Hoe omgaan met boosheid en pijn?

Pijnlijk

Ja dat is bij ook nog te pijnlijk, daarover nadenken. Ik merk wel dat ik er minder mee bezig ben in mijn hoofd. Maar wordt ook snel getriggerd, ik kan hem niet echt zien. Ben daarvoor te boos. Met name dat hij de kinderen niet op de eerste plek zet, maakt me boos.

Mijn zelfvertrouwen heeft flinke deuk opgelopen. En daar wil ik wel mee aan de slag.

Maar merk ook dat ik stappen maak. Voel me wel sterk. Ben niet direct meer door een tegenslag uit veld geslagen.

Van de verjaardag snap ik heel goed. De 1e vjd vd kids die eraan komt, zijn ze niet bij mij... Zie er nu al tegenop.

Liggen jullie beetje op 1 lijn mbt ouderschapsplan?

Je raakt er na een tijd aan gewend.

Hier een beetje hetzelfde probleem.
Vrouw wil ook scheiden. Veel punten herken ik dus ook. Moet wel zeggen dat er bij ons geen 3de in het spel was. We zijn nu 5maanden verder En wij moeten helaas noodgedwongen nog in een huis wonen. In het begin ging alles nog wel redelijk. Tot het moment dat er dus wrijving komt en je je aan elkaar gaat irriteren. Ik voelde me precies zoals jij. En had het gevoel dat zij al een voorsprong had van een kilometer. Probeer afleiding te zoeken. Mocht je je man nog op fb of insta hebben. Dan zou ik het verwijderen. Want je gaat onbewust toch kijken. En dingen zien die je weer boos maken. Of het gevoel geven dat je niks hebt voorgesteld. Ook al is het moeilijk probeer je leven weer op te pakken. En probeer voor de kinderen het netjes af te handelen. Maar dat betekent niet dat je alles maar moet pikken. En over je heen moet laten lopen.

Nieuwe start

Hoe is het met je? Alweer nieuw gesprek gehad bij mediator?

Bij mij blijven het nog ups en downs. Deze week weer veel gedachten zoals, wat als ik/wat als hij/was het wel zo slecht/waarom dit/waarom dat. Heel vermoeiend. Ik probeer dat wel om te buigen naar: ik heb gedaan wat ik op dat moment kon. Hij wrsl ook. Maar zit nog wel boosheid en verdriet.

Voor de gek gehouden

Dat heb ik mezelf ook heel lang. Ik herken volledig wat je zegt. Maar herinner ook nog wel de goede momenten, die er soms waren. Dat maakt de verwarring soms zo groot.

Fases ken ik idd. Ik ga daar wisselend doorheen, dus niet via de structuur. Volgens psycholoog is dat ook logisch.

Blijf mijn boosheid lastig vinden. Wil er sneller doorheen. Net zoals hij dat (op het oog) doet. Vind het gewoon nog niet eerlijk dat hij zo doorgaat in nwe relatie met kinderen erbij. En ik weet, niet alles in het leven is eerlijk 😉.

Probeer dicht bij mezelf te blijven en mijn gevoel. En niet te focussen op hem en hem en haar. Toch vind ik dat nog lastig. Wellicht moet ik niet zo streng zijn naar mezelf.

Ik snap je mbt weekenden. Denk wel dat die momenten belangrijk zijn voor de verwerking. Anders dender je wellicht door in de afleiding.

Heb je binnenkort weer gesprek? En loopt de omgang een beetje?

Hoe is het nieuwestart

Lukt het allemaal een beetje, zover mogelijk?

Benieuwd hoe het met je is?

Hoe gaat het, nieuwe start? Alweer gesprekken gehad? Ik hoop dat het beetje gaat!

Herkenbaar die gevoelens

Ik had ze de hele dag door, en nu niet meer de hele dag. Dus het begint wat te slijten. Maar wat een rotgevoel is het. Praten met mijn psycholoog erover, helpt wel. Heb jij iemand waarmee je kunt praten?

Wachten is niet fijn, maar wellicht wel even goed mbt verwerking?

Als je niet wilt reageren ivm openbaarheid, snap ik dat hoor.

