Ik blijf twijfelen, tussen scheiden of blijven.

Mezelf

het lijkt net alsof ik dit zelf heb geschreven een aantal jaren terug. ik herken je onmacht, gevoel, twijfel, enz.
ook gedrag van man komt volledig overeen met die van mij.
ik ben inmiddels gescheiden, heb extra rechtszaak achter de rug en rvk.
is relatie onderling verbeterd, nee zelfs slechter.
ben ik gelukkiger? ja en denk waarom ben ik niet eerder gegaan. heb er trouwens 5 jaar over gedaan om zover te komen.
het blijft moeilijk. ex woont inmiddels al jaar samen, maar blijft het mij moeilijk maken. ik ben bang dat dit ook nooit zal stoppen.

nogmaals ik herken je angsten, maar jij bent degene die wat eraan kan doen. hulp zoeken is een groot punt. neem van mij aan, dit red je niet alleen. ik had gewild dat ik eerder hulp had gezocht. was burnout mijn bron waardoor ik voor eerst hulp zocht.
en verder zorg goed voor jezelf, dan ben je ook in staat om beter voor je kinderen te zorgen.

tja en verder kan ik je alleen wijsheid en alles goeds toewensen bij wat je ook beslist.
maar je bent niet de enige die in dit pakket zit of heeft gezeten. misschien dat je dat iets kan sterken.
ik vond het fijn in ieder geval, daardoor voelde ik mij op een of andere manier minder alleen.

Eigenlijk weet je het wel

Je wil en moet weg en het is hardstikke moeilijk omdat je al zoveel stations bent gepasseerd. Maar... je moet het niet stel op sprong doen, je goed voorbereiden (daar krijg je hier vast tips voor maar je kan ook in het archief kijken)en (voor mij het belangrijkste) wees verstandig maar laat je niet leiden door je angst maar door je moed. Bij elke stap zal je nieuwe energie krijgen waardoor je meer aankan.

heel veel sterkte. Mari

Ommedraai

je verhaal lijkt wel wat op mijn.Ik kon het niet meer aan, was mij ook aan het voorbereiden het achter mij te laten, Maar hij is toen in behandeling gegaan,heeft zich laten opnemen(owv verslaving)Hij heeft daarna zijn uiterste best gedaan om zijn goede kanten te benadrukken, ik wou er voor open staan, hem de laatste kans geven, dat vroeg zeer veel van mij; maar nu ben ik er erg blij mee dat ik dat gedaan heb, we hebben het nu al enkele jaren echt veel mooier samen, hij weet dat ik het niet meer zover wil laten komen, hij weet hoe mooi het kan zijn en dat het van hemzelf voor een groot deel afhangt of we het zo mooi kunnen blijven hebben (financieel ben ik volledig zelfstandig, daarvoor ben ik dus niet gebleven)
Niemand kan in jouw plaats beslissen, ergens zal je wel weten wat voor jou het beste zal zijn

