO.

Hendrik, het is heel zuur, maar ik denk dat er echt niks anders opzit dan de contactmomenten die er nog wel zijn te koesteren, en er creatief in te zijn. Zoals je al doet. Blijf daar standvastig in. Blijf herhalen dat je van ze houdt en dat je ze mist. En hopelijk komen ze er op een dag achter dat niet hun moeder de liefhebbende ouder is, maar jij. Maar daar krijg je geen garanties op natuurlijk. Zoek hulp voor jezelf, zoek een goede coach of therapeut. Want dit is heel zwaar om te dragen.

Welnee

Pluis "is als ex (Hendrik in dit geval) de ander in alles zijn of haar zin te geven. Met als gevolg dat je je eigen kinderen niet meer ziet."
Welnee. Hendrik heeft zijn kinderen gezien maar ziet ze steeds minder. Dat is volledig in lijn met de ontwikkeling van de kinderen. Het zijn pubers.
Alle pubers laten zich "thuis" minder zien.

En ja er zijn veel verhalen. Dat klopt.
Er zijn te weinig mensen die hun scheiding bij het aangaan van hun huwelijk of het kiezen voor kinderen bespreken.

De vader van mijn kinderen en ik heb dat wel gedaan 33 jaar geleden.

We zijn niet gescheiden en dat ook nog niet van plan.
Maar het kan wel.
Zonder ruzie en in een flits.
Alles is nog steeds kraakhelder.

Bovenstaand schoolpleinvoorbeeld

De vrouw in kwestie wil de vader uit haar leven en dat van haar kinderen wissen, maar wel de voordelen (geld) houden.
Natuurlijk kan de vader afzien van contact met hun beider kinderen, natuurlijk kan hij alles wat hij heeft bij haar inleveren, maar is dat de manier?

Bij veel vechtscheidingen zie ik dat de een de ander uit het leven van de kinderen wil wissen. Dat kan niet, een kind blijft het kind van twee ouders.

De laatste rechtszaak die ik gehoord heb is door moeder aangespannen. Vader had namelijk school verzocht om in tegenstelling tot het beleid in hun geval toe te staan om twee oudergesprekken te houden over de rapporten van de kinderen. Ook omdat moeder de vorige keren scheldend en tierend tijdens het zien van vader in school voor de rapportbespreking hem had opgedragen om weg te gaan. Vader had dus de afgelopen twee jaar geen enkel oudergesprek kunnen bijwonen. School had al toegezegd dat dat in hun geval mogelijk is, gezien de voorgeschiedenis. Moeder eist dat school geen gesprek met vader aangaat zonder dat zij daarbij is.
Moeder heeft al eerder aan school gemeld dat vader geen gezag heeft en school gevraagd geen enkele informatie over haar kinderen met vader te delen. Vader heeft daarop een uittreksel van het gezagsregister opgevraagd en aan school overhandigd.
Tsja, natuurlijk kan vader ervoor kiezen om niet op de hoogte te blijven van de schoolprestaties van zijn kinderen. Dat zou inderdaad weer strijd schelen, maar hij is hier niet degene die loopt te vechten.

M. Lavell

Dat is heel mooi dat jullie dat 33 jaar geleden zo helder hebben be- en afgesproken. Jullie kinderen zullen dan nu wel volwassen zijn, dus dan heb je zo wie zo geen (of minder) gedoe en geregel in geval van een scheiding. Maar stel nou he, dat 21 jaar geleden je man ineens de benen had genomen. Met de noorderzon vertrokken of met de een of andere jongere Truus zonder kinderen en gedoe 'voor zichzelf had gekozen'. Hoe denk je dat een scheiding er dan uitgezien zou hebben? Of als hij ervoor had gekozen jou dwars te zitten, zoals met toestemming geven voor een ID-bewijs zoals in een ander draadje hier?

Dat je van tevoren van alles bespreekt en op papier zet, is geen garantie dat het ook allemaal zo zal gaan. Bij een huwelijk zet je ook je handtekening onder je trouwbelofte 'tot de dood ons scheid' en 'in voor- en tegenspoed'. Toch gaat het best vaak mis.
Ik vind het nogal naïef als je denkt iedereen altijd zijn/haar afspraken nakomt, en ik vind het nogal aanmatigend om tegen anderen te zeggen dat ze er dan maar van tevoren over na hadden moeten denken. Helaas is het leven niet maakbaar, zijn mensen lang niet altijd redelijk en is redelijk ook nog eens een subjectief begrip. En dan heb je ook nog eens de mogelijkheid dat zaken dan wel besproken zijn, maar toch anders geïnterpreteerd. Dan is er niet eens opzet in het spel, maar zit je wel tegenover elkaar.

