U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
hoe hiermee omgaan? Zoon heeft vragen over vader.
Hallo,
Ik heb een zoon van bijna zes jaar. Toen hij drie jaar was is de relatie tussen zijn vader en mij verbroken. In het begin heb ik heel vaak geprobeerd een omgangsregeling tot stand te brengen maar het komt er kort gezegd op neer dat mijn ex geen behoefte heeft aan contact met zijn zoon. Inmiddels heb ik een andere partner die al twee zoontjes had uit een eerdere relatie. Mijn huidige partner behandelt mijn zoon als zijn eigen en dat gaat ook goed. Ook het contact met zijn zoontjes verloopt prima. Zijn echte vader ziet mijn zoon dus niet, ik merk echter af en toe dat hem dat wel bezig houdt. Ongeveer eens in de maand heeft hij het over papa en gisteren was er weer een moment dat hij erg verdrietig was omdat hij papa mist en graag naar hem toe wil. Ik antwoord dan dat dat niet kan en daar neemt hij nu nog genoegen mee. Er komt echter een moment waarop hij er het fijne van zal willen weten. Ik vertel hem nu nog niet dat zijn vader hem niet wil zien. Aan de ene kant vind hem daar nog te jong voor en bovendien hoop ik ergens dat mijn ex nog tot bezinning komt. Aan de andere kant echter zou ik daarmee wel duidelijkheid voor mijn zoon creëren. Heeft iemand hier ervaring mee of tips?
goede kanten
Dat is heel verdrietig voor je zoon. Ik zou in elk geval benoemen hoe verdrietig dat voor hem is.
En ik zou vertellen dat het zijn vader niet lukt. Hij heeft genoeg zijn handen vol met zichzelf. Als zoon groot is kan hij misschien een keer proberen te praten met zijn vader hoe dat komt, nu nog niet.
Je kunt wel je zoon vertellen waar zijn vader goed in was en de goede ervaringen die jij en je zoon hebben met zijn vader. Een kind wil ook graag trots zijn op zijn vader.
Als er geen contact mogelijk is met vader is dat misschien wel mogelijk met de familie van vader? Die kunnen zoon ook goede ervaringen met vader meegeven. En die kant van zijn familie aanvullen.
foto?
En is er een foto van zijn vader?
Een kind van een vriendin vroeg een keer aan mij of ik soms nog wist hoe zijn vader eruit zag. Erg verdrietig allemaal.
eenzaamheid
Je kunt je kind ook vertellen dat het soms zo gaat. Hij is niet de enige. Na een scheiding raken veel kinderen de andere ouder kwijt en dat is heel verdrietig.
Soms komt het later weer goed als de kinderen volwassen zijn.
En vooral, het is niet zijn schuld, hij is een fantastisch kind, maar soms gaat het zo en dat is voor iedereen heel verdrietig.
Dat wel vertellen, dat het niet zijn schuld is en dat het meer kinderen en ouders overkomt is belangrijk.
En dat je het zelf ook heel vervelend voor hem en zijn vader vind. Je hebt moeite gedaan om dat goed te houden maar het is je niet gelukt helaas.
dank AnneJ
Bedankt AnneJ voor je reacties en tips. Met de familie van mijn ex heb ik nog goed contact. De ouders van mijn ex passen regelmatig op. Met hun heeft mijn ex echter ook geen contact meer. Die mensen zijn niet bepaald trots op hun zoon en zijn gedrag en ook komt mijn ex daar niet meer sinds wij uit elkaar zijn. Als mijn zoon het op een andere manier heeft over zijn vader, bijvoorbeeld "dat heeft papa ook hè?" ga ik daar ook altijd normaal op in. Hoewel mijn ex zich nooit - ook de eerste drie jaar niet - echt als een vader heeft gedragen, zal ik hem bij mijn zoon niet zwart praten oid. Het breekt mijn hart dat het zo moet gaan maar het is helaas zo. Ik kan en wil geen omgang afdwingen. Momenteel weet ik niet eens waar mijn ex woont, hij heeft mij op alle fronten geblokkeerd qua telefoonnummer etc. Heeft alle contact verbroken.
niet goed
Ik wens je sterkte Janjan. Het verdriet van je kind doet jezelf pijn, maar soms kun je er niets aan doen.
Ik weet ook niet wat het dan is met de vader van jou kind. Ik weet wel dat als mensen soms psychisch niet in orde zijn of in ons geval autisme hebben dat het soms tot zo'n totale breuk komt.