Samen leven

Moeder van 3, je bent niet alleen moeder van 3, maar ook partner van iemand met borderline. Mij viel in je verhaal vooral dit op: 'Pas sinds heel kort weten we dat mijn partner een borderline stoornis heeft en vallen alle problemen die hij zijn hele leven eigenlijk al vertoon op zijn plek.'
Datgene waar je al die tijd al tegen gevochten hebt heeft nu een naam: borderline. Ik weet niet of er na de diagnose verder nog enige begeleiding is. Ik hoop het eigenlijk wel, niet alleen voor hem, maar ook voor jou.
Met die diagnose kun je een paar dingen doen. In elk geval is het belangrijk dat je je omgeving op de hoogte brengt van wat er aan de hand is bij jou thuis (als je dat nog niet gedaan hebt). Het is nu iets gemakkelijker, omdat er een diagnose bij hoort. Maar het is zo verschrikkelijk belangrijk dat mensen die voor jou belangrijk zijn weten wat jij doormaakt. dat je ergens je verhaal kwijt kunt, dat mensen weten dat er achter de mooie voorkant een heel ander verhaal schuil kan gaan.
Het tweede wat je ermee kunt doen is dat het monster nu een naam heeft en dat jullie het allebei in het gezicht kunnen kijken. Daarmee bedoel ik twee dingen tegelijk. Het ene is dat voor jou de realiteit door kan dringen, dat de relatie waar je ooit op gehoopt hebt waarschijnlijk nooit zo mogelijk zal zijn. Hij zal waarschijnlijk niet op korte termijn en niet zonder behandeling veranderen in een betrouwbare, rustige, lieve partner. Hij zal zijn pieken en dalen hebben. Je hebt een partner met borderline. Dat is nu dan de realiteit.
Het tweede wat ik ermee wil zeggen is, dat het tegelijkertijd ook niet het eindpunt hoeft te zijn. De diagnose is er nu, maar ik zou samen met hem zoeken naar een behandeling waarin hij leert om ermee om te gaan, maar waarin jullie beiden, samen, ook leren om te begrijpen wat het voor jullie relatie betekent. Hoe kun je dan toch nog met elkaar leven, zonder dat de een de ander beschadigt?
Ik hoop dat er ergens een goede gesprekspartner/behandelaar te vinden is die jullie daarbij kan helpen, zodat je het hele proces samen in kunt gaan: hij om er beter mee om te gaan, jij om eerlijk te zijn over hoe moeilijk het is, en jullie samen om een weg daarin te vinden.

Tsjor

Helaas herkenbaar

Terwijl ik de eerste alinea las dacht ik al: het zal toch niet ... en jawel, borderline. Helaas van mij geen opwekkend nieuws. Het is niet te doen. Ik vond het niet te doen. Hij ook niet trouwens want hij is uiteindelijk vertrokken. Het lag natuurlijk allemaal aan mij, dat begrijp je.
Er gaat zoveel kapot in een relatie als iemand zo huishoudt. En niet alleen in een relatie, ook in mij als mens ging er veel kapot. Ik heb zoveel geslikt. Dat zat bij mij trouwens, dat heb ik me achteraf gerealiseerd. Mijn enige advies zou zijn: hou helemaal op met slikken en kijk wat er gebeurt. Als het dan niet te doen is, kappen ermee.
Succes, Jo Hanna

Draadje in relaties

In deze rubriek staat een vraag van "vriendin" die een vriend wil helpen, misschien heb je er iets aan. Het is een iets andere problematiek maar misschien toch herkenbaar.

Even een reactie

bedankt voor jullie reacties, iedereen bekijkt het weer op een andere manier. Ook bedankt voor jullie ervaringsverhalen. Het is idd fijn te weten dat je niet de enige bent die dit doormaakt of door heeft gemaakt.

Tsjor, mijn man gaat begeleiding krijgen, de psycholoog is bezig met een behandelplan opstellen. Over mij is geen woord gerept. Het valt me wel vaker op in de psychiatrie dat degene die iets mankeert alle hulp krijgt en de partner in de kou staat terwijl ik er net zoveel onder te lijden heb.
Het moeilijke is dat ik vrijwel niets meer voor hem voel, doordat er geen sprake is meer van een gevoel van liefde kan ik het ook niet van daaruit opbrengen om ervoor te knokken, samen in therapie te gaan etc. Ik wacht al maanden en maanden af of mijn gevoel nog terugkomt, maar het word alleen maar minder. Ik heb geen behoefte meer aan hem. Als hij thuiskomt denk ik: getver daar heb je hem weer. In bed lig ik verstijfd omdat ik niet door hem aangeraakt wil worden, laat staan dat er nog sprake is van een sexleven. Het speelt ook mee dat hij ernstig overgewicht heeft en dat + zijn problemen brengt met zich mee dat er geen aantrekkingskracht meer is. Hij doet er overigens ook niets aan, aan zijn overgewicht dus.
Ik kan het ook niet veinzen, ik kan niet doen alsof ik nog behoefte aan hem heb en dat moet hij merken natuurlijk. Er heerst nu al een tijdje een soort niemandsland tussen ons. We praten niet, we hebben geen sex,we zorgen samen voor de kinderen en praten over koetjes en kalfjes. Het liefst zou ik soms willen dat de beslissing voor me genomen werd, dat hij een eind aan de relatie maakte. Maar hij lijkt het wel prima te vinden zo, en besteed zoals alle jaren achterlijk veel tijd aan zijn hobby (computer en internet).
Maargoed, als er dus nog gevoelens waren zou het zoveel makkelijker zijn om er aan te werken. Maar zijn geen gevoelens meer genoeg redenen de relatie te beeindigen. Daar blijf ik mee worstelen. Natuurlijk is er ook alles wat er vroeger gebeurd is. Ik blijf twijfelen. Ik weet wel dat het idee van een leven zonder hem me een intens gevoel van opluchting geeft. Ik zie er altijd tegenop als hij thuis is of thuiskomt, ben altijd blij als het weekend weer achter de rug is. Als hij mee is ergens naartoe vind ik het vaak niet gezellig, hij moppert altijd heel snel, de kinderen mogen niets en worden constant gecorrigeerd om het minste geringste, alles word verboden of hij verveelt zich waardoor we allemaal naar huis moeten....

