Hoe stop je een vechtscheiding?

Paddington

Die fase heb ik ook al gehad, dochter kwam toen ook weer en sindsdien ging moeder weer onrust stoken waardoor m'n dochter in de knel kwam. Dan kwam m'n dochter en had z weer een wedstrijd ingepland voor m'n dochter zonder datvik wist. Al goed gevonden dat zwemt haar 13 jaar uit mocht, komt m'n dochter ik ga zaterdag uit! Ik spreek met m'n dochter af dat ze contact opneemt dan met andere ouder van een meisje of we samen kunnen halen/brengen, komt ze met dat mama brengt. En meer van dat gedoe. Tja dan wordt ik op gegeven moment pissig, voor de zoveelste keer zeg ik dan m'n dochter dat het mij niet uitmaakt direct als ze iets wilt doen maar overleg het eerst even met mij dan kan ik ook (zelf) wat regelen. Kind werd gezeur zat, voelde zich waarschijnlijk ook schuldig aan het geheel en bleef toen maar weer weg. Ik heb nadien weer berichtjes gestuurd enaangegeven dat als ze er weer aan toe was ik het wel zou horen.

Ik snap je frustratie

maar dat zou fijn zijn als je die los kunt laten.

Je dochter wordt er tussen gezet door je ex-vrouw, dat is duidelijk. Aan jou de schone maar hele moeilijke taak om je daarvan te distantiëren. Mijn ex heeft ook een hele tijd de neiging gehad om overal een strijd van de willen maken. Hij probeerde mij ook te provoceren door expres te laat te verschijnen voor afspraken.
Op het moment dat mijn dochter binnenkwam was ik er voor haar. Het geziek en gezeik van mijn ex heb ik nooit aan mijn kind laten merken.
Ik hing dan wel weer aan de bel bij mijn ex, op een hele simpele manier. Zo van: "wij hadden de afspraak dat ... Jij hebt je hier niet aan gehouden. Van jou verwacht ik dat jij je de volgende keer wel aan onze afspraken houdt.

Belangrijk voor jou en voor je kinderen is dat jij juist je best doet om het 'gezeur' bij haar weg te houden. Waarom heb je niet gewoon gezegd tegen je dochter: "Wat fijn dat je moeder je brengt, heb je er zin in?"
Het enige resultaat dat je nu hebt geboekt is dat je dochter heeft gekozen om er niet meer tussen te staan, door jou niet meer te willen zien. Jouw dochter kan jouw ex niet veranderen. Je kunt het haar toch niet kwalijk nemen dat zij gebruik maakt van haar makkelijke moeder?
Nogmaals, haal de band aan met je dochter, als ik jou zo lees dan gaat ze jouw hulp en liefde nog heel hard nodig hebben.
Probeer dus jouw frustratie los te laten. Neem een boksbal, plak er een foto van je ex op en leef je lekker uit. Zorg wel dat die gehavende foto weg is voordat je dochter komt. Wees blij als ze er is. Je ex is niet voor niets je ex. Laat die lekker en haar eigen sop gaar koken.

Waarom heb je niet gewoon gezegd.......
Tja, je zit in een bepaald proces en je maakt fouten. Ik kan slecht tegen onrecht en onredelijkheid en dat botst dan zo nu en dan en moeder maakt daar gebruik van.
Daarom was het zo handig geweest als er in het begin iemand bij was geweest

Leven is leren

Het is nooit te laat om te leren, Eddeped. We zijn allemaal verantwoordelijk voor onze eigen daden. Doe het juiste. Wees de good guy.

onrecht en onredelijkheid

Eddeped, onrecht en onredelijkheid tov jou zeker?
Het belang van je kinderen moet voorop staan.