Zo begint het

Fransien "Bij veel vechtscheidingen zie ik dat de een de ander uit het leven van de kinderen wil wissen."
Inderdaad. Maar de (meestal) vrouwen die dat zo willen denken daar niet pas zo over al ze gaan scheiden. Scheiden staat wellicht helemaal niet als mogelijkheid in hun balboekje, maar als het er al van komt dan vinden ze dat de kinderen bij moeder moeten blijven.
Je kunt het daar vooraf over hebben.
Pluis "Maar stel nou he, dat 21 jaar geleden je man ineens de benen had genomen."
Wij hebben het daarover gehad voordat er kinderen kwamen. Toen er kinderen waren bewoonden we _dus_ een huis dat eenvoudig te bewonen was voor mij met mijn nieuwe Tarzan of hij met zijn nieuwe Truus, zonder dat de kinderen daar last van zouden hebben.
Een hekje in de tuin.
"Of als hij ervoor had gekozen jou dwars te zitten, zoals met toestemming geven voor een ID-bewijs"
wat een toonbeeld van kinderachtig gedrag is en bovendien eenvoudig te omzeilen. Maar onze kinderen hadden vanaf geboorte al ieder een eigen paspoort. Mijn man heeft bovendien nooit het waanbeeld gehad dat hij als man het hoofd was van het gezin en dus over dit soort dingen een veto kon uitspreken.
We hebben het daarover gehad voordat er kinderen kwamen. Was hij die mening wel toegedaan, dan waren er tussen ons geen kinderen geweest.
Pluis "Bij een huwelijk zet je ook je handtekening onder je trouwbelofte 'tot de dood ons scheid"
Welnee. Dat heb ik nooit gedaan. Volgens mij staat dat ook helemaal nergens dus teken je er ook niet voor.
Een vechtscheiding begint met dit soort misverstanden. Het is beter om die voor het huwelijk uit de weg te ruimen. Kun je daar maar alvast geen ruzie meer over krijgen.

Te rationeel Miriam

Mensen zijn geen robotjes. Dat is wel heel erg rationeel gedacht dat je zoiets vooraf zo kunt regelen dat je problemen bij scheiding kunt voorkomen. Mensen veranderen ook door situaties, ziekte en ongeluk en door het leven zelf.
Je doet wat je kunt. Je kunt irrationeel gedrag bij scheiding, van wie dan ook, niet voorkomen. En dan blijkt dat afspraken niet nagekomen worden.
Ik was blij dat ik een goed inkomen had en geen gezamenlijk eigen huis. Een goed netwerk en een goede advocaat.
Dan prijs je je gelukkig wat er wel goed gaat. En verder probeer je het zo goed mogelijk in banen te leiden.

Maakbare wereld

M Lavell, je denkt duidelijk dat het leven en de wereld maakbaar zijn. Prijs jezelf maar heel gelukkig dat het allemaal goed verlopen is, volgens jouw regels en wensen. En sla jezelf maar op de borst over hoe goed jij/jullie het allemaal geregeld hebben, en verbaas je maar flink over al die sneue tiepes die dat niet kunnen of het intellect niet hebben om er van tevoren goed over na te denken. Ik hoop oprecht voor je dat je je wereldbeeld nooit bij zult hoeven stellen.

Vooral deze zinnen...

"Wij hebben het daarover gehad voordat er kinderen kwamen. Toen er kinderen waren bewoonden we _dus_ een huis dat eenvoudig te bewonen was voor mij met mijn nieuwe Tarzan of hij met zijn nieuwe Truus, zonder dat de kinderen daar last van zouden hebben."