Weet iemand bijv als je een koopwoning hebt of je dan in aanmerking komt voor een urgentie voor een huurwoning? Ik zal dus een inkomen hebben op bijstandsniveau of misschien iets hoger. Het huis waar we nu in wonen zal ik nooit kunnen betalen. Als mijn man hier blijft wonen zal er weinig overblijven om alimentatie aan ons te betalen. Hoe is dat dan geregeld met de wet? Mag hij hier blijven wonen (hij kan het betalen) maar dan (veel) minder betalen aan alimentatie dan waar we recht op hebben?

En is er nog een reeele kans dat gevoelens ooit nog terugkomen als ze volledig verdwenen zijn? Voor mijn gevoel is de relatie dood, de koek is op....ik blijf nu voornamelijk voor de kinderen en uit angst voor zijn reactie en de toekomst. Maar dat is geen basis natuurlijk, ik word er niet bepaald gelukkiger op :-(
En omdat hij misschien het huis houd of kan houden ben ik zo verschrikkelijk bang dat de kinderen aan hem toegewezen worden. Alleen het idee al....sowieso kan ik ze niet missen, ik leef al jaren door voor hun, ze zijn alles voor me! Ten tweede is hij niet echt een goede vader voor ze, hij kan ze niet echt geven wat ze nodig hebben en dan zijn woedebuien....
Hoe reeel is de kans dat ze aan hem toegewezen worden? Als hij kwaad bloed wil gaat hij alles doen om mij de voet dwars te zetten en de kinderen te krijgen....
Ik word er zo wanhopig van. Heb het gevoel dat ik niet voor of achteruit kan meer. Hoe heb ik mijn leven zover laten komen, waarom moest ik nou van alle mannen net hem tegen het lijf lopen....
Groetjes van een wanhopige moeder.

Op een rijtje krijgen...

Het is nogal wat, wat bij je speelt. Stel nou dat er een oplossing zou komen voor al je praktische problemen... zou je keuze dan gemakkelijker zijn? Het is een feit dat die praktische problemen er wel zijn en ik denk dat iedereen die aan een scheiding denkt voor zichzelf de balans opmaakt... en dat daarin ook zaken meewegen die misschien niet zouden mògen meewegen. Ik denk dat je in ieder geval achter die informatie aan moet gaan, om te zien waar je staat. Dan voel je je niet meer zo slachtoffer van een uitzichtloze situatie... het is belangrijk dat jij het idee hebt dat je namelijk wèl een keus hebt! Schrijf je in bij de woningbouw, praat met mensen in je omgeving en kijk of je mogelijkheden ziet voor 'n baan.
Het vergt wel heel veel kracht en doorzettingsvermogen om dit soort stappen te nemen, juist omdat je je nu slecht voelt (in deze relatie). Ook omdat je man ook leuke kanten heeft en je ergens denkt dat je jezelf al deze nieuwe problemen niet aan hoeft te doen. Ik had zelf het 'geluk' dat mijn man voor een scheiding koos. Dan heb je de keus niet en moet je jezelf wel aanpassen aan de nieuwe situatie... maar ik denk dat hij voorafgaand aan zijn beslissing ook enorm heeft geworsteld.

