Hoe nu verder

had je niet al eerder gepost hierover?

hoi,
ik meen me je verdrietige verhaal te herinneren van korte tijd geleden, ik begrijp dat het nog niet beter gaat met je man? Ik heb geen ervaring, maar zoals bij je vorige postings ook gezegd werd: 6 weken is niet zo heel lang, het zou nog wel eens een tijd kunnen duren, als ik jou was vast alles regelen wat jij kunt regelen en dan stoppen en wachten op hem. Je kunt hem niet dwingen en 6 weken is weinig lijkt mij. En lees nog eens die vorige postings, daar stonden nog wat suggesties bij volgens mij?
gr Angela

Zes weken

Zes weken is kort. Ik ben met je eens dat je de zaken beter vlot kunt regelen, maar je kunt hem niet dwingen om hulp te zoeken. Een vlotte scheiding heeft dus misschien tot gevolg dat jij (langer) partneralimentatie moet betalen. Langer zo door tobben lijkt me echter ook een onaantrekkelijke optie.
Ik zou dus gewoon een afspraak maken met een advocaat. Liever samen dan ieder een, maar als je hem niet mee krijgt en de scheiding eenzijdig aanvraagt heeft hij geen andere keuze dan daarin meegaan. Ik zou hem niet op je nek nemen. Uiteindelijk beseft hij wel dat zijn gedrag tot weinig leidt en dat je beter samen goede afspraken kunt maken.

Wat ben je hard.
Hij gedraagt zich als een slachtoffer.
Mmhh, kan me voorstellen dat hij dat zo ervaart. Bedrijf weg, relatie weg.
Jij klinkt als een voortvarend type. 1,5 jaar problemen in relatie: hup scheiden. En dan gelijk hup leven weer oppakken.
Kan zijn dat hij een heel ander type is en daarom misschien nog wel veel meee kwijt is dan jij beseft. Misschien gaf jij al dan niet bewust ook veel vorm, leidraad in zijn leven.

Jawel

Maar hij kan zich nog wel anderhalf jaar rot voelen, dan kun je moeilijk je scheidingsplannen al die tijd in de ijskast zetten. Veel mensen die zo'n ongewilde en onverwachte scheidingsmededeling krijgen schieten in de slachtofferrol, en met een beetje pech houdt dat vijf jaar of langer aan.
Wat stellen jullie voor dan, om niet maandenlang te hoeven trekken en (daardoor) in een vechtscheiding terecht te komen?

Klopt

Ik heb hier inderdaad eerder over gepost. Advies was toen om idd geduld te hebben en om te zorgen dat er een weekregeling zou komen (was weekend). Weekregeling is dus inmiddels gelukt, dat is het goede nieuws. En ik probeer dus geduld te hebben maar doordat het zo moeizaam gaat en eigenlijk erger wordt vind ik dat zo lastig. Vandaar dat ik benieuwd ben naar jullie adviezen en ervaringen. Dank alvast.

Naartje

Als je het zo samenvat klinkt het idd wel hard en snel. Ook goed om die spiegel voorgeschoteld te krijgen. Ik denk zelfs dat het verschil daarin tussen ons onderdeel is van de oorzaak. Ik wil altijd sneller dan hij. Met zijn rol als slachtoffer heb ik vooral moeite vanwege zijn gedrag hiervoor. Zoveel gesprekken gehad waarbij hij meerdere keren heeft gezegd uit elkaar te willen. Hij heeft weken niets tot nauwelijks iets tegen mij gezegd. Continue vervelende opmerkingen in het bijzijn van de kinderen die ik dan negeerde omdat ik geen ruzie wilde met de kinderen erbij. Hierdoor liep ik over van stress, vandaar ook die opluchting. Hulp voor hem of voor onze relatie wilde hij niet. En nu doet ie alsof het uit de lucht komt vallen en alsof het helemaal mijn schuld is.

anne

hoever kun je gaan in het licht van hoe je kinderen erin zitten? als er geen kinderen in het spel waren kon je een heel ander stappenplan uitvoeren, maar nu moet je logischerwijs ook rekening houden met hen.
wat is het tempo dat je wat hen betreft het beste kunt hanteren, wat denk je dat voor hen de beste manier is (zonder hen van hun vader te vervreemden dus! juist om het voor hen zo neutraal mogelijk te organiseren). En wat zijn de beste afspraken die je kunt maken (zonder je man helaas, maar wat zou je het beste kunnen vastleggen bij de advocaat) voor hen en het contact met hun vader?
gr Angela

Angela

Dat is een goede benadering. Ga ik eens over nadenken. Aan de ene kant stellen ze veel vragen over hoe we praktisch de dingen gaan regelen en is er behoefte aan duidelijkheid. Aan de andere kant is voor hun de 'overlast' nu beperkt omdat ze in hun vertrouwde omgeving blijven. Uiteindelijk zijn ze natuurlijk het meest gebaat bij twee ouders die samen in goed overleg voor ze zorgen dus dat pleit voor het hebben van geduld.

