Hoe stop je een vechtscheiding?

Overleg Eddeped

Als overleg niet mogelijk is dan maak je goede afspraken en je doet je best je eraan te houden ook al betekent dat weleens dat je je in een bocht moet wringen. Je kijkt wat jij goed doet. De valkuil is om van ouders, die niet voor niets gescheiden zijn, te vragen om te 'overleggen' terwijl ze dat niet meer kunnen. Betere taakverdeling is dan een goede oplossing. Als de verhoudingen mogelijk later gekalmeerd zijn kun je daar altijd weer nieuwe afspraken over maken, maar je probeert zo efficient mogelijk te zijn.
Verdeel gewoon de zorgtijd zonder mogelijk overleg en houdt je daaraan. Dat is dan al moeilijk genoeg.

Anne j

In theorie zou dat mooi zijn, in de praktijk lukt dat niet.
Om tot goede afspraken te komen moet je met z'n tweeën zijn, toch?
Als er eentje dat niet wilt, als die ene eigenlijk helemaal geen gedeelde zorgregeling wilt? Als die ene eigenlijk die andere totaal uit het leven wilt?
Het probleem is dat men er maar direct en altijd maar van uitgaat dat er met iedereen valt te communiceren, mijn ex doet dan ook wel net alsof en zo op het eerste gezicht lijkt het een redelijke vrouw, maar in staat om te zorgen dat we weken over een onbenullig onderwerp bezig zijn waardoor de grotere zaken nooit aan bod komen (dit is mijn ervaring bij gesprekken bij jeugdzorg, jeugdzorg wilt maar niet zien dat dit bewust wordt gedaan)

Ja daarom Eddeped

Je verandert het onderwerp Eddeped. Je exvrouw wilde niet overleggen, dat wisten we al.
Dan lijkt het me juist handig dat je ophoudt met overleggen.
En als er nu met jeugdzorg samen geen betere afspraken te maken vallen kun je naar de rechter om het vast te laten leggen.
Dat wil niet zeggen dat je probleem dan opgelost is. De kans is groter.
Maar blijven hangen in je exvrouw die zo tegenwerkt gaat je zeker niet helpen.

Maar annej, stoppen met overleggen en wat dan?

In feite word je dan als ouder geband, toch? Als je te maken hebt met een andere ouder die jou zelf geen plek gunt in t leven van je eigen kinderen. Ik kan me zo voorstellen dat ouders een bepaalde periode de gelegenheid krijgen samen een plan te maken. Lukt dat niet dan wordt een regeling opgelegd. Ieder de helft. Klaar. Degene die tegenwerkt krijgt een mindere regeling.

Ed, je idee van briefjes in een bokaal is zo geconstrueerd. Dat moet je helemaal niet willen. Veel te veel gedoe, om futiliteiten waarschijnlijk.
Kijk eens op villapinedo.nl. Voor tips of zo. Hoe oud zijn je kinderen eigenlijk?

Mirreke

Vila pinedo ken ik, ben groot fan! (Als je dat zo mag noemen) heb het een en ander hier geleerd ook.

Ik ben zeker van mening dat als er steun, support, aandacht vanuit de omgeving is dat het een hoop kan schelen.
Meepraters, jaknikkers of zwijgers om je heen daar heb je niks aan, die verharden de strijd enkel maar. Ik heb er eentje in mijn omgeving, als die het met mij eens is weet ik dat ik verder moet zoeken naar een oplossing.

Ik vind ook dat ouders in een (vechtscheiding) diemlanger dan 6 maanden duurt als ontoerekenings vatbaar en onbekwaam moeten worden beschouwd. (Ja, ik ook) en dat anderen de regie gaan voeren. Wat iemand al eerder zei ieder 50/50 en dit is de norm. Verziek je de boel volgt waarschuwing, geldboete, gezagmindering.
Nu is het meer een spel, tactiek, strategie, toneelstukje.
Jeugdzorg/ jeugdteam denkt al heel snel dat de oplossingligt in eenhoofdig gezag, dat dat rust geeft, en tja veelal zijn dat vrouwen die daar werken, zelf moeder en gescheiden.
In mijn geval, ik kan met 100 voorbeelden komen dat wat m'n ex doet dat dat valt onder manipuleren van kinderen of treiteren van ex, jeugdhulpverleners kan alleen maar roepen dat ik moet veranderen, dat ik heel lelijk over moeder denkt, mijn denken moet veranderen, respect voor moeder moet hebben enz enz.
Het is vechten tegen de bierkaai en daar wil ik mee stoppen maar wordt er telkens weer ingetrokken.
Een scheidsrechter zou dan uitkomst bieden.