Het is uiteraard typisch borderlinegedrag, om te dreigen met je kapot te maken, de kinderen af te pakken, zelfmoord... Alles mag een reden zijn om bij je man te blijven als je dat toch besluit... maar niet dit soort chantage! En wat de kinderen betreft is het maar de vraag in welke situatie ze beter af zijn. Ik zou zeggen: in een stabiele situatie. Ervan uitgaan dat hij daar nooit aan zal meewerken, betekent dat dat je toch weer mee gaat in die chantage.

ik wens je heel veel sterkte bij deze moeilijke beslissing!

Je komt vanzelf op het punt: nu is het genoeg

Je twijfelt. Is het echte twijfel of is het 'durf'? Ik kan zeggne wat ik vind, maar daar heb jij niets aan. JIJ moet er aan toe zijn te vertrekken en geloof me, dat punt komt vanzelf. Het is alleen te hopen dat er dan intussen niets ergs gebeurt.

Je kinderen zal een moeilijk punt worden na de scheiding. Zoek maar eens op mijn naam in het forum: ik otvluchtte een geweldshuwelijk en kreeg het jarenlang aan de stok met instanties die contact tussen vader en kind belangrijker wensten en daarin vooribj gingen aan geweld. Dat is vrij standaard (www.bezorgdemoeders.nl). Echter je kunt deze omgang jarenlang tegenhouden en eisen stellen aan de veiligheid. Mij is het (vooralsnog) gelukt kinderen niet in gevaarlijke situaties te moeten brengen. Met heel veel kanttekeningen en maatregelen aan mijn kant (dwangsommen), dat wel. Maar het enige resultaat wat telt is dat de kinderne vielig zijn. Als je serieus meent dat er gevaar is, dan heb je dat er voor over. Hou er rekening mee dat je alles over je heen zult krijgen omdat het recht van de vader zwaar weegt en de moeder snel gezien wordt als omgangsonwillend.

Maar als je je laat verlammen door die angst dan zul je altijd moeten 'overleven in plaats van leven', zoals je zelf zegt. Je kunt het ook gewoon doen en naar beste kinderen voor jezelf en de kinderen zorgen. En kijken wat er gebeurt.

By the weg: je kinderen merken uiteraard wel degelijk van eht geweld. Google: kinderen als getuige van huiselijk geweld, Ria Andrews.

Huisarts?

Ben je al bij de huisarts geweest? Ergens beginnen om niet alleen met je dilemma's te blijven zitten. Je kunt ook naar een steunpunt huiselijk geweld om je opties samen door te nemen.
Denk goed na over mogelijke steun door familie en vrienden. Er kan vaak meer dan je op het eerste gezicht zou denken.
Ik kreeg op een gegeven moment moord- en zelfmoordgedachten. Dat paste helemaal niet bij mij. Toen ben ik met de kinderen vertrokken naar familie.
En ja, ik heb nog steeds weleens gevoelens voor ex. Ben niet voor niets met hem getrouwd. Maar je hebt de emotie en het verstand en het is niet realistisch om samen te wonen in zo'n situatie. Laat staan met kinderen.

Moedervan3

Emine heeft gelijk: je komt vanzelf op een punt waarop je weet dat het genoeg is. Maar voordat dat punt er is kun je nog heel veel doen.

Je beschrijft dat er een behandelingsplan wordt geschreven voor je man, maar dat jij daar buiten staat. Heb je de psychiater al eens benaderd? Heb je al eens een poging gedaan om ook aandacht voor jezelf te vragen, partner van? Weet je of er zo'n partnergroep is in jouw buurt? Heb je zelf genoeg informatie over borderline om dingen te kunnen plaatsen voor jezelf? Dat is één richting die je kunt bewandelen.

