U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ieder eigen advocaat - nog tips & tricks van ervaringsdeskundigen?
Kogel door de kerk hier, ruim 20 jaar getrouwd maar manlief al zo'n 2 jaar huis uit en nu dan het officiële pad bewandelen. Aangezien we niet echt on speaking terms zijn, geen mediator of gezamenlijke advocaat. Intakegesprek gehad, meerdere issues de revue gepasseerd zoals kids en alimentatie, ouderschapsplan, inboedel, woning, auto's, bankrekeningen, verzekeringen, pensioen enzovoort. Het standaard riedeltje zeg maar.
Omdat ik zo goed mogelijk beslagen ten ijs wil komen én hier ook met zo weinig mogelijk kleerscheuren vanaf of door wil komen, me al veel verdiept in allerlei zaken rondom scheiding -google is your best friend- maar toch... zijn er wellicht dingen waar ik nog aan moet denken, die op het 1e gezicht misschien niet zo belangrijk zijn, maar die je toch ook niet moet vergeten.
Andersgezegd: heeft iemand nog tips & tricks. Je hoort wel vaker van deze en gene achteraf 'had ik dat geweten' of 'had ik maar...'. Ben benieuwd.
Inderdaad
Ik denk inderdaad dat het zo gezien wordt: 'Het is een soort verzekering.' Verzekering waartegen trouwens?
Ondertussen heb je wel wat te verliezen, namelijk dat je alles zo dichttimmert, dat iemand ook niet meer gaat doen dan wat afgesproken wordt; dat alle 'liefde' van ouders vertaald wordt in geld; dat er een constante onderstroom blijft van wantrouwen; dat je in feite nooit gescheiden bent en alleen maar ouder volgens afspraak.
Tsjor
Anders
Wij hadden wel een clausule opgenomen in het convenant over betaling aan de studies van de kinderen tot een maximum leeftijd van 25 jaar. Niet omdat we elkaar niet vertrouwen daarin, maar om onze kinderen te laten zien dat we ook na de scheiding onze verantwoordelijkheid voor hen zouden blijven nemen.
Nodig?
Hadden de kinderen dat dan nodig, die 'verzekering'?
Tsjor
Hopelijk niet
Hopelijk hebben kinderen het niet nodig dat is nu net het kenmerk van een verzekering.
Maar geen van ons heeft een toekomstvoorspellende kristallen bol.
Tot de dood je scheidt van het huwelijk bleek tenslotte ook al niet te kloppen.
Ik vind het eigenlijk overbodig om tot het 25e jaar bij te dragen, zelfs bij een studerend kind. Op die leeftijd mag je toch wel verwachten dat ze zichzelf kunnen redden.
Sprak zij moedig. In de praktijk draag ik zelf ook nog bij tot na de 21e verjaardag (volgende maand). Ik weet niet wat mijn ex gaat doen maar met spaargeld, lenen en een beetje van mij is de buitenlandse master financieel haalbaar. Een bijdrage van pa zou leuk zijn en scheelt weer in het te lenen bedrag. Maar je kunt iemand niet verwijten dat hij zijn kuikentjes niet tot ver boven de 20 wil pamperen.
Phryne
Het was een maximum he. Ingegeven door de moeizame schoolcarrière van oudste. En wat we daarom toch al met elkaar hadden afgesproken. Ik hoop niet dat het nodig is, maar oudste zit nu met 20 in het eerste jaar Hbo en het gaat steeds minder goed, dus wellicht gaan we die 25 toch halen...
Verzekering
Een verzekering is iets wat je afsluit, waarvan je hoopt dat het nooit gebeurt, maar als het gebeurt, dat het grote kosten met zich meebrengt die je normaal gesproken niet kunt dragen. Huis brandt af. Je verliest je baan. Dat soort rampen.
Flavia: 'Hopelijk hebben kinderen het niet nodig dat is nu net het kenmerk van een verzekering.
Ik vraag me nog steeds af welke 'ramp' je wil bestrijden door dergelijke afspraken vast te leggen. 'De 'ramp' is dan dat je kind na zijn/haar 21ste nog studeert; met een tweede 'ramp' erbovenop, namelijk dat degene die de KA betaalt niet meer wil betalen. Ik neem aan dat het niet gaat over het levensonderhoud dat je kind thuis krijgt, ik heb al aangegeven dat ik vermoed dat daar geen bedrag voor is vastgelegd. Je wil die keuzemogelijkheid voor de betalende ouder gaan beperken. Waarom?
Het kan zijn dat (een van de) betalende ouder toch betaalt; kind (ouder dan 21!) kan dat zelf bespreken.
Het kan zijn dat (een van de) betalende ouder niet meer wil betalen. Dan heeft kind nog mogelijkheid om te lenen of een bijbaantje te nemen of te stoppen met de studie. Dat zijn eigen keuzes van het kind.
Het kan ook zijn dat (een van de) betalende ouder zelf naar mogelijkheden zoekt om meer te gaan betalen, bijvoorbeeld doordat je meer mogelijkheden hebt om te werken.
Ik ben het verder eens met Phryne. Iedereen doet wat hij/zij kan al naar gelang de situatie. Maar op een gegeven moment moet je elkaar toch loslaten als gescheiden ouder. Dat moment uitstellen helpt niet om zelfstandigheid (van partners en kinderen) te bevorderen.
Tsjor
Assumption
Flavia: 'Assumption etc.' Ik neem aan dat het gaat over deze opmerking van mij: De basis is dan het vertrouwen, dat de andere ouder ook het beste wil voor de kinderen, en dat ieder (gescheiden) doet wat hij/zij kan.'
Is het nu zo vreemd om zo'n vertrouwen als basis te nemen? Daarbij aangetekend overigens, dat de andere ouder doet wat hij/zij denkt dat het beste is, dus niet wat jij vindt dat hij/zij moet vinden dat het beste is.
Bijvoorbeeld: stel dat de vader van het kind vindt dat het geen zin meer heeft om een kind een HBO-opleiding te laten volgen die moeizaam gaat en nog jaren duurt. Mag die vader dat dan zelf beslissen? Of niet. Stel dat moeder vindt dat het kind financieel ondersteund moet worden, ook al duurt de opleiding veel langer dan gedacht. Mag je dan niet verwachten dat moeder zelf dan ook tijdig zorgt dat ze zelf eventueel die extra kosten kan dragen? Of kind de vraag stelt, hoe denk je dit te gaan doen? Wat voor ramp is dat?
Tsjor