Iig even een virtuele knuffel. Het is niet niks. Maar komt echt goed, dat geloof ik oprecht (en voelt bij mij inmiddels ook echt zo)

Nieuwestart

Het is echt een afschuwelijk proces, ik ben nu bijna drie jaar verder en heb heel veel gepraat, gelezen, meditatie gedaan - en nog steeds. Over het algemeen gaat het nu beter met me, maar die nare gevoelens gaan niet weg. Beetje bij beetje komen er wel steeds wat andere, neutrale of zelfs positieve gevoelens naast. Het kost tijd tijd tijd. Ik hoop dat je genoeg hulpt krijgt (en kan vragen).

Dank

Wordt ook weer trots op mezelf. Net ook waardevol gesprek gehad met 2 vd 3 kinderen, over gevoel en waar ze nu staan.

Coach is idd duur, wellicht kun je via huisarts iemand vinden die ondersteunt zonder kosten?

Ik lees ook wel wat boeken die me helpen. Nu Jan geurtz, moeizaam te lezen (vind ik) maar heel verhelderend. Met name boeken over zelfliefde, ben daar bewust mee bezig. Want wat een knauw. Misschien nog een tip.

Probeer goed voor jezelf te blijven zorgen.

Hoe is het nieuwestart?

Zag je ergens reageren, dus dacht even dit topic om te vragen hoe het nu met je gaat?

Nieuwestart

Wat mij hielp om er door heen te gaan is me er gewoon bij dit soort dagen volkomen in wentelen. Marineren in mijn ellende, laat die pijn binnenkomen want je moet er doorheen. Tegenhouden duurt alleen maar langer.

Het is zwaar k.u.t., het is niet zoals je het wilde. En nee dat ligt niet aan jou. Je werd door hem niet goed genoeg bevonden, dat is iets anders als niet goed genoeg zijn.
Hij vind een ander leuker, iemand anders vind weer iemand anders leuker en er is vast straks ook weer iemand anders die jou boven alle anderen prefereert net zoals jij dat weer gaat doen.

Maar sneller is niet altijd beter, misschien acteren ze beter. Een scheiding is een zeer ingrijpende gebeurtenis. Het neemt gemiddeld 3 jaar(!) voor mensen dat helemaal verwerkt hebben.

Geef jezelf een dikke knuffel, accepteer dat je pijn voelt, dat mag, zou gek zijn als dat niet zo was. Zelfs na 13 jaar heb ik met kerst nog zo mijn huil-moment. Dochter is al jaren met kerst bij haar vader, ik sta daar ook volledig achter, maar ik zou het leuker vinden als ze 100% van de tijd bij mij is behalve die momenten dat ik haar wel achter het behang kan plakken en ik liever dingen doe waar geen 14 jarigen bij passen. Is niet erg, hoort erbij.

Waren herkenbare gedachte

Mbt niet goed genoeg zijn. Veel zelfkritiek. Vergelijken met anderen. Ik had dat ook heel erg. Maar ben inmiddels al wel zo ver, dat ik goed ben zoals ik ben. Ik groei echt enorm de laatste weken hierin. Ben daarvoor wel hard aan het werk, gaat niet vanzelf. Maar nog steeds heb ik deze gedachtes afentoe, maar kan ze veel sneller draaien.

Sneller gaan, ook dat herken ik. Zeker omdat je ex (en de mijne ook) een geheel ander pad bewandelen. Maar zoals flavia ook zegt, sneller is niet altijd beter. Kies jouw weg, accepteer je verdriet en gemis, huil wanneer nodig en blijf voelen.

Mijn kerst was tja, gemis van de kinderen op de tweede dag. Wetende wat ze gingen doen met wie, en dat ik daar niet meer bij hoor. Vond het zwaar, maar minder zwaar dan ik verwacht had. Heb alle kerstdingen opgeruimd en maar bedacht dat het een gewone donderdag was.

Het verlies van mijn gezin, dat is nog hele rauwe pijn. Ook omdat de kinderen bij hem al een nieuw gezin hebben, en ze alles samen doen/zijn. Zij op momenten erbij is, die ik als ouders had willen doen. Ik vind dat heel moeilijk. En ook behoorlijk respectloos (mijn mening is dat het te snel is na onze breuk). Echter kan ik er niks mee want het is praten tegen een betonnen plaat, en daar ben ik mee opgehouden voor zelfbescherming.

