hoe beschikbaar zijn jullie in het "vrije" weekend?

Ik houd het wel af

Mijn vrije weekend duurt van donderdag t/m zondag en vaak komt er op donderdag of vrijdag nog wel een kind langs vanwege vergeten spullen of gewoon om even te kletsen. Zaterdag en zondag houd ik het meestal een beetje af. Vooral oudste wil nog wel eens iets plannen waarvoor ze een chauffeur nodig heeft, maar dat mag ze dan met haar vader oplossen. Bellen of sms'en vind ik niet zo erg, als het niet de hele dag door is.

raar

Ik heb geen kindvrij weekend, maar los daarvan snap ik niet dat je kinderen jou niet zouden mogen bellen als ze bij hun vader zijn. Al bellen ze je midden in de nacht wakker, het blijven je kinderen!

Yeti

Ben je alleenstaande ouder? Het is soms best zwaar en intensief om altijd alles in je eentje te moeten doen en altijd de eindverantwoordelijke te zijn. Naast je (ft baan) en huishouden.
En je zet ze niet ergens aan de straat, ze zijn bij hun andere ouder.

Los....

Ik heb mijn zoon van ruim 14 al 3 jaar 24/7 door slecht contact met vader. Ik moet het doen met hap snap momentjes voor mezelf waar ik inmiddels aan gewend ben maar af en toe best wel verstikkend voelt. Dit komt ook door mijn eigen verantwoordelijkheids gevoel. Ik kan me dus wel voorstellen dat als je een kind vrij weekend hebt je ook echt los wil zijn van zorg....

katniss

Ja, ik ben alleenstaande moeder.

uiteraard...

... weet ik dat er ok alleenstaande ouders zijn die 24/7 de zorg voor hun kind(eren) hebben. Dus wat dat betreft moet ik natuurlijk niet zeuren.
Het is ook niet zo dat ze me niet mogen bellen of appen. En ja, het blijven mijn kinderen.

Mijn ex kan (op 6 nachten en 7 dagen) per maand na leven als een vrijgezel en ik niet. En als ik dan zo'n weekend heb wil ik ook echt vrij zijn. Het liefst zou ik gewoon tijdens die dagen ok echt ergens anders zijn, zonder telefoon, computers etc.
Ik weet dat het enorm egocentrisch klinkt maar vaak ben ik ook gewoon zo intens moe na die twee weken zorgen dat ik ook niets meer wil moeten.

Ach, nou ja, misschien moet ik gewoon mn grenzen wat duidelijker aangeven. Dat is met pubers sowieso belangrijk...

Niet egocentrisch

Pubers kun je prima uitleggen dat je af en toe tijd voor jezelf nodig hebt. Als ik geen gedeelde zorg zou hebben (60/40) zou ik er echt aan onderdoor gaan.

roos

Ik vind het een redelijke eis hoor dat je niet gestoord wil worden of niet zoveel in jouw vrije weekend. Zeker omdat je de rest van de tijd alleen voor ze zorgt.
Ik zou het met je kinderen bespreken en ze van te voren waarschuwen dat zij moeten zorgen dat ze goed nagedacht hebben over de spullen die ze nodig hebben zodat ze jou niet hoeven bellen.
Daarnaast zou ik een afspraak maken dat je op een bepaald tijdstip zelf belt in dat wekend of dat je ze vraagt te bellen op bepaalde tijden als het jou uitkomt. Dan weet je het van te voren dat voelt vast anders.
Als je ex dan evengoed belt dan zou ik ook hem vragen zich aan die tijden te houden, tenzij er een noodgeval is. Kun je ook niet afspreken dat er alleen geappt of gesmst wordt? Dat kun je bekijken en beantwoorden als het je uitkomt?
In een later stadium kun je ervoor kiezen om gewoon de telefoon niet op te nemen als ze toch buiten de afspraken bellen, maar dat hoeft pas als ze je behoefte niet serieus nemen.
Maar ik vind het wel heel redelijk en goed voor je kinderen om te merken dat mama ook een eigen leven heeft! En voor je ex blijkbaar ook...