Of, omdat de verzorgende ouder het contact niet meer wil uit onbegrip of omdat de persoon met autisme zelf niet tegen de verwijten kan, het niet anders kan dan hij/zij kan en daardoor zich machteloos voelt en dan een 'clean break' maakt. Heel treurig.
Een vriend van mij is zijn vader later op gaan zoeken. Die was helaas overleden. Hij kwam nog wel vrienden en collega's tegen, die helemaal niets wisten van het bestaan van een gezin met kinderen.
Het kan een vorm van onvermogen zijn.
Inderdaad
Inderdaad AnneJ, een vorm van onvermogen is het naar mijn idee wel. We probeerden destijds wel bewust om zwanger te raken. Echter na de geboorte gaf mijn ex al vrij snel aan dat hij zichzelf er toch nog te jong voor achtte (hij was toen 24). Vervolgens is mijn ex eigenlijk verder gaan leven alsof hij geen kind had. Als hij bijvoorbeeld een dag vrij was van het werk terwijl ik wel moest werken, kon ik mijn zoon niet thuis bij hem laten. Hij was toch niet voor niks vrij? Wilde van zijn vrije dag genieten en dat kon niet als onze zoon thuis was, volgens hem. Kort nadat wij uit elkaar zijn gegaan heb ik wel van zijn schoonzus begrepen dat hij was onderzocht en dat er een persoonlijkheidsstoornis bij hem was geconstateerd. Dat heb ik echter voor kennisgeving aangenomen en heb daar nooit verder aandacht aan besteed.
erfelijk
Psychische problematiek kan erfelijk zijn. Hopelijk kun je er wel een vinger achter krijgen.
Mijn expartner heeft autisme, ongediagnosticeerd dat wel, maar gelukkig zien zijn artsen wat er aan de hand is. Soms heeft hij ineens passende medicatie tegen de angst, denkend dat het tegen hoge bloeddruk is.
Dat hebben mijn beide kinderen dus ook, het is erfelijk, en dan is het belangrijk om het tijdig te onderkennen zodat je het in jou benadering van je kind kunt meenemen.
Mijn ex schoonouders hebben het wel onderkend, begrijp ik uit de verhalen, en ze hebben dan ook alles in hun vermogen gedaan, maar alleen hebben ze niet begrepen dat je ook hulp nodig hebt met de angst en de paniek, een veel voorkomend probleem bij autisme.
Mogelijk dat je exschoonouders je kunnen vertellen waar ze vroeger tegenaan gelopen zijn, als ze dat willen, het kan ook pijnlijk zijn.
Ik ontmoette mijn exschoonmoeder voor het eerst toen zoon 2 maanden oud was en ze begon onmiddelijk te vertellen. Toen snapte ik het nog niet zo goed, later wel natuurlijk. Iemand heeft niet zomaar een psychisch probleem, daar gaat een verhaal aan vooraf.
Tegenwoordig is er veel bekend maar je moet goed zoeken. Daardoor zijn ook veel mensen beschadigd geraakt omdat ze hun psychische conditie nooit zelf begrepen hebben en er niet mee om hebben leren gaan maar wel veel woede en wanhoop hebben ontwikkeld dat dan in je gezin tot uitdrukking kan komen, achter de deuren. Prive.
klopt
Klopt inderdaad. Mijn broer van 31 is autistisch. Daar ben ik dus wel zeer bekend mee. Van autisme is echter bij mijn ex geen sprake. Het er met zijn ouders over hebben is weer een ander issue, want de oorzaak van de stoornis die mijn ex schijnt te hebben, wordt over het algemeen gevonden in een zeer inconsequente opvoeding. M.a.w. als ik zijn ouders daarnaar vraag, dan vraag ik eigenlijk naar hun (mogelijk dus zeer inconsequente) wijze van opvoeden van mijn ex als kind.
perspectief van de ouders
Dat is alleen lastig Janjan als je zelf ook van mening bent dat het de schuld is van de ouders. Ik denk zelf dat ouders het naar beste weten hebben gedaan en zelf ook niet wisten wat ze fout deden of beter hadden kunnen doen. Te vaak wordt met een vingertje naar ouders gewezen dat soms ook niet terecht is. Alsof je spontaan zou moeten weten hoe je met allerlei soms extreme verschillen in het functioneren van kinderen zou moeten kunnen omgaan, anders heb je gefaald.
Vaak hebben ouders wel hulp gevraagd maar niet gekregen. Tegenwoordig is veel meer bekend maar is het nog steeds moeilijk om werkelijk adekwate hulp te krijgen.