Annej

Stoppen met overleg is oké, maar wat dan?
Ik vind het heel raar dat diegene die niet wilt overleggen of niet kan overleggen dat die de leiding krijgt en dat die mag bepalen hoe en wat.
Je kan dan zeggen bij jouw is dan bij jou en daar is daar maar schoolkeuze, medische zorg kan niet gesplitst worden

Eddeped

Ik ken eenzelfde situatie maar dan omgekeerd (dus vader die moeder wil bannen). Het is idd heel erg. En ja, het lijkt erop dat meest agressieve ouder het voor het zeggen krijgt, en dat de ander moet slikken of stikken. Heb ook het gevoel dat jeugdzorg hierin zeker niet onpartijdig is en valt voor de framing van de agressieve ouder naar de ander toe. Wat ook nog een grote rol speelt is geld. Een vd ouders is behoorlijk vermogend. Ook daarin een klassenonderscheid blijkbaar...

Ik vind dat ook niet eerlijk. Wij als omstanders maken ons zorgen. Complicerende factor is dat 'rijke' ouder andere omstanders behoorlijk beïnvloed...
Wat enigszins hielp is 1vd kinderen wijzen op villa pinedo. Zodat kind zelf informatie kan inwinnen en met andere kinderen kan communiceren. Daarom vroeg ik ook hoe oud (globaal) jouw kinderen zijn. Kunnen omdtanders in jouw geval wellicht iets met informatie van die website?

Het gaat zover

Dat vriendjes die kinderen zijn van neutrale omstanders, die dus niet overduidelijk in het kamp vd agressieve ouder zitten, ook worden geband. Hartverscheurend eigenlijk... Dit betreft o.a. mijn eigen zoon. Het was en is nog steeds op school zn beste vriendje, maar afspreken wordt door de ouder ontmoedigd... Hj spreekt nu alleen nog maar af met kids van meelopers en jaknikkers...

Voorzichtig

Ik denk niet dat je vechtscheidingen kan stoppen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je met dit kind meeleeft en dat je je machteloos voelt. Toch zou ik heel erg oppassen om me te mengen in een conflict. Om twee redenen. De eerste, is dat 1 of beiden in vechtmodus zitten en daarin meer geoefend zijn dan jij. De tweede is dat alles wat je doet, mogelijk heel anders opgevat wordt. gezien als onwenselijk (je houdt mensen een spiegel voor op een moment dat ze er niet florisant uitzien) en de boodschapper met het slechte nieuws wordt of 'neergeschoten' of gebruikt door de andere partij. Vergis je niet, politieagenten krijgen speciaal les in 'ruzie in de familiesfeer'-situaties. Dat zijn gevaarlijke situaties voor agenten. Mijn idee is dat hoe meer je stuurt, hoe hoger de spanning en irritatie oploopt, hoe groter de behoefte aan een ontlading daarvan. Een scheidsrechter helpt naar mijn idee ook niet, laat dat aan de rechter over.

Bemoei je je er wel mee, wordt het conflict groter en heb je kans dat dit kind niet meer bij je mag komen. En dan verliest het kind een fijn speeladres waar het even tot rust kon komen.

Ik denk dat je niet veel kan doen maar wat je kan doen heel waardevol kan zijn voor dit kind. Dan denk ik eerder aan een huis waar ze welkom is en zich op haar gemak voelt, waar ze een andere ervaring op kan doen met conflicten oplossen en ruziemaken (een leven zonder, bestaat natuurlijk niet). Je kan natuurlijk wel sturen maar dan zou ik steunend sturen zonder waardeoordeel of 't bekende vingertje. Bijv, kind was vandaag verdrietig, ik heb haar getroost en daar kwam uit dat ze verdriet was om ... .