Koester de goede momenten. Het gaat echt steeds een stukje beter worden, maar geef het tijd. Het is niet niks!

Nieuwestart

Wat een fijn compliment, dankjewel. Het is echt verschrikkelijk moeilijk en met name de manier waarop het wordt gedaan. Maar ik kan erin blijven hangen en dat wil ik niet.

Kijk, jij hebt ook die veerkracht hé, lees ik in je laatste stuk. Fijn hé de regie kunnen nemen. Ik denk dat slachtofferschap heel normaal is om te voelen. Echter erin blijven is een keuze, en dat die jij niet. Knap!

Lukt het een beetje met de mediator?

troost

Dit draadje geeft me troost, dank jullie voor het delen van jullie verhalen en ervaring. Het is zo verdrietig allemaal. Ik las het net terug. Mijn alimentatie moet volgens convenant opnieuw berekend worden en man wil ‘natuurlijk’ minder betalen dan zou moeten. Ik val weer in mn oude gedrag om hem voor de lieve vrede daarin tegemoet te komen, maar wat maakt dat alle pijn weer los. Vreselijk. Ik word er soms zo moedeloos van, gaat het even up, gebeurt er iets, bam. Te lezen dat ik niet de enige ben die worstelt met dit verdriet geeft me dan weer even troost en een beetje kracht om mezelf weer bij elkaar te rapen. Ik ben niet de enige...

Uitleg

Ja en nee. De breuk zat al in ons achterhoofd. Maar ik wilde nog wel therapie. Beter achterhalen wat er speelde, waarom communicatie stroef verliep etc. Hij was vaag over de therapie. En toen bleek dat hij aantal malen was vreemd gegaan (kwam er nogal abrupt uit). Toen was het bij mij in 1x klaar. Nogal rigoureus, achteraf had ik dat anders willen doen... Maar ik voelde me zo belazerd, zowel fysiek als mentaal. Heb nooit excuses oid gehad van hem. Het terugkijken is dus nooit gebeurd. En denk ook niet dat het zou helpen, want hij kijkt nogal zwart/wit en empathie is er niet. De vrouw waar hij nu mee is, kwam na de breuk maar wel heel snel.

Dus ik kijk nu naar mijn aandeel. Wat ik voel. Het blijft soms wat dubbel. Want ik mis hem niet. Mis wel mijn gezin, mijn kinderen als ze bij hun vader zijn. Dat we uit elkaar zijn is beter voor mij, maar niet voor de kinderen. En dat het beter is voor mij, wil niet zeggen dat het makkelijk is. Want heb hoop te verwerken. Maar het is denk wel makkelijker dan wanneer je het echt niet begrijpt.

Ik denk dat het goed is om er bij stil te staan. Hoe pijnlijk ook. Je kunt het niet wegduwen, kan wel maar dan komt het toch keer terug.

Kun je het gesprek nog aan met hem? Wil jij dat? Wil hij dat?

@elledoris. Zeker niet de enige. Dat blijkt maar weer. En herken dat hoor van die tegenslagen. Maar ik merk wel dat ik daarna minder lang van slag ben, dan paar maanden geleden. Sterkte

verwerken

Wat een herkenning lees ik hier weer. Ik vind het fijn om in een draadje mee te schrijven wat actief is. De meeste bloeden dood.

Ik ben nu een half jaar onderweg na het uit elkaar gaan en het gaat in grote lijnen eigenlijk best goed met mij. Ik hoor het ook aan alle kanten: 'je doet het zo goed.' Alleen gaat het regelmatig ook weer even wat minder. Ik zag best op tegen de decembermaand maar die is mij ook al met al best meegevallen. Toch blijf ik weer even hangen in het slachtoffer gevoel van wat mij allemaal is 'aangedaan.'