Mening

Ik vind een dergelijke regeling (kinderen altijd bij moeders en slechts om het weekend bij de vader) zo ouderwets dat ik hier nooit voor zou kiezen. Zo krijg je als moeder nooit de gelegenheid om zelf ook een volwaardig sociaal leven op te bouwen. En zie je in de praktijk vaak vaders met een relatie en moeders die verzuurd thuis blijven zitten, en dan gaan klagen.

nou, misschien is mijn vraag inderdaad wel anders...

Misschien staat mijn "frustratie" wel los van het alleenstaande ouderschap....

Zoals ik vertelde zijn de momenten van samenzijn met mijn nieuwe vriend vrij spaarzaam.
Als ik wel eens met hem afspreek op momenten dat de kinderen bij mij zijn, voel ik me daar soms best schuldig over.
Soms gaan we even wat drinken maar het gebeurt ook wel eens dat we wat langer weg zijn. Dan ben ik een paar uur (max een dagdeel) weg. Uiteraard vertel ik dat altijd aan mijn kinderen en dan nog word ik zo vaak meerdere keren gebeld over in mijn ogen futiliteiten (waar ben je, wat eten we, hoe laat eten we, mag ik later thuiskomen). Het gekke is dat als ik werk, ze me nauwelijks bellen.
Maar ook als ik even op de fiets weg ga (boodschappen doen of even de stad in oid) word ik meestal binnen 5 minuten gebeld met dezelfde vragen.

Misschien moet ik inderdaad gewoon zeggen dat ik soms even tijd voor mezelf nodig heb.

Lang leve de mobiel.

Geen telefoon meenemen is ook een optie. Het mobiele tijdperk hoeft niet in te houden dat je 24 uur per dag bereikbaar moet zijn.
In de oplader thuis ligt hij veilig. Ik zou dat gewoon zeggen, wij zijn een paar uurtjes weg en zijn niet bereikbaar. Heerlijk, rust.

hoe werkt dat dan?

Stel dat je kind 's nachts naast je bed staat omdat hij of zij een nachtmerrie heeft. Dan stuur je je kind toch ook niet weg omdat mama een nachtje wil doorslapen? Ik snap dat je de telefoon niet opneemt als het je ex is, maar toch wel voor je kinderen? Er kan ook iets ernstigs zijn.

Even los van de vraag of, en zo ja welke, omgangsregeling er is. Want dat staat er voor mij helemaal los van.

Duidelijker zijn

Je zult toch echt duidelijker moeten zijn want ze begrijpen ook dat ze je niet tijdens het werk moeten bellen.

Dus: je rijdt niet meer in het weekend dat ze bij je man zijn en als ze iets moeten komen ophalen dan bellen ze vooraf maar kan het ook zijn dat je niet thuis bent en als je niet wil dat ze iets komen ophalen dan moet je dat ook zeggen.

Verder: smsen bij vragen die geen haast hebben moet kunnen en alleen in noodgevallen mogen ze bellen.

yeti

ik denk dat in geval van nood het anders is maar voor een vergeten boek of mamataxi hoeft mijn kind ook niet bij mij of mijn ex aan te kloppen in het weekend dat ze niet bij ons is.
Appen mag maar bellen heeft niet altijd zin. Als mijn ex belt is er echt iets aan de hand en is er overleg nodig. Daarbuiten wordt niet gebeld tenzij op afspraak.

Die mobiel....

Dat van die mobiel vind ik wel een goed punt.
Nu ik erover nadenk is t eigenlijk ook onzin om altijd maar bereikbaar te willen/moeten zijn.
Ik zie dat er bij mijn kinderen hele toestanden ontstaan "want ze heeft niet gereageerd maar ik zag dat ze online was, hoor"...

Ik ga het maar eens proberen om niet alleen nog duidlijker te zijn in het stellen van grenzen maar ook om mn mobiel maar eens thuis te laten. Het is inderdaad zo normaal geworden dat iedereen maar altijd bereikbaar is.

En dat van die vaste belmomenten vind ik ook een goeie.

Dank voor de tips!