Mirreke

Ook mijn x is vermogend of althans haar ouders.
Ook hier wordt langzaam aan heel subtiel het vriendje geweerd

Villa pinedo is bekkend of althans ik heb mijn kinderen er op gewezen net zoals op de kindertelefoon.
Maar ze willen niet. Ze willen net doen alsof alles heel normaal is.
Via Facebook link ik alles door van Vila pinedo, heb moeder op diverse geattendeerd. Ik heb advies bij de jongeren ingewonnen.
En wat betreft de omstanders, je wilt niet weten hoeveel er afhaken, ontvrienden. Ze willen hier gewoon niet mee geconfronteerd worden. Er zijn mensen die aanwezig/getuige waren of aangehoord hebben waar ik tegen aan loop. Mij hebben ze verstoten en bij haar zitten ze aan de koffie en zwijgen erover..

Ik heb al zo vaak gezegd, je kan beter met een pedofiel te maken hebben dan met dit

Moeten de kinderen meestrijden?

"Villa pinedo is bekkend of althans ik heb mijn kinderen er op gewezen net zoals op de kindertelefoon.
Maar ze willen niet. Ze willen net doen alsof alles heel normaal is."

Dat klinkt alsof je je kinderen ook de strijd in wilt trekken Eddeped. Villa Pinedo kan kinderen helpen door erkenning dat ze niet de enigen zijn en hoe dat gaat. Voor henzelf.
Het is niet aan de kinderen om te zorgen dat de ouders stoppen met strijden.
Je zoekt misschien erkenning dat jij degene bent die hier het onderspit aan het delven is. Toch raad ik je aan om daar afstand van te doen.
Kijk wat je wel voor je kinderen kunt doen en niet wat je niet voor ze kunt doen. Pick your battles.
Zorg dat de tijd die je met ze doorbrengt plezierig en 'normaal' is. En op hen gericht is en niet op 'de strijd'.
Ik denk ook wel dat het handig is als je de grotere beslissingen bij de ander laat tenzij er doden vallen. Schoolkeuze, hulpverlening, als het tot strijd lijdt wordt het veel te ingewikkeld voor iedereen. Laat het los.
Voor mij zou de prioriteit zijn tijd doorbrengen met mijn kinderen.
Stap over je eigen schaduw heen. Blijkbaar wil je meebeslissen over zaken waar moeder je niet over laat meebeslissen. Hoe belangrijk is dat nou eigenlijk? Belangrijk genoeg om daardoor voortdurend in de strijd te zitten. Waar gaat het eigenlijk om?
Kun je niet gewoon genieten met je kinderen op het moment dat ze er zijn? En je eerste prioriteit maken dat ze regelmatig bij je zijn?

Beste Anne. -j

Goed bedoeld advies maar ik wordt daar een beetje moe van.
Het wijzen op de villa is niet om mee in strijd te trekken maar hun er op wijzen dat er plekken zijn waar ze heen kunnen eventueel met vragen, problemen of alleen luisterend oor.

Tuurlijk wil ik meebeslissen. Stel je voor jou kind is ziek en jou ex besluit zonder jou dat er een of andere vage gebedsgenezer uit een of ander Afrikaans land de juiste oplossing is, zou jij dat dan accepteren met de redenatie die je mij geeft? Ik ben mede verantwoordelijk voor m'n dochters, ik wil ook het beste voor ze en ik wil ook m'n bijdrage leveren om een goed mens van ze te maken zodat ze ook straks zelfstandig de wereld in kunnen. Het is niet een kwestie van voer er in stoppen en de stront uit de pot boenen en de rest doen ze zelf wel uitvinden.
Met mijn oudste dochter gaat het niet goed. Ze zit op een school die absoluut niet mijn keuze is, waar ik ook niet in gerekend ben. Haar prestaties waren vorig zo slecht dat ze in niveau is terug gezet en nu zijn de prestaties ook slecht. Ook volgens haar mentor trekt ze naar de verkeerde jongens, jongens met vooral Mohammed oid in de naam. Via social media was te vernemen dat vriendinnen afstand namen van haar omdat ze altijd met die jongens was ( even om een beeld te vormen, een niet onknap meisje van toen 13 nu 14 met navelpiercing in bikini achter in de tuin in een zwembad met 6 "getinte" jongens en moeder is er niet)
Onlangs is ze op een doordeweekse dag betrokken geweest bij een vechtpartij en verder is moeder 4 dagen aan het werk in de week. Ook is in het verleden vastgesteld dat ze gevoelig is voor loverboy relaties.
Het Beeld wat ik voor ogen heb dat er een bericht komt dat mijn dochter is gevonden in een kelderbox op een zompige matras waar ze 8a10 man moet afwerken voor een loverboy. Het beeld wat ik voor ogen heb is dat er over 15 jaar een vrouw voor mij staat die beweert mijn dochter te zijn maar die wildvreemd voor mij is enkel dan dat ze dezelfde achternaam draagt, of waarschijnlijk dan die van haar moeder.
Loslaten! Ik kan dat woord niet meer horen. Het is betekenisloos maar makkelijk te gebruiken. Wat houd het in, wat moet je precies doen dan? Ik heb gerespecteerd dat mijndochter geen contact meer wil, ik heb haar losgelaten. Ik heb losgelaten dat dit kind op te laten groeien samen met haar moeder niet mogelijk is door de manipulaties door de moeder. De enige hoop die ik heb is dat mijn dochter ook eens zal inzien dat de daden van moeder inderdaad niet zuiver waren

