Ik ben ziek...beter dochter bij vader laten? Rechter gaat beslissen...

Ik ben erg zenuwachtig voor de uitslag de 28e. Dan gaat een rechter beslissen of ik mijn dochter mag verzorgen of dat het beter is dat ze bij haar vader blijft. Ik ben ervan overtuigd dat ze beter bij mij kan zijn, maar zou heel graag serieus jullie mening hierover willen weten, misschien zie ik het helemaal verkeerd...

Ik ben 38 en heb kanker en het is uitgezaaid. Gemiddeld hebben mensen in mijn situatie maar een jaar. Ik ben al twee jaar verder en het gaat nog goed. Ik ben hoopvol en doe mijn best de kanker in remise te krijgen via de alternatieve circuit. Ik blijf realistisch, maar ook hoopvol, want ik zal niet de eerste persoon zijn met uitbehandelde kanker die na 7 jaar toch nog in leven is... Mocht dit allemaal niet goed uitpakken dan kan ik altijd nog chemo proberen en is er kans dat mijn leven met 2 jaar verlengt wordt.

Mijn man heeft me flink in de steek gelaten. Verzorgen is niet zijn sterkste kant, dit heb ik pijnlijk gemerkt bij mezelf, maar ook bij onze dochter, en bij onze katten. Nu heeft hij besloten te willen scheiden en onze dochter van 4 is daar erg de dupe van. Het is iedere keer drama als ik haar naar papa moet brengen (niet dat hij een slechte vader is, maar ze wil gewoon niet dat mama weggaat en andersom heeft ze daar geen last van).

Vanaf haar geboorte af aan heb ik me als een alleenstaande ouder gevoeld. Ik was de gene die haar om de 2 uur (ook snachts) een flesje gaf (en om de drie uur probeerde ik te kolfen, maar dat ging helaas niet, vast vanwege chronisch slaaptekort). Ik ben altijd degene geweest die haar troost en vaak bij haar was (ik ben fulltime moeder), die haar naar bed bracht en verhaaltjes voorlas. Oke...hij moest werken, maar een beetje meehelpen kan dan toch wel? Hij werkte 40 uur en ik dag en nacht!

Nu we in scheiding liggen, ben ik bij mijn familie in de buurt gaan wonen. Dit is een half uur van mijn ex vandaan. Voor mij is het 1,5 tot 2 uur reistijd omdat ik geen rijbewijs heb. Ik mis al haar schooltijd. Ze zit op de vrije school en daar worden ouders erg betrokken met alles en het is erg moeilijk voor mij om voor een uurtje op school, 2 uur te moeten reizen en daarna weer 2 uur terug (dit doe ik toch wel zo af en toe, zo graag wil ik erbij zijn).

Van de leerplichtambtenaar heb ik toestemming om haar 1 dag in de week thuis te laten, zodat ik haar donderdag al kan zien ipv vrijdag. Maar ik zou haar graag hier in de buurt op eenzelfde soort school willen zetten, en haar zelf 5 dagen in de week naar school willen brengen. Hierbij heb ik (mocht het niet goed meer gaan) hulp van mijn ouders en zusje, maar denk en hoop niet dat dat nodig zal zijn. Ik voel me goed. Emotioneel gaat het slechter dan lichamelijk. Ik mis mijn dochter. Ze wordt nu grotendeels verzorgt door de moeder van mijn ex (zij vond vroeger 1 dag in de week oppassen al een erg zware opgave), terwijl ik haar moeder ben en niets liever wil.

De visie van mijn ex is:
Hij vind dat ze op dezelfde school moet blijven. Ze is erg verlegen, en zal waarschijnlijk erg moeten wennen weer op een nieuwe school. En tegen de tijd dat haar moeder er niet meer is, moet ze weer naar deze school terug en opnieuw wennen en het verdriet om haar moeder tegelijkertijd verwerken.

Hoe denken jullie hierover? Ik snap de kant van mijn ex wel, maar het werkt niet voor mij en mijn dochter. Ik ben ervan overtuigd dat het beter is voor haar en mij om haar zolang en zo vaak (als nog) mogelijk (is) bij me te hebben en dat ze 3 weekenden in de week bij papa is.