Tegelijkertijd kun je ook voorbereidingen treffen voor het geval dat je het punt bereikt waarop je weet dat het genoeg is. Er zij hier al eerder lijstjes verschenen, met punten die je kunt doen. Ik noem maar eens wat:
- zorg voor een eigen bankrekening met pasje en laat daarop in elk geval de kinderbijslag komen (en de belastingteruggave?);
- inschrijven voor een huurwoning;
- toch ook kontakt opnemen met de vrouwenopvang, mocht het zijn dat je accuut weg moet, dan wil dat neit zeggen dat er accuut plaats is; het kan helpen als je op een wachtlijst staat, of als je gegevens in elk geval bekend zijn;
- zorg dat je in je eigen omgeving kunt praten et mensen over wat je bezig houdt, herstel evetnueel verbroken kontakten, je hebt ze straks hard nodig;
- wat betreft een huis, je schreef eerder dat er onderwaarde is. Bij een scheiding wordt alles verdeeld: als er onderwaarde is kan het zijn dat je de helft van de restschuld als schuld meekrijgt.
- als hij het voor elkaar krijgt om bij de bank de hypotheek over te nemen kan hij in het huis blijven wonen. Zijn woonlasten komen dan in aftrek op zijn beschikbare inkomen voor alimentatie. Je zegt eerder dat je bang bent dat je dan niet krijgt waar je recht op hebt. Maar hoe wil jij dan berekenen waar je 'recht' op hebt?
- ga je oriënteren op een opleiding en/of baan. Je jongste is straks 4 jaar, dat geeft je meer ruimte om te werken. Met werk verdien je je eigen inkomen. Dit is zelfs aantrekkelijk als je toch bij hem blijft.

Je kunt je heel veel spookbeelden in je hoofd halen over wat er allemaal kan gebeuren, maar die spookbeelden zorgen er alleen maar voor dat je zelf geen enkele stap gaat zetten. Daarom wacht je nu maar. Tot iemand anders een stap zet. Tot hij de stap zet. Hij doet het niet, want je beschrijft zelf dat hij zijn best doet om het allemaal beter te laten gaan. Hij is dus nog aan het investeren. Verjaag de spookbeelden. Wat je ook doet, je komt nog genoeg echte problemen tegen als je eenmaal iets gaat doen. Alleen als je zo stil blijft zitten krijg je niet meer problemen dan je nu hebt. Ook niet minder.

Tsjor

Betrokkenheid opeisen

In aanvulling op Tsjor,

Die betrokkenheid bij zijn behandeling kun je opeisen, via hem. 'Ik wil betrokken zijn bij je behandeling want ik ben mede-slachtoffer van jouw stoornis.'

Wat ik in mijn vorige posting neit heb vermeld maar me tch verplicht voel jou te zeggen is dat je er wellicht moeilijker voor zult staan als ik als je de kinderen na de scheiding ibj hem vandaan wilt houden. Hij heeft naar ik begrijp de kinderen nooit iets gedaan. Geweld tegen de moeder staat in principe los. Ik raad je aan stap voor stap te nemen, komt tijd komt raad. Hou in je achterhoofd dat als jij echt denkt dat hij een gevaar voor de kinderen vormt er een weg is, al is die zwaar en moeilijk. Maar blijf ook kijken of hij werkelijk een gevaar is. Hij deed vooralsnog alleen jou wat, wellicht is hij gewoon niet geschikt voor een relatie en kan hij zonder die relatie wel geweldloos zijn. Ik weet niet of jij nu al begrijpt wat ik bedoel, want zulke dingen komen in stapjes.

Nogmaals, neem stap voor stap, kijk dag voor dag wat je kunt en moet doen. Laat je niet verlammen door angst, want dan ben je een gevangene van jezelf en blijf je je leven lang tobben in een situatie die te veranderen valt.

Veel informatie en begrip

Ik herken je situatie bijna 1 op 1. Hier vind je steun:
borderlineforum.forum2go.nl (je moet wel even lid worden)

Nog wat welgemeende orakeltaal

wanhopig, laat dit niet langer duren. Het is zo frustrerend om je niet te kunnen helpen. Je weet wat je moet doen hè? Alleen angst houd je nog tegen en je weet, naar angst moet je niet luisteren.
We steunen je hier, maar ik hoop dat je ook iemand hebt in je omgeving waar je zo open tegen kunt zijn en die je helpen kan, want ik denk dat je niet onterecht bang bent. Zorg dus voor backup. En je bent NIET egoistisch. Je bent al veel te lang gebleven.
Neem je leven in je eigen hand. Veel sterkte!