Ik snap de veren richting Eddeped niet goed. Je weet al dat je dochter verknipt raakt??? Je weet al dat je niet trots gaat zijn??? Sorry, geen wonder dat ze geen contact wil.

viola

ne viola, je leest het zoals je het wilt lezen.
onrecht voor mn kinderen. er is een ouder die er alles aan doet om contact met de andere ouder te frustreren.
ben jij trots op je kind als die uiteindelijk is wat je niet zou willen?
"het belang van het kind" dat zinnetje wordt vaak door mn ex en schijnbaar door meerdere moeders gebruikt. een heel mooi muurtje is dat om achter te verschuilen. heb onlangs een rechter op tv gezien die vooraf afsprak dat zinnetje niet te gebruiken. jeuk krijg ik van dat zinnetje. weet je wat ook zo'n mooie is? "het kind is nu 12, die beslist zelf!" een betweterig gezicht erbij en het merendeel gelooft je.

en dan je conclusie, geen wonder dat ze geen contact wilt, ik gun je een kwart van wat ik meemaak en ik wed dat je zal janken als een krolse kat, n.a.v. wat deze betweterigheid?
alsof mijn dochter nu al weet dat ik niet trots op haar zal zijn als ze afgewerkt op een zompige matras in een kelderbox ligt! bah!

Ressentiment

Je weet zelf niet half hoe vol ressentiment je overkomt Eddeped.
En ja, dat is lelijk voor omstanders.
En ja, soms gaat het helemaal foutlopen met kinderen. Het helpt niet dat je dan schuldigen aan gaat wijzen en 'zie je wel' gaat roepen.
Je maakt je veel zorgen over je kinderen maar je snapt niet dat je in deze situatie niet ver komt met dwingen en beschuldigen. Dat brengt je niets.
Blijkbaar moet je dat eerst ondervinden voor ik weet niet hoe lang.
Kinderen die 12 jaar oud zijn hebben eigen benen en kunnen zich aan je onttrekken. Wat de rechter ook zegt en wat er ook beweert wordt in omgangsregelingen. Dat valt niet af te dwingen terwijl je van mening bent dat dat wel zou moeten kunnen?
Een kind van 12 beslist uiteindelijk zelf en als je voor haar beslist kan ze zich eraan onttrekken en heb jij het nakijken.
Het is beter om wat mee te bewegen en belangstelling te tonen voor de eigen leefsfeer en de eigen keuzes hoe het je ook tegen de borst stuit, het kind gaat haar eigen weg. Tenzij er criminele strafbare zaken aan de gang zijn heb je daar niets aan. Het is beter om ze op jou hand te krijgen door ze wel ruimte te geven en belangstelling te tonen en niet alles af te wijzen waar ze mee komen of wie ze zijn.

Wachter de feiten

Is heel mooi gezegd Anne, maar ik loop telkens achter de feiten aan.

Ja Eddeped

Het is echt wel wennen om te leven met die onzekerheid. En steeds weer te bedenken hoe je je nu weer opstelt zodat je de relatie niet verspeelt maar er aan bijdraagt. Accepteren hoe het feitelijk is en je kansen zien, zonodig via de rechter, is echt wel een uitdaging.
Lees de mail van Tsjor nog eens hoe je eerst kunt zorgen dat de scheiding goed afgewikkeld wordt met concrete afspraken, met name wat betreft het vaststellen van de tijden waarop jij voor de kinderen zorgt.
Gezien de intrusies van je exvrouw zou ik er in elk geval in genoemd willen hebben dat zorgtijd bij jou ook betekent dat jij beslist over wat er dan omgaat in het leven van je kind en dat het niet meer kan dat zij dan je kinderen komt halen in die tijd of afspraken maakt over clubjes of uitjes.
Dat kan even niet. Zou mooi zijn als dat door kon lopen maar dat kan niet. Tijd bij jou is tijd bij jou. Zonder overleg of intrusies.
En maak in godsnaam geen afspraken van 'elkaar op de hoogte houden'. Hoeveel behoefte jij daar ook aan hebt, dat kan in dit geval alleen maar leiden tot grensincidenten en gedoe.

En...

Als je dochter dan niet komt of alleen maar af en toe komt, 12 jaar is ze al, laat het dan gewoon gaan zonder commentaar. Dwing het niet af. Zorg dat je kwaliteitstijd met haar doorbrengt als ze er wel is.

Anne

Wat er in moet komen te staan weet ik zo goed als wel. Ik ben nu zo'n twee jaar bezig en m'n ex is iemand die vooral roept dat er zo min mogelijk beschreven moet worden om vervolgens weer over een niet beschreven grens te gaan.
Overleggen wilt ze niet. Daar is nu wel duidelijkheid in. Hopelijk gaat het zostraks wat strakker aangelegd worden. De oudste is inmiddels 14. Daar kan ik nog weinig inbrengen of het moet echt onder harde dwang, en dat wil ik ook niet. Ik hoop wel dat ik van afstand dit nog kan bijsturen eventueel dmv gezinsvoogd.