Alsof kinderen geen last hebben van een scheiding als hun vader of moeder zonder problemen het ouderlijk huis kan bekostigen. Je gaat echt totaal aan het punt voorbij dat mensen zich soms niet houden aan de afspraken die ze hebben gemaakt, er ruzies ontstaan over dingen die van tevoren zijn besproken, dat er verschillen van inzicht ontstaan, mensen gewoon egoïstisch blijken te zijn. En dan heb je ook nog zaken die buiten je invloed liggen zoals ziekte, het verlies van inkomsten en dat soort dingen. En die hebben ook invloed op relaties.

oei Miriam,

Ik val hier ook wel over. Wij hebben ook heel veel dingen van te voren afgesproken ej besproken. Mijn (inmiddels ex) man was in zijn uitspraken en daden ook heel lang de perfecte man (je gaat immers niet voor niets trouwen ) we waren het over alles eens.
We hadden ook vrienden die op een gegeven moment gingen scheiden, nou wij doen dat niet zeiden we. En wij hadden ook commentaar over die vrienden, dingen waarvan we zeiden 'dat dóe je toch niet' ...
Ik noem 2 voorbeelden: een kennis ging scheiden en papa keek niet meer naar zijn eigen zoon om, maar ging wél kijken bij het voetballen van de zoon van zijn vriendin. Ander voorbeeld, mijn ex zei, poeh al die sukkels gaan alleen pas weg bij hun vrouw zodra ze een ander hebben, als je een echte vent bent, en een huwelijk werkt niet meer dan ga je éérst weg, en niet wachten tot je een ander hebt gevonden.
Je kunt vast raden waarom ik deze voorbeelden noem, dit is namelijk hetgeen wat mijn ex-man gedaan heeft, terwijl hij echt heel vaak dit soort dingen verwierp en afschuwelijk vond.
Dus ja, ik vind het fijn voor je dat jouw huwelijk goed loopt en je man geen leugenaar is gebleken, die van mij wel helaas.
Hij mag de kinderen zien zo vaak hij wil, helaas heeft hij er geen interesse in, kinderen zijn zwaar teleurgesteld in hem. (en ik ook)

Dramatiseren helpt niet

Jullie worden het niet met me eens want jullie vinden dat ruzie maken erbij hoort en jullie willen vooral niet dat alle ruzie die er al geweest is zo nutteloos en zinloos blijkt te zijn.
Maar ondertussen.
Die ruzies gaan in essentie over meningsverschillen die er voor en tijdens het huwelijk ook al waren. Opvattingen over man- vrouw verhoudingen en wie die kinderen heeft/krijgt. Vechtscheidingen zijn niet zelden wraakoefeningen op overtredingen van verwachtingen. Over eeuwige trouw. Over financiele verantwoordelijkheden. Over "huwelijkse plichten" in bed.
Het is niet verstandig om te trouwen met iemand als je het op die punten niet eens bent.

Pluis, afspraken en verwachtingen zijn maakbaar en veranderbaar. Daarmee zijn wraakoefeningen vermijdbaar.

Koffiekop, kinderen hebben last van de letterlijke afstand die er tussen vader en moeder is. Mijn man en ik waren en zijn het daarover eens. We hebben dus een huis gekocht waar scheiden zonder afstand scheppen mogelijk was.
En ja, geld speelt een rol bij geluk en voorspoed. Maar in essentie gaat het over fundamentele waarde. Een alternatief voor het beperken van de afstand na een scheiding is birdsnesting. Ik denk dat man in ik daarop hadden ingezet als we niet zelf hadden kunnen kopen.

Maar goed, de kern is niet de vorm van de oplossing, maar dat je het in essentie met elkaar eens bent over basale waarden.

Ik denk dat heel veel stellen die waarden helemaal niet bespreken en erger nog hun eigen waarden als vanzelfsprekend en algemeen geldend aannemen.
Dan kom je van een koude kermis thuis.

Heeft iemand van jullie voor het huwelijk en of voor het krijgen van kinderen met de ex partner besproken hoe een eventuele scheiding eruit zou zien?

Het gaat er in bovenstaande voorbeelden over dat hoewel de persoon tijdens het huwelijk altijd X zei aan het eind daar van toch iets heel anders blijkt te doen. (kan man of vrouw zijn)

Wij hebben ze net als jullie van te voren wel besproken maar ook bij ons zijn er dingen waar mijn ex toch heel andere dingen gedaan heeft dan wij vooraf afgesproken hadden en dat zelfs vastgelegd hadden.

