U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Huis verkocht....
Totaal onverwachts (we dachten allebei dat het wel maanden kon duren) is ons huis binnen een maand verkocht.
Ons heerlijke zonnige huis, het huis met de grote tuin, het huis waar onze kinderen zijn geboren en opgegroeid, dit fijne huis op een mooie groene plek is straks in handen van een ander...
Alles in mij schreeuwt dat ik dat NIET wil, het raakt me enorm...
Bijna ex en ik gaan weliswaar als vrienden uit elkaar, maar hij doet over alles zo nuchter dat ik daar inwendig ook weer om gil. Hij vindt het heel erg dat we dit huis weg moeten doen, maar hij rept er tegelijkertijd niet over dat hij het erg vindt dat we gaan scheiden. Een huis van de hand doen is blijkbaar moeilijker dan je vrouw ?!!!!
Stom, want ik vind het zelf net zo erg. Mijn opties (al uitgezocht) zijn een aantal kleine flats op 5 hoog. Het idee maakt me al down, maar het zit er echt aan te komen.
Tegelijkertijd vorige week een bruiloft bijgewoond (en gatver, ik wil dat niet voelen) bespeur ik bij mezelf dat ik me de hele tijd cynisch heb gevoeld, ik wilde oprecht blij zijn voor het jonge stel, maar ik dacht aldoor "jaja, eerst maar eens zien of jullie het gaan redden".... Jakkes, wat zuur...
De hele tijd die mix van gevoelens van verdriet en dan weer opluchting. Nee, ik wil niet met hem verder en nee, ik houd niet meer van hem. Maar toch, hij is de papa van mijn kinderen en wat hebben we mooie tijden gehad ! Het doet zoveel pijn... De tranen stromen al weer over m'n wangen...
Het is tijd voor de volgende fase en dat wilde ik gewoon even aan jullie kwijt...
liefs Anke
lijden...
Scheiden is ook lijden. De liefde is op. Dat geldt voor 1 of beiden. Zo kan je niet verder....Je neemt niet alleen afscheid van je liefde/relatie/huwelijk maar ook van andere dingen die in de basis ook zo belangrijk zijn. Een plek waar je je fijn voelt moet je soms door de scheiding ook achter je laten en waar kom je terecht? Ik woon na de scheiding al 2,5 jaar in onze gezamenlijke koopwoning. Ook een plek waar ik me zo prettig voel(de) Ik ben in het begin ook erg boos geweest dat ik hier (zonder dat het mijn keuze was) weg moest. In de loop van de tijd heb ik emotioneel afstand van het huis kunnen nemen. Het huis is inmiddels verkocht en kan niet wachten om te vertrekken. Waar ik kom weet ik nog niet. Ik weet wel dat het iets gaat worden wat veel kleiner is en misschien ook wel 5 hoog. Geluk zit in jezelf en ik weet dat ik op mijn nieuwe plek ook weer gelukkig(er) ga worden.
Ik weet niet of de breuk nog vers is maar zuur zijn en boos worden mag gewoon. Dat hoort bij het rouw proces.
Sterkte!
Hier
Hier moest ik het huis verlaten. De kinderen zijn bij hem gebleven omdat die dan in hun eigen bedoeninkje konden blijven.
Ik was voor mijn gevoel alles kwijt en kreeg het vonnis terwijl ik het misdrijf niet had begaan.
Ook ik ging naar een flat, vele stappen terug, al mijn vrienden en kennissen kwijtgeraakt, er kwam geen contact van familie al wisten die het wel; ineens foetsie en toen raakt ik mijn baan nog kwijt.
Dan raak je eigenlijk de bodem onder je voeten kwijt.
De enige oplossing ben je zelf en dat is zo verduveld moeilijk soms.
Er altijd voor jezelf zijn terwijl jij degene bent die jou nodig heeft.
Ik benoem om positief te blijven mijn geweldige uitzicht, de rust in huis, het uitkijken naar de monteur voor een koelkast (jeeee een klein praatje!), ik zoek me ongans naar werk, pep mezelf op, jank een beetje, lach een beetje en zorg dat ik met hele kleine projectjes mezelf aan de gang houd.
Neem de tijd om te rouwen en doe dat op je eigen manier. Het hoort er gewoon bij.
Je hoort zo vaak dat mensen gelijk weer verder gaan en in een andere relatie duiken.
Niet alleen is een relatie die te snel (en onder dit soort omstandigheden en slechte basis) begint vaak gedoemd te mislukken, maar je geeft ook jezelf de kans niet om te helen.
Ik ben bijna 2 jaar onderweg en kom nog regelmatig in mijn oude huis, wat best pijnlijk is, maar mijn kinderen wonen daar.
Van de week voor het eerst deed ik op het toilet een verkeerde greep naar het licht op het toilet.
Er komt dus gewenning aan mijn woning ;-)
Het is mijn huis, maar nog niet helemaal mijn thuis.
Misschien maak je een thuis sneller mét iemand dan alleen, ik weet het niet.
Rouwen is helend. Ik ben gaan schrijven. Gebeurtenissen en mijn gevoelens daarbij. Het is verhelderend ook en als je niemand hebt om mee te praten dan is papier een betrouwbare fijne gesprekspartner.
Even slikken.....
Anke, wat een mooi en gevoelig stukje. Ik vond ooit de verhuizing uit ons eerste koophuis en tevens de plek waar ons kind is geboren, emotioneel zwaar, zwaarder dan ik had kunnen bedenken van tevoren. En er was niet eens sprake van een scheiding of andere zorgen.
Ik wil je sterkte wensen, het is zeker een rouwproces waar je in beland. Zorg goed voor jezelf en als schrijven helpt, op OO komen er reacties waar je misschien wat steun uit kan halen.
Reactie..
Ach, wat een lieve en fijne reacties, zeker op een offday als vandaag.
Ik huil alleen maar vandaag, zeker met ook nog eens de liedjes van Trijntje en Margriet (dank Ad Hombre) erbij....
Snap heel goed dat het een rouwproces is waar ik doorheen moet en dat ik nu best zuur en boos mag zijn.
Gaat ook wel weer beter worden, maar ik voel me nu even heel verdrietig..
Het doet ook zo zeer dat het door mij oh zo gewenste gezin helemaal uit elkaar wordt gerukt..
Kleine projectjes werd hier gezegd; ik ga mijn wasje er af halen en opvouwen.. Heb ik even weer iets anders te doen dan huilen..
Thanks lieve mensen, jullie stukjes doen me enorm goed !
groetjes Anke