U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hoe pak ik dit aan (of niet)?
Ik heb het een dagje laten rusten, want gisteren had ik een heel wat heftiger topictitel in gedachten. Even een situatieschets. Mijn ex, waarvan ik 10 jaar gescheiden ben, heeft mij tijdens ons huwelijk regelmatig uitgescholden en gezegd dat ik nergens goed voor en niet normaal was. Overigens heeft mijn ex de afgelopen 20 jaar minstens vier keer een arbeidsconflict gehad (en ontslag) waarvan hij vond dat dat allemaal kwam door niet functionerende leidinggevenden. Na de scheiding heb ik wel een paar jaar nodig gehad om weer wat zelfvertrouwen te krijgen.
Onze dochter (14) is een gevoelig meisje waarmee we de afgelopen jaren wel wat issues hebben gehad. Om verschillende redenen heeft ze therapie gehad en in mijn ogen zit ze nu redelijk goed in haar vel. Afgelopen week is ze met haar vader een paar keer ergens geweest (ik houd het vaag ivm herkenning) om een soort van medische handeling bij zichzelf te oefenen. Ze wil het heel graag, maar het is geen halszaak als het wat langer duurt voor het lukt. Het is dus tijdens de afspraken niet gelukt en gisteren belde ze verdrietig en zei dat haar vader had gezegd dat ze maar weer in therapie moest. Ik dacht dat ik ontplofte! Dat zeg je toch niet tegen zo'n, toch al onzeker, kind! Hij bedoelt het vast allemaal niet slecht, ik ga er in ieder geval van uit dat hij niet bewust zijn dochter wil afbreken zoals hij bij mij heeft gedaan. Mijn dochter weet overigens dat ik niet vind dat er iets mis met haar is, en ik heb gezegd dat het helemaal niet erg is als ze wat langer moet oefenen. Je hoeft niet alles in een keer te kunnen.
Wat kan ik nu nog meer doen? Ik heb al eens geprobeerd met mijn ex te bespreken dat niet iedereen die anders is dan hij abnormaal is. Toen ik daarbij refereerde aan zijn gedrag naar mij toe tijdens het huwelijk kapte hij het gesprek gelijk af.
Hé, je bent mij!
Aagje, jouw verhaal is het mijne! Heel frustrerend, zo'n ex, want je kunt er niks mee. Hij heeft toch gelijk. Ik laat dus zoveel mogelijk alles gaan en probeer mijn dochter wat weerbaarder te maken. Dat doe ik met name door haar erop te wijzen dat wij allen om haar heen vinden dat ze prima is zoals ze is en dat alleen papa van die rare dingen zegt. Aan wie zou dat dan liggen, aan ons allemaal of aan papa? Nou dan.
Het enige wat hier nog wel eens helpt is hem een sarcastisch bedoeld, maar neutraal uitgesproken compliment geven dat hij het weer geweldig heeft aangepakt met dochter en dat ik denk dat hun band door deze actie zeker in de toekomst ook alleen maar sterker zal worden. Dan begint hij te schreeuwen tegen mij, maar je ziet dat hij er onzeker van wordt. Vaak gaat het dan weer een tijdje beter.
Zijn vrouw is trouwens nog erger dan hij, als die hoofdpijn heeft als mijn dochter er toevallig is, maakt ze van die leuke grapjes dat ze allergisch is voor dochter. En daar komt dochter dan weer mee thuis. Ik heb dochter gezegd dat ze tegen haar mag zeggen dat ze blij moet zijn dat ik er niet bij ben als ze zulke dingen zegt, omdat dat ze dan de rest van haar leven hoofdpijn zou hebben. Daar moet dochter dan weer erg om lachen (ik ben helemaal niet zo'n vechter).
Over therapie gesproken, mijn dochter heeft meerdere therapieën doorlopen, ook omdat ze erg gepest is. Tot ik erachter kwam dat ze het eigenlijk alleen maar voor mij deed. Iedere therapie die ik haar liet doen (met de beste bedoelingen natuurlijk) gaf haar het gevoel dat zij niet goed genoeg was zoals ze is. Toen heb ik tegen haar gezegd dat zij het zelf moet aangeven als ze iets wil (therapie, coach, weet ik veel). Gek genoeg gaat het sindsdien een stuk beter. Het voelt voor haar of ik de verantwoordelijkheid niet meer bij haar probeer weg te halen, dat ze zelf de touwtjes in handen heeft.
Stoepkrijt
Misschien is het ook maar beter als ik me niet rechtstreeks naar hem richt. Laatst hadden we ook al een akkefietje en als ik teveel tegen hem inga krijg ik daar alleen maar last van. Dat betrof een mentorgesprek op school. Ex vind het zorgelijk dat onze dochter zessen en zevens haalt ondanks zijn 'bovenmatige inspanningen en begeleiding'. Ik heb gezegd dat ik de cijfers prima vind en dat hij vooral door moet gaan met zijn begeleiding. Het was leuk dat de mentor ook de zorgen niet deelde en vond dat ze het heel goed deed.
Maar ik merk dat mijn dochter zich zijn opmerkingen wel aantrekt. Het is gewoon heel lastig om tegenwicht te bieden.
Mooi
Mooi hoe je dat aan hebt gepakt stoepkrijt. Ik hoop dat het goed gaat met je dochter en dat je zelf steeds sterker wordt, waardoor je ex steeds marginaler wordt in jouw bestaan.
Tsjor
En als ze er echt heel veel last van heeft
kun je ook nog met haar overleggen en een fijne pscycholoog zoeken die met haar bespreekt hoe ze met vader om kan gaan. Hij blij jij blij... (Moet dochter dan wel zin in hebben natuurlijk, maar dan heeft ze er in ieder geval iets aan!)
Mijk
Kort samengevat
Ik vat bovenstaande reacties even samen :-)
Het gedrag van je ex kan je niet veranderen. Dus help je dochter om zich sterker te maken tegenover haar vader.
Dat is moeilijk hoor
Hij heeft bij mij nogal wat schade aangericht, terwijl ik toch geen doetje ben. Onze dochter heeft hier in huis ook aardig haar mondje klaar, maar tegen haar vader kan ze niet op. Ik ben het stadium wel een beetje voorbij dat ik me op de vlakte houd en me neutraal opstel, dus ik laat haar nu (in bedekte termen) wel weten dat ik vind dat hij onzin praat. Het is toch niet normaal om een kind wat bijv. een keer een 4 haalt anderhalf uur door te zagen en te gaan preken over dat ze op die manier later achter de kassa belandt? Het ergste is nog dat hij vindt dat hij wel constructief bezig is en dat ik me veel te laks opstel.
Maar aagje
Door je dochter (in bedekte termen) te vertellen dat je vindt dat hij onzin vertelt maak je haar ook sterker tegen hem! Dus dat doe je juist goed!
Waarom bedekt?
Ik deed dat vroeger ook bedekt, doe ik allang niet meer. Over een heleboel dingen kan ik me neutraal opstellen naar dochter toe, zoals haar vaders drankmisbruik, zijn weigering om kinderalimentatie te betalen, zijn enorme schulden, zijn hysterische nieuwe vrouw. Maar als het gaat om de schade die hij aan dochter kan aanrichten ben ik lekker duidelijk. Niks van aantrekken, hij kletst onzin.
Nou heb ik het 'voordeel' dat mijn dochter eigenlijk nooit naar haar vader gaat, voornamelijk door die vrouw die eraan hangt en haar onopgevoede kinderen ( 1x fiets niet op slot gezet in de tuin, was meteen weg, oudste had geld nodig). Dus de schade die hij aanricht blijft redelijk beperkt.