U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Iemand raad ?
Hallo,
dit is de eerste keer dat ik reageer hier.
Ik ben 37 jaar en moeder van 2 schattige dochters 4 en 10.
Ik zou een lang verhaal kort willen houden, maar dan kan ik de hele situatie niet schetsen. Want in het kort zou zijn :
mijn man is een prachtige papa voor zijn kinderen
hij is lief en begripvol
ik hou van hem zoals van mijn broer
maar niet meer als man, en dat maakt me ongelukkig.
Na de bevalling van mijn eerste dochter ben ik in een postnatale depressie beland. Na een opname (met baby) ben ik na 2 weken naar huis mogen/moeten gaan.Sindsdien neem ik antidepressiva.
Ik ben wel een tijdje zonder geweest daarna, maar door omstandigheden (mislukte operatie enzo...) heb ik last van paniekaanvallen erbij. Dus naast AD ook nog xanax erbij.
Mijn man is er tijdens deze periode altijd geweest voor mijn dochter(s), want ook na de 2de ben ik in elkaar gestort.
Hij snapte niet echt wat er aan de hands was, maar dat kan ik hem niet verwijten ook. Iemand die zelf nog nooit depressief geweest is of paniekaanvallen gehad heeft kan zich dat moeilijk voorstellen. Maar hij is er geweest in de mate van het mogelijke.
Na de depressie van ons eerste is er heel veel ruzie tussen ons geweest. Over alles en eigenlijk niks. Ik heb toen gedacht aan scheiden, omdat de ruzie's zo erg waren, dat ik het voor onze dochter ook niet meer gezond vond. Soms nam ze de hond mee naar de speelkamer en sloot ze hem samen met haar op. Als ik vroeg waarom dan zei ze dat de hond allemaal dat geroep niet moest horen. Man toen voelde ik me schuldig !
Enfin, na lang wikken en wegen, want zoals jullie allemaal hier weten, scheiden doe je niet zomaar... besliste ik toch om te blijven voor de dochter. Het ging zelfs een tijdje heel goed zonder medicatie en al. Ik was zo fier op mezelf. Tussen ons, ja dat was zo wat naast elkaar leven, maar leefbaar. Toen zijn we voor een 2de gegaan. Wat we trouwens dikwijls geprobeerd hebben, maar de periodes zonder ruzie waren zo kort, dat het er nooit echt van kwam. Maar we hebben er altijd 2 gewild en ik vond het zielig voor mijn dochter dat ze alleen was. Als enige in de klas. Bij broers of zussen schreef ze altijd de naam van haar hondje. Na de komst van ons 2de engeltje ben ik weer door een moeilijke periode gegaan (een hel!!). Volgens de artsen een combinatie van de hormonen die vrijkomen en het genetisch gevoelig zijn hieraan. Maar ik ben er opnieuw doorgekomen. Hij heeft toen onze kindjes beide heel goed opgevangen ! En doe dat maar als papa met een pasgeboren baby he.
Maar nu, sinds 2,5 jaar geleden, gaat het weer minder. Het is gelijdelijk aan gebeurd hoor. Ik ging op in mijn sporten (een vlucht van thuis), hij ging zoveel mogelijk bijklussen (niet voor het geld, maar ook vooral als 'ontspanning'). Wij waren eigenlijk bijna nooit meer met ons 2, we hadden hier ook geen behoefte aan. Toen, 1,5 jaar geleden ben ik verliefd geworden op een andere man. Sindsdien is het bergafwaards gegaan. Ik heb direct open kaart gespeeld. Ik heb gevochten. Maar ik besefte dat onze relatie niet was zoals die zou moeten zijn. Sindsdien is het tussen ons wel veranderd. Hij is heel bedreven thuis, doet veel voor mij en de kindjes en gaat veel minder werken. Hij heeft me altijd opgesloten, en ik had niets van vrijheid, hij is altijd heel jaloers geweest, maar ik heb daar nooit last van gehad. En nu, nu ik wat vrijheid zou willen, om mezelf te ontplooien, eens weggaan met vriendinnen ofzo, nu heb ik hem een reden gegeven om hem nog jaloerser en achterdochtiger te gaan gedragen. Van die andere is geen sprake meer, maar ik kan hem niet verwijten dat hij daaraan twijfelt. Naast dit feit ben ik opnieuw een dik jaar depressief. Ik lig in de zetel en kom hier bijna niet meer uit, behalve de hoognodige huishoudelijke taken. Vriendinnen heb ik bijna niet meer, allemaal kwijt doordat ik mij opsluit.