Viia Pinedo

Allereerst, ik kan me jouw positie voed voorstellen Anne en voel erg met je mee. Hier ook moeizaam huwelijk en hoewel (nog) niet gescheiden (maar het is wel vaker door hem en door mij ter sprake gebracht), zou mijn man net zo kunnen reageren.

Heb je de site van Villa Pinedo al bekeken?

Daar staat een open brief van kinderen van gescheiden ouders aan gescheiden ouders. Goed voor jezelf om te lezen en misschien dat je man die wil lezen als je hem een printje geeft. Hopelijk leest hij hem en helpt dat iets. Kan ook zijn dat hij hem niet wil lezen. Leg hem dan toch ergens neer, zodat hij hem toch kan lezen als bhij eraan toe is.

Hier op OO (andere draadjes) en op verder-Online vind je allerlei info over de financiële en andere stukken die je sowieso nodig hebt om te gaan scheiden. Ga die vast verzamelen.

Verder kun je vast nadenken: wil en kan jij in het huis blijven? Zoek dat uit , praat met de bank. Als je wilt/moet verhuizen (en je Wilt een nieuw huis kopen), praat - goed voorbereid met veel stukken dus!! - met hypotheekverstrekkers. Kijk vast rond wat er voor je mogelijk is.

En ja, het kan voor jezelf handig zijn alvast met een of meer advocaten te gaan praten, live of door de telefoon, om vast te bespreken wat je alvast kunt regelen/voorbereiden, terwijl je hem nog iets meer tijd gunt. Zodat je weet hoe lang procedures kosten en je e.e.a. zoveel mogelijk al voorbereid. Je kunt zelfs al over een ouderschapsplan nadenken.

Veel advocaten doen wel een gratis eerste gesprek, dus al rondbellend (zeggen dat je op zoek bent naar een advocaat en alvast een vraag hebt), kan je zo al bellend 1) een beeld krijgen bij welke advocaat je en goed gevoel krijgt en 2) gratis info inwinnen.

Er zijn ook advocaten die ook mediator zijn. Hoewel ze formeel vaak niet alleen met een partij apart mogen praten, doen ze het vaak toch. Zeg gewoon: als het kan wil ik mediation. Dan kan mijn man ook nog een kort intakegesprek apart hebben, zodat we er gelijk in gaan (ieder half uur apart). Wat ook helpt is dat je het telefonisch gesprek niet persoonlijk maakt, maar heel algemeen houdt tot neutrale informatie. Dan hebben ze er vaak ook minder moeite mee.

De vraag is hoe lang je je man laat wachten als er geen beweging in komt. Uitgangspunt dat het om de kinderen gaat, is het belangrijkste. Misschien dat hij met dat gezichtspunt op een gegeven moment in beweging komt.

Veel sterkte.

Te snel...

...als ik naar mezelf kijk. Op het moment dat mijn ex aangaf met zijn vriendin door te willen heb ik er een jaar (een jaar!) over gedaan om hem toe te staan vervolgstappen te zetten.
Kijk er niet echt tevreden op terug, zoals ik handelde, als ik eerlijk ben. Het kwartje viel pas toen ik verdrietige kindergezichtjes zag en besefte dat, wat ik ook deed, ik de sitatie niet kon veranderen. Vanaf dat moment ben ik gaan meebewegen. En hé, dat is gek, kreeg ik veel meer voor elkaar. We hebben nu een prima relatie als ouders van onze kinderen en zijn goede vrienden gebleven.
Geef het tijd en zoek een ander huis vanaf eind juni. Stap voor stap naar je man toe steeds veranderingen voorleggen, maar bereid je intussen wel voor. Mijn ex deed dat ook en op het moment dat ik een stapje wilde doen had hij een soort van plan waar ik ook wat over te zeggen had. Geef je man ook een deel van de regie over het proces in handen en beslis niet alles zelf. Hoop voor je dat je man op een gegeven moment tot inzicht komt en dat het huwelijk een gelopen race is, maar dat het leven dan niet ophoudt... Dat is misschien nog het lastigste, denk ik.