Gezinsvoogd

Je vrouw en kinderen bijsturen met een gezinsvoogd. Dat zou je bij mij echt niet hoeven te proberen. Bovendien heb je niet goed in de gaten hoe dat zaken juist kan laten escaleren.

Lees even wat de Kinderombudsman van vechtscheidingen en kinderbescherming/gezinsvoogd vind. En hoopt op verbeteringen.
http://www.dekinderombudsman.nl/ul/cms/fck-uploaded/KOM003.2014Kinderombudsmanadviesrapportvechtscheidingen.pdf

Het falen van jeugdzorg bij vechtscheidingen
http://www.trouw.nl/tr/nl/4656/Jeugdzorg/article/detail/3445843/2013/05/23/Hulp-aan-kinderen-bij-vechtscheiding-kan-beter.dhtml
" Beide ex-partners verwachten steun van de voogd, in het begin. 'Nu gaat hij ervoor zorgen dat de kinderen niet meer naar hun vreselijke vader hoeven', veronderstelt de moeder. 'Nu gaat hij die heks van een ex mores leren!' hoopt de vader. Daar kan alleen maar teleurstelling op volgen."

Voortzetting van de oorlog gewoon.

De foute grap is

Dat voor omstanders duidelijk is dat je nog steeds vooral je best doet om je zin te krijgen en dat je exvrouw daar dan niet in meegaat en dat je gewoon doorgaat met die vechtscheiding. Wat dat ook betekent voor je kinderen.
Voor omstanders dus, blijkbaar niet voor jezelf. Zelf heb je nog steeds de illusie dat jij het bij het rechte eind hebt en dat je dat moet zien af te dwingen. Zielig gewoon.

Reageren heeft misschien geen zin. Maar toch

Een goede vriend van mij is al jaren uit elkaar en al jaren probeert zijn ex alles te doen om het kind bij hem weg te houden inclusief bewezen valse aangifte van misbruik. Hij vecht nog steeds voor zijn kind, maar is nu ook op een punt van opgeven. En dat betekent dat hij zijn dochter nooit meer ziet omdat moeder daar dan voor zorgt, wat doe je dan?

Annej het is moeilijk te geloven maar er zijn echt moeders die willens en wetens hun ex, de vader van hun kind buiten sluiten, als je als vader niet vecht heb je niets. Kinderen worden dan zo door hun moeder gehersenspoeld dat zij daadwerkelijk geloven dat hun vader een slecht persoon is.

misschien wel hard

maar ik heb echt grote moeite ermee als volwassen mensen zich blijven presenteren als slachtoffer.
Deal ermee. Je hebt keuzes gemaakt in je leven. Zoals die nogal belangrijke een kind te nemen met die ander.
Dat die ander niet blijkt te zijn wat je er van hoopte kan gebeuren. Maar deal er dan mee.

einde gesprek

het is goed anne, jouw poging om mij te overtuigen vanjouw gelijk is geslaagd. je stuurt mij het rapport van de kinderombudsman maar ik twijfel of je het zelf wel gelezen heb vooral het stukje over hulpverleners die te weinig kennis hebben van vechtscheidingen. ik weet niet in welke hoedanigheid je hier schrijft, of een hulpverlener of een moeder alleen maar dat je enig inlevingsvermogen heb dat betwijfel ik. er zijn anderen die beamen dat het inderdaad meer voorkomt, je gaat er niet op in, je erkent het gewoon niet dat het gebeurt.
ik ben er klaar mee, veel succes.

Ja Annotje

Wat doe je dan is een goede vraag. Ik heb het antwoord hier nog niet voorbij zien komen.