Jij kan het je duidelijk niet voorstellen, toch gebeurt het in veel gevallen wel bij een scheiding. Ik hoop dat het je niet overkomt, maar garanties heb je niet in het leven.

op de borst slaan

Ach ik heb zo meegemaakt toen ik zelf met een ex te maken kreeg die echt zo lullig deed zodra hij een nieuwe relatie had: de dames op het schoolplein die het zo anders zouden aan pakken, die 'waar twee vechten hebben er twee schuld' uitwasemden als ze mijn verbijstering hoorden over de daden van die ex. Die altijd de wijste zouden zijn en zich bij voorbaat al op de borst sloegen dat zíj geen vechtscheiding ooit zouden krijgen.
Totdat ze zelf gingen scheiden: oh wat een &*()%^zak was hun ex en ja en natuurlijk konden zij het gedrag van hun ex niet pikken want het was zó abject. Nee nu begrepen ze me wel: je denkt binnen een relatie dat je altijd wel vrienden zal blijven maar hebt geen idee hoe een ander kan omkeren als een blad aan een boom na een echtscheiding. Echt geen idee

Wel blijven praten hoor

Onze berichten hadden zich gekruist maar dan nog:
Ik kan me alles voorstellen want het komt in hordes langs, maar dat wil niet zeggen dat een vechtscheiding een lot is dat een ieder van ons kan treffen en waar je verder niks aan kunt doen.
Scheiden kan iedereen overkomen maar daar oeverloos over vechten kan echt alleen maar als er twee partijen zijn die dat vol blijven houden.
Dat begint al met "beloftes" die niet waar te maken zijn. Eeuwige trouw bijvoorbeeld.
Of beweringen als deze "Ander voorbeeld, mijn ex zei, poeh al die sukkels gaan alleen pas weg bij hun vrouw zodra ze een ander hebben, als je een echte vent bent, en een huwelijk werkt niet meer dan ga je éérst weg, en niet wachten tot je een ander hebt gevonden." Waarmee de mogelijkheid dat je een ander vindt in een goed of overigens best acceptabel huwelijk, volkomen genegeerd is.
Dat is deze man waarschijnlijk overkomen.
En dan zegt Renate "Dus ja, ik vind het fijn voor je dat jouw huwelijk goed loopt en je man geen leugenaar is gebleken, die van mij wel helaas."
Kijk. Daar gaan de verwijten al. Leugenaar zegt ze. Romanticus is misschien beter op zijn plaats.

Niet de norm

Marga, vechtscheiden is niet de norm.
Gewoon scheiden kan ook.

Nogmaals M Lavell

Mensen en situaties veranderen. Een man of vrouw kan nog zoveel afspreken en nog zoveel overeenstemming hebben met partner, ze kunnen het nog zo eens zijn met elkaar over normen en waarden en de opvoeding van de kinderen, als de situatie verandert, verandert ook echt, heus, vaak hoe mensen tegen die afspraken aankijken.

Ik vind het onvoorstelbaar dat jij je dat niet voor kunt stellen. Mensen die verliefd zijn, zien de dingen niet meer scherp. Die doen hele rare, uiterst egoïstische dingen. En nee, ik ben niet gescheiden. Maar ik zie het genoeg om me heen en ik lees het ook genoeg hier op OO. Man en ik bleken op een dag heel verschillend aan te kijken tegen een afspraak die we hadden gemaakt. We waren beiden overtuigd van ons gelijk, de afspraak was volgens beiden heel helder maar man bleek er diagonaal anders tegenaan te kijken als ik. Zijn intentie was heel anders dan de mijne, en omdat we allebei onze uitleg zo ontzettend logisch en voordehandliggend vonden, hebben we gewoon jaren langs elkaar heen gepraat. Dat kan ook nog. En als zo'n verschil van inzicht boven komt tijdens een scheiding kan het zomaar ineens een strijdpunt worden.

net zo iets als opvoeden:

scheiden: je hebt van te voren alle mogelijke ideeën erover. En het is ook goed om die te hebben, dat is je Noorden. Maar de praktijk kan helemaal anders uitpakken, ook al heb je beiden nog zulke goede bedoelingen van de voren. En ook heb je zaken doorgesproken (bij ons wel). Veel dingen weet je gewoon niet totdat je het meemaakt.
En net zo als het met een korreltje zout te nemen is als mensen zonder kinderen je gaan vertellen hoe zij het wel zouden aanpakken, is ook de vaste overtuiging dat zij het helemaal anders zouden door mensen die nog getrouwd zijn, wellicht aan voortschrijdend inzicht ingegeven door de praktijk onderhevig. (ai dat is wel een hele erge tangconstructie)

Niet de norm

nee, maar jij doet alsof het mogelijk is dat een scheiding op een vechtscheiding uitdraait. En wij beweren dat je er soms gewoon bij staat en ernaar kijkt. Dat er ex-partners zijn die willens en wetens hun ex kapot willen maken, ze het licht in de ogen niet gunnen, ze de kinderen niet gunnen. Waarbij ze er totaal aan voorbij gaan dat ze dan dus eigenlijk hun kinderen de andere ouder ontnemen. Maar daar zijn ze blind voor. Dát soort mensen, daar kun je niet 'gewoon' van scheiden. Echt niet.