En dan is het ook nog zo dat mensen een mogelijke diagnose krijgen die later toch anders blijkt te zijn. De vraag is waar de problematiek uit bestaat en wat je kunt doen om daar beter mee om te gaan. Kennelijk heeft je ex en zijn familie iets ontwikkeld waar niemand tijdig greep op had. Dat is geen schande. En het kan een opluchting zijn om dat wel te bespreken, het kan ook veel duidelijk maken.
Het is wel fijn dat je al een link hebt door persoonlijke ervaring met je broer. Nou zijn niet alle mensen met autisme hetzelfde maar dan kun je je in elk geval een voorstelling maken wat dat voor consequenties kan hebben voor de opvoeding.
Vaak is het toch een kwestie van aanleg en opvoeding, opvoeding die niet bij de aanleg past maar een moeilijker aanleg juist tot uitdrukking brengt. En ook nu nog wordt aan ouders foute informatie gegeven hoe je zo'n moeilijk kind zou moeten opvoeden. Dus enige compassie met ouders lijkt me sowieso op zijn plaats.
Tenzij ze zelf hele moeilijke mensen zijn, wat ik me niet kan voorstellen omdat je ze toch op je zoon laat passen.
ex schoonouders
Het zijn ontzettend lieve mensen. En ik zeg ook zeker niet dat zij hebben gefaald in de opvoeding van hun zoon. Mijn ex heeft echter wel zelf regelmatig aangegeven dat zijn ouders volstrekt niet op 1 lijn zaten in de opvoeding. Als mijn ex iets wilde als kind en hij kreeg het van de ene niet, dan kreeg hij het van de andere wel. Het is een gezin waarin niet werd gepraat toen de kinderen klein waren. Als vader bijvoorbeeld onterecht boos was dan werd dat niet toegegeven maar dan werd dat "afgekocht" met dure cadeaus zonder dat er verder over werd gepraat. Zo heb ik mijn ex ook ervaren. Zeer materialistisch en niet in staat om een serieus gesprek te voeren. Dus in dat opzicht kan ik mij wel enigszins in diagnose/oorzaak vinden. Maar dan nog weet ik niet exact wat er allemaal speelde dus ik kan daar moeilijk een oordeel over vellen en dat doe ik dus ook niet. Nog steeds zijn zijn ouders geen praters, wat het ook lastig maakt. Nadat mijn ex en ik uit elkaar zijn gegaan is het contact met hun ook zwijgzaam overgegaan in alleen contact met mij (zonder mijn ex). Er is met geen woord gesproken over onze relatiebreuk. Ik ben er wel eens over begonnen hoor, maar de reactie die ik dan krijg is dat zij klaar zijn met hem.
Geen praters
Dat kan ik me goed voorstellen Janjan. Het is niet anders. Wel een treurig verhaal. Maar wel fijn voor je kind dat er in elk geval ook contact is met de familie van zijn vader. Hij zal toch ook karaktertrekken hebben van die kant van de familie die hij in zichzelf herkent. Maar dat zal het gemis van zijn vader ook niet helemaal goedmaken natuurlijk.
ik zou
in ieder geval hem kort en duidelijk vertellen dat het niet door hem komt dat zijn vader hem niet kan zien; dat hij goed is zoals hij is. Dat vader moeite heeft om contact te houden met mensen. En als voorbeeld zijn ouders benoemen.
misschien iets concreets doen?
Dit komt nauw, want je wil natuurlijk ook geen verkeerde boodschappen afgeven aan kind (onterechte hoop aanwakkeren bijv) maar misschien lukt het om vader toch een plekje te geven op de een of andere manier in zijn leven? Bijv door hem tekeningen te laten maken voor zijn vader. En daar dan mee doen hetgeen past binnen jullie cultuur en bij je zoon. Liefst op een manier die voor zoon duidelijk maakt dat het uiteraard niet aan hem ligt, (papa is ziek?) dat de toekomst open ligt en ongewis is, maar dat je zoon hierin zich niet machteloos en afhankelijk gaat voelen. Maar het zal een proces zijn, het hoeft niet vd ene op de andere dag. Wel zou ik nu al actief beginnen met dit proces, want het lijkt mij dat je nu nog een hoop kunt, kind laat nu nog veel begeleiding toe in dit proces en neemt een hoop voor kennisgeving aan. Hij zal ook jouw emoties hierin absorberen, dus het is zinnig daar zelf een modus in te vinden om dit te accepteren en je hierin niet machteloos te voelen.