Ik ben klaar met overleggen

Gewoon doen?

Ik was meteen na de scheiding al klaar met het samen regelen, dus ik weet niet beter of ik doe het alleen. Wij hebben (onder meer omdat er totaal geen overleg mogelijk was) geen co-ouderschap, dat scheelt waarschijnlijk. Enfin, in onze situatie komt het erop neer dat alle 'vragen' automatisch bij mij terecht komen en dat ik de dingen gewoon regel. Dat gaat bij ons heel ver, tot en met schoolkeuze & 10-minutengesprekken. Belangrijke dingen deel ik ex mede per mail en dan wacht ik geduldig af of hij gaat protesteren, wat hij nog nooit gedaan heeft. Dan zal hij het wel OK vinden zo, denk ik dan maar. De 10-minutengesprekken pakt hij trouwens altijd wel even informeel & kort op met de juf maar daar blijf ik dus helemaal buiten.
Ook waar het gaat om regels heb ik nog nooit met hem van gedachten gewisseld en trekken wij dus waarschijnlijk niet automatisch één lijn. Nou is dat ook niet zo heel bezwaarlijk omdat ze hun dagelijks leven hier hebben. Ik heb trouwens ook geen problemen met hoe hij met de kinderen omgaat qua grenzen stellen (voor zover ik dat van de kinderen meekrijg) maar vanuit het perspectief van hoe beroerd onze relatie was/is, is het maar beter daar niet teveel woorden aan vuil te maken. We zouden het acuut oneens worden waarschijnlijk ;-)
Afijn, mijn gedachten over jouw situatie zijn: je moet een manier zien te vinden om alle vragen 'jouw kant op' te krijgen. Is dat met de kinderen te regelen? De twee huishoudens moeten uit elkaar gehaald worden. Je moet eraan wennen dat je je eigen regels stelt en handhaaft en dat pa het wellicht heel anders aanpakt (bijv. in dat voorbeeld met die cijfers, lijkt me dat best lastig) en alle praktische dingen regel je gewoon en je ziet wel of ex gaat protesteren. Zo niet, lekker mee doorgaan. Zo ja, taken verdelen en hém klusjes in de maag splitsen (dus zonder overleg, maar ook zonder boosheid. Oh prima, regel jij het dan?)
Ik zie vast co-ouderschapsaspecten over het hoofd. Ik hoop dat er mensen gaan reageren die met dat bijltje hakken.
Groet, Jo Hanna

Zo doe ik het al jaren

Mijn huis mijn regels, mijn afspraken.
En ja zo'n voorbeeld met sport hebben we hier ook al eens aan de hand gehad. Dan is het heel simpel, als ik ervan overtuigd ben dat dochter er echt af wil, dan zeg ik het op (als ik tenminste de betaler ben), in het andere geval meld ik aan ex dat ze niet meer gaat, dan mag hij het opzeggen.

Maar met name in de periode dat kinderen puberen is het lastig, dan krijg je snel dat ze 'vluchten' naar de andere ouder. Dat aspect vind ik het lastigste. (maar goed inmiddels is ex er ook achter dat er dan ook opgevoed moet gaan worden...).

Overleg

Zonnetje, je schrijft: 'Ik had het graag als ouders in overleg geregeld, ook om de kinderen het gevoel te geven dat ze twee ouders hebben die zich samen verantwoordelijk voelen, maar de realiteit is dat we daar niet toe staat zijn.

Waar je naar streeft is dat jullie allebei hetzelfde gaan vinden. Overleg dus om het inhoudelijk eens te worden. Dat is zelfs voor elkaar beminnende en samenwonende ouders nog een klus, laat staan als je gescheiden bent.

Overleg zou moeten gaan over de procedure: hoe nemen we hierin een beslissing en concreet zal dat vooral zijn: wie neemt hierin een beslissing. Daarbij zou je voor ogen moeten hebben dat ieder ongeveer de helft krijgt: de een gat over kleren, de ander over sport, de ander over vriendinnen etc. in de praktijk loopt dat meestal vrijwel vanzelf zo, omdat elke ouder wel zijn/haar eigen voorkeuren en belangstelling heeft. Als sport meer zijn ding is dan jouw ding, dan beslist hij daarover. Als cijfers op school meer jouw ding zijn, dan ga jij daarover. Het wordt pas ingewikkeld als de oorzaken van iets dat niet gaat zoals jij dat wil bij de andere ouder neer gaat leggen: dochter haalt geen goede cijfers, omdat ze teveel gaat sporten.
Ik weet niet hoe oud dochter is, maar langzamerhand kan ze zelf ook meepraten (wat ze al doet). Dat ze daarbij tegenstrijdige signalen uitzendt wil niet zeggen dat jullie als ouders dat moeten gaan rechtbreien, maar dat ze zelf zal moeten ontdekken dat tegenstrijdige signalen betekenen dat er niet gebeurt wat zij eigenlijk wil (als ze dat al weet). Dus bij moeder klagen over moeheid en bij vader zeggen dat sport leuk is betekent dat sport blijft. Tot ze bedenkt dat ze bij vader gaat klagen, of bij moeder gaat zeggen dat het leuk is.
De kans is groot dat het kind haarfijn aanvoelt wat de ouders willen horen.
Voorlopig zou ik er even van uit gaan dat haar slechte cijfers een andere oorzaak hebben dan het sporten. Dat ze 'moeheid' maar aangrijpt als excuus.
Als jij een huiswerkklas belangrijk vindt kun je dat organiseren als ze bij jou is. Voor jouw rekening, houd jij zeggenschap daarover.
belangrijkste punt: communiceer niet over de inhoud, maar over de procedure. En accepteer dat de helft niet zal gaan zoals jij wil.

Tsjor

Per keer

Zonnetje, ik denk niet dat je een overleg aan moet gaan om lijstjes te maken wie waarover gaat. Ik denk dt je eht beter 'per keer' kunt doen.
En dan voor jezelf bijhouden wat je op je neemt, zeker als daar kosten aan verbonden zijn. Voorbeeld van een gesprekje op de drempel: ik wil huiswerkbegeleiding, regel ik. Regel/betaal jij dan de sport? Gevolg: als het kind te moe is en daarover klaagt bij jou kun jij beslissen of je huiswerkbegeleiding stopt. Je kunt dan niet beslissen over sport. Als kin wil klagen over sport moet ze bij vader zijn.
Wat zou het kind daaronder lijden?
Ik weet niet hoe oud je kind is, maar ik heb de indruk van mijn eigen kinderen dat ze vlak na de papfles al geleerd hebben waar ze wat moeten vragen en hoe ze dat aan moeten kleden. Het kind zal sneller de weg daarin vinden en het systeem voor eigen nut gebruiken dan dat jij het bedacht hebt.
Waar een kind wel onder lijdt zijn ruziënde ouders, ouders die weigeren met elkaar te overleggen etc.

Tsjor

Probeer het eens

'af en toe \'o,regel jij dat maar zoals je wilt\' zeggen.

Wie weet.

Tsjor