En wat is dan de oplossing Eddeped?

Dat jij met moeder de strijd aangaat voor een andere school? Dat jij afwijst dat moeder een Afrikaanse genezer erbij haalt? Zolang dat geen zaak is van mishandeling lijkt het mij dat je gewoon niet weet wat dat kan bijdragen of het gewoon afwijst.
Inderdaad, sta open voor je dochter zodat ze bij jou terecht kan als ze inziet dat ze niet goed bezig is en hulp nodig heeft. Zonder haar moeder af te wijzen. Je dochter is ook degene die naar die door moeder en kind gekozen school toegaat en die meedoet aan de Afrikaanse wijze van 'genezing' van psychische en sociale problemen. Jou afwijzende houding staat in de weg van het contact met je dochter.
Ik denk dat ik goed kan begrijpen dat men adviseert dat je meer respect opbrengt voor de leefwereld van moeder en kinderen.
Vraag je liever af wat jou alternatieve keuzes opleveren aan de situatie van je dochter, jou afwijzing, in plaats van schoolkeuze en Afrikaanse geneeswijze die an sich niets kwaads in de zin hebben en waar je allereerst dus geen invloed op hebt.
Kijk liever waar jij wel invloed op hebt.

Wat je kunt doen

Wat ik zou doen is dochter proberen te volgen als ze het verkeerde pad opgaat en haar daar dan weghalen en bij haar moeder brengen en met haar praten en vragen wat het haar oplevert om met die gasten om te hangen. En moeder en kind steunen in het zoeken naar een positieve levensinvulling. Niet door je wil op te leggen maar door je hulp aan te bieden.

Bijbaantje

http://www.nationalevacaturebank.nl/informatie/kandidaten/bijbanen/bijbaantje-14-jaar?policy=accepted&utm_referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.nl%2F

Misschien kun je haar helpen een bijbaantje te vinden. Kinderen hebben op die leeftijd ook de bevestiging nodig dat ze iets kunnen. Naast het feit dat ze het altijd nodig hebben dat je van ze houdt en ze onvoorwaardelijk accepteert als jou gewenste kind.

Bezig zijn met opbouwende zaken helpt beter dan vechten tegen zaken waar je geen invloed op hebt en de zaak juist erger maakt door er een strijd van te maken. Dan is het middel erger dan de kwaal.

Zucht

Moeder en dochter steunen, Anne? Denk je nou echt dat ze daar op zitten te wachten? Een moeder die er alles asn doet om mij slecht neer te zetten?
Dochter volgen? Waar zit ze dan?
Je weet denk k echt niet wat het inhoud als er een ouderverstotingsproces is ingezet. Ik denk dat je geen knel benul heb hoe subtiel kind en omgeving bespeeld worden

En een bijbaantje, met alle respect hoor, maar zoals ik al schreef ik heb geen contact meer met deze dochter. Ze had een folderwijkje by he way maar werd ze moe van, krijgt nu het teleabonnemenT van moeder.
Nogmaals, goedbedoelde adviezen maar je weet denk k niet hoe het werkt.

Ik vraag je of je het klakkeloos zou toestaan als jou ex zonder overleg van alles zou doen met je kind ook al ben je het er niet mee eens.