Klokje 2

Bedankt voor je berichtje. Dat doet me echt goed. Ik had dat net even nodig om te lezen....
Ik heb ondertussen alles tegen mijn zus verteld. Zij schrok erg en gaat me met alles helpen. Ze kent een hele hoop mensen en de familie van haar man die idd heel lief zijn en die ze allemaal wil optrommelen voor hulp als ik ooit een eigen huisje heb. Ik kan met haar praten en bellen en bij haar langs. Dus ik heb iig iemand tegen wie ik mijn ei kwijt kan en die me begrijpt!

Verder heb ik wel besloten te gaan scheiden. Ik heb weken en wekenlang er over nagedacht, al mijn gevoelens de revue laten passeren, ik heb er tig slapeloze nachten opzitten en uren gepieker, ik pieker de hele dag door. Het is de zwaarste en moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen en dan heb ik toch echt geen makkelijk leven gehad!
Ik zit er maar tegenaan te hikken om het mijn man te vertellen. Hij begint het ook aan me te merken natuurlijk, ik heb geen behoefte meer aan contact met hem, ik vermijd hem, ik ben stil en afwezig. Hij vraagt er soms naar: wat ben je stil. En dan verzin ik snel een uitvlucht. Maar ik moet er doorheen bijten en het zeggen. Hij verdient het ook dat ik eerlijk tegen hem ben. Maar ik vind het ZO vreselijk moeilijk en ik ben ZO bang voor zijn reactie. Ik krijg gewoon al trillende handen ed als ik dit schrijf.
Alsof de duvel ermee speelt is hij juist deze week in een goed humeur, vrolijk, redelijk normaal tegen de kinderen, liever dan anders etc. En dan valt het des te moeilijker om te zeggen. Laat hem zich dan maar liever weer gedragen als een z*k dan valt het me tenminste makkelijker om het hem te vertellen. Hoe je het ook wend of keert ik ga hem heel erg kwetsen en pijn doen met de boodschap die ik ga brengen. En ik vind het vreselijk om iemand zo te kwetsen. Ondanks alles wat er gebeurd heb ik toch echt medelijden met hem. We zijn tenslotte al bijna 17 jaar bij elkaar....
Het zal verrekte moeilijk zijn stevig in mijn schoenen te zetten als hij alle registers opentrekt om me te laten blijven. Daar moet ik eerst doorheen.....

Ik laat het hier weten als ik het verteld heb. Ik heb al wel veel voorbereidend werk gedaan. Een afspraak bij maatschappelijk werk voor oa het scheidingsspreekuur en ik heb zijn therapeut opgebeld of die goede tips voor me heeft en dinsdag ga ik naar mijn eigen therapeut om te kunnen praten. Ik stik er bijna in...

Voor de mensen die het afkeuren dat ik het toch opgeef. Ik kan niet anders meer. Ik heb heel heel lang mijn geluk opgeofferd en alleen maar overleefd in dit huwelijk. Ik zal nooit gelukkig met hem kunnen worden. Alleen maar ongelukkiger. Ik vind het alleen zo verd*md hard voor de kinderen. Ik hoop dat ze het veel later zullen begrijpen en het me niet al te kwalijk zullen nemen dat ik uiteindelijk voor mezelf gekozen heb (en voor hen uiteraard want ik wil ze niet in deze situatie op laten groeien). Het is de moeilijkste beslissing in mijn leven maar ik hoop dat ik daarna samen met de kinderen bergopwaarts verder kan!
Bedankt voor al jullie advies en steun!
Groetjes van moedervan3.

Moedervan3,

heel veel sterkte toegewenst....fijn dat je zo'n lieve zus en familie hebt, hun steun kun je goed gebruiken:-)

Familie

Geweldig dat je zus en familie je kan helpen.
Ik wens je heel veel sterkte en kalmte.