Beginnen

Ik zou denk ik beginnen met wel bereikbaar zijn, maar niet behulpzaam. Dus als ze bij hun vader zijn, ze naar hem verwijzen: "je bent nu bij je vader, regel het maar met hem." Waarschijnlijk gaan ze vanzelf al minder bellen. En als hun vader belt dezelfde reactie geven, dat hij het zelf moet regelen, dat je daar nu geen tijd voor hebt.
En als ze bij jou, en je even weg bent, vragen wat ze zelf denken dat het antwoord is.als ze het goede antwoord hebben, kun je dat aangeven, en benoemen dat ze dus niet hadden hieven bellen. Of dat een briefje op de keukentafel, of een appje, met de tekst "ik ben later thuis" voldoende was geweest.
En het gesprek aangaan. Vooral over het bellen als ze bij jou zijn. Vragen waarom ze niet bellen als je aan het werk bent, maar wel als je boodschappen doet. Aangeven dat ze het ook zelf kunnen als je aan het werk bent, en vertrouwen geven dat ze het dus ook zonder jou kunnen als je boodschappen doet.

nee nee

Je hebt kinderen dus je laat je mobiel niet thuis tenminste zolang je als moeder wel gebeld wil worden als ze in het ziekenhuis liggen.

Gewoon wat Tijgeroog zegt: wel opnemen maar niet behulpzaam zijn en daarvoor dus een gesprek aan gaan.

eens met tijgeroog

Wel opnemen (dat is helaas de enige manier om vast te stellen of er eventueel iets ernstigs is) en dan duidelijk zijn: jammer dat je je boek vergeten bent, hopelijk heeft je vader nog iets leuks liggen dat je kunt lezen.

Oh, en eerder naar huis komen vind ik nooit een probleem. Daar betekent hooguit dat mijn dochter vervolgens nog even mee moet naar ... Wat het ook is dat ik op de planning had staan.

ik weet het niet

Maar kan me wel voorstellen dat voor kinderen een scheiding anders voelt. Zij willen het wellicht helemaal niet zo 'gescheiden' ervaren, dan bij vaders, dan bij moeders. Waarbij de andere partij dan niet beschikbaar is. Wellicht ben jij als moeder niet uit hun systeem op het moment dat ze bij vader zijn.
Daarbij kun je zelf de 'verkeerde' boodschap hebben afgegeven toen je de betrokkenheid wel kon waarderen.
Ben zelf gewoon in intacte relatie, maar regelmatig een kinderloos weekend lijkt me een enorme luxe.
Ik zou het allemaal gewoon wat afhouden zonder de kinderen af te wijzen. Lijkt me simpel te doen; iets vergeten? Oh wat jammer, ben nu niet thuis dus kan je helaas niet helpen. Lijkt me dat die vragen dan vanzelf minder worden. Of op die manier vaste afspraken maken; oh, ben dit weekend niet altijd bereikbaar, wat doen we in dringende situaties?
Ik zou kijken naar de kinderen en niet naar je ex en zeker je situatie niet met hem vergelijken, jullie zijn toch uit elkaar?

over dat thuis zijn

Wat ik niet helemaal begrijp is dat jij thuis moet zijn als ze wat willen ophalen wat ze vergeten zijn. Ik neem aan dat ze een sleutel van het huis hebben?
Of wil je niet dat ze onverwachts in de kamer staan als jij net gezellig met je vriend op de bank ligt/zit?
En over het rijden naar sport. Je kunt toch aangeven wanneer je niet kunt? Die keren zijn ze bij hun vader, dan moet die maar rijden of zorgen voor vervanging?

Lucht..

Ik kan me zo goed voorstellen dat je echt even los wil zijn van....(op noodgevallen na) Alleen alle ballen omhoog houden is echt niet altijd fijn. De momenten van vrijheid zijn zeer schaars voor alleenstaande ouders. Ik vind dat dus helemaal niet egoistisch. Je wordt er volgens mij alleen maar een leukere moeder van.
Zoals ik al eerder schreef heb ik hier al 2,5 jaar 24/7 de zorg alleen. Natuurlijk pak ik mijn momentjes. Als mijn zoon thuis is heb ik totaal geen last van zijn aanwezigheid maar het beperkt me wel in mijn gaan en staan en ritme. Als hij op stap is ervaar ik enorm veel "lucht" (ruimte voor mezelf) Dat hebben we op z'n tijd toch allemaal even nodig?
Het lastige blijft natuurlijk dat een kind niet voor deze situatie heeft gekozen en dat je ze niet wil afwijzen...