Stoppen met deze discussie

En verder wil ik eigenlijk stoppen met deze discussie over mij. Ik ben weer aan het doen wat ik niet meer wilde, namelijk uitleggen en verdedigen.
Ik denk dat er mensen zijn en ik denk dat het voornamelijk mannen zijn die wel begrijpen wat ik bedoel omdat ze in een zelfde situatie zitten. Het probleem is dat moeders menen het alleenrecht te hebben op kinderen, dat ze menen het alleenrecht te hebben op het juiste. Het probleem is dat deze moeders meer vriendin dan moeder zijn van het kind. Kinderen in dit soort situaties worden shoppers, krijg ik het niet bij de een dan wel bij de ander. Er komen steeds meer kinderen uit zo'n situatie, ik hou m'n hart vast voor deze kinderen later in het echte leven. Wat betreft m'n oudste dochter, of het gaat goed met haar of niet, op beide situaties heb ik geen invloed maar dat het een verknipt mens wordt daar ben ik zeker van en zeker geen mens waar ik trots op zal kunnen zijn.

Eddeped

wat moet dat moeilijk zijn.

Ik vind jou als krachtig persoon over komen die het beste wil voor zijn kind(eren).
Ik hoop dat je ondanks de, volgens jou, af en toe negatieve benadering er toch iets positiefs uit gaat komen.
Blijf ondanks alles in jezelf geloven en zoek mensen om je heen die jou kunnen helpen.

Ik hoop dat jouw oudste dochter uiteindelijk in gaat zien dat de nu ingeslagen weg niet zaligmakend is. Dat haar vader nu uit beeld is wil niet zeggen dat hij altijd uit beeld moet blijven.
Verder hoop ik dat jouw jongste dochter de kracht heeft om met jou om te blijven gaan. Sterkte erbij. Soms is iets loslaten beter dan iets volledig verliezen.

Eddeped

Ik kan me je duivelse situatie helemaal voorstellen. Moeten overleggen met iemand, die dan vervolgens niet fatsoenlijk kán of wil overleggen, waarna de zwarte piet bij jou komt te liggen.

Ik begrijp dat er wel voorlopige voorzieningen zijn getroffen, maar dat de scheiding nog niet definitief is uitgesproken en dat jullie nu in het moeras van 'samen overleggen' terecht zijn gekomen, waar mensen die niet goed weten wat de uiteindelijke uitkomst moet zijn je van de wal in de sloot helpen. Want het overleggen gaat steeds langer duren en dat ligt uiteraard aan de partners, liefst aan een van de twee, dan kan iemand de schuld krijgen en kunnen knopen doorgehakt worden.

Wat AnneJ al zegt: mensen die gescheiden zijn, daarvoor zou het uitgangspunt moeten zijn dat zij een regeling treffen, waarbij ze niet meer hóeven te overleggen. Dus wat betreft de vakanties: het gaat nu nog om de kleine vakanties, daar moeten eenvoudige afspraken over worden gemaakt. Doe een voorstel, leg dat op tafel, laat de ander een tegenvoorstel doen en maak dan afspraken, of geef aan dat je de verschillen aan de rechter gaat voorleggen. Agree to disagree. Werk zo alle punten af en ga dan naar de rechter, met een overzicht van de afspraken die gemaakt zijn en de punten waar je niet uit bent gekomen. Heb je wel een advocaat?

Je kunt ook de andere kant uit gaan en meegaan met de dames. Dan is elk gesprek heel erg fijn geweest, ook al leverde het niets op, heb je elke keer weer iets nieuws geleerd, gemerkt dat het toch wel heel moeilijk is om te communiceren en ben je blij dat er een vervolgafspraak is. Dat kan zo jaren doorgaan. Misschien dat een van hen wakker wordt, of dat er ergens een keer een baas wakker wordt die zich afvraagt waar al die tijd in gaat zitten. Blijf dan vooral volhouden dat je het heel erg fijn hebt gevonden.

Tsjor

Toch wel even

Geen haar op mijn hoofd dat ik me bij zo'n situatie zou neerleggen.