Prioriteiten

Elke situatie is anders maar ik vind vooral dat je prioriteiten moet stellen en ook beoordelen dat wat niet werkt dat je dat loslaat.
Natuurlijk knok je bij de rechter voor een omgangsregeling maar daar voorwaarden aan stellen als overleg is een ander verhaal. En je verongelijkt tonen als blijkt dat het je niet lukt om mee te beslissen over school en hulpverlening. Dat is ook niet zo als het hoort maar je kunt de ander niet veranderen alleen jezelf.
Je missie is als eerste een goede relatie met je kind. Daar stuur je op.
als niet verzorgende ouder heb je nou eenmaal een minderheidspositie.
Kijk, als het goed gaat dan lukt het de voormalige ouders om toch samen te blijven overleggen en zorgen. Maar als dat niet goed gaat wat doe je dan? Toch blijven streven naar jou rechten op zeggenschap? blijven vechten ook al lost het niets op en escaleert de zaak verder?
Pick your battles en blijf realistisch proberen wel wat te bereiken. Maar toch niet met jeugdzorg en kinderbescherming?
En met blijven strijden ten koste van de kinderen?

Maar wat dan?

Dan strijd je niet, in het belang van het kind, dus ook al heb je uitspraken van de rechter moeder werkt nog steeds niet mee en dan?

Niets doen, loslaten? Loslaten betekent letterlijk je kind nooit meer zien....

En Eddeped

Wat heb je er aan dat de kinderombudsman constateert dat de betrokken hulpverleners te weinig weten van de vechtscheiding? Niets heb je eraan in jou geval. Alleen maar nog meer mogelijke verwijten waarom jij hier 'slachtoffer' bent.

zo gaat dat

Ja, zo kan dat gaan: je vervreemdt van je kinderen. Ik denk dat er weinig aan te doen is.
Mijn man startte zijn scheiding (met zijn eerste vrouw) op een heel vervelende manier: 3 jonge kinderen, vreemdgaan.
Veel mensen zullen het misschien terecht vinden dat hij daarna te maken kreeg met veel wraak, met name door middel van het bewust laten vervreemden tussen kinderen en hun vader. Ze liet ook de advocaat met de kinderen praten en overleggen. Ze heeft ook alle vrienden en familie gebeld en bewerkt. Misschien terecht hoor, en het was nog vers en ontzettend pijnlijk natuurlijk.
Mijn man had altijd wel een grote rol gehad in de opvoeding en dacht (ook omdat hij zich natuurlijk wel schuldig voelde over hoe de relatie was geëindigd) dat hij het best niet te moeilijk kon doen. Hij stemde bijna overal mee in. Dan maar geen co-ouderschap omdat zij niet wilde. En tijdens weekenden gewoon doen en zo gezellig mogelijk. Toen zij een nog verdere vermindering wilde dan de minimum-regeling, heeft hij wel geprotesteerd, dat vond hij te gek. De rechter vond dat ook niet nodig, maar dan maar via de kinderen regelen dat ze zelf niet meer willen en vanaf 12 uit laten voeren dat ze niet/nauwelijks meer komen.
Je weet als ouder niet wat het beste is. Juist wel erover praten (over de scheiding en dat ook de afwikkeling moeilijk gaat)? Of liever niet (hij deed het niet/vrijwel niet). In ieder geval niets negatiefs over moeder zeggen, dat ging wel goed. Leuke dingen doen. Kritiek krijgen van moeder dat je alleen maar leuke dingen met ze onderneemt. Het was nooit goed en het werden moeilijkere weekenden. Want de sfeer werd soms wat raar en steeds meer onderwerpen werden taboe. Hoewel het in de loop van de dag vaak toch nog ontdooide. Er waren ook erg leuke momenten (op vakanties bijvoorbeeld).
Korte briefjes met nette bevelen van moeder (een datumlijst wanneer hij ze mocht zien in vakanties e.d.). Nooit willen overleggen, ook niet na herhaald verzoek. De schoolkeuze ook niet inderdaad, en het was een school die man echt liever niet had. Ook geen medische beslissingen etc. Hij werd behandeld alsof hij geen gezag had. Het is geen klager maar leuk was het niet.
Het kan allemaal een stuk erger want ze kwamen tenminste nog wel meestal - tot de oudste zoon 12 werd en niet meer wilde. De andere kinderen kwamen nog wat langer tot ook zij langzamerhand afhaakten. Op zich wel begrijpelijk: zowel gezien de leeftijd (meer met vrienden willen doen) als vanwege de taboesfeer en de afkeer van vader door de mensen in hun dagelijks leven.