duidelijk zijn

Ik heb al meer dan 15 jaar 24/7 de zorg over dochter en zeker toen ze klein was vloog het me wel eens naar de keel. Nu is ze 17 en gaat ze haar eigen gang. Afspraken hier: je belt alleen in heel dringende gevallen, anders stuur je een whatsapp. Als ik niet reageer ben ik met iets anders bezig en dan laat je me met rust en los je het zelf op. ALS ik dan word gebeld, weet ik dat het dringend is.
Hetzelfde geldt hier trouwens ook voor slapen: wakker maken doe je alleen bij brand, inbrekers, ziekte of een heel erge nachtmerrie. Niet omdat je te weinig hebt gegeten (omdat je het niet lustte) en nu honger hebt. Ik ben de volgende dag niet gezellig als ik voor iets onnozels word wakker gemaakt.
Doe ik iets met vriendinnen (wat ik heel erg nodig heb), dan mag dochter zelf een vriendin uitnodigen en dan lossen ze het met z'n tweeën op. Vriendinnen van dochter mogen hier altijd eten en slapen, maar je maakt zelf het bed op en ruimt de zooi de volgende dag weer op.
Zo heb ik niet meer het gevoel dat ik altijd hoef klaar te staan. Dochter is enorm zelfstandig en dopt haar eigen boontjes. Aan de andere kant doen we veel gezellige dingen samen, het is echt niet zo dat ze me altijd met rust moet laten. En dochter weet dat als ze me echt dringend nodig heeft, ze me kan bereiken.

Bellen mag

Co-ouderschap hier, maar toch ook deze problematiek. Mijn kinderen mogen me bellen in mijn vrije weekend, als er iets dringends is. Niet voor gezeur. Maar ik ga niet voor ze thuisblijven (ik ben vaak weg) en ik rij niet naar sport. Dat mag papa regelen. Ze hebben de sleutels van mijn huis voor als ze iets vergeten zijn.

Afspraken

Ik ben 6 jaar alleenstaande moeder geweest, gescheiden toen mijn zoon 17 was.
Ik heb hem "geleerd" wanneer te bellen en wanneer niet.
Door je gsm thuis te laten, leren ze niets.

Mijn zoon belde me om de haverklap over problemen die ik dan niet kon oplossen. En dat zei ik dan ook aan de telefoon. Ofwel moest hij wachten tot ik thuis was ofwel iemand bellen die het wel direct kon oplossen. Als hij beld voor zoiets en ik kon er op dat moment niets aan doen, antwoordde ik steevast "En wat kan ik er NU aan doen?" Dan wist hij hoe laat het was.

Ook maakten we afspraken. Ik ben tot xx u weg en alleen in dringende gevallen bellen. En als hij dan voor iets niets dringend belde, was ik boos. Na een tijdje begon hij het inderdaad te beseffen.

waar ben je : "waar ik naartoe ging."
wat eten we : "dit of dat. Maar wacht nog effe met het koken. Ik kom pas tegen xx u naar huis. Anders moet ik het koud opeten"
hoe laat eten we : "Je mag het eten klaar maken tegen xxx u. Wat eten we dan?"
mag ik later thuiskomen : "als ik dat ook mag"

Telefoon thuis.

Dat was meer als opmerking bedoeld om aan te geven dat het niet altijd nodig is 24/7 bereikbaar te zijn. Dat verwacht iedereen blijkbaar tegenwoordig. Als ik werk ben ik lastig bereikbaar, als ik fietstochten maak kijk ik pas bij de volgende stop, als het wenselijk is staat de telefoon op stil, zo zijn er veel momenten waarop ik niet direct reageer.
In het geval van ts is er ook een vader waar ze terecht kunnen. Zelfs ex belt om de haverklap voor wissewasjes.
En allerlei angstideeën over een ziekenhuis enz. lijkt me ook zeer onrustig om 24/7 mee te leven. Dan kan je niet meer naar de biscoop of sporten als je kinderen op pad zijn.