Ik denk niet dat Moeder en dochter zitten te wachten op jouw steun. Ik denk dat dochter de steun van een vader nodig heeft. De situatie van je ex en kind is een gegeven. Als je er tegen aan schopt, raak je verder van huis. Als je je kind kan steunen, door er voor haar te zijn zonder dat je de moeder (of school etc) afkraakt of neerhaalt, kan jouw dochter jou als steun voor haar zien. Je hoeft niet achter de keuze van school te staan maar ja, deze school is nu eenmaal gekozen, zonder jou weliswaar, maar je kan niets voor mijn dochter doen als ik school af blijf kraken. Dan gaan gesprekken alleen over wat voor een slechte school het is of niet. Gesprekken kunnen dan niet gaan over hoe zij zich wel (of niet) kan handhaven op school, wat een jongen bedoelt met een bepaalde opmerking. Daarin kan een kind een ouder heel hard nodig hebben.

Ik ben niet gescheiden, gelukkig. Dat wil niet zeggen dat alles wat mijn man met de kinderen doet ook precies is waar ik achter sta. Ik sta niet overal achter maar ik sta wel achter mijn kinderen. Die vecht/verdedigingsport waar ze op zitten, vind ik vreselijk. Dat was nooit mijn keuze geweest. Maar goed, ik ga mee, ik help mee, denk mee, werk mee. Niet voor de sport, wel voor mijn kind. Dat werkt twee kanten op: ik leer wat meer over de sport en kan nu bepaalde delen enigszins waarderen en mijn kinderen leren ook wat van mij, ik sta voor een andere kant van 'verdedigen'. Dat wil niet zeggen dat mijn manier DE manier is (die werkt ook lang niet altijd goed). Die andere manier van verdedigen is het ook niet: elke situatie heeft zijn eigen oplossing(en). Ik sta open voor hun, zij voor mij. De liefde tussen ons kan over en weer.

Mijn ouders zijn gescheiden. Dat was ook een vechtscheiding. Door de houding van mijn vader zijn we volledig uit elkaar gegroeid. Ik heb hem vreselijk gemist. Ik had graag gehad dat hij had gezegd, zeg die school van jou, dat was mijn keuze nooit geweest, maar je zit er nu eenmaal op, laten we roeien met de riemen die er zijn: dan help ik je met je huiswerk. Hij had daarmee mijn school niet geholpen maar wel mij. Boodschap: die school is niet waardevol maar jij bent dat voor mij wel. Dat had oa gevolg over het voorstellen van vriendjes (dat gebeurde dus ook niet). Hij wees mijn school af en in 1 adem mij af. Jij lijkt ook zoiets te doen.

Dat jouw dochter zich zo naar jongens verhoudt is, zegt iets over de relatie die zij heeft met jou. Bij een warme vader-dochter relatie, talen meisjes niet naar dat soort aandacht van jongens. Dan weten zij dat het belangrijkste mannelijke voorbeeld in hun leven van ze houdt en ze waardevol vindt, gewoon omdat zij vaders dochter is. Dan valt ze niet voor een willekeurig charmant woord of blik uit hunkering naar liefde en aandacht. Zij wil niet nog meer afgewezen worden door een man.
Mijn vader wijst mij af, ik ben niets waard, dus ik mag blij zijn voor elk aardig bedoeld woord dat langskomt.

Uiteindelijk komt het neer op een besluit: wil ik gelijk hebben en dat gelijk komen HALEN of kies ik voor contact met mijn kind.

Sorry

in de emoties wat spel en stijlfouten gemaakt.

In het bijzijn van m'n dochter ben ik nooit negatief over de school geweest, integendeel bij de open dag was ik en vond alles leuk. Aan moeder (en toen waren we nog samen en getrouwd) heb ik gezegd dat ik het niet eens was met hoe de keuze is gemaakt en waarom die keuze is gemaakt. Ook alleen aan haar heb ik gezegd dat ik de school niet goed voor dochter vind. Het probleem is dat wij 3 eerdere basisscholen hebben gehad met dochter waarbij de eerste 2 door ex waren gekozen, ik volgde gewoon want ik ging er van uit dat zij het wel wist omdat zij in onderwijs werkt. Tot twee maal toe ging het dus mis, bij de derde ging ik me er mee bemoeien en je zag m'n dochter groeien, de goede kant op. Mijn ex houd er alleen niet van dat ik mij er mee bemoei, nu niet, vroeger niet.