Ik ben zo ongelukkig. Denk sinds die verliefdheid aan scheiden. Niet om met die andere persoon samen te zijn. Ik wil gewoon alleen zijn, op adem komen. Nu 2015 begonnen is, en ik de feestdagen ook doorgebracht heb als vod, heb ik zoiets van, laat dit aub niet nog een jaar duren !!
Maar ik voel me zo schuldig tegenover mijn kinderen. Ook tegenover mijn man, die dit absoluut niet verdient !!!
Maar iemand zei, als het potje met liefde op is, is dat moeilijk opnieuw te vullen.
Velen hier zullen zeggen, je weet niet of je gelukkig gaat worden wanneer je van hem weggaat... En dat is absoluut waar. Maar ik weet wel dat ik op deze manier ook niet verder kan. En ik weet niet wat ik nog meer kan proberen. Ik ben in behandeling bij een psychiater, en bij een psycholoog.
Weet iemand raad voor dit hopeloos geval ?
anti depressiva gebruiken
ik zou zeggen: begin iig weer met anti depressiva om te kijken of je je daarmee beter voelt. Nu geen beslissingen nemen die onomkeerbaar zijn.
gr Angela
Nog steeds
Angela67, daar ben ik niet mee gestopt. Anders zat ik hier nu niet meer. En ik zal volgens de psych altijd een onderhoudsdosis moeten blijven nemen.
Het gras zal altijd groener zijn
aan de andere kant van de heuvel. De overgang van geliefden naar 'maatjes' met een meer broer-en-zus-achtige verhouding is vrij normaal in een relatie. Bovendien vlakt medicatie ook bepaalde gevoelens af.
Als je man een goed maatje is en een goede vader, dan heb je wel iets speciaals in huis, iemand die de moeite waard is om voor te vechten.
Stel dat je zou gaan scheiden, zou je dan de kinderen 'meenemen'? Of zou je alleen verder willen gaan?
Ik vind het woord 'opsluiten' wel een bijzonder woord in je verhaal. Enerzijds zeg je dat je man je opsluit. Uit bezorgdheid, bezitterigheid, jaloezie? Wat is de reden daarvan? Het is in elk geval ongezond.
Anderzijds zeg je dat je jezelf opsluit, wat vaak gebeurt bij depressiviteit.
Het kan zijn dat het gevoel van opgesloten zijn ervoor zorgt, dat je in je geest 'vrij' bent en dus fantaseert over een ander leven, met een andere liefde. Maar een scheiding is geen enkele garantie dat je jezelf daarna minder opsluit.
Ik zou over dat gevoel van opgesloten zijn zeker gaan praten, met je behandelaars, met je man. En een stappenplan ontwikkelen wat je zou kunnen gaan doen om dat gevoel te verminderen.
Tsjor
Oh ja
en natuurlijk ben je geen hopeloos geval. Alleen als je de sprong van je realiteit nu naar het ultieme geluk in één keer wil maken, dan is dat hopeloos. Maar kleine stappen vooruit, iets meer vrijheid en ontwikkeling voor jezelf en iets meer accepteren wat je hebt, dat is zeker haalbaar.
Tsjor
Bah, jaloezie!
Hmm, een overdosis jaloezie is altijd heel vervelend in een relatie. Niet om vrolijk van te worden. Ik neem aan dat je met opsluiten bedoelt dat je je belemmerd voelt om eens af te spreken met vriendinnen, niet je eigen gang te kunnen gaan. Dat alles wat je zonder hem onderneemt als "verdacht" wordt gezien. Je zou eigenlijk een proefscheiding moeten doen om te kijken of je depressiviteit door "genen" of een "aanleg" komt of dat je slechte relatie er toch ook mee te maken heeft. Is het mogelijk te kijken hoe je je voelt als je een weekje zonder hem doorbrengt? Een vakantie zal wel niet mogen maar een lang weekend bij je ouders ofzo? En dan kijken hoe je je voelt?
Ik vermoed dat hier mensen gaan schrijven over hoe je in godsnaam voor een tweede kind kunt gaan als je relatie zo rammelt. Daar moet je je maar niets van aantrekken, het kind is er nu eenmaal en je bent blij met haar.