Dat is al met al toch een iets andere situatie dan bij jou, Eddeped, maar desalniettemin heb ik er niet teveel hoop bij. Mijn man koos voor: geen confrontatie, vrijwel geen moeilijke gesprekken, wel leuke dingen doen, grappen maken, lekker eten, uitjes. Niet bemoeien met school/schoolgesprekken omdat hij wist dat ex dat vreselijk zou vinden - achteraf maakt het trouwens toch weinig verschil denk ik.
Maar (wellicht mede door de slechte scheiding, dat wil ik niet ontkennen) hier kon je echt niet tegenop. Er moest en zou volledig voor één kant worden gekozen. En dat deden de kinderen. En nu, als twintigers, doen ze dat nog. Dus ziet hij ze misschien 2x per jaar en delen ze niets in hun leven. Het lukt niet meer. Ze zijn van elkaar vervreemd.
Het lijkt met zeker 2 van de 3 wel erg goed te gaan met hun studie en dergelijke, dus misschien was dit toch het beste voor de kinderen. Geen idee. Hoe dan ook is wat moeder wilde volledig gelukt, ze bijven voor haar kiezen, terwijl mijn man liever had gezien dat ze niet kozen (en niet hoefden te kiezen). Man vraagt zich soms wel af wat hij nog meer allemaal fout heeft gedaan, behalve de scheiding zelf. Of hij iets beter anders had kunnen doen. Geen idee: de kinderen negeren vader bijna volledig maar zouden nooit boosheid tonen en beide partijen kunnen niet wezenlijk met elkaar praten (hoewel man met mij en vele anderen echt overal over praat, daar ligt het niet aan!).

Ik vermoed dat jij ook een vader op de achtergrond gaat worden.
Heel veel sterkte.

Ook moeders worden verstoten

Het zijn niet alleen vaders die verstoten worden hoor, ook moeders overkomt dat. Ik wou dat ik je kon helpen in deze frustrerende situatie maar ik weet het ook niet.

Bolletje

Hoe het gaat lopen weet ik niet. Hier is er Iig geen vreemdganger, misschien dat zoiets scheelt omdat de vreemdganger vaak alsdader van de scheiding wordt gezien.
Ik heb wel goede hoop met m'n jongste dochter, lekker eigenheid en weet wel wat ze wilt. Ontspannen als ze bij me is en lol. We zijn nog zoekende hoe we het helemaal in moeten vullen. Het heeft even geduurd maar enige tijd geleden heeft ze moeder haar kamer en hamster laten zien, gaf wel wat rust bij d'r meende ik.
Nogmaals, ik weet niet hoe het gaat lopen maar bij de jongste heb ik minder hetvonterecht dat ze beïnvloedbaar is.

Herstel

De laatste zin moet zijn Heb k minder het idee dat ze beïnvloedbaar is

goed zo

Goed zo, dat is fijn Eddeped. Hoewel zussen (of zus/broers in ons geval) ook elkaar juist erg mee kunnen trekken - onder meer waarschijnlijk omdat ze steun hebben aan elkaar, maar ze kunnen elkaar ook controleren, ook in de juiste/gewenste loyaliteit (die arme kinderen…).
Klopt trouwens, je kunt niet echt anders zeggen dat mijn man toch echt de aanstichter was van de scheiding. Dat maakt ook vast uit. En dat ik er al meteen was, ook niet echt lekker natuurlijk.
Dus ik kan er eigenlijk al helemaal geen meningen op nahouden. Ik heb hoe dan ook wel óók begrip voor de grote inspanningen van zijn ex om hem veel pijn terug te doen en om de kinderen langzaam maar zeker en bewust van hun vader te laten vervreemden.
Maar je hoopt toch…dat ondanks alles, dat niet zo extreem hoeft. Niet zo langdurig en compleet. Dat ze de rest van hun leven hun vader dienen te verwerpen. Ik vind daar per ongeluk toch wat van, ondanks mijn niet erg florissante rol in het geheel.
Nogmaals sterkte voor jou. Doe maar 'gewoon' lief voor je dochters, en voor wat betreft de oudste, voor zover mogelijk (misschien af en toe een echt kaartje?).