En nu weer terug naar Hendrik graag. En hoe hij kan leren zijn verdriet te handelen en geduld te oefenen tot zijn kinderen oud en wijs genoeg zijn om te zien wat er is gebeurd.
Ik heb zelf helaas geen idee. Ik zou ook kapot gaan.

Sprookjes

Pluis feit is dat vechtscheidingen gaan over zaken die je wel van te voren had kunnen weten. Bijvoorbeeld over de vraag of er iets als eeuwige trouw bestaat.
Heel veel draadjes op dit forum gaan over boze vrouwen die zich juist op dat punt bedrogen voelen, terwijl ze feitelijk zichzelf al die tijd bedrogen hebben met het koesteren van een sprookje dat nu eenmaal geen werkelijkheid wordt.
Precies zoals heel veel mannen zichzelf bedriegen door te denken dat zij het voor het zeggen hebben (het hoofd van het gezin zijn) of vrouwen die menen dat zij het meeste recht op de kinderen hebben.
"Mensen die verliefd zijn, zien de dingen niet meer scherp"
Dat lijkt me ook een sprookje.
Het is in ieder geval geen excuus.

Miriam

De vader van mijn kinderen en ik heb dat wel gedaan 33 jaar geleden.=

Knap hoor dat jullie zo'n leven op voorbedachte rade kunnen leiden. Wij hebben vorige maand de 34 jaar onder een dak bereikt, maar volslagen planloos. Maar zijn jullie nu nog bij elkaar uit principe, of gewoon omdat je dat op prijs stelt? Of uit plichtgevoel? Uit principe bij elkaar blijven kan niet iedereen opbrengen. Het geeft namelijk geen garantie voor een tevreden en gelukkig bestaan. Bij elkaar blijven uit plichtsbesef is uiteindelijk ook niet gezond, maar komt nog steeds veel voor. Tenzij bij elkaar blijven niet letterlijk genomen moet worden. Als je wel getrouwd bent maar gescheiden woont bijvoorbeeld. Dat is voor veel mensen een te kostbare overlevingstaktiek. Dus toch maar echt scheiden, ook al stond dat niet in je planning. Uiteraard kalm en beheerst zolang iedereen dat op kan brengen. Dat beslist je helaas niet alleen of automatisch nog steeds in goed overleg.

Vechtscheiding

'Scheiden kan iedereen overkomen maar daar oeverloos over vechten kan echt alleen maar als er twee partijen zijn die dat vol blijven houden.'

Dat klopt. Als 1 van de 2 zich gewoon neerlegt bij de eisen van de ander, heb je geen vechtscheiding. Loop je wel het risico dat je je kinderen nooit meer ziet, maar goed. Je hebt in ieder geval géén vechtscheiding 😈

Dat is onzin

Knurf "Dat klopt. Als 1 van de 2 zich gewoon neerlegt bij de eisen van de ander, heb je geen vechtscheiding. Loop je wel het risico dat je je kinderen nooit meer ziet,."
Welnee. Als je er werkelijk samen niet uitkomt dan is er altijd nog de rechter. Een oordeel aan de rechter vragen, net als een mening aan een mediator vragen, kan ook zonder te vechten.

Het gaat om het verleggen van de focus van "hoe krijg ik mijn zin" naar "hoe kom ik, komen we, hier zonder vechten uit"

Miriam

Ik vrees dat je je nu begeeft op het terrein van 'de beste stuurlui staan aan wal' en/of 'schoenmaker hou je bij je leest'. Ik vind het nogal zelfgenoegzaam om vanuit jouw situatie (hoe die ook is) de kunst van een kalme echtscheiding uit te leggen.

Miriam

De gang naar de rechter wordt in het normale spraakgebruik uitgelegd als vechten. En dan moet je nog maar afwachten of de andere partij zich aan de uitspraak houdt.