En de foute jongens, dat heeft ze al vanaf kleins af. We hebben een tijdje op Bali gewoond en als we haar op het strand zochten hoefden we alleen maar te kijken waar de stoere, getaoueerde jongens met lang haar aant voetballen waren, daar was ze dan. Heeft niks met verstoorde vader-dochter relatie te maken.

Ik wijs m'n dochter niet af, ik heb de afstand genomen die ze wenst maar hier is ze altijd welkom. Ik heb een kamer voor d'r gecreëerd en ze weet m'n nieuwe adres. Ik ga echter niet meer aan d'r lopen trekken.

Ook zoiets Eddeped

Als er een kind tussenzit dat niet zo makkelijk meekomt thuis of elders dan heb je grote kans dat er spanningen in de relatie ontstaan. Alsof het de schuld van een van beiden is. Je bent beiden zo bezorgd en vastbesloten dat het goed moet komen met je kind. En als het dan niet zo eenvoudig is aan te wijzen hoe dat goed zou kunnen komen krijg je juist dat mensen zich gaan vastbijten in hun eigen 'oplossing'. En dat verbeterd de zaak uiteindelijk juist niet.
Je kunt beter vaststellen dat het niet meevalt met dit kind en dat je wat meeveert met elkaar. En als de ander niet met jou meeveert heb je een probleem. Maar door je hakken in het zand te zetten gaat iemand heus niet beter naar je luisteren of accepteren dat jij mogelijk ook een goed idee hebt.
Een kind dat 3 basisscholen heeft gehad daar is een probleem. Vaak kan dat liggen aan de individuele karaktertrekken van een kind dat niet goed matcht bij wat de school, en zelfs thuis, kan bieden.
Groot risico op relatieproblemen. En het maakt het voor het kind niet makkelijker.

anne

ik zet mn hakken niet in het zand anne, ik heb het juist losgelaten omdat het geen zin heeft om met moeder hierover door te blijven gaan. moeder is het vriendinnetje van dochter, geeft dure iPhone, zorgt voor 2 zorgpony"s enz enz en zegt dat dit het beste voor het kind is. Daar kan ik niet tegenop. het kind wordt gekocht en vind moeder nu de leukste en de liefste, want die zeurt niet.
zodra ze zeurt zal dochter waarschijnlijk weglopen naar mij, ze heeft al eens aan haar zusje gevraagd of ik thuis was bij een ruzie met moeder. dus moeder zorgt er gewoon voor geen ruzie te krijgen. en het kind kan doen wat ze wilt.
het wrange is dat ik wederom straks kan zeggen: "zie je wel, ik had weer gelijk!" maar ja dan is het leven van dochter alweer een paar jaar verder

Eddeped

Ik snap jouw situatie volkomen. Mijn vriend zit in een soortgelijke situatie met zijn ex en hun kinderen.
Bij hun is de scheiding dan wel rond, maar zijn ex doet er alles aan om de kinderen zo min mogelijk contact te laten hebben met mijn vriend. Gelukkig is de relatie tussen mijn vriend en zijn kinderen wel goed en komen ze graag.

In jouw situatie zou ik juist niet dochter loslaten. Probeer te investeren in haar. Stuur haar berichtjes waarin je aangeeft dat jij er altijd voor haar zult zijn en of jullie misschien iets leuks kunnen gaan doen samen. Indien zij daar open voorstaat, ga dan ook echt iets leuks doen. Probeer dan niet te praten over moeilijke zaken, maar geniet gewoon van het moment.

Ga dus niet 'zeuren' tegen haar. Dat heeft geen zin, zeker niet als je de kinderen maar zo weinig ziet. Laat het opvoeden aan je ex over en maak het zelf juist gezellig. Wat voor kinderen nog altijd het belangrijkste is, is dat ze zich gewenst voelen, dat je tijd in ze steekt. Een gezellige middag samen wat lekker maken, een spelletje doen of lekker een wandeling maken, is waardevoller dan allerlei materiële zaken. Wij ondernemen veel met de kinderen als ze bij ons zijn en dat varieert. Ondanks alles is het 'samen eten' voor vooral de kinderen van mijn vriend heel waardevol, daar ze dat bij hun moeder niet doen.

Vooral bij dochters is het van enorm groot belang dat jij als vader ze laat merken dat ze waardevol zijn en dat ze hun gevoel van waarde daarom niet bij een vriendje hoeven te halen.