Altijd al
Hij is altijd heel jaloers geweest. Toen mijn klas vroeger op schoolreis ging mocht ik niet mee. Ik heb daar toen ook geen problemen mee gehad. Je bent jong, verliefd. Maar nu is het natuurlijk nog erger. Doordat ik verliefd geworden ben op een ander. Dus nu, achteraf, kan ik dus niet meer klagen dat hij jaloers is. En weet je, ik vraag me altijd af waarom mijn depressieve periodes altijd veel erger zijn in de vakantie tov wanneer ik ga werken. De kindjes, geen sprake van dat ik ze zou afpakken. Ik ben zeker dat we een eerlijke regeling zouden vinden. Maar bestaat er wel een goede regeling in zo'n geval. Dat is waar ik het meest mee worstel :-(
Depressief door zijn jaloezie?
Het lijkt me logisch dat je in de vakantie depressiever bent dan als je werkt want je werk leidt je af, je hebt er een sociaal leven waar je man niets mee te maken heeft en dat hij je niet kan verbieden (hooguit ontmoedigen dat je na je werktijd eens met iemand een kop koffie gaat drinken). Dat je nu verliefd op een ander bent geworden, vind ik geen excuus voor zijn jaloezie. Hij was altijd al jaloers, ook toen je nog niet naar anderen omkeek. Zelf zal hij wel vinden dat zijn permanente achterdocht terecht was maar ik denk eerder dat zijn jaloezie je in de armen van een ander heeft gedreven. Zoals je het beschrijft, denk ik dat die verliefdheid je heeft doen beseffen dat er een knoop doorgehakt moet worden, dat het zo niet langer kan.
Inderdaad
Hij heeft nu inderdaad iets van, zie je wel... En ik kan er niet veel in tegen brengen. Ik word nu nog meer gecontroleerd. Zelfs mijn nagels lakken vindt hij verdacht. Het is hard om knopen door te hakken. Ik kan het niet. Ik durf het niet...
Het klinkt als een enorm verstikkende relatie
Heb je er al eens aan gedacht om samen naar een psycholoog te gaan? Om te kijken of jullie relatie nog te veranderen is, dat jullie beide jullie gelukkig voelen?
Het klinkt namelijk alsof er elk moment een bom kan barsten, doordat jij het niet meer trekt.
Kunnen jullie nog praten, echt praten dus dat jij kunt vertellen hoe jij je voelt, of is dat stadium al voorbij?
Ik vind het heel krachtig van je dat je ondanks jouw eigen gevoelens toch ook oog blijft houden voor je kinderen. Scheiden is een emotioneel zeer zwaar proces. Al je veiligheid die je ondanks alles toch vindt in elkaar wordt onder je weggerukt. Het zou een opluchting kunnen zijn, dat weet ik niet. Ik heb dat bij mijn scheiding nooit gevoeld.
Verder zou je, zonder knopen door te hakken, misschien je wel kunnen gaan oriënteren op woonruimte en kijken hoe jij er financieel voorstaat. Nadenken over de praktische zaken die er allemaal bij een scheiding bij komen.
Heel veel sterkte!
relatietherapeute
Wij hebben ooit bij een relatietherapeute gegaan, vlak na mijn 'verliefdheid'. Maar ja, daarbij is het duidelijk natuurlijk hé. Hij het slachtoffer, ik de dader. Ik was toen eigenlijk ook pas begonnen bij een psychologe voor mij alleen (want voordien had ik alleen een psychiater, en die schrijven alleen pillen).
Eerst begon het gesprek zo van ja, jij bent in fout gegaan (wat ook zo was). Maar toen ze op 't einde doorhad hoe slecht het ging met mij en vooral mijn schuldgevoel tov hem zei ze dat het heel goed was dat ik in therapie alleen ging ook (ik kraste op die moment mijn armen, dat was voor mij de enige manier om met mijn schuldgevoelens tov hem en mijn kids om te gaan). En ik dacht ook aan 'slechte dingen'.
Achteraf hebben we beiden beslist dat dat toch ons ding niet was, misschien lag die vrouw ons niet zo, dat kan ook. Misschien nog eens proberen bij iemand anders? Ik weet het niet meer.
Nu ik me na het kerstverlof weer wat beter voel, gaat het met hem slechter, volgens mij omdat hij als ik mij 'beter voel' denkt dat er dingen 'mis' zijn.
Praten ? Nee, dat kunnen we niet meer. Dat draait meestal op een te gevoelige gesprekken uit. Wat dan resulteert in dagen lang down zijn van 1 of alletwee. Soms als ik me voorstel dat we gaan scheiden, voel ik opluchting. Precies een blok beton die van mij valt. Maar als ik dan verder denk, aan onze kindjes, aan alle praktische zaken, ... Dan zie ik het weer niet meer zitten.
Plus ik weet dat hij het zonder mij niet zou redden. Hij heeft niemand behalve mij, geen vrienden, geen hobbies.