Ik begrijp zelf niet zo goed waarom. Het voelt als een blokkade ofzo. Ik weet het allemaal zo goed te bedenken in mijn hoofd: Mijn ex was niet goed voor mij, er is rust in de tent nu hij weg is en ik zou zijn minnares dankbaar moeten zijn voor dat zij hem nu in huis heeft. Ik mis hem ook niet. Maar mijn gevoel werkt even niet mee. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik mijn kind vaak moet missen en dat wij geen compleet gezin meer kunnen zijn. Hij heeft mijn zo lang en zo vaak bedonderd, dat ik er een flinke tik van heb gekregen. Dat stuk verwerken terwijl hij vrolijk verder gaat. Het voelt onrechtvaardig. Dat maakt mij nog regelmatig verdrietig en dan voel ik mij helemaal niet sterk.

Hoe verwerk je een relatie waarin veel heftige dingen zijn gebeurd (manipulatie, leugens, ontrouw, verbale en soms ook fysieke agressie)? Wat ik doe is vooral kijken naar hoe ik zelf in het leven wil staan en proberen niet mee te gaan in zijn manipulatie en boosheid, want dit speelt nog steeds. Dingen doen waar ik blij van word en alleen nog met mensen omgaan waar ik mij fijn bij voel. Wat meer kan ik nog doen? De tijd zijn werk laten doen? Ik ben toch nog teveel bezig met wat zij gedaan hebben en doen. Dat wil ik niet meer, ik wil vooruit. Mensen die in een vergelijkbare situatie hebben gezeten zeggen dat de dag vanzelf aanbreekt dat het je koud laat wat hij doet. Wil ik dan te snel? De één zegt dat ik wel eens boos mag worden en de ander zegt dat ik meer mag voelen in plaats van beredeneren.

Ik merk dat ik toe ben aan afsluiting. De afhandeling loopt nog dus ik moet nog even geduld hebben. Misschien dat als straks alles rond is, die figuurlijke knop om kan?

Mixedup en Nieuwestart, ik vind jullie ook zeer veerkrachtig klinken. Maar snap ook dat dat niet altijd zo voelt, dat herken ik wel.

Liefdier

Ik ben nog bij mijn man, die me vele malen ontrouw was, egoïstisch is, manipulatief is, maar ook een hele liefdevolle warme kant heeft.

Als jij de term gaslighting eens opzoekt herken je waarschijnlijk heel erg veel. Ik lees er momenteel een boek over. Ik heb vele jaren hierin gezetten( en soms nog, maar ik nu bereid ben weg te gaan en ik mijn focus alleen nog compleet op mezelf heb zie ik het pas de laatste maanden!)
Wat ik denk als ik je verhaal zo lees, heb jij dat ook en kost het heel erg veel tijd daarvan los te komen. Of je nog in de relatie zat of niet, dat is naar mijn inziens nu niet relevant. Het gaat om de reflectie op jezelf. Je kon het niet zien omdat je steeds in dezelfde cirkel draaide. Door een prof iemand krijg ik nu steun, ga je naar iemand toe?

Mixed up, ik kan me jou reactie volledig voorstellen. Ik stond op dat zelfde punt ander half jaar geleden, dat mijn stoppen door sloegen. Man stapte niet op, nu zie ik het als pure manipulatie. Toen als redding van ons huwelijk.
Nieuwe start ook een dikke knuffel voor jou.

Wat ik eigenlijk mee wil geven is mijn steun, ik vind jullie zo dapper en heb veel respect hoe jullie door gaan. Uiteindelijk heb Ik nu geleerd dat het mij zoveel sterker heeft gemaakt, ik niet meer bang ben op te stappen, ik niet meer bang ben nog iets te verliezen, ik zo veel meer van mezelf hou. Meer dan ooit. En dat is wat ik jullie mee wil geven, echt wat een kracht.
Of wij het samen nog redden zou ik niet weten. Daar hangt mijn geluk niet meer vanaf. En dat word steeds zichtbaarder. Ik vind jullie post heel waardevol en leer er steeds wat van.

Wat Ik steeds meer merk is dat ik echt mijn focus op mezelf weet te houden, en het idd tijd kost je (ex) partner niet meer op een troon te moeten zetten. Maar ik denk dat dat is wat er gebeurd is. Misschien een nieuw inzicht voor jullie...
Luisteren Jullie die positieve podecasts wel eens? Mij helpt dat heel erg goed.