Helemaal eens

met Lottemarie. Ze schildert een realistisch beeld. Er is een groot verschil tussen wel eens zeggen dat je wil scheiden en een beslissing nemen. Het duurt meestal geen vijf jaren of nog langer, zoals Vesper Lynd schetste. Deze voorbereidingstijd is zeer kostbaar, wil je later een vechtscheiding voorkomen.

Wat me opvalt is dat je vooral dingen noemt waarin je mand iets moet veranderen. Stel dat zijn eigen bedrijf een bloeiend bedrijf was geworden, met een hardwerkende en gelukkige man die het nodige geld binnenbracht. Zou je dan ook weg willen lopen? anderhalf jaar moeilijkheden in ene relatie die blijkbaar al heel veel langer duurt, dat vraagt toch om een nadere analyse, dan dat je wil scheiden.

Stel dat de problemen met zijn eigen bedrijf van je man een ongelukkige, depressieve man hebben gemaakt, kun je dan niet meer voor hem doen dan weg te gaan?
Stel dat er een andere midlifecrisis aan ten grondslag ligt, kun je dat dan niet op een andere manier met elkaar bespreken of ermee om gaan?

Wat heb je nu nodig? Als je rust vindt door weg te gaan, dan is dat toch eenvoudig? Je kunt ergens iets huren en je bent weg. Je zult alleen wel je man en kinderen verzorgd moeten achterlaten, dus je eigen financiële ruimte is beperkt. Maar als zij in het huis kunnen blijven wonen en alles kan voor hen doorgaan zoals zij dat willen, als je man de bevestiging krijgt dat hij de zorg voor de kinderen aankan (dus niet steeds op de negatieve dingen ingaan), dan heb jij je rust en kan je man met de kinderen zijn leven weer opbouwen. Zorg eerst voor een zo stabiel mogelijk leven van hen. 'Het belang van je kinderen' is ook het belang van de vader, want de kinderen hebben beide ouders nodig.

Waarvoor is het nodig om de echtscheiding officieel te regelen? Wat heb je dan 'gewonnen'? Als je nu tijdelijk alles zo kunt regelen, dat jij je rust hebt, je man en de kinderen hun eigen leven weer kunnen hervatten en je man en jij tijd hebben om toe te werken naar een scheiding, als je afspraken hebt kunnen maken, wat maakt het nu dan zo dringend om zaken vast te leggen en door een rechter te laten bekrachtigen?

Tsjor

eens met Tsjor

Wat ik me ook nog afvraag is hoe je communiceert naar hem toe.
Omdat je schrijft dat je steeds het belang van de kinderen benadrukt. Doe je dat naar jezelf toe, of naar hem? Als het naar hem toe is dan klinkt dat niet erg respectvol, en geef je daarmee de boodschap af dat hij het belang van ze niet ziet/erkent etc.
Sowieso krijg ik het idee dat je je wat superieur opstelt tov hem.
Jouw manier (ander tempo, doortastend) is niet beter dan de zijne, slechts anders. Kan me voorstellen dat je zijn manier nu niet oke vindt (dreigen met suicide etc) maar daar heb jij misschien ook een aandeel in, jullie zijn in die zin echt nog lang niet gescheiden. Daarbij kan een depressie meespelen, hij heeft daar reden zat voor!

Het beste dat je kunt doen denk ik is zo goed migelijk voor hem te zorgen, binnen je eigen grenzen. Is uiteindelijk voor iedereen op termijn het best denk ik. Wat heeft hij nu nodig etc.

Dat je man er niet toe doet. Het gaat alleen om de kinderen. Snel vergeten zo'n cliche als 'het belang van het kind'. Het is in het belang van het kind dat het met vader en moeder, en met de kinderen, en samen, goed gaat.

Dankjewel

Confronterend maar wel duidelijk. Ik wil te snel en dat is idd niet in het belang van hem dus ook niet van onze kinderen. Ga een stapje terug doen en focussen op wat nu eerst belangrijk is (wonen en goed overleg). Hoop dat dat lukt. En vanuit